დასავლეთის შემობრუნება: ჩინეთი შავ ზღვაში
ჩინეთი შავ ზღვაში
ემილ ავდალიანი არის ევროპული უნივერსიტეტის პროფესორი და ქართული ანალიტიკური ცენტრის Geocase-ის ახლო აღმოსავლეთის კვლევების დირექტორი
მიუხედავად იმისა, რომ მსოფლიო უკრაინის ომით არის შეწუხებული, თბილისსა და პეკინს შორის ახალმა შეთანხმებამ შეიძლება გზა გაუხსნას ჩინეთის ყოფნის შავ ზღვაში.
ივლისში ჩინეთმა და საქართველომ ხელი მოაწერეს სტრატეგიული პარტნიორობის შეთანხმებას, რომელიც მიზნად ისახავს ორმხრივი თანამშრომლობის განვითარებას ვაჭრობის, ინფრასტრუქტურის, პოლიტიკური ურთიერთქმედების და განათლების სფეროებში. საქართველომ პირობა დადო, რომ გააფართოვებს ჩინეთთან თანამშრომლობას რეგიონულ და საერთაშორისო საკითხებში, ასევე მხარს დაუჭერს ორ გავლენიან ჩინურ პროექტს – სარტყელსა და გზას და გლობალური უსაფრთხოების ინიციატივას.
ჩინეთის ეკონომიკური მნიშვნელობა საქართველოსთვის მინიმალური იყო, მიუხედავად 2017 წელს ხელმოწერილი თავისუფალი ვაჭრობის შეთანხმებისა. მიუხედავად იმისა, რომ საქართველომ ისტორიულად მიიღო ჩინეთის ინვესტიციების უმეტესი ნაწილი სამხრეთ კავკასიაში – 2022 წელს მან შეადგინა მხოლოდ 109 მილიონი აშშ დოლარი საქართველოში შემოსული მთლიანი პირდაპირი უცხოური ინვესტიციებიდან 2 მილიარდი დოლარიდან. ჩინეთის ფინანსურ ინექციებს შორის აღსანიშნავია სპეციალური ეკონომიკური ზონა ჰუალინგი თბილისის ზღვის ახალი ქალაქი თბილისის ჩრდილოეთით, 195 მილიონი დოლარის ღირებულების, ხადორსკაიასა და ნენსკრას ჰიდროელექტროსადგურები, რომლებიც აშენდა აზიის ინფრასტრუქტურის საინვესტიციო ბანკის (AIIB) სახსრებით. თანხა 100 მილიონი დოლარია.
კიდევ ერთი მსხვილი ინფრასტრუქტურული პროექტი არის AIIB-ის მიერ 2017 წლიდან დაფინანსებული 114 მილიონი დოლარის პროექტი, რომელიც აშენდება შემოვლითი გზის ზღვისპირა ქალაქ ბათუმიდან. ჩინეთის რკინიგზის 23-ე ბიუროს ჯგუფმა (ჩინეთის რკინიგზა) ასევე 2019 წელს გამოაცხადა, რომ საქართველოში ქვეშეთი-კობის ახალ 22,7 კილომეტრიან გვირაბს ააშენებს. პროექტის ჯამური ღირებულება სავარაუდოდ 428,6 მილიონი დოლარი იქნება. ზოგიერთი დაპირებული ინვესტიცია არ განხორციელებულა, მაგალითად, ქუთაისის ელექტრომობილების წარმოების ქარხანა არ ამოქმედდა.
მიუხედავად იმისა, რომ საქართველო ცენტრალურია სამხრეთ კავკასიის მიმართ ჩინეთის საერთო მიდგომისთვის, რეგიონი არასოდეს ყოფილა განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი ჩინეთისთვის. 1990-იანი წლებიდან ვაჭრობის მოცულობა იზრდებოდა და 2001 წლიდან 2020 წლამდე ის 25 მილიონი დოლარიდან 3,7 მილიარდ დოლარამდე გაიზარდა. ამავდროულად, სამხრეთ კავკასიიდან ჩინეთის იმპორტში დომინირებს ნედლეული (მადანი და ნავთობი). იმავდროულად, აზიასა და ევროპას შორის შუა დერეფნის იდეა მიმზიდველი იყო რუკაზე, მაგრამ პრაქტიკაში უხერხულ მარშრუტად დარჩა, განსაკუთრებით რუსეთის გავლით უფრო მარტივ მარშრუტთან შედარებით.
სტრატეგიული პარტნიორობის შეთანხმების ხელმოწერა აღნიშნავს ნამდვილ ცვლილებას ჩინეთის მიდგომაში, რომელიც უნდა აიხსნას უფრო ფართო გეოპოლიტიკურ კონტექსტში. ჩინეთის პერსპექტივიდან, შავი ზღვის რეგიონში ძირითადი ცვლილებები ხდება, სადაც რუსეთი და დასავლეთი ეჯიბრებიან ექსკლუზიური გეოპოლიტიკური წესრიგის შესაქმნელად. დასავლეთის ძალები და რუსეთი ყურადღებას ამახვილებს უკრაინის ომმა, რომელიც ქმნის ვაკუუმს აღმოსავლეთ შავი ზღვის რეგიონსა და სამხრეთ კავკასიაში. თურქეთმა და ირანმა გამოიყენეს შესაძლებლობა და როგორც ჩანს, ჩინეთიც იგივეს აკეთებს.
ჩინეთისთვის ეს ასევე განპირობებულია საქართველოს გეოგრაფიული პოზიციით, როგორც შავი ზღვის მოთამაშე და შუა დერეფნის განვითარებადი კვანძი. ანაკლიაში ღრმაწყლოვანი საზღვაო პორტის მშენებლობა არის მთავარი პროექტი, რომლითაც პეკინი შეიძლება დაინტერესდეს და საქართველოს ცუდი სარკინიგზო ინფრასტრუქტურის განახლება შეიძლება იყოს კიდევ ერთი მიმზიდველი საინვესტიციო შესაძლებლობა.
შემდეგი მოდის შუა დერეფანი, რომელიც გადაჭიმულია შავი ზღვიდან ცენტრალურ აზიამდე. თავიდან პეკინი ყოყმანობდა ამ პროექტში მონაწილეობაზე. მაგრამ ამ წლის დასაწყისში ჩინეთის ელჩმა საქართველოში საჯაროდ დაუჭირა მხარი ამ იდეას. ახალი სტრატეგიული პარტნიორობის გეგმა პირდაპირ ეხება შუა დერეფნის განვითარების აუცილებლობას. ამ ტენდენციას ადასტურებს ის, რაც ცენტრალურ აზიაშიც ხდება. პეკინი ცვლის კავშირების ტრადიციულ ნიმუშებს, ავითარებს გზებსა და რკინიგზას აღმოსავლეთიდან დასავლეთისკენ და ცენტრალურ აზიას აქცევს პირველ ეტაპად ევროკავშირთან სახმელეთო კავშირების შესაქმნელად, რუსეთის გვერდის ავლით. ჩინეთ-ყირგიზეთი-უზბეკეთის სარკინიგზო მაგისტრალის მშენებლობაში განვითარებადი პროგრესი მოწმობს ამ ტრანსრეგიონულ პროცესზე.
თუმცა, ეს არ ეხება მხოლოდ ჩინეთს და მის სტრატეგიულ ინტერესებს. თბილისიც ასევე დაინტერესებულია ამ ეტაპზე კავშირების განვითარებით. საქართველოს საგარეო პოლიტიკა მნიშვნელოვან ცვლილებებს განიცდის. რა თქმა უნდა, ქვეყნის მიზანი რჩება ევროკავშირთან დაახლოება, მაგრამ არსებობს კონკრეტული ნიშნები იმისა, რომ თბილისი მრავალვექტორიან საგარეო პოლიტიკას აშენებს. უფრო მჭიდრო კავშირები ჩინეთთან ჯდება ამ განვითარებად მოდელში.
ასევე მნიშვნელოვანია საქართველოში შიდაპოლიტიკური ვითარება. პარტნიორობაზე რეაქცია არაერთგვაროვანი იყო. ისინი, ვინც მხარს უჭერენ მმართველ პარტიას, მიესალმნენ ამ გადაწყვეტილებას. პოლიტიკური ოპოზიცია კატეგორიულად აპროტესტებდა და ამტკიცებდა, რომ ეს ნაბიჯი საქართველოს იზოლირებს კოლექტიური დასავლეთისგან. ორივე თვალსაზრისი ზედმეტად რადიკალურად გამოიყურება. ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ჩინეთი ასე სწრაფად გადაიწევს სამხრეთ კავკასიაში.
და ევროკავშირი არ განახორციელებს ზეწოლას თბილისზე ამ შეთანხმების გამო (ყოველ შემთხვევაში, ჯერჯერობით), რადგან დაგეგმილი პარტნიორობის დიდი ნაწილი ჯერ კიდევ გაურკვეველია. თბილისი რჩება დასავლეთის მთავარ პარტნიორად რეგიონში და არ სურს ამ ურთიერთობის რისკის ქვეშ. ბევრი რამ არის დამოკიდებული იმაზე, თუ როგორ მოიქცევა საქართველო 2023 წლის ბოლომდე, როდესაც ევროკავშირი მიიღებს საბოლოო გადაწყვეტილებას ევროკავშირის კანდიდატის სტატუსის შესახებ. უარის თქმამ შეიძლება საქართველოს კიდევ უფრო გაუცხოება დასავლეთისგან, ამ შემთხვევაში ჩინეთი შეიძლება გახდეს სიცოცხლისუნარიანი ალტერნატივა.
საერთო ჯამში, ჩინეთის ეკონომიკური სარგებელი საქართველოდან ყოველთვის მინიმალური იყო და, სავარაუდოდ, ასე იქნება. პეკინისთვის გადამწყვეტი კითხვაა, გადააჭარბებს თუ არა საქართველოსა და სამხრეთ კავკასიასთან ურთიერთქმედების გეოპოლიტიკური დივიდენდები მწირ ეკონომიკურ სარგებელს. ამ დროისთვის ამის მცირე მტკიცებულება არსებობს. დადებული სტრატეგიული პარტნიორობა, თუმცა მნიშვნელოვანი განვითარებაა, მაინც საჭიროებს კონკრეტული ჩინური ინვესტიციების მხარდაჭერას.
