Ռուսաստանցին ներխուժել է կորոնավիրուսային հիվանդանոց՝ տատիկին փրկելու և փախել է Վրաստան

Սերգեյ Սամբորսկին փախել է Վրաստան

27-ամյա Սերգեյ Սամբորսկին, որն ապրում էր Ռուսաստանի Տոմսկ քաղաքում, հոկտեմբերի վերջին հայտնի է դարձել ողջ Ռուսաստանում։ Ներթափանցելով հիվանդանոց՝ կորոնավիրուսով հիվանդ տատի համար հոգ տանելու, նա տեսանկարահանել է սարսափելի պայմանները, որոնցում պահվում էին հիվանդները, և փորձել է ճշմարտությունը պատմել Ռուսաստանում համավարակի հետ կապված իրավիճակի մասին։ Այդ պատճառով իշխանությունը սկսել է նրան հետապնդել, նա ստիպված է եղել փախչել Վրաստան։ Սերգեյն իր պատմությունը Թբիլիսիում պատմել է Codastory-ին։

Սերգեյի տատը 84 տարեկան էր, նա Ալցհեյմերի հիվանդություն ուներ։ Մասամբ պարալիզված կինն ամբողջությամբ կախված է եղել թոռան օգնությունից, որը հոգ է տարել նրա համար ամեն օր։ Հոկտեմբերի 21-ին նրա վիճակը կտրուկ վատթարացել է, շտապօգնությունը նրան հիվանդանոց է տեղափոխել։

Սերգեյը պատմում է, թե ինչ է տեսել հիվանդանոցում, երբ տատին այցելության է գնացել, և ինչ է դրան հետևել։

Սերգեյի պատմությունը։ Հիվանդանոց

Տատիս տեղավորեցին հինգ մահճակալով հիվանդասենյակում, բոլոր հիվանդները կորոնավիրուս ունեին։ Բժիշկն ասաց, որ նրան թթվածին է պետք։ Ես գրանցեցի հիվանդասենյակի հարևան կնոջ հեռախոսահամարն ու դուրս եկա մոտ մեկ ժամ անց։ Հաջորդ օրը զանգահարեցի այդ կնոջը։ Նա ասաց, որ ոչ ոք տատիս չի մոտեցել։ Ոչ ոք նրան չի կերակրել, չի խնամել և տակդիրը չի փոխել։ Պառկելախոցերը չեն մշակել, հաց չեն տվել, մի ներարկիչ ջուր են տվել։

Ես իմպուլսիվ մարդ եմ, միանգամից զգացմունքները, հույզերը համակեցին ինձ, ես միանգամից վազեցի այնտեղ, միանգամից։

• «Աշխարհը չի սիրում ժողովրդավարությունը և ձգտում է բռնապետության»։ Ռուսաստանցի նոբելյան մրցանակակրի ելույթը
• Ինչո՞ւ է Մոսկվան սրում Ուկրաինայի հետ սահմանային իրավիճակը, և արդյո՞ք պետք է պատերազմի սպասել
• «Լուռ համավարակ»։ Ռուսաստանը շրջանցել է Աֆրիկային ՁԻԱՀ ցուցանիշով

Ես բժշկին մարդավարի խնդրեցի թույլ տալ ներս մտնել, ես պատրաստ էի վարակվել, ստորագրել բոլոր փաստաթղթերը։ Նա ինձ վստահեցրեց, որ տատիս հետ ամեն ինչ կարգին է, և լավ է լինելու։ Ես դուրս եկա, տեսա, որ սանիտարներն իրենց համազգեստով, որով մտնում են հիվանդասենյակներ, փողոց են դուրս գալիս, ծխում են, կեղտոտ բախիլներով հետ են գնում։ Շտապօգնությունը կանգնած էր, ես նրանցից պաշտպանիչ համազգեստ գնեցի։ Նրանք, իհարկե, իրավունք չունեն, բայց այն 400 ռուբլի արժե, իսկ նրանք ինձ հազարով վաճառեցին։ Ռուսաստանն է, չէ՞։

Շենքի հետևում փոխվեցի ու ներս մտա։ Անվտանգության աշխատակիցները տեղում չէին, դուռը բաց էր, ես սկսեցի նկարահանել, բայց ոչ ոք ինձ թարս չնայեց։ Ես հարցրի՝ ո՞ւր, ասացին՝ այնտեղ, և վերջ։

Երբ եկա տատիս մոտ, սարսափեցի։ Նա ընդհանուր հիվանդասենյակում էր, կապված, ձեռքը կապտուկների մեջ, վիրակապերի հետքերը տպվել էին։ Թթվածնային դիմակը ճակատին էր, տակդիրը՝ կեղտոտ, պառկելախոցերը պարզապես կարմիր մի բանով մշակել էին, ու վերջ։ Նա երեք պառկելախոց ունի․ մեկը՝ ծնկին, մյուս երկուսն՝ ազդրերին։ Աջ վիրակապը փոխել էին, իսկ ձախը, նրան նույնիսկ չէին թեքել մյուս կողմ, ձախը հին էր։

Ինչպե՞ս դա կարելի է բացատրել։ Դա անտարբերություն է, ծուլություն։ Եվ դա բացառություն չէ։ Նման բան տեղի է ունենում Ռուսաստանի բոլոր հիվանդանոցներում, ինձ հազարավոր մարդիկ են գրել, որոնք կիսվել են իրենց պատմություններով։

Ես ութ կամ ինը ժամ եմ անցկացրել բաժանմունքում։ Դուրս էի գալիս և հիմնականում թաքնվում էի, որ պարզապես ավելորդ հարցեր չտային։ Մի տեղ մի կին խնդրել էր ջուր բերել, մյուս տեղում սպիտակեղենն եմ ուղղել, երրորդում՝ աղբը հավաքել։

Հոկտեմբերի 25-ը՝ կիրակին, հիվանդանոցում անցկացրած վերջին օրս էր։ Ես գնացի այնտեղ։ Ինձ այն ժամանակ արդեն ճանաչում էին։ Նստեցի տատիս մահճակալին։ Նա ինձ ասաց․ «Սերյոժա, սիրում եմ քեզ»։ Նա ինձ մի քանի վայրկյանով ճանաչեց, դրանից առաջ երեք տարի ինձ չէր ճանաչում։ Արժեր նման բան անել։

Ես տեսանյութն ուղարկեցի տեղական ТВ2 ալիքին։ Երկու-երեք օրում իմ պատմությունը տարածվեց Ռուսաստանով մեկ։ Սկզբում անանուն էի հանդես գալիս, ինձ կոչում էին «թոռը Տոմսկից»։ Այն բանից հետո, երբ ТВ2-ը հրապարակեց իմ պատմությունը, ոստիկանությունն առգրավեց բոլոր տեսագրությունները և խմբագիր Ալեքսանդր Սակալովին հարցաքննության կանչեց։

Կարծում էի, թե Մոսկվան կօգնի։ Մեկնեցի Մոսկվա, որովհետև վերջին հույսս էր։

Մոսկվա

Առաջին անգամ էի Մոսկվայում։ Պարտքեր արեցի, որ մեկնեմ, որովհետև փող չունեի։ Գնացի քննչական կոմիտե, միացրի տեսանյութը։ Ինձ ասացին․ «Դուք, իհարկե, կարող եք դիմում գրել, բայց արձագանքը գուցե լինի մեկ ամսից»։ Ես առաջարկում էի նայել տեսանայութը, ասում էի, որ պատրաստ եմ տեսանյութն ու լուսանկարները տրամադրել, իսկ ինձ պարզապես ասացին․ «Իսկ դա ի՞նչ է տալու»։

Քննչական կոմիտեից հետո գնացել եմ գլխավոր դատախազություն։ Այնտեղ մի կին դատախազ կար, շատ օգնեց, միանգամից վազեց խորհրդակցության։ Կես ժամից ինձ զանգահարեցին Տոմսկից և ասացին․ «Իսկ ինչո՞ւ մեզ չեք դիմել»։ Ես գնացի նախագահի աշխատակազմ և դիմում գրեցի։ Բայց ամենուրեք ինձ մերժեցին։

Մինչ ես Մոսկվայում էի, իմ պատմությունը դարձավ ազգային մասշտաբի նորություն։ Ինձ շատ խիստ նեղացրեց ՌԵՆ-ԹՎ ալիքը․ ամենավատն էր, զզվելի ալիք է, որովհետև նրանց հետ պայմանավորվածություն ունեի, որ տվյալներս չեն բացահայտելու՝ դեմքս, տատիկիս դեմքը, մարմնի բոլոր մասերը ծածկելու են։

Նրանք անխտիր ամբողջը հրապարակեցին։ Պետական ալիքները, իշխանամետ ալիքները դա հատուկ արեցին՝ ինձ սևացնելու համար։ Ինձ մեղադրեցին, թե այդ ամենն արել եմ տատիս կենսաթոշակի համար, թե ծեծել եմ նրան, կապել ջեռուցման մարտկոցին, սովամահ արել, պատանդի պես պահել։ Եվ այդ ամենը՝ միայն այն պատճառով, որ ես բացեցի մարդկանց աչքերը Տոմսկի, Ռուսաստանի բժշկության, իշխանության վրա։

Հիմա նրանք բոլոր միջոցներով ուզում են ինձ լռեցնել։

Իմ պատմությունը մարդկանց ստիպել է մտածել այն մասին, որ իրենց հարազատները մահացել են ոչ թե հիվանդությունից, այլ բժիշկների անտարբերությունից։

Դրանով ամեն ինչ ասված է։ Ես զարմացած չեմ։ Որովհետև մեզ մոտ՝ Ռուսաստանում, բավական է քեզ կուլ տալու առիթ տաս, կուլ կտան։

Հետապնդումը

Երբ Տոմսկ վերադարձա, նույն երեկո ինձ հարցաքննության կանչեցին տեղի քննչական կոմիտե։ Նրանք խնդրեցին իրենց տալ հեռախոսս և ասացին, որ կասկածներ ունեն, թե տեսանյութը մոնտաժված է, իբր ես մոնտաժել եմ կադրերն ու ամեն ինչ հորինել։ Նրանք սպառնացին կալանավորել ինձ և խուզարկել, բայց ես հրաժարվեցի հեռախոսս տալ։

Տատս պատերազմի սերնդից է, սովի մեջ է ապրել։ Նրան արտաքսել են, բռնաճնշել։ Գոնե մի քիչ հարգանք ցուցաբերեին անցյալի սխալների համար։ Այնպիսի երեսպաշտություն է տիրում, կոռուպցիա։

Հոկտեմբերի 30-ին, ժամը 7:32 նա մահացավ։ Ինձ զանգահարեց բժիշկն ու ասաց, որ մահվան պատճառն անհասկանալի է, կանգնել է նրա արյան շրջանառությունը։ Մահվան վկայականում պատճառը նշված էր թոքաբորբ, առանց կորոնավիրուսի։

Ես շփվել եմ մեկի հետ, որը մարմիններում է աշխատում։ Նա ակնարկել է, որ պետք է լքեմ երկիրը, քանի որ իմ դեմ գործ հարուցելու հնարավորությունն է քննարկվում։ Ես հուղարկավորեցի տատիս և միանգամից մեկնեցի երկրից։

Վրաստանում։ «Չեմ ընտեկացել բարի ոստիկանությանը»

Ես արդեն Վրաստանում եմ, բայց ինձ կրկին անվտանգ չեմ զգում, որովհետև ազգականներս չէ, որ եկել էին ինձ մոտ։ Ինձ երեք հոգի մոտեցան և առաջարկեցին հայրենիք վերադառնալ։ Նրանք իմ ընկերները չէին, իմ ընկերները, կարծում եմ, չէին առաջարկի հայրենիք վերադառնալ։ Այդ մարդիկ ինչ-որ կապ ունեն իշխանության հետ։

Ես ռուս եմ, վախենում եմ ոստիկանությունից։ Մինչև հիմա չեմ հարմարվում, որ այստեղ ոստիկանությունը բարի է։ Երբ լսում եմ ոստիկանական մեքենայի ազդանշանը փողոցում, միանգամից լարվում եմ։ Ռուսաստանից է մնացել։

Ես չէի պլանավորում ընդհանրապես ինչ-որ տեղ մեկնել։ Այնպես չէ, որ ամեն ինչ սրտովս էր, բայց ես ինձ հանգիստ էի զգում, վստահ էի, որ կարող եմ վճարել կոմունալ ծառայությունների համար, գումար վաստակել, սնունդ գնել, մեքենան լիցքավորել։ Կարծում էի, թե տատս հանգիստ կմահանա տանը, քնի մեջ, գուցե դա էր նրա երազանքը։ Արդյունքում՝ մահացավ շան պայմաններում։

Այսօր լրացավ 27-ամյակս։ Հուսամ՝ վերջին ծննդյանս օրը չէ։ Հուսամ՝ ծննդյանս օրերն ազատության մեջ կանցկացնեմ։

Նյութը պատրաստվել է «Մեդիաանցի» աջակցությամբ