სიკვდილის ამბავი. აზერბაიჯანში ქალი სასწრაფო დახმარების მისვლამდე გარდაიცვალა

ბაქოელმა ვიქტორ შაპოშნიკოვმა ეს ისტორია Facebook-ზე გამოაქვეყნა.  კომენტარებში ის კითხულობს, არის თუ არა ამაში დანაშაული. მას მაშინვე უპასუხეს, რომ ეს აზერბაიჯანის რესპუბლიკის სისხლის სამართლის კოდექსის 142-ე მუხლია – ავადმყოფისთვის დახმარების არგაწევა.

„ჩემ სიდედრს არაოპერაციული მენინგომა ჰქონდა, მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა მეტ-ნაკლებად სტაბილური იყო. ოთხშაბათ საღამოს, ის შეუძლოდ გახდა, ასეთი რამ ადრეც მომხდარა.

4 ივნისი

ხუთშაბათს, 4 ივნისის დილით, ნათელი გახდა, რომ სასწრაფო დახმარების გამოძახება იყო საჭირო, მისი ტრანსპორტირება უკვე შეუძლებელი იყო და ჩვენ თვითონ აღარსად წასვლა არ შეგვეძლო. მოვიდა სასწრაფო დახმარება. როდესაც გაიგეს, რომ პაციენტს დაბალი ტემპერატურა ჰქონდა (იმ დროისთვის 37.2), ჩვეულებრივი სასწრაფო დახმარება მიბრუნდა და წავიდა, განგვიცხადეს, რომ COVID-ის სასწრაფო დახმარება უნდა გამოგვეძახებინა.

გამოვიძახეთ, მოვიდნენ და უბრალოდ ანალიზი აიღეს. გვითხრეს, რომ თავად უნდა წავსულიყავით რაიონულ პოლიკლინიკაში, აგვეღო მიმართვა, ახლიდან გამოგვეძახებინა სასწრაფო და გვეცადა საავადმყოფოს მოძებნა, რომელიც ჩვენს მიღებას შეძლებდა, სასწრაფო კი წაგვიყვანდა. 

წავედით პოლიკლინიკაში, უკან გამოგვაბრუნეს და გვითხრეს, რომ ექიმები ოჯახებში აღარ დადიან, ამის გარეშე კი მიმართვას ვერავინ მოგვცემს. გვითხრეს, რომ გაგვეგრძელებინა სასწრაფოში რეკვა, რადგან მათ უნდა მოეხდინათ ამაზე რაიმე სახის რეაგირება და არა პოლიკლინიკას.

ისევ დავიწყეთ სასწრაფოში რეკვა, მათ არ სურდათ გამოგზავნა, მაგრამ ბოლოს მაინც გამოუშვეს, მე მგონი, უკვე ლანძღვაზე ვიყავი გადასული, ზუსტად აღარც მახსოვს.

მოვიდა სასწრაფო, ეს უკვე ხუთშაბათის შუადღე იყო. ტემპერატურა უკვე 38 გრადუსს ასცდა, აშკარა იყო ძლიერი გაუწყლოება, ჭამა და სმა ავადმყოფს აღარ შეეძლო.

სასწრაფომ გვითხრა, რომ მათ არაფრის გაკეთება არ შეეძლოთ, რომ ანალიზების გარეშე მისი არსად წაყვანა არ შეეძლოთ და რომც წაეყვანათ, არსად არ მიიღებდნენ. სასწრაფომ სამომავლოდ ტემპერატურის დასაწევად, ანალგინ-დიმედროლის რეცეპტი გამოწერა, ჩვენი მოთხოვნით, ასეთი ნემსი თვითონ გაუკეთეს და წავიდნენ.

მოვიდა ნაცნობი ექიმი, რომელიც წვეთოვნის დადგმაში დაგვეხმარა. ავადმყოფი შედარებით უკეთ გახდა.

დილამდე ველოდით COVID-ანალიზის პასუხს.

5 ივნისი

პარასკევს დილით მივხვდით, რომ არ შეიძლებოდა უბრალოდ ჯდომა და ლოდინი, ისევ სასწრაფოში დავიწყეთ რეკვა. პირველად დილით, 11:17 საათზე დავრეკეთ.

გვიპასუხეს, გვითხრეს, რომ რადგან ტემპერატურა ფიქსირდებოდა, ისევ COVID-ის ჯგუფი უნდა გამოეგზავნათ, მაგრამ არავინ მოსულა. ყოველ ნახევარ საათში ახლიდან ვრეკავდი, ისინი სულ გვეუბნებოდნენ, რომ ზარი მიღებულია, დაელოდეთ, უნდა მოვიდნენ.

მთელი დღის განმავლობაში ვცდილობდით რამენაირად გვემკურნალა, ნაცნობი ექიმის მითითებებით, მაგრამ ტემპერატურის დაწევაც ვერ შევძელით.

ერთ დღეში, 6 ან 7-ჯერ გამოვიძახეთ სასწრაფო.

საღამოსკენ, ნაცნობობით კიდევ ერთი ექიმი მოვძებნეთ, რომელმაც სიმპტომების მიხედვით დანიშნა წამალი.

დიახ, მთელი ამ დროის განმავლობაში, ვცდილობდით კერძო კლინიკებთან მოლაპარაკებას, მაგრამ ისინი ვალდებულები არ არიან ასეთი პაციენტები მიიღონ, განსხვავებით სახელმწიფო საავადმყოფოებისგან.

პარასკევს საღამოს, აფთიაქებში დავრბოდი (როგორც მთელი ეს დღეები), ვიყიდე ახალი წამლები, მაგრამ, როდესაც სახლში მივედი, ყველაფერი ნათელი გახდა, უკვე გვიანი იყო.

6 ივნისი

6 ივნისს, ღამის 2:24 საათზე, ჩემი სიდედრი გარდაიცვალა. სასწრაფოში პირველი ზარიდან პარასკევის დილამდე, 15 საათი და 7 წუთი გავიდა. 

სიკვდილის ფაქტის დასადასტურებლად, სასწრაფო გამოვიძახე – მითხრეს: „ღმერთმა გაანათლოს, თქვენ ხომ დღეს გამოიძახეთ სასწრაფო? რა, აქამდე არ მოსულან?“

სასწრაფო დარეკვიდან 40-50 წუთში მოვიდა.

COVID-ტესტზე უარყოფითი პასუხი, დაახლოებით, ანალიზის აღებიდან, სამდღენახევრის და გარდაცვალებიდან დღე-ნახევრის შემდეგ მოვიდა.