ათწლეულების მანძილზე რუსეთი აშანტაჟებდა დასავლეთსა და პოსტსაბჭოთა ქვეყნებს. თუმცა, უკრაინის ომმა ბევრი რამ შეიცვალა. როგორ?

რუსეთისა და ჩინეთის გავლენა

ტექსტის ავტორი: სვეტლანა გუდკოვა
ილუსტრაციების ავტორი: არტემ მარკოვი

მასალა Забороны

ათწლეულების მანძილზე რუსეთი იყენებდა ფართო სპექტრის მეთოდებს ევროპულ და პოსტსაბჭოთა ქვეყნების შანტაჟისა და მანიპულირებისთვის. ენერგეტიკული დამოკიდებულება, ბირთვული არსენალი, სამხედრო და პოლიტიკური ზეწოლა, ეკონომიკური ბერკეტები – ეს ყველაფერი იყო კრემლის ინსტრუმენტები თავისი გავლენის შესანარჩუნებლად. თუმცა, უკრაინაში სრულმასშტაბიანი შეჭრა იყო გარდამტეხი მომენტი, რომელიც დაეხმარა ბევრ სახელმწიფოს დაეტოვებინათ რუსული კონტროლი.

თუმცა მოსკოვი არ თმობს ევროპის კონტინენტზე გავლენის შენარჩუნების მცდელობებს. დაკარგა ზეწოლის ტრადიციული მეთოდები, კრემლი აქტიურად ეძებს ახალ გზებს მეზობელი ქვეყნების მანიპულაციისა და დესტაბილიზაციისთვის და უფრო ღრმად ევროპაში. Zaborona-ს რედაქტორმა სვეტლანა გუდკოვამ უფრო დეტალურად განიხილა, თუ როგორ ებრძვიან დასავლური და პოსტსაბჭოთა სახელმწიფოები რუსეთის გავლენას.

როგორ დაეხმარა დასავლეთი რუსეთის ფედერაციას შანტაჟის ნემსის ქვეშ მოქცევაში

ცივი ომი დასრულდა სსრკ-ს გაქრობით მსოფლიოს გეოგრაფიული რუქიდან. დასავლეთი დამსახურებულად თვლიდა თავს გამარჯვებულად და დარწმუნებული იყო, რომ დამარცხებული ვერ აღადგენდა თავის პოტენციალს. შეერთებულმა შტატებმა და რუსეთის ფედერაციამ ურთიერთობების გაუმჯობესებაც კი დაიწყეს საბჭოთა კავშირის ოფიციალური დაშლის შემდეგ. მაშინდელმა პრეზიდენტმა ბორის ელცინმა, ბიალოვიეზას ხელშეკრულების ხელმომწერმა, გამოავლინა საბჭოთა პრაქტიკისგან თავის დაღწევის სურვილი და რუსეთისთვის პროდასავლური კურსი აირჩია. ამერიკამ ფსონი დადო რუსეთის ფედერაციაზე.

სსრკ-ს გაუჩინარებაში დიდი რესურსის დაბანდებით, აშშ დარჩა ერთადერთ მძლავრ მსოფლიო ცენტრად. ჩინეთი და ინდოეთი ჯერ კიდევ არ იყვნენ ისეთი ძალა, როგორიც ახლა არიან და ევროკავშირი ახლახან ყალიბდებოდა, იხსენებს იგორ სოლოვეი, სტრატეგიული კომუნიკაციებისა და ინფორმაციის უსაფრთხოების ცენტრის ხელმძღვანელი, კომენტარში Zaborona.

„როგორც ერთადერთ ძლიერ ქვეყანას, შეერთებულ შტატებს სურდა კომუნიკაცია რეგიონის ლიდერებთან. არსებობს ძველი ისტორიული ანალოგია: როდესაც ამერიკის ერთ-ერთ პრეზიდენტს უთხრეს ევროკავშირის შესახებ, მან ჰკითხა, რომელ ნომერზე შეეძლო ევროკავშირის დარეკვა? ეს რეალური ისტორიული ფაქტია, რაც იმაზე მეტყველებს, რომ მსხვილ სახელმწიფოებს უადვილდებათ ერთ ძალასთან ურთიერთობა და მათთან ერთად ყველაფრის მოგვარება. და ისინი ფსონს დებენ რუსეთზე“, – ამბობს ექსპერტი.

მისი თქმით, თავად დასავლეთი სიამოვნებით იტყუებდა თავს, რომ საბჭოთა კავშირის ნანგრევებიდან მათ ეფექტური პარტნიორი მიიღეს. ისინი გახდნენ რუსეთის მიმართ საკუთარი დამოკიდებულების მძევლები, როდესაც 1991 წელს მათ უფლება მისცეს გამხდარიყვნენ გაეროს უშიშროების საბჭოს მუდმივი წევრი, როგორც სსრკ-ს მემკვიდრე; როცა გაზსა და ნავთობზე ფულს ამოტუმბავდნენ. მანამ, სანამ რუსეთი კვლავ არ გაამყარებს თავის კუნთებს და ცხადყოფს, რომ მას შეეძლო არსებობა პარტნიორის გარეშე.

„კიდევ ერთი ისტორიული ფაქტი შანტაჟის იდეის ფესვების გასაგებად, მისი გაძლიერებისა და ზოგადად „ლოგიკის“ გასაგებად. 1990-იან წლებში ელცინმა თავის მრჩევლებს ჰკითხა: რატომ არ ემორჩილებიან ნატოს ქვეყნები და ზოგადად დასავლეთი რუსულ ახირებას? ერთ-ერთმა გენერალმა უპასუხა, რომ დასავლეთს უბრალოდ არ ეშინია რუსეთის, რადგან მას ნორმალურ ქვეყნად თვლის“, – ამბობს სოლოვეი. — რუსები იყენებენ შანტაჟს, რათა აჩვენონ თავიანთი არანორმალურობა, არაადეკვატურობა, მზადყოფნა მთელი მსოფლიო ბირთვულ ფერფლად აქციონ და ა.შ. ანუ დასავლეთი ნორმალური, ადეკვატური გლობალური მოთამაშეა, რომელიც მიჩვეულია თანაბრად ნორმალურ ქვეყნებთან ურთიერთობას. და არის არანორმალური რუსეთი, რომელთანაც დასავლეთი იწყებს კომპრომისზე წასვლას, რათა საქმე არ გააუარესოს. მოსკოვმა აღმოაჩინა ეს სისუსტე. მან ბლეფი დაიწყო და ეს ბლეფი იმდენად ღრმა და დამაჯერებელი გახდა, რომ კვლავ აიძულებს ჩვენს პარტნიორებს დათმობებზე წავიდნენ რუსეთთან“.

ენერგეტიკული შანტაჟი

ევროპის დამოკიდებულება რუსულ გაზზე 1970-იანი წლებიდან იწყება, როდესაც ევროპის ქვეყნებმა დაიწყეს გაზის აქტიური იმპორტი სსრკ-დან ახალი მილსადენებით. 90-იანი წლებიდან კი რუსეთი გახდა ენერგორესურსების მთავარი მიმწოდებელი. ათწლეულების მანძილზე რუსულ გაზზე მოთხოვნა იზრდებოდა და 2021 წელს რუსეთის ფედერაციამ უზრუნველყო ევროკავშირში იმპორტის 40%-ზე მეტი – უნგრული გაზის 95%-დან ესპანური გაზის 10%-მდე.

და ევროპის დამოკიდებულება რუსულ გაზზე მხოლოდ 2022 წელს უნდა გაზრდილიყო, როდესაც მათ სურდათ ახალი გაზსადენი „ჩრდილოეთ ნაკადი 2“-ის გაშვება რუსეთიდან გერმანიაში.

რუსეთის სრულმასშტაბიანმა შეჭრამ უკრაინაში ხელი შეუშალა მის გახსნას და შემდგომ უცნობმა პირებმა ჩაატარეს დივერსია ბალტიის ზღვაში, ააფეთქეს გაზსადენის ოთხი ხაზიდან სამი.

რუსეთმა არაერთხელ გამოიყენა გაზის მიწოდება ევროპულ ქვეყნებზე პოლიტიკური ზემოქმედების მიზნით. თვალსაჩინო მაგალითებია 2006 და 2009 წლების გაზის კრიზისი, როდესაც გაზპრომმა შეაჩერა გაზის მიწოდება უკრაინის გავლით ფასებზე და ტრანზიტზე დავის გამო, რამაც ზამთარში ენერგეტიკული კრიზისი გამოიწვია. რუსეთი ასევე მანიპულირებდა გაზის ფასებით, სჯიდა ან აჯილდოებდა ქვეყნებს, მათი პოზიციიდან გამომდინარე, მის პოლიტიკაზე. მაგალითად, 2014 წელს ყირიმის ანექსიის შემდეგ, უკრაინაზე ფასები გაიზარდა, ლოიალური სახელმწიფოებისთვის კი იგივე დონეზე დარჩა. 2015 წლიდან კიევი თხევად ბუნებრივ აირს (LNG, LPG) ექსკლუზიურად ევროკავშირიდან ყიდულობს (თუმცა, არ არის გამორიცხული ხელახალი იმპორტის შესაძლებლობა).

2022 წელს, როდესაც დასავლეთმა რუსეთის ფედერაციას უკრაინაში შეჭრის გამო სანქციები დაუწესა, პუტინმა გამოაცხადა, რომ 1 აპრილიდან გაზის გადახდები მხოლოდ რუბლებში იქნებოდა მიღებული, რითაც კვლავ მიმართა შანტაჟის ტაქტიკას.

თუმცა, რაზუმკოვის ცენტრის ენერგეტიკული პროგრამების დირექტორი ვლადიმერ ომელჩენკო ამბობს, რომ ეს გეგმა ჩაიშალა. ევროკავშირი უკრაინის მხარდაჭერის სასარგებლოდ გამოვიდა და დაიწყო რუსულ გაზზე დამოკიდებულების შემცირების გეგმის შემუშავება.

„დღეს მხოლოდ რამდენიმე ქვეყანა აგრძელებს მილსადენის რუსული გაზის ყიდვას, მათ შორის სლოვაკეთი, იტალია, ავსტრია [სლოვაკეთის გავლით]. თუმცა, ამ ქვეყნებს აქვთ გეგმები, რომ 2027 წლისთვის უნდა მიატოვონ ეს“, – ამბობს ექსპერტი და აღნიშნავს ევროკავშირის მნიშვნელოვან მუშაობას რუსეთის ენერგორესურსებზე დამოკიდებულების შესამცირებლად.

კერძოდ, დასავლეთმა დააწესა მრავალი სანქცია, რომელიც მიზნად ისახავს რუსეთის ნავთობისა და გაზის შემოსავლების შეზღუდვას. და მიუხედავად იმისა, რომ მოსკოვმა იპოვა სანქციების გარკვეულწილად გვერდის ავლით გზა გადამუშავების წესებში არსებული ხარვეზის გამო, შეზღუდვებმა მაინც აიძულა რუსეთის ფედერაცია გადაეახლა ბაზარი ჩინეთისა და ინდოეთისკენ.

„აქაც ბევრი რამ გაკეთდა. რუსეთის ნავთობისა და ნავთობპროდუქტების ბაზრის დაახლოებით 80%-მა დატოვა ევროპული ბაზარი. მიუხედავად იმისა, რომ რუსული ნავთობი აგრძელებს ზოგიერთ ქვეყანაში შემოდინებას, ის სხვა დროშის ქვეშ იმყოფება. საქმეები არც ჩინეთსა და ინდოეთში მიდის ასე კარგად, რადგან პეკინმა 30%-ით შეამცირა რუსული ნავთობის შესყიდვები. რთული პრობლემები იუანში ანგარიშსწორებასთან დაკავშირებით, მთავარი ჩინური ბანკები უარს ამბობენ იუანში დასახლებაზე, ამიტომ გვიწევს კომპლექსური ანგარიშსწორების მექანიზმების გამოყენება კრიპტოვალუტების, ოქროს, სინგაპურის ბანკების და ა.შ. მდგომარეობა კიდევ უფრო უარესია, როდესაც ინდოეთი იხდის ეროვნულ ვალუტაში. უცნობია, რა ვუყოთ ამ რუპიებს“, – განმარტავს ენერგეტიკოსი და დასძენს, რომ რუსეთის ფედერაციის უმსხვილესი ნავთობისა და გაზის კომპანიები ზარალდებიან.

თუმცა, არ შეიძლება ითქვას, რომ ენერგეტიკული შანტაჟი წარსულს ჩაბარდა. რუსეთი კვლავ ცდილობს დაიბრუნოს თავისი ბერკეტები დასავლელი პოლიტიკოსების გამო, რომლებიც მას ერთგული აქვთ. არის გარკვეული წრეები, განსაკუთრებით გერმანიაში, რომლებსაც სურთ დაუბრუნდნენ რუსეთის ფედერაციიდან ენერგორესურსების შესყიდვას. და ცდილობენ შექმნან ამის წინაპირობები. ამ თემაზე განსაკუთრებით სპეკულირებენ პოლიტიკოსები ულტრამემარჯვენე ალტერნატივა გერმანიისთვის, რომლებიც პოპულარობას იძენენ გერმანიაში, აღნიშნა ომელჩენკომ.

რუსეთის ფედერაცია, რომელმაც დაკარგა ევროპული ბაზრის დიდი წილი, ცდილობს მისი ნაწილი მაინც აანაზღაუროს ცენტრალური აზიის ქვეყნებთან ახალი კონტრაქტებით. მაგალითად, 2024 წლის ივნისის დასაწყისში გაფორმდა ხელშეკრულებები ყაზახეთთან, ყირგიზეთთან და უზბეკეთთან გაზპრომის შვილობილი კომპანიების მეშვეობით გაზის მიწოდებაზე. მოცულობა და ფასები უცნობია, მაგრამ საუბარია 15 წელზე, რაც უკვე მიანიშნებს ამ ქვეყნების გაღრმავებულ დამოკიდებულებაზე აგრესორი ქვეყნის ენერგორესურსებზე.

ბირთვული შანტაჟი: როგორ გვაშინებს რუსეთი მესამე მსოფლიო ომის დაწყებით

ენერგეტიკის მსგავსად, ბირთვული შანტაჟი გახდა რუსეთის სტრატეგიის მნიშვნელოვანი ნაწილი საერთაშორისო ასპარეზზე გავლენის გასაძლიერებლად. მოსკოვმა ბირთვული რიტორიკა პირადი მიზნებისთვის და დასავლეთზე ზეწოლის მიზნით გამოიყენა, რომ არ ჩაერიოს მის საქმეებში.

ასევე 2014 წელს, ყირიმის ანექსიის დროს, რუსეთმა მიანიშნა ბირთვული იარაღის გამოყენების შესაძლებლობაზე დასავლეთის სამხედრო ინტერვენციის მცდელობის საპასუხოდ. ეს პრაქტიკა სრულმასშტაბიანი შემოჭრის შემდეგაც გაგრძელდა. ოკუპირებულ ზაპოროჟიეს ატომურ ელექტროსადგურზე პროვოკაციების საფრთხე, რუსეთის მიერ დახატული „წითელი ხაზების“ გადაკვეთის შემთხვევაში ტაქტიკური ან სტრატეგიული ბირთვული იარაღის გამოყენების მუქარა – ხშირად ისმის არა მხოლოდ კრემლის მიერ კონტროლირებადი ბლოგერებისა და სამხედრო კორესპონდენტებისგან, არამედ. ისეთი ოფიციალური პირებისგან, როგორიცაა რუსეთის უშიშროების საბჭოს თავმჯდომარის მოადგილე დიმიტრი მედვედევი.

საერთაშორისო საზოგადოება აღნიშნავს, რომ ბირთვული ომის საფრთხე ახლა ყველაზე მაღალია კარიბის სარაკეტო კრიზისის შემდეგ, რამაც აიძულა შეერთებული შტატების და ჩინეთის ლიდერები გაეკეთებინათ განცხადება რუსეთის მიერ უკრაინის წინააღმდეგ ბირთვული იარაღის გამოყენების მიუღებლობის შესახებ.

„რადგან ენერგეტიკული შანტაჟი აღარ არის ისეთი ეფექტური, რუსების ბოლო კოზირი რჩება ბირთვულ იარაღად. და დროდადრო ისინი ამოიღებენ ამ ბირთვულ ხელკეტს და ატრიალებენ მთელ მსოფლიოში, აღნიშნავს იგორ სოლოვეი, სტრატეგიული კომუნიკაციებისა და ინფორმაციის უსაფრთხოების ცენტრის ხელმძღვანელი. – ამაზე უკრაინელები უკვე სიცილით რეაგირებენ. გახსოვთ, ბირთვული დარტყმის სერიოზული საფრთხის შემდეგ დაიბადა მემები შჩეკავიცას შესახებ? ახლა ჩვენ ბირთვულ საფრთხეებს ვუკავშირებთ ორგიებს მთაზე. ანუ სიცილად გადაიქცა და უკვე აღარ არის საშინელი. ევროპელები აგრძელებენ ამ ეტაპის გავლას. და მიუხედავად იმისა, რომ ბირთვული შანტაჟი მათთვის საშიში რჩება, ჩვენ ვხედავთ, რომ დასავლეთი სულ უფრო ნაკლებ ყურადღებას აქცევს ამ საფრთხეებს. და მათი ქმედებებით, რუსები ყოველდღიურად აახლოებენ მსოფლიოს პუტინის, მისი გუნდის და მთლიანად ქვეყნის სრულ არაადეკვატურობის გაგებას“.

ანდრეას უმლანდი, სტოკჰოლმის აღმოსავლეთ ევროპის კვლევების ცენტრის ანალიტიკოსი, ამას ეთანხმება. მისი თქმით, ზოგიერთი ევროპული ქვეყანა ნამდვილად ნაკლებად ითვალისწინებს კრემლის ბირთვულ შანტაჟს, რაც გამოიხატება უკრაინისთვის იარაღის მიწოდებაში, რაც ადრე ტაბუდადებული იყო. და მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს გარკვეული შეზღუდვები რუსეთის ფედერაციის ტერიტორიაზე გაფიცვის ნებართვაზე, გარკვეული მოძრაობა მაინც არის.

თუმცა, რუსებმა ევროპის ქვეყნების ხელმძღვანელობაზე ზეწოლის სხვა გზა იპოვეს – მათი მოქალაქეების მეშვეობით. „ხალხისთვის ბირთვული ფაქტორი ცენტრალური რჩება. ვფიქრობ, ეს არის ყველაზე დიდი პრობლემა, რის გამოც უკრაინა ვერ იღებს ტაურუს რაკეტებს და არ იღებს ნებართვას რუსეთის ტერიტორიაზე თავდასხმაზე. ხალხი შიშობს, რომ ესკალაცია იქნება, ისინი საუბრობენ კონტინენტთაშორის ბირთვულ რაკეტებზე, წყალქვეშა ნავებზე, ბომბდამშენებზე. მათ ეშინიათ ბირთვული ომის, რომელიც კაცობრიობის დასასრული იქნება“, – განმარტავს უმლანდი. ”ასე რომ, როდესაც შოლცი უარს ამბობს კუროს მიცემაზე, სამწუხაროდ, ეს ასახავს გერმანელთა უმრავლესობის აზრს. და ერთის მხრივ, გერმანელები მხარს უჭერენ უკრაინას, მხარს უჭერენ სხვადასხვა ტიპის იარაღის მიწოდებას, მაგრამ რატომღაც მათ სჯეროდათ, რომ თუ გერმანიამ გადაიტანა ეს შორეული რაკეტები, ეს იქნებოდა მესამე მსოფლიო ომის დასაწყისი. სამწუხაროდ, ასეთი სიტუაციაა“.

ამიტომ, ანალიტიკოსის აზრით, ყველაზე დიდია მესამე მსოფლიო ომის დაწყების შიშის ფსიქოლოგიური პრობლემა. და რუსეთი იყენებს ამ შიშს, აძლიერებს მას სხვადასხვა საკომუნიკაციო არხებით. ამდენად, აუცილებელია მუშაობა კონკრეტულად ევროპის ქვეყნების მოქალაქეებთან.

„პანევროპულ დონეზე რუსული სიცრუის წინააღმდეგ კონტრპროპაგანდის სტრატეგია უნდა აშენდეს. ევროპარლამენტი ნაწილობრივ ცდილობს ამის მოგვარებას, მაგრამ არ არსებობს არც ერთი ორგანო, რომელიც კონტრპროპაგანდას ცენტრალიზებულად მოეკიდა და მის შექმნაში პროგრესს ვერ ვხედავ. რა თქმა უნდა, ადგილობრივ დონეზე, საზოგადოებრივი ორგანიზაციებისა და მოხალისეების ინიციატივით, კონტრპროპაგანდისტული აქტივობა საკმაოდ დიდია, მაგრამ სახელმწიფო დონეზე არაფერია“, – ამბობს უმლანდი.

სამხედრო შანტაჟი: “მსოფლიოს მეორე არმია”

სსრკ-ს დაშლის შემდეგ რუსეთმა მიიღო მნიშვნელოვანი სამხედრო არსენალი, რამაც მას საშუალება მისცა შეენარჩუნებინა ძლიერი სამხედრო სახელმწიფოს სტატუსი. კრემლმა განაგრძო ამ იმიჯის განმტკიცება თავდაცვისთვის უზარმაზარი ბიუჯეტის სახსრების ინვესტიციით. სრულმასშტაბიანი ომის დაწყებამდე რუსეთი მშპ-ს დაახლოებით 3,6%-ს ხარჯავდა სამხედრო საჭიროებებზე, მაშინ როცა ნატოს ქვეყნების უმეტესობამ გამოყო მშპ-ს 2%-ზე ნაკლები. სამხედრო აღლუმები, თანამედროვე იარაღის დემონსტრაცია (მათ შორის სირიაში) და ფართომასშტაბიანი წვრთნები გახდა მნიშვნელოვანი ელემენტები მსოფლიოს მეორე არმიის მითის შესაქმნელად.

რუსეთმა არა მხოლოდ აჩვენა თავისი სამხედრო ძალა, არამედ აქტიურად გამოიყენა იგი ყოფილი სსრკ-ს ქვეყნების წინააღმდეგ. მაგალითად, 1991 წელს რუსეთის არმიამ დნესტრისპირეთში სეპარატისტებს დაუჭირა მხარი. მიუხედავად იმისა, რომ რუსეთი ოფიციალურად არ ცნობს პრიდნესტროვის მოლდოვის რესპუბლიკის (PMR) სუვერენიტეტს, ის მას სამხედრო, ეკონომიკურ, პოლიტიკურ და დიპლომატიურ მხარდაჭერას უწევს. მეორე მსოფლიო არმიის მითმა შეაჩერა მოლდოვა გადამწყვეტი ნაბიჯების გადადგმისგან დნესტრისპირეთის რეინტეგრაციისკენ და აიძულა მოლდოვის ხელისუფლება ფრთხილი მიდგომა აერჩია მოსკოვთან ურთიერთობაში. ამას მოჰყვა ჩეჩნეთის პირველი და მეორე ომები (1994-1996, 1999-2000 წწ.), ომი საქართველოში, რომელმაც გამოიწვია 2008 წელს აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის ოკუპაცია, ასევე ყირიმის ანექსია და ომი. ომი დონბასში 2014 წელს.

ცენტრალურ აზიაში რუსეთმა გამოიყენა მითი მეორე მსოფლიო არმიის შესახებ, რათა თავიდან აიცილოს ნებისმიერი ანტისამთავრობო პროტესტი ან მისი გავლენისგან თავის დაღწევის მცდელობა. მაგალითად, ასე მოიქცა კრემლი 2022 წელს ყაზახეთში საპროტესტო აქციების დროს. როდესაც სიტუაცია დაიძაბა, რუსული ჯარები სწრაფად შევიდნენ ქვეყანაში CSTO-ს „სამშვიდობო მისიის“ ფარგლებში.

რუსეთმა ასევე შეინარჩუნა თავისი გავლენა სამხრეთ კავკასიაში ე.წ. „სამშვიდობო ჯარების“ განლაგებით მთიან ყარაბაღში, სომხეთსა და აზერბაიჯანს შორის სადავო ტერიტორიაზე.

უკრაინა ასევე დიდი ხნის განმავლობაში უფრთხილდებოდა ფართომასშტაბიანი შეჭრას, რადგან არ გააჩნდა საკმარისი რესურსები და გარანტიები შესაბამისი სამხედრო დახმარების მესამე ქვეყნებიდან. ეს არც 2022 წელს მოხდა, მაგრამ მაინც მოახერხეს ე.წ. „მსოფლიოს მეორე არმიის“ შეჩერება. ომის დროს ცხადი გახდა მითიური ბუნება – არა ძალაუფლება, როგორც ასეთი, არამედ ის, რომ ამ არმიის დამარცხება შეუძლებელია.

ლატვიის საგარეო დაზვერვის დირექტორი (2003-2013) და ლატვიის პრეზიდენტის ყოფილი მრჩეველი ეროვნული უსაფრთხოების საკითხებში, ახლა კი რიგის გეოპოლიტიკური კვლევის ცენტრის საპატიო მკვლევარი, იანის კაზოცინსი ხაზს უსვამს, რომ ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ფრონტი საინფორმაციო ფრონტია. სადაც რუსეთი პრაქტიკულად იმარჯვებს.

„რუსეთის ფედერაცია ცდილობს აჩვენოს, რომ გრძელვადიან პერსპექტივაში იბრძვის. და რადგან ეს ისეთი დიდი ქვეყანაა, რომელიც ომშია, ის აუცილებლად გაიმარჯვებს. იმიტომ, რომ დასავლეთს არ აქვს საკმარისი ძალა, როგორც ეს ვნახეთ ერაყში, სირიასა და ავღანეთში. ყველა ეს განცხადება უბრალოდ არასწორია, ის დარწმუნებულია. — დასავლეთში, განსაკუთრებით ევროპასა და ჩრდილოეთ ამერიკაში, იყო ზოგადი განცდა, რომ რუსეთი გაიმარჯვებდა. ეს იყო კურსკის შეტევის ოპერაციამდე.

ისტორიული შანტაჟი: პოლიტიკა, ეკონომიკა, პოსტსაბჭოთა ქვეყნები

რუსეთის უძლეველი ძალაუფლების მითის დანგრევა არ ნიშნავს იმას, რომ მოსკოვმა ყველა ბერკეტი დაკარგა. პირველ რიგში, ის ინარჩუნებს მნიშვნელოვან ეკონომიკურ და პოლიტიკურ გავლენას პოსტსაბჭოთა სივრცის ქვეყნებში. მეორეც, ბევრ მათგანში დომინირებს ავტორიტარული რეჟიმები, რომლებსაც უადვილდებათ საერთო ენის პოვნა თანაბრად ავტორიტარულ რუსეთთან, ვიდრე დემოკრატიულ დასავლეთთან.

უკრაინის საგარეო საქმეთა მინისტრი (2007-2009) ვლადიმერ ოგრიზკო პოსტსაბჭოთა სივრცეს პოსტ-ტოტალიტარულს უწოდებს. იგი ამას იმით ხსნის, რომ ჯერ კიდევ საბჭოთა პერიოდში იქ ჩამოყალიბდა აშკარა ტოტალიტარული სისტემა, სადაც დომინირებდა კომუნისტური პარტია და კგბ ყველა გამოვლინებით. შესაბამისად, არ არის საჭირო მმართველობის რაიმე დემოკრატიულ ფორმებზე საუბარი.

„აშკარაა, რომ რუსეთის ფედერაცია ამ ტოტალიტარულ ქვეყნებზე დემოკრატიული დასავლეთისგან განსხვავებული გავლენის მეთოდებს იყენებდა. რა ხდებოდა იქ? უნდა გვესმოდეს, რომ პოსტტოტალიტარული სივრცეც ჰეტეროგენული იყო. შუა აზიის ქვეყნებში და კავკასიის ნაწილებში, სადაც ისტორიულად ისინი ტოტალიტარიზმისკენ იყვნენ მიდრეკილნი, მოსკოვს არ სჭირდებოდა ბორბლის ხელახლა გამოგონება. კრემლისთვის ბევრად უფრო ადვილი იყო ასეთ ლიდერებთან მუშაობა, რადგან ისინი ერთ ენაზე საუბრობდნენ. ახლა კი ვხედავთ, რომ ამ თანამშრომლობის შედეგი აშკარაა“, – აღნიშნავს ოგრიზკო. – მთელი ცენტრალური აზია არის ნახევრად ან მთლიანად ტოტალიტარული რეჟიმები, რომლებიც ორიენტირებულია ჩინეთის ან რუსეთისკენ. ის ქვეყნებიც კი, რომლებიც თავიდან რაღაც დაპირებას იჩენდნენ, როგორიცაა სომხეთი ან უზბეკეთი, სწრაფად დაუბრუნდნენ ტოტალიტარიზმს. რატომ მოხდა ეს? აქ ორი ფაქტორი გაერთიანდა: ადგილობრივი მოსახლეობის მენტალიტეტი და რუსეთის გრძელვადიანი ეკონომიკური და პოლიტიკური გავლენა“.

ეკონომიკურმა ფაქტორმა ასევე დიდი გავლენა იქონია დემოკრატიულ განვითარებაზე და დასავლეთზე ორიენტირებულ ქვეყნებზე.

„ბელორუსმა, სულ მცირე, დამოუკიდებლობის პირველ წლებში აჩვენა თავისი ერთგულება პროევროპული დემოკრატიული ღირებულებებისადმი. მაგრამ შემდეგ ეს კურსი შეიცვალა. მსგავსი ვითარება იყო საქართველოში: ჯერ გაურკვევლობა, შემდეგ აშკარად გადასვლა დემოკრატიაზე და ახლა უკანდახევა. თითოეულ ამ ქვეყანაში რუსეთი ცდილობს აღადგინოს თავისი, უპირველეს ყოვლისა, ეკონომიკური დომინირება, შემდეგ კი ეკონომიკის მეშვეობით მოახდინოს თავისი პროკრემლის ნარატივები“, – განმარტავს უკრაინის საგარეო საქმეთა სამინისტროს ყოფილი ხელმძღვანელი.

ამგვარად, იმისათვის, რომ მათ სხვა მიმართულებით გადაადგილება არ დაუშვან, თუნდაც არა სამხედრო გზით, რუსეთი აგრძელებს პოსტსაბჭოთა სივრცის ქვეყნებზე იდეოლოგიურ და ეკონომიკურ გავლენას. ეს განსაკუთრებით შესამჩნევია მოლდოვასა და სომხეთის ქმედებებში, მაგალითს მოჰყავს ვლადიმერ ოგრიზკო.

„მოლდოვაში ევროინტეგრაციის სერიოზული პროცესები გრძელდება, რომლის განადგურებას მოსკოვი ცდილობს. კიშინიოვის წინააღმდეგ რუსული პროპაგანდის აქტიური საინფორმაციო კამპანია მიმდინარეობს, რომელიც ევროკავშირს დემონიზირებს და რუსეთს მხსნელად ასახავს. 2024 წლის შემოდგომაზე, როდესაც მოლდოვაში გაიმართება საპრეზიდენტო არჩევნები და რეფერენდუმი ევროკავშირში გაწევრიანების შესახებ, ჩვენ ვნახავთ, თუ როგორ შეეცდება მოსკოვის ყველა იდეოლოგიური ძალა, მოსახლეობა ევროინტეგრაციის წინააღმდეგ აქციოს და ყველა უბედურებაში სანდუს მთავრობა დააბრალოს. – პროგნოზირებს ექსპერტი. — როცა სომხეთი შეერთებულ შტატებს მიუახლოვდა, რუსეთმა გადაწყვიტა მისი დასჯა აზერბაიჯანის ხელით.

აზერბაიჯანის სამხედრო ოპერაციის დროს მთიან ყარაბაღში რუსეთმა არავითარი მხარდაჭერა არ გაუწია CSTO-ს მოკავშირეს, ფაქტობრივად აიძულა ერევანი დაეტოვებინა ტერიტორიები. ახლა, დიდი ალბათობით, მოსკოვი შეეცდება ეკონომიკური ზეწოლა მოახდინოს ამ პატარა ქვეყანაზე. და ეს არც ისე რთულია, რადგან სომხეთი მთლიანად გარშემორტყმულია. ერთი სიტყვით, თითოეულ კონკრეტულ სიტუაციაში რუსეთის ფედერაცია ეძებს ნებისმიერ გზებს მიზნის მისაღწევად“.

თუმცა, უკრაინის ომმა გავლენა მოახდინა რუსეთის უნარზე, შეინარჩუნოს თავისი გავლენა პოლიტიკურ-ეკონომიკური საშუალებებით. ბრძოლებმა აიძულა კრემლი მაქსიმალური ყურადღება მიექცია უკრაინაზე, რითაც შესუსტდა კონტროლი სხვა ქვეყნებზე პოსტსაბჭოთა სივრცეში. დასავლეთის სანქციების გამო რუსეთის ეკონომიკური შესაძლებლობებიც საგრძნობლად შემცირდა და ახლა ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკები აგრესორს სანქციების გვერდის ავლით და სიცოცხლის შენარჩუნებაში ეხმარებიან. ახლა კი შეგვიძლია ვივარაუდოთ, რომ მათ გალიაში კი არა რუსეთის ფედერაცია აკავებს, არამედ ზოგან თვითონაც ჩავარდა ხაფანგში.

ვლადიმერ ოგრიზკო პროგნოზირებს ტოტალიტარული რეჟიმების შემობრუნებას ჩინეთისკენ, რომელსაც უკვე აქვს მნიშვნელოვანი ეკონომიკური გავლენა რეგიონში. „გადაადგილება დაიწყო. შემთხვევითი არ არის, რომ ჩინეთი სპეციალურ შეხვედრებს მართავს ამ ქვეყნების წარმომადგენლებთან, რათა ნათლად აჩვენოს მოსკოვს, რომ მისი უკონტროლო გავლენის სფერო დასრულდა. ჩინეთი გვთავაზობს იმ ინვესტიციებს და ფინანსურ მხარდაჭერას, რომელიც ამ ქვეყნებს სჭირდებათ. ამიტომ, მე ვფიქრობ, რომ ისინი მართლაც მოვლენ ჩინეთის ფრთის ქვეშ, რაც შეამცირებს რუსეთის გავლენას რეგიონში. ჩვენ კვლავ გვიწევს ბრძოლა ისეთი ქვეყნებისთვის, როგორებიცაა საქართველო, სომხეთი, მოლდოვა და ბელორუსია“, – მიიჩნევს ექსპერტი.

პოსტსაბჭოთა სივრცეში ფუნდამენტური ცვლილებები შეიძლება მოხდეს მხოლოდ რეჟიმის დაცემის შემდეგ, რაც გამოიწვევს გარდაუვალ დეზინტეგრაციის პროცესებს. „და ჩვენ დავინახავთ ფანტასტიკურ პროცესებს, რომლებზეც, სამწუხაროდ, დასავლეთში ცოტას სურს იფიქროს“, – დასძინა ოგრიზკომ.

საინფორმაციო შანტაჟი: რუსული გავლენის ახალი მეთოდები ევროპაში

მოძველებული შანტაჟის მეთოდების ჩასანაცვლებლად რუსეთი ახალს პოულობს. უკრაინის (ისევე როგორც სხვა ქვეყნების) მხარდასაჭერად მათი ერთიანობის შელახვის მიზნით, კრემლი აწყობს ფართომასშტაბიან საინფორმაციო კამპანიებს, რომლებიც მიზნად ისახავს უკრაინელების, როგორც პარაზიტების და უკრაინის, როგორც კორუმპირებული და ტერორისტული სახელმწიფოს, უარყოფითი იმიჯის შექმნას. ძირითადი აქცენტი კეთდება ცალკეულ ევროპულ ქვეყნებში საზოგადოებრივ აზრზე ზემოქმედებაზე.

„რუსეთი თავისი არხებით ავრცელებს ახალ ამბებს უკრაინაში კორუფციის შესახებ, გაზვიადებს თუნდაც უმნიშვნელო საქმეებს, რომლებსაც ჩვეულებრივ არ ექნება ფართო საჯაროობა ქვეყნის გარეთ. ან ის მოჰყავს მიზეზები. მაგალითად, არაერთხელ გავრცელდა ბრალდებები დასავლური იარაღის მესამე ქვეყნებისთვის მიყიდვის შესახებ. გერმანიაში, Nord Stream 2-ის აფეთქება კვლავ წინა პლანზეა. თუ ადრე ითვლებოდა, რომ ეს შეიძლებოდა რუსეთის მხრიდან დივერსია ყოფილიყო, ახლა მთავარი ვერსია გახდა, რომ ეს უკრაინელებმა გააკეთეს. ამრიგად, ისინი ცდილობენ წარმოაჩინონ უკრაინა, როგორც ტერორისტული ქვეყანა“, – განმარტავს ანდრეას უმლანდი.

დასავლეთმა უნდა ისწავლოს რუსული დეზინფორმაციის წინააღმდეგობა. უკრაინა, თავის მხრივ, აღნიშნავს ზაბორონას მიერ გამოკითხულ ყველა ექსპერტს, აქტიურად უნდა ურთიერთობდეს ევროპის ქვეყნების მოქალაქეებთან, სასწრაფოდ უარყოს ყალბი ინფორმაცია, ახსნას რუსული პროპაგანდის მეთოდები და სისტემატურად ხაზი გაუსვას უკრაინის მხარდაჭერის მნიშვნელობას ევროპის უსაფრთხოებისთვის.

„ბალტიისპირეთის ქვეყნებში საინფორმაციო ოპერაციები არ არის ისეთი ეფექტური, როგორიც შეიძლება იყოს, რადგან ისინი განლაგებულია სხვადასხვა მიმართულებით. და გარკვეულწილად, ჩვენ შევიძინეთ იმუნიტეტი “რუსულ სამყაროსთან” და მთელ ამ რუსულ პროპაგანდასთან მიმართებაში. გარდა ამისა, რუსული ტელეარხები ბალტიისპირეთის ქვეყნებში აღარ არის დაშვებული, ამბობს ლატვიის საგარეო დაზვერვის სამსახურის ყოფილი ხელმძღვანელი, იანის კაზოჩინსი. „თუმცა, ჩვენ ძალიან სერიოზულად უნდა მივუდგეთ ჰიბრიდულ საფრთხეებს. პუტინმა უკვე აჩვენა, რომ მზად არის გამოიყენოს მკვლელობა ევროკავშირის ქვეყნებში. ჩვენ დიდ აქცენტს ვაკეთებთ ძლიერი არმიის განვითარებაზე, მაგრამ თანაბრად მნიშვნელოვანია გვყავდეს ძლიერი და ქმედუნარიანი შიდა ძალა და მოსახლეობა, რომელსაც ესმის საფრთხეები. ეს არის ის, რაზეც ჩვენ ახლა ვმუშაობთ და ამჟამინდელი [ლატვიის] მთავრობა ამის ერთგულია“.

რუსეთი ასევე აქტიურად ახდენს გავლენას ევროპაში პოლიტიკურ ვითარებაზე, მხარს უჭერს ევროსკეპტიკურ პარტიებსა და მოძრაობებს. კერძოდ, კრემლი ფინანსურ, მედიასა და ორგანიზაციულ მხარდაჭერას უწევს პოლიტიკურ ძალებს, რომლებიც ეწინააღმდეგებიან ევროკავშირს, ნატოს და დემოკრატიულ ღირებულებებს. უკრაინასთან დაკავშირებულ საკითხებში ეს მხარეები ძირითადად კიევის მხარდაჭერის შეწყვეტას და მოსკოვთან მოლაპარაკებების დაწყებას ითხოვენ. ასეთი გავლენის მაგალითია ულტრამემარჯვენე პარტიების მხარდაჭერა საფრანგეთში, იტალიაში, გერმანიასა და ევროპის სხვა ქვეყნებში.

სამწუხაროდ, მოსკოვმა გარკვეულ წარმატებებს მიაღწია ამ მიმართულებით, რაც აჩვენა ევროპარლამენტის ბოლო არჩევნებმა. მიუხედავად იმისა, რომ ულტრამემარჯვენე პარტიებს ჯერ არ აქვთ უმრავლესობა, მათ მიაღწიეს მნიშვნელოვან შედეგებს ავსტრიაში, ნიდერლანდებში, ესპანეთში, განსაკუთრებით საფრანგეთსა და გერმანიაში. პუტინის მიმართ სიმპათიებით ცნობილი მარინ ლე პენის ხელმძღვანელობით პარტია ნაციონალურმა მიტინგმა საფრანგეთში პირველი ადგილი დაიკავა ხმების 31%-ით – ორმაგი შედეგით პრეზიდენტ ემანუელ მაკრონის პარტიის. გერმანიაში ალტერნატივა გერმანიისთვის მეორე ადგილი დაიკავა ხმების თითქმის 16%-ით.

„რუსეთმა აირჩია ევროკავშირის თითოეულ ქვეყანასთან ცალ-ცალკე მოლაპარაკების ტაქტიკა, რათა შეეცადოს ძირი გამოუთხაროს გაერთიანებას შიგნიდან. ბლოკი ოქტომბრის რევოლუციის შესახებ წერდა: „ჩვენ გავაძლიერებთ მსოფლიო ცეცხლს“. ასეა ახლაც – ისინი ცდილობენ მსოფლიო ხანძრის გაჩაღებას, ცეცხლს აანთებენ ყველგან, სადაც მიაღწევენ. ევროპაში ულტრამემარჯვენე პარტიები კრემლის ბუნებრივი მოკავშირეები არიან, რომელიც მათ ყველანაირად უჭერს მხარს. ან რუსეთი ცდილობს გავლენა მოახდინოს თავისი დიდი ხნის მეგობრების მეშვეობით ავსტრიაში, უნგრეთში და ახლახან სლოვაკეთში“, – ამბობს იგორ სოლოვეი.

თუმცა, მთელი ეს თანამშრომლობა ეფუძნება მხოლოდ ფულად მოგებას, აღნიშნავს ექსპერტი. მაგალითად, რუსეთი უნგრეთს გაზს დაბალ ფასებში ყიდის, რაც ბუდაპეშტს საშუალებას აძლევს გამოიმუშაოს ფული ხელახალი გაყიდვით. თუ გაზის მიწოდება შეწყდება, გაქრება ფინანსური სარგებელი და მასთან ერთად ალიანსი ამ ქვეყნებს შორის. იგივე ეხება პოლიტიკურ პარტიებსაც: ფინანსური მხარდაჭერის გარეშე ისინი არ დაუჭერენ მხარს რუსეთის ფედერაციას.

”ენერგია და ფული არის ის, რაც რუსეთს შეუძლია შესთავაზოს. (ადრე ამას იარაღიც ემატებოდა, ახლა კი თავად სჭირდებათ). ეს არის ის, რაც აერთიანებს რუსეთს და მის მოკავშირეებს. თუ ეს არ მოხდა, ყველაფერი დაინგრევა“, – ასკვნის იგორ სოლოვეი.

მასალა შეიქმნა და გამოქვეყნდა მედია ქსელის მხარდაჭერით

exchange