მოქალაქეების თქმით, დასავლეთ საქართველოსკენ ტრანსპორტის დიდი ნაწილი არ დადის

“დღეს, 24 ოქტომბერს, დიდუბეში, ავტოსადგურზე დასავლეთისკენ მიმავალი ავტობუსები, ფაქტობრივად, არ დამხვდა. ეს მაშინ, როცა მინიმუმ ყოველ ერთ საათში 2-3 ტრანსპორტი გადიოდა ხოლმე. ეს ყოველთვის ასე იყო. წლებია, დავდივარ და მსგავსი შემთხვევა, რაც დღეს იყო, არასდროს ყოფილა. ხალხის აუარება რაოდენობა უბრალოდ იდგა და ელოდებოდა.

რადგან ბევრი ძიების შემდეგ მივხვდი, რომ არცერთი ხაზის მანქანა არ იყო და ვერაფერს გავყვებოდი, გადავწყვიტე, ბილეთი ხვალისთვის მაინც დამეჯავშნა, იმის მიუხედავად, რომ ვიცი, ხვალ გზაზე კატასტროფა იქნება. მოკლედ, ვურეკავ მძღოლს, რომელიც მეუბნება, რომ მანქანა გაფუჭებული ჰყავს და ხვალ, 3-4 საათამდე თბილისიდან ტყიბულის მიმართულებით არაფერი გავა. ვურეკავ მეორე მძღოლს და ის მეუბნება, კი, სამ საათზე გავდივარ, მაგრამ დილით მაინც დამირეკე, რამე არ შეიცვალოსო. გამოვბრუნდი უკან. ისევ ზღვა ხალხი დგას სალაროებთან და ელოდება.

შემდეგ ვიფიქრე, მოდი, ქუთაისის მარშრუტის ამბავს მაინც მოვიკითხავ-მეთქი. მივდივარ და სალაროში ქალი მეუბნება, თუ გინდა, დაელოდე, მე რა ვიცი, როდის მოვაო. მესაუბრება ცინიკურად და აგდებით, შეგრძნებით, რომ არ აინტერესებს ის, რაც ხდება. ამას უსმენს ხალხი და რეაქცია არ აქვს, რომ არ არსებობს არავითარი განრიგი და ბედის ამარაა ამდენი ხალხი დატოვებული. ამ ქალს საბოლოოდ ვათქმევინე, რომ 2 საათში მოვიდოდა ტრანსპორტი, მაგრამ შევძლებდით თუ არა წასვლას ყველანი? – რა თქმა უნდა, ვერა, რადგან ხალხის ნაკადი იზრდებოდა და იზრდებოდა.

საბოლოოდ, შემამჩნია ერთმა ახალგაზრდა ბიჭმა და მითხრა, ჩემს ნაცნობს გამოვიძახებ, 4 ადამიანს ვიპოვი და მისი მანქანით წავიდეთო. და როცა მისი ნაცნობი მძღოლი მოვიდა, მან მითხრა, რომ გუშინდელ აქციაზე ჰყავდათ ყველა მძღოლი წაყვანილი, დილით დაბრუნდნენ სახლებში და არავინ არ გამოსულა დღეს 1-2-ის გარდაო.

აი, ასეთი ქვეყანაა, ასეთი რეალობაა. მართლა არ ვიცი, რა სიტყვა შეიძლება ვიპოვო იმ ჯოჯოხეთის აღსაწერად, რაც ბოლო 2 საათის განმავლობაში თავს გადამხდა. თავს ვგრძნობდი უუფლებო მონად, რომლის ბედიც არავის აინტერესებს.

მე ამას არ ვასწავლი ჩემს მოსწავლეებს. არ ვასწავლი დუმილს და არც უსამართლობაზე თვალის დახუჭვას და არასდროს შევეგუები ასეთ ქვეყანაში ცხოვრებას, სადაც მოქალაქის არანაირი უფლება არაა დაცული და იმის გამო, ხელისუფლებამ ხალხი დაშინებით და მუქარით დედაქალაქში ჩამოიყვანოს, იმის გამო, რომ მძღოლებს, თურმე, აქციაზე შემოაღამდათ, ასე მოირღვეს და მოიშალოს ყველაფერი.

ყველაზე მტკივნეული ისაა, რომ ვიცი, ეს უმცირესია, როგორი უსამართლობაც ამ ქვეყანაში ტრიალებს. და აუცილებლად უნდა ვთქვა ისიც, რომ 100 ადამიანიდან როცა ერთი იღებს ხმას და მერე იმ ერთს მხოლოდ ერთი დაუდგება გვერდით, ასეთი შეგნებით ცხოვრება არ შეიძლება. ასეთ შეგნებას მიჰყავს ქვეყნები დიქტატურამდე.

P.S. ჰო, საბოლოოდ იმ მგზავრის დახმარებით წავედი. ფეხითაც წავიდოდი, ოღონდ ჩემი ხმა არ დაიკარგოს და ეს საშინელება ერთხელ და სამუდამოდ დასრულდეს”. – წერს მელანო კობახიძე.