ანტისახელისუფლებო საპროტესტო გამოსვლები თბილისში, პარლამენტის შენობის წინ 20 ივნისს დაიწყო.
თავდაპირველად ათასობით ადამიანის პროტესტის მიზეზი რუსეთის სახელმწიფო დუმის დეპუტატი, სერგეი გავრილოვი გახდა, რომელიც თბილისში მართლმადიდებელთა საერთაშორისო საპარლამენტო ასამბლეაზე დასასწრებად ჩამოვიდა.
საქართველოს მოქალაქეები გააღიზიანა იმ ფაქტმა, რომ გავრილოვი საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარის სკამზე იჯდა და აუდიტორიას რუსულად მიმართავდა.
21 ივნისს, გამთენიას პოლიციის სპეცდანიშნულების რაზმმა აქცია ცრემლსადენი გაზის და რეზინის ტყვიების გამოყენებით დაშალა. 200-ზე მეტი ადამიანი დაშავდა. ორმა თვალი დაკარგა.
24 ივნისს მმართველი გუნდის “ქართული ოცნების” თავმჯდომარემ, ბიძინა ივანიშვილმა მომიტინგეთა ერთ-ერთი მოთხოვნა დააკმაყოფილა – პირობა დადო, რომ 2020 წლის ოქტომბრის საპარლამენტო არჩევნები პროპორციული სისტემით ჩატარდებოდა.
არ დაკმაყოფილდება მომიტინგეთა კიდევ ერთი მოთხოვნა, რომელიც მიტინგის ძალის გამოყენებით დაშლის შემდეგ გაჩნდა – თანამდებობიდან შს მინისტრის გიორგი გახარიას გათავისუფლება. ნაცვლად ამისა, გახარია დააწინაურეს და პრემიერ-მინისტრად დანიშნეს.
პროტესტის ახალი ტალღა ნოემბერში დაიწყო, მას შემდეგ, რაც ხელისუფლებამ საკუთარი დანაპირები არ შეასრულა და პარლამენტში საარჩევნო რეფორმა ჩააგდო. სამოქალაქო აქტივისტებმა ივანიშვილი ტყუილსა და არჩევნების მოპარვაში დაადანაშაულეს და 14 ნოემბერს ქუჩაში გამოვიდნენ.
მათ შეუერთდა მთელი ქართული ოპოზიცია, რომელიც პროპორციული არჩევნების მოთხოვნის გარშემო გაერთიანდა.
პარლამენტთან განახლდა საპროტესტო აქციები, დაიდგა კარვები. 18 ნოემბერს მომიტინგეები სპეცრაზმმა კვლავ ძალის გამოყენებით – წყლის ჭავლით დაშალა.
მას შემდეგ თბილისსა და საქართველოს სხვა ქალაქებში მღელვარება დღემდე არ შეწყვეტილა. ოპოზიცია და აქტივისტები პერმანენტულ აქციებს მართავენ.
