აზერბაიჯანულ საზოგადოებაში არაერთგვაროვნად აფასებენ სამმხრივ განცხადებას, რომლის შესახებაც, ცოტა ხნის წინ გახდა ცნობილი. უმრავლესობა გამარჯვებას აღნიშნავს, მაგრამ ზოგიერთი პოლიტიკოსი და მიმომხილველი ნეგატიურად აფასებს ყარაბაღში რუსი სამშვიდობოების შესვლას.
„დიდი გამარჯვების დილა! დასრულდა სომხურ-აზერბაიჯანული კონფლიქტის საომარი მოქმედებების მეორე ფაზა, რომელიც 32 წლის წინ დაიწყო. მისი შედეგებით, იძულებით გადაადგილებულ პირთა 99 პროცენტს შესაძლებლობა ეძლევათ დაუბრუნდნენ საკუთარ სახლებს და ახალი ცხოვრება დაიწყონ საკუთარ სამშობლოში. იმედი მაქვს და დარწმუნებული ვარ, რომ ჩემი თანამემამულეების ოჯახებს აღარ მოუწევთ შვილების დასაფლავება. მივიღებთ შესაძლებლობას, სტაბილურად განვავითაროთ ჩვენი ქვეყანა!
მაგრამ ეს ჯერ კიდევ არ არის კონფლიქტის დასასრული და გავაგრძელებთ ბრძოლას აზერბაიჯანის მთელ ტერიტორიაზე ჩვენი სახელმწიფოებრივი სუვერენიტეტის სრული აღდგენისთვის.
პოლიტიკა – შესაძლებლობების ხელოვნებაა და დღეს, შესაძლებლიდან მაქსიმუმი მივიღეთ“, – წერს აზერბაიჯანის ყოფილი საგარეო საქმეთა მინისტრი ტოფიკ ზულფუგაროვი.
„რა თქმა უნდა, ვაკვირდებით ჩვენი სახელოვანი არმიის გამარჯვებებს. იმ დროს, როდესაც მან ყელში წაუჭირა მტერს, საქმეში პუტინი ჩაერია (ადრე არაერთხელ ვსაუბრობდი ამ შესაძლებლობაზე) და მხარეებს ზავის დადებას აიძულებს. მოსახლეობა დასახლებული პუნქტებისა და ტერიტორიების დაბრუნებას ზეიმობს, რომელიც 28 წლის წინ მოგვწყვიტეს და ეს გასაგებია.
ახლა ყველა იმედი კვლავ აშშ-სა და დასავლეთზეა. მათ ერთხელ უკვე დააყენეს მუხლებზე საბჭოთა კავშირი და სუვერენიტეტის აღდგენა შესაძლებელი გახადეს. ახლა მათ შეუძლიათ მუხლებზე დააყენონ რუსეთი და შესაძლებლობა მოგვცენ სრულად აღვადგინოთ ხანქენდის სუვერენიტეტი. სხვა რამ, ძალიან რთულად წარმომიდგენია“, – საკუთარი მოსაზრებები გაგვიზიარა ცნობილმა ოპოზიციონერმა და ყოფილმა პოლიტპატიმარმა ტოფიკ იაგუბლუმ.
„თუკი ღამით, ხალხისგან ფარულად რაიმე თანხმდება, პარლამენტსა და საზოგადოებასთან კონსულტაციების გარეშე, ეს ძალიან საეჭვოა.
მარტო სომხეთი ვერასოდეს შეძლებდა ჩვენი თუნდაც ერთი სოფლის ოკუპირებასა და 30 წელი მის შენარჩუნებას. ყველამ, მათ შორის პრეზიდენტმა კარგად იცის და ულაპარაკია ამაზე, რომ სომხეთს უფასოდ მიეწოდება შეიარაღება.
ყველას ესმოდა, რომ შეიარაღება, რომელიც ყარაბაღში ჩვენი ჯარისკაცების წინააღმდეგ გამოიყენებოდა, ასევე რაკეტები, რომლითაც მშვიდობიანი მოსახლეობა დაიბომბა განჯაში, ტერტერსა და ბარდაში, სწორედ ის უფასო იარაღია, რომელიც სომხეთს რუსეთმა მიაწოდა.
სინამდვილეში, ყარაბაღის ოკუპირება მოახდინა არა სომხეთმა, არამედ რუსეთმა. ფაშინიანიც შუშაში ასევე რუსეთის იმედზე ცეკვავდა.
და ახლა რას აკეთებენ რუსული ჯარები აზერბაიჯანში? თუკი სამშვიდობო ძალების აუცილებლობა იყო, ამის გაკეთება სხვა ქვეყნების შეიარაღებულ ძალებს შეეძლოთ.
მოსკოვში, 11-საათიანი მოლაპარაკებების დროს, აზერბაიჯანი სწორედ რუსი სამშვიდობოების შემოსვლას ეწინააღმდეგებოდა აქტიურად.
მაშინ რომ დავთანხმებულიყავით, ერთი თვის წინ იქნებოდა შესაძლებელი ბრძოლების შეჩერება და უფასო რუსული შეიარაღებით ნაკლები აზერბაიჯანელი ჯარისკაცი დაიღუპებოდა. რატომ არ ვთანხმდებოდით?
ვწუხვარ, რომ არ შემიძლია ისე მიხაროდეს, როგორც ყველა დანარჩენს. ეს და ასობით სხვა კითხვა არ მაძლევს მოსვენებას.
როდესაც ქუჩაში სიგნალებითა და ცეკვით დაიღლებით, ამაზეც დაფიქრდით“, – დაწერა Facebook-ის საკუთარ გვერდზე, ბლოგერმა ბახტიარ გაჯიევმა.
„45-დღიან ომში გაიმარჯვა აზერბაიჯანმა, დამარცხდა სომხეთი, მაგრამ როგორც ბოლო 200 წლის განმავლობაში ხდება ხოლმე, რეგიონში გამარჯვება რუსეთმა მოიპოვა. აი, ასე, როგორღაც…“, – წერს ოპოზიციური პარტიის, „რესპუბლიკური ალტერნატივის“ ერთ-ერთი ლიდერი, ნატიგ ჯაფარლი.
„თუნდაც კრემლის შუამავლობით, მაგრამ ეს გამარჯვების შეთანხმებაა. რუსეთი არ მისცემდა აზერბაიჯანს სრული გამარჯვების საშუალებას და სწორედ ასეც მოხდა.
რა თქმა უნდა, თუკი ხანქენდს, ხოჯავენდს (მარტუნს), აღდერესა (მარდაკერტს) და ასკერანს სომხურ დასახლებულ პუნქტებად დავტოვებთ, ეს არ უპასუხებს ეროვნულ ინტერესებს. აზერბაიჯანის ტერიტორიაზე უცხო ქვეყნის ჯარების განთავსებაც აზიანებს სუვერენიტეტსა და დამოუკიდებლობას.
მაგრამყარაბაღისსტატუსთანდაკავშირებულისაკითხისგარშემოდისკუსიიდანგამოსვლადანახიჩევანთანსაკომუნიკაციოკავშირებისათვისპირობებისშექმნა – უზარმაზარიწარმატებაა“, – შეაჯამა ვითარება ცნობილმა აზერბაიჯანელმა ადვოკატმა, ალოვსატ ალიევმა.
