კორონავირუსი ერთი აზერბაიჯანული ოჯახის ცხოვრებაში: ბოსტნეული ბაღიდან, უცნაური ჯარიმები და უფულობა
„მამაჩემი აგარაკზე ცხოვრობს, სოფელ ტურკანში (ბაქოს ცენტრიდან 1 საათის სავალზე – რედ.). როდესაც ეპიდემია ძალის მოკრებას იწყებდა, დედაჩემთან ერთად გადავწყვიტე, რომ შემთხვევით გვესარგებლა და უქმეებზე იქ წავსულიყავით. მაშინ, სახლიდან გასასვლელად არ იყო საჭირო SMS-ის გაგზავნა და უფლების მიღება. თან მხოლოდ ერთი პარკი წინდები და მაისურები წავიღე“.
ულქერი 22 წლისაა.
მას ახალი დაწყებული ჰქონდა მუშაობა სასტუმროში, როდესაც აზერბაიჯანში, კორონავირუსის ეპიდემია დაიწყო.
„მომდევნო დღეს, აგარაკზე მამიდაჩემის ოჯახი ჩამოვიდა.
მამიდაჩემი ხელოვნების აკადემიაში ასწავლის, მაგრამ ხელფასს არ უხდიან. დაახლოებით იგივე ხდება ჩემი მშობლების შემთხვევაშიც – მამაჩემი ავეჯს ამზადებს შეკვეთით, დედაჩემი კონდიტერია.
- ისტორია იმის შესახებ, თუ როგორ ვერ შეძლო კორონავირუსმა მათემატიკის შეჩერება
- ისტორია აზერბაიჯანული საავადმყოფოდან: „კარგია, რომ ეს ყველაფერი საკუთარი თვალით ვნახე“
ჩვენ, ყველამ დარჩენა გადავწყვიტეთ, რადგან ვირუსმა გავრცელება დაიწყო, ხელისუფლება მაშინ აქტიურად მოგვიწოდებდა სახლში ჯდომისკენ და რაც ყველაზე მთავარია – ერთად ძალიან კარგად ვიყავით. საღამოობით ვთამაშობდით, ვმღეროდით კარაოკეს. ჩემმა ძმამ პროექტორი ჩამოიტანა, ფარდაზე ზეწარი გავაკარით და ფილმებს ვუყურებდით.
სოფელი ტურკანი – არც ისე აყვავებულია. იქ არ არის სამუშაო, არ არის ტურიზმი, ადამიანები, ძირითადად, იმით ცხოვრობენ, რაც ბოსტანში მოჰყავთ. ვიღაცები თევზაობენ, ვიღაცებს ქათმები ჰყავთ მოშენებული.
მომეწონა ნატურალური პროდუქტის ჭამა, რომელსაც მეზობლებისგან ვყიდულობდით: ხილი, ბოსტნეული, კვერცხი, თევზი, მწვანილი. ერთ-ერთი მეზობელი, მამაჩემის მეგობარი, საკუთარ ეზოში მოკრეფილი ვაშლის კომპოტითა და ჯემით გაგვიმასპინძლა.
კვირაში ერთხელ მაღაზიაში დავდიოდით სარეცხი საშუალებების, პურის, სიგარეტისა და ჩაის საყიდლად – ყველაფრის, რაც ბოსტანში არ მოდის.
გაგვიჭირდა საჭირო ნივთების გარეშე – ჩვენ ხო თან არაფერი წაგვიღია. მაგალითად, მიწევდა მაისურის გარეცხვა და ლოდინი, როდის გაშრებოდა, რომ ჩამეცვა.
აგარაკზე წასვლამდე, სასტუმროში დავიწყე მუშაობა, მაგრამ ოთხი დღის შემდეგ, როდესაც მივხვდით, რომ ეპიდემია რეალური საფრთხე გახდა, დედამ სამსახურში არ გამიშვა. რა თქმა უნდა, გამომაგდეს, მაგრამ ბედნიერიც კი ვიყავი, რადგან ეს ოთხი დღე საშინელი იყო – იმის გამო, რომ კლიენტები არ გვყავდა, გათბობა გამორთეს და გავიყინეთ.
არ მეგონა, რომ ფულს გადამიხდიდნენ, მაგრამ სამსახურიდან დამირეკეს და მითხრეს, რომ ბარათი უნდა ამეღო და იქ ჩამირიცხავდნენ 120 მანათს (დაახლოებით 70 დოლარს). გაგვიხარდა, რადგან ფული ფაქტობრივად დაგვიმთავრდა. ქალაქში წასვლა გადავწყვიტე – ბარათსაც ავიღებდი და საჭირო ნივთებსაც შევიძენდი.
მაგრამ გზაში პოლიციამ გაგვაჩერა და 100-მანათიანი ჯარიმა გამოგვიწერა (დაახლოებით 60 დოლარი). პოლიციელს არ აინტერესებდა, რომ მანქანაში ნიღბებითა და ხელთათმანებით ვისხედით და მივდიოდით სახლისთვის აუცილებელი ნივთების შესაძენად. მას ისიც კი არ უკითხავს, რატომ მივდიოდით. გვითხრა, რომ გვაჯარიმებდა, რადგან არ ვიყავით სახლში და შეგვეძლო შეგვეტანა აპელაცია 10 დღის ვადაში და საერთოდ, ის ქუჩაში ჩვენ გამო იდგა და თავის მოვალეობას ასრულებდა. გამოწერილ საბუთში რატომღაც არ ეწერა არც ჯარიმის მიზეზი და არც თანხა.
როდესაც პოლიციასთან ამ საკითხის „გარკვევა“ დავიწყეთ, გვითხრეს, რომ კარანტინის შემდეგ გადაწყდება ეს საკითხი. ნებისმიერ შემთხვევაში, ჩვენ ფული მაინც არ გვაქვს ჯარიმის გადასახდელად.
ახლა სახლში ვზივართ – გადავწყვიტეთ, აგარაკზე აღარ დავბრუნებულიყავით. უკვე დავრეგისტრირდი იმ ვებგვერდზე, სადაც შენი მონაცემები შეგყავს და „ზევით“ ვიღაც წყვეტს, მოგცეს 190 მანათი (118 დოლარი), როგორც კორონავირუსით დაზარალებულს თუ არა. არაფერი არ მომცეს.
სამსახური ვიშოვე, ვიდეოგასაუბრება გავიარე და სათამაშოების მსხვილი მაღაზიის მენეჯერად ამიყვანეს. რამდენიმე დღეში გავდივარ და ვიწყებ მუშაობას. მიუხედავად აკრძალვებისა და კარანტინისა, ის რატომღაც მუშაობს.
მრცხვენია, რომ თვითიზოლაციას ვარღვევ, მაგრამ ჯიბეში სულ რაღაც 80 მანათი (47 დოლარი) დამრჩა“.
