მანქანები ასიგნალებდნენ და ყველა მათ უყურებდა

71 წლის გენადი რედკოზუბოვი და 85 წლის ელენა გვასალია შეუღლდნენ. ისინი აფხაზეთში, ერთდროულად, ყველაზე ახალგაზრდა და ყველაზე ხანდაზმული წყვილად მიიჩნევიან. პატარძალი ხელით შეკერილ, ყვავილებიან, ველურის კაბაში იყო გამოწყობილი, სიძეს კი საგულდაგულოდ დაუთოვებული პერანგი ეცვა. “აი, ამით შემოიფარგლა ჩვენი წინასაქორწინო სამზადისი”, – ღიმილით აღნიშნეს მათ.

მენდელსონის მარში არ ისმოდა. როგორც ჩანს, დიდ დარბაზში ქორწინების საზეიმო რეგისტრაცია დამატებით სახსრებს მოითხოვს. იმ კაბინეტში კი, სადაც სიძემ და პატარძალმა მოაწერეს ხელი, ჟურნალისტები არც კი შეუშვეს.

და აი, ისინი უკვე შინ, ანუ მოხუცებულთა თავშესაფარში დაბრუნდნენ. ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც საჭიროა – მანქანების ხმოვან სიგნალებს ავარიული მაშუქების ციმციმი ერთვოდა, გამვლელები კი გაოცებით უცქერდნენ პროცესიას და ვერ ხვდებოდნენ, რა ხდებოდა მოხუცებულთა თავშესაფარში.

 ახალდაქორწინებულების სანახავად მთელი ოლქის ექიმები მოგროვდნენ – არა მხოლოდ თავშესაფრის თანამშრომლები, არამედ მეზობლად მდებარე ინფექციური საავადმყოფოს ექიმებიც.

თავშესაფრის სასადილოში ბედნიერ წყვილს ლამაზი ბანკეტი ელოდა. ბუშტები, მილოცვები, ყვავილები… მაგიდაზე კი ერთნაირი ჭურჭელი და სხვადასხვა სახის ნუგბარი… მოკლედ ყველაფერი ისე იყო მოწყობილი, როგორც წესი და რიგია.

ეს კი ნეფე-დედოფლის მაგიდაა, რომელიც, ტრადიციების შესაბამისად, ცალკე დგას.

ელენა გვასალია: “მძიმე ცხოვრება გამოვიარე. სოფელ განახლებაში ვცხოვრობდით. დედა ავად იყო და მომიწია, ყველაფერი მიმეტოვებინა, მისთვის რომ მიმეხედა,” – აღნიშნა ელენამ და ატირდა. ქმარმა მაშინვე მისი დამშვიდება დაიწყო. ელენა დამშვიდდა!

“შემდეგ გავთხოვდი. ქმართან ერთად ოც წელიწადს ვიცხოვრე, შემდეგ კი ჩემი მეუღლე ავად გახდა და მოკვდა. მოგვიანებით კიდევ ერთხელ გავთხოვდი, მაგრამ სამწუხაროდ, კიდევ ერთხელ დავქვრივდი. შვილები არ მყავს.

მოხუცთა თავშესაფარში სამი წლის წინათ მოვხვდი. დაახლოებით ნახევარი წელია, რაც მე და გენადი ანატოლიევიჩი ერთმანეთს ვიცნობთ. სასეირნოდ გავდიოდით გარეთ, და იქ ვხვდებოდით ერთმანეთს. ვისხედით და ვსაუბრობდით ხოლმე. ერთ დღესაც ხელი მთხოვა. მითხრა, რომ თავშესაფარში ყოფნის პერიოდში ჩემნაირი არავინ უნახავს. ქორწილამდე ძალიან ვნერვიულობდი. მეშინოდა, რომ გადაიფიქრებდა და ცოლად აღარ მომიყვანდა.

როდესაც პირველად გავთხოვდი, ქორწილი არ მქონდა. ჩემი მეუღლე დიდი ოჯახიდან იყო და ქორწილის გადახდის საშუალება არ გვქონდა. დღეს კი ნამდვილი ქორწილი მაქვს. ძალიან ბედნიერი ვარ.

გენადი რედკოზუბოვი: “ძალიან ბედნიერი ვარ. ის, ვისაც მთელი ცხოვრება ვეძებდი, მოხუცებულობისას ვიპოვე. რამდენჯერმე ვიყავი დაქორწინებული, მაგრამ ყველა შემთხვევაში ბედნიერების გარეშე ვცხოვრობდი. ერთი ვაჟიც მყავდა, რომელსაც მანქანა დაეჯახა და მოკვდა.”

“მახსოვს ის მომენტი, როდესაც პირველად დავინახე. აივანზე გავედი მოსაწევად და შევამჩნიე, როგორ იჯდა ეზოს სკამზე და მტრედებს აპურებდა. მაშინვე მომეწონა. ერთხანს ვაკვირდებოდი და საბოლოოდ მივხვდი, რომ კარგი ქალია. მარტოხელები ვიყავით, ამიტომ ვუთხარი, რომ ტყუილად ვაჭიანურებდით, ჯობდა, ერთად გვეცხოვრა. შვილები აღარ გვეყოლება, ამიტომ მხოლოდ ჩვენთვის ვიცხოვრებთ. მარტოობამ გაგვაერთიანა.”

ეს კი მათი მეზობლები და მეგობრები არიან. ისინიც თავშესაფარში ცხოვრობენ.

ამის შემდეგ ისინი ერთად მივიდნენ თავშესაფრის დირექტორთან და ცალკე ოთახის გამოყოფა ითხოვეს. საბედნიეროდ, მათთვის იზოლირებული და საკმაოდ ვრცელი საცხოვრებელი ფართი მოიძებნა. ძალიან მყუდრო ბინა გამოვიდა; წყვილს საკუთარი ტელევიზორიც კი აქვს. ასეთი საცხოვრებელი პირობები მოხუცებს თავშესაფრის დირექტორმა, ანა პოსკანნაიამ შეუქმნა. მისი თქმით, ქორწილი სათანადოდ ვერ გადაიხადეს, რადგან სრულ საქორწინო ხარჯებს თავშესაფარი ვერ გასწვდებოდა.

ახალდაქორწინებულებს ყველამ ცალ-ცალკე მიულოცა. სიძე-პატარძალს სიყვარული, ჯანმრთელობა და ოჯახური კეთილდღეობა უსურვეს. შეიძლება ითქვას, რომ შამპანური მდინარეებად იღვრებოდა. ყველა სვამდა და მხიარულობდა. ნეფე და დედოფალი კი, ტრადიციისამებრ, ერთმანეთზე ზრუნავდნენ – სიძემ პატარძალს დაუდო ტორტის ნაჭერი თეფშზე, პატარძალმა კი – სიძეს.

აი, ასეთი რომანტიკული ამბის მომსწრენი გავხდით!