ლიდერის ტანი -ლაშა ბუღაძის ბლოგი

“ვარდების რევოლუციის” დასასრულს, როცა პათეტიკურ პანეგირიკს გამოვთქვამდი ქართული საზოგადოების მიმართ (რევოლუციის დროს ყველა პათეტიკურია, რადგან ბუნებრიობა თავად რევოლუციის არსისთვისაა შეუსაბამო), ოპოზიციის მთავარი ლიდერის ერთ-ერთმა თანამებრძოლმა და შემდგომ მისი ხელისუფლების აქტიურმა წევრმა (და ახლა კი მისგან გამოცალკევებულმა), ცივი წყალი გადაასხა ჩემს პათოსს თავისი უცნაური თვითაღქმითა და სიტუაციის შეფასების მეტადრე პროზაული ფორმით:

– კარგი რა, რა საზოგადოება, ყველანი მიშას ცალ ყვ*რში ვჭყაპუნობთ.

შესაძლოა რეალობას სწორედ ის აფასებდა ობიექტურად და არა მე, მაგრამ, ჯერ ერთი, სულაც არ მომეწონა საზოგადოების მისეული შეფასება  (თუ კაია, თავად ეჭყაპუნა სადაც უნდოდა, მე და საზოგადოებას რაღას გვერჩოდა) და, მეორეც, ცოტა არ იყოს გამიკვირდა, რომ ამ, გარეგნულად მაინც თავისუფალ ადამიანს ასეთი საშინელი თვითაღქმა ჰქონდა:

რაც უნდა დაბალი წარმოდგენის ვყოფილიყავი ჩემზე და ჩვენს საზოგადოებაზე, ალბათ, ძალიან დამენანებოდა ჩემი თავიც და ამ ჩვენი საზოგადოების თუნდაც ილუზორული ევოლუციური პროცესი, რომ ასეთი უშნო სიტყვით განმესაზღვრა ჩემი ან ვინმეს ადგილი…

მაგრამ ეს კაცი (თუ ბიჭი, რადგან მაშინ ბიჭი უფრო ეთქმოდა ახალგაზრდული ასაკის გამო) აბსოლუტურად გულწრფელი იყო, როცა თვითრეალიზების შესაძლებლობას პოლიტიკური ლიდერის პოლიტიკურ ორგანიზმში ხედავდა: ის მართლაც “ვარდების რევოლუციის” ლიდერის პოლიტიკური ტანის შემადგენელი ელემენტი იყო და თან ზუსტად გრძნობდა, სხეულის რომელ ნაწილში მოეპოვებოდა კუთვნილი ადგილი.

მაშინ ამ ლიდერს პოლიტიკურად ახალგაზრდა და ჯანმრთელი სხეული ჰქონდა და დაუნანებლად აფრქვევდა თინეიჯერულად ულევ ენერგიას. შესაბამისად, მისი სხეულის ნაწილად ყოფნა ამ ენერგიის ნაწილად ყოფნას ნიშნავდა. ასევე იმ ლიბიდოს ნაწილად ყოფნასაც, რომელიც საგრძნობ ფლუიდად ახლავს ძალაუფლებას.

ძალაუფლების ლიბიდოზურობა წარმოუდგენლად გვაახლოვებს ლიდერის სხეულთან…

ეს კი იმას ნიშნავს, რომ “ჩემი” და “მისი” აქ აღარ არსებობს, რადგან ლიდერის ტანი ჩვენი ტანი ხდება და ჩვენი კი მისი. როგორც იტყვიან, ერთ სულ და ერთ ხორც.

ეს ნიშნავს, რომ უკვე ლიდერის ტანით ვგრძნობთ, ვინ გვძულდეს და გვიყვარდეს…

ეს ნიშნავს, რომ არათუ მხოლოდ აზროვნებით (ეს მეორეხარისხოვანია), არამედ ხმით, ლაპარაკის მანერით, ლექსიკით, ფიზიკური სხეულით ვემსგავსებით ლიდერს და ვეღარც ვარჩევთ, ეს ჩვენი ტანის მახასიათებლებია თუ მისი.

ეს ნიშნავს, რომ მისი კრიტერიუმები ჩვენი კრიტერიუმები ხდება, რადგან სწორედ ისინი ეხებიან ჩვენს კანს ქვეშ აბლანდულ ლიბიდოზურ სიმებს, ვისაც ლიდერის ვნება არჩევს და იწონებს…

რადგან მის ტანს უფრო ვენდობით, ვიდრე საკუთარს…

მის გემოვნებას უფრო ვენდობით, ვიდრე საკუთარს…

თუმცა ეს მანამდე, ვიდრე ხსნენებული ტანი ლაბილური, სენსიტიური და მიმზიდველია, მაგრამ როგორც კი ფიზიკურ თუ შინაარსობრივ ფორმას კარგავს და როცა კარგავს იმ მთავარს, რატომაც მის ტანში ყოფნა და მისი ტანიდან ყურება გვიყვარდა – ანუ ძალაუფლებას – ისე გავურბივართ, როგორც დამპალ ხორცს.

რადგან დაბერებული სხეული არავის იზიდავს.

ის, ვინც ოდესღაც ამ დიდი ტანის ნაწილი იყო, მისგან გამოცალკევებით ცდილობს საკუთარი თავის გადარჩენას დაბერებისა და შესაძლო კვდომისგანაც კი, რადგან ჩნდება განცდა, რომ ფორმადაკარგული ტანი ძველ წონას ვეღარასდროს აღიდგენს და, საუკეთესო შემთხვევაში, წონის შენარჩუნებას ეცდება, უარესში კი კიდევ უფრო მეტი დეგრადაციისკენ წავა.

მაგრამ ეს შეძველებული სხეული ვიღაცისთვის ჯერაც ლიბიდოზური და მიმზიდველია (ხომ არსებობენ ფანატიკოსი პოლიტიკური ფეტიშისტები, რომელთაც სხვებისთვის აუხსნელი ან მიუღებელი გემოვნება აქვთ), ასეთებს უპრეტენზიოდ მოსწონთ მისი პოლიტიკური გარეგნობა და ისეთი უყვართ, როგორიც არის, მორჩა და გათავდა.

თუმცა არიან სხვანაირებიც – უფრო პრაგმატულები და პოლიტიკურად სრულიად უმწეონი, რომელთაც სხვა არც არაფერი დარჩენიათ ამ სხეულის გარდა და გათავისუფლებული ადგილების შევსებას ცდილობენ თუნდაც ფორმადაკარგულ, მაგრამ ასე თუ ისე ისტორიის ნაწილად ქცეულ ორგანიზმში… რახან სხვა ვერც ერთმა პოლიტიკურმა ტანმა ვერ მიიკარა, იქნებ ამ სხეულის ტემპერატურის ნარჩენებით მაინც შეძლონ იმუნიტეტის და ფუნქციის აღდგენა.

მაგრამ საინტერესოა, მისგან გამოთავისუფლებულ ნაწილაკებს თუ აქვთ უნარი, რომ დამოუკიდებელი ფორმა შესძინონ თავიანთ სხეულებს?თავი დაიბრუნონ ან საერთოდ ახლიდან აიწყონ ტანყოფილზე არანაკლებ ფორმადაკარგული და დეგრადირებული ტანის ნარჩენები?

დაიბრუნონ ან აღიდგინონ ხმა და ლექსიკა, ხელები და ფეხები, საკუთარი და არა მისი კრიტერიუმები, ტვინი და სხვა არცთუ უმნიშვნელო ორგანოები, მათ შორის, ისიც, სადაც მათგან ერთ-ერთის აღიარებით, სრულიად უსაფრთხოდ და მშვიდად შეეძლოთ ოდესღაც ჭყაპუნი…

გამოქვეყნებულია:25.01.2017