"კამერა გამოვრთე, ვითომ ინტერნეტმა გაჭედა" - ბავშვები ჰყვებიან, როგორ სწავლობენ და ცელქობენ ონლაინ-გაკვეთილებზე
თითქმის სამი თვეა ბავშვები სკოლაში არ დადიან და გაკვეთილები დისტანციურად უტარდებათ. რას ფიქრობენ ისინი ამ პროცესზე და ენატრებათ თუ არა სკოლა:
საბა, 8 წლის, თბილისი
კორონავირუსს მილიონი ხალხის მოკვლა შეუძლია. მაგალითად, ბებიაჩემის ახლობელი გარდაიცვალა, 86 წლის იყო. ძალიან საშიშია.
მარტო ერთი რაღაც მომწონს, რომ სკოლაში არ დავდივარ, მაგრამ ზოგჯერ სკოლაში სიარული მირჩევნია.
ჩემი ონლაინ გაკვეთილი ხმაურიანია. ზოგი ბავშვი სამზარეულოში და აივანზეა სულ რაღაც შრიალი და ვიღაც უცხოების ლაპარაკი ისმის. ერთ კლასელთან მეზობლის ხმა ისმოდა. სულ რომ შრიალებს რაღაცა და გაკვეთილზეც ისმის, თავი მტკივდება.
მე ლეპტოპი არ მაქვს, უფრო სწორად მაქვს, მაგრამ გაფუჭებულია. დედას ტელეფონით შევდივარ. ტელეფონში Microsoft Team ვერ გადმოვწერე, ეგ მარტო ლეპტოპში იწერება. Microsoft Team-ში წერენ რამდენი გაკვეთილი გაიარე. თუ გაკვეთილები არ გაიარე, შემდეგ სემესტრში ვერ გადახვალ. მე არ მაქვს, მაგრამ მასწავლებელი მრთავს სკაიპში მარტო და მიხსნის რა გაიარეს. ხანდახან ყველანი სკაიპში ვართ.
სკაიპში მე შემიძლია ჩემს თავს ხმა გავუთიშო ან კამერა გამოვურთო. ახლა ეგრე ვქენი მაგალითად. გაკვეთილის დროს კამერა გამოვრთე, ვითომ გაჭედა და სინამდვილეში კომიქსს ვაკეთებდი.
კიდევ, ბავშვები სკაიპიდან ერთმანეთს აგდებენ და მასწავლებელს აბრაზებენ. მე არ ვიცი გამოგდება. მილიონჯერ გამომაგდეს, ჩემს კლასელს ყოველდღე აგდებენ.
მეგობრები მენატრებიან, სანდრო, მათე, ლევანი. გოგოები არ მენატრებიან. კიდევ სირბილი მომენატრა შესვენებაზე.
მე რაკეტებს და კიდევ რაღაცეებს ვაკეთებ წებო თოფით. ახლა ტყვიები გამითავდა და ვეღარ ვყიდულობ, მაღაზია არ მუშაობს. ბურთიც გავაკეთე ჩემით, მაგრამ წებოვანი ლენტიც აღარ მაქვს, რომ კიდევ გავაკეთო.
მინდა რომ სახელმწიფომ ეზოებში დეზინფექცია გააკეთოს და კიდევ, მოვითხოვ ქუჩები კარგად დაალაგონ, იმიტომ რომ სულ ძაღლის განავალები ყრია ყველგან. კარგად რომ იქნება გასუფთავებული, ეზოში გამიშვებენ.
სოფო და თამუნა, 11 და 12 წლის
კრწანისის დასახლება
ჩვენ ხუთი და-ძმა ვართ. ჩვენს შემდეგ ლიზი მოდის, მეორე კლასშია დ იმასაც აქვს გაკვეთილები. მერე გივი მოდის და ბოლოს ნიკა, სულ პატარა, ორი წლის.
მხიარულად ვართ, მაგრამ ხშირად ვჩხუბობთ.
დედას ტელეფონით შევდივართ ინტერნეტში. ცხრილი გვაქვს გამოგზავნილი, დღეში ორი-სამი გაკვეთილი გაქვს. ზოგჯერ ჩემი და თამუნას გაკვეთილები ემთხვევა და მაშინ ან მე ვაცდენ ან ის იმიტომ, რომ მარტო დედას ტელეფონი გვაქვს. ხანდახან ვჩხუბობთ და ვყვირით, არა მე მინდა შესვლა, არა მეო და დედა ბრაზდება.
სკოლა მირჩევნია. იქ მეგობრები არიან და ბავშვები და კიდევ მასწავლებლები. სკოლაში უფრო კარგად ვიგებ, როცა გვიხსნის მასწავლებელი. ინტერნეტში ასე კარგად ვერ ვიგებ, ზოგჯერ ჭედავს და არ ისმის.
გაკვეთილი რომ იწყება ინტერნეტში, ვესალმებით ერთმანეთს. მერე მასწავლებელი საშინაო დავალებებს ნახულობს.
ხან ბევრი ბავშვი შემოდის, ხან ცოტა. ზოგი აცდენს.
ნიშნებს სემესტრის ბოლოს დაგვიწერენ, როგორც სკოლაში. ჩემ კლასში სამი ბავშვია, რომელიც საერთოდ ვერ შემოდის და მასწავლებელი ამბობს რამენაირად უნდა შემოვიდნენო. მასწავლებელი ტელეფონით ურეკავს და ისინი ეუბნებიან ვერ ვაყენებთო ინტერნეტს. თამუნას კლასშიც არის ორი ბავშვი, რომ ვერ შემოდის.
უკვე მოგვბეზრდა სახლში ყოფნა. დედამ გვითხრა. კორონა რომ მორჩება, პიკნიკზე წავალთო.
გიორგი, 9 წლის, თბილისი
კორონავირუსი არის ვირუსი, რომელიც მოდის ჩინეთიდან. ძალიან გავრცელებულია იტალიაში, თურქეთში და ამერიკაში. მე არ მეშინია, იმიტომ რომ არსად არ დავდივარ.
ყველა მეგობარი მენატრება, განსაკუთრებით რატი და გეკა. და შესვენებები და მასწავლებლების ნერვების მოშლა მენატრება.
დედას და მამას კომპიუტერი მაქვს და იქიდან ვერთვები. ჯერ მე მაქვს გაკვეთილი და მერე ჩემს დას. ხუთი წლის არის და ხეებს ხატავს ჩართვებში.
ჩემი აზრით მალე მორჩება, სადღაც ივლისში მორჩება. ძაან მინდა რომ მორჩეს. წავალ ჩემს მეგობართან, რატისთან. ან ჩემი მეგობრები მოვლენ.
Zoom – ში რომ შევდივართ გაკვეთილზე, იქ ჩათიც არის და რაღაცეებს ვწერთ ხოლმე და ვმაიმუნობთ. რომ შევდივართ, ვამბობთ გამარჯობა, როგორც ნამდვილ გაკვეთილზე. მასწავლებელი გვეკითხება რა ქენით, გააკეთეთ ყველაფერი?
დავალებები დრაივზე მომდის და მერე მე ვორდში ვბეჭდავ, ვასეივებ და ვტვირთავ ისევ დრაივზე.
კაია, მომწონს, ვერთობი. გაკვეთილის დროს ვმესიჯობთ ხოლმე ჩათში ჩუმად. როცა გაკვეთილები მორჩება კიდევ ვურეკავთ ხოლმე ერთმანეთს Zoom – ით.
სკოლაში ჯობია – უფრო კარგად გვიხსნიან, დასვენებაც გვაქვს, სადილიც და შვიდი თუ რვა საათი ვართ ერთად და ვთამაშობთ. ესე კიდე მარტო ვლაპარაკობთ და მორჩა.
ზამთარი რომ ყოფილიყო, ჯობდა. ზამთარში დილით ძაან ცივა ხოლმე და არ მიყვარს ადგომა და ესე კიდევ იღვიძებ და პირდაპირ შედიხარ გაკვეთილზე.
კიდევ ის მომწონს, რომ როცა რაღაცას ვერ ვხვდები „მას, მას, არ მესმის თქვენი“ – ესე ვეუბნები და ეგ კაია.
ანაკო, 10 წლის, თბილისი
მასწავლებელი რომ საერთო დაფას გახსნის, სადაც ყველა ვართ, ვისაც არ აინტერესებს ხოლმე, ჯღაპნის და შლის მასწავლებლის დაწერილს. მასწავლებელთანაც ჩანს ეგ, ბრაზდება, მაგრამ მაინც უშლიან სულ. ზოგს დინამიკი აქვს გაფუჭებული და ხმა არ ისმის.
მშობლებს აქვთ ჯგუფი და მასწავლებელი იქ წერს, რა გვაქვს დავალება. მერე ჩვენ ვწერთ და ვუგზავნით. ნიშნებს არ წერენ ჩვენთან.
სკოლა მირჩევნია, ასე ბავშვებს ვერ ვნახულობ. ყველაფერი მიყვარს სკოლაში და მომენატრა. ადრე დედასი იყო ეს კომპიუტერი, ეხლა მაჩუქა და ამით ვმეცადინეობ.
ვიცი, რომ კორონა ძლიერი ვირუსია და საშიშია, ოღონდ ჩვენთვის ნაკლებად. უფრო მოხუცებისთვის და ვინც ავად არის. მშობლები რომ ნახულობენ ხოლმე ტელევიზორში ინფორმაციას, მეც მესმის.
ვეღარც ჩოგბურთზე დავდივარ, ვერც მეგობრებთან და ვერც სასეირნოდ. მაგრამ თეატრალური სტუდიის გაკვეთილები დისტანციურად მაინც გვიტარდება და მიხარია. იმ დღეს ჩვენი საყვარელი გმირი უნდა დაგვეხატა და მე ჰერმიონა დავხატე.
გიორგი, 10 წლის, ქარელის რაიონი სოფელი დირსი
ჩვენს სოფელში არავის არა აქვს ეგ ვირუსი და ამიტომ არ მეშინია.
მწყინს ვირუსი რომ გავრცელდა, იმიტომ რომ მეგობრებს ვეღარ ვნახულობ ხშირად. კომპიუტერით თითქმის ვერ ვმეცადინეობ, ინტერნეტი ჭედავს და ვერ შევდივარ. უფრო დედაჩემის ტელეფონით შევდივარ და ხანდახან ისიც გაჭედავს ხოლმე.
მერე, მესენჯერში მწერს ხოლმე მასწავლებელი, მეუბნება რეები ახსნა, დავალებებსაც მეუბნება და მეც მესენჯერში ვპასუხობ.
რვეულში ვწერ დავალებებს, მერე ფოტოს ვუღებ და ვუგზავნი მასწავლებელს. პირადში ვუგზავნი ხოლმე, ფეისბუქში.
სკოლაში სიარული მირჩევნია. ჩემი საუკეთესო მეგობრები ლუკა და დათუნა არიან. სპორტის გაკვეთილზე ფეხბურთს, ფრენფურთს და დაჭერობანას ვთამაშობთ ხოლმე.
ყველაზე ძალიან ხელოვნების გაკვეთილზე ხატვა მენატრება. ხელოვნებასაც გვასწავლიან ონლაინ, გვერთვება ხოლმე მასწავლებელი და თუ დასახატია ვხატავ და მერე ვუგზავნი. მაგრამ მე ინტერნეტი რომ ცუდი მაქვს, ხშირად ვერ ვესწრები ამ გაკვეთილს.
სახლში ვზივარ და ვერაფერს ვერ ვაკეთებ. არ მომწონს ესე ყოფნა. კორონავირუსი რომ არ იყოს ვითამაშებდი, სკოლაში წავიდოდი, ეზოში ჩავიდოდი. რომ მორჩება ისევ გარეთ გავალთ ბავშვები, ბურთს გავიტანთ და ბევრს ვითამაშებთ.
ანანო, 10 წლის, წეროვანის დევნილთა დასახლება
მარტო მე და დედა ვართ და ახლა ძალიან გვეშინია. შიშიც არ შეიძლება, ჭაღარები გაგვიჩნდება.
დიდად არ გავდივართ ეზოში, მეტწილად წვიმებია. ძმა რომ მყავდეს, ისე არ გამიჭირდებოდა. ჩემი უმცროსი ბიძაშვილები მიწევდნენ და-ძმის როლს, თვითიზოლაციაში ყოფნისას კი მათ ვერ ვნახულობ.
ნახევარი დღე კომპიუტერთან მიწევს ჯდომა. დედა მეჩხუბება, მარა აბა რა ვქნა? ორ საათამდე გაკვეთილები მაქვს, მერე დავალებების ვიდეოებს ვუყურებ, მერე დავალებისთვის ინფორმაციასაც ინტერნეტში ვეძებ, მერე ვიღაც მეგობარი მომწერს და ეწყინება თუ არ ვუპასუხებ და ესე გადის მთელი დღე. ცუდია ჯანმრთელობისთვის, მეც ვიცი, მაგრამ საქმე მაქვს.
ჩაკეტილობა ძალიან რთულია. გაკვეთილების დროს სულ რაღაც ხდება – ხან ინტერნეტი გამოირთვება, ხან დავალებებს ვერ ვინიშნავთ სწორად. მასწავლებელი რას ამბობს, მაგის გაგებაც უფრო რთულია და ყველა ეკითხება და აწყვეტინებს.
ბევრს არ უნდოდა, მაგრამ მე მინდოდა გამოცდა რომ ყოფილიყო, მაინტერესებდა ჩემი ცოდნის შემოწმება, მაგრამ სადღა იქნება ახლა?! და ოქროს მედალოსნებმა რაღა უნდა ქნან? ამდენი ღამეები ათენეს და ისწავლეს და რისთვის?! მეს მინდა ოქროს მედალოსანი ვიყო.
იმ დღეს ჩემთვის ვწერდი რაღაცეებს და მონატრების ორი თვე დავარქვი. წაგიკითხავთ:
„რა გვასწავლა სიჩუმემ…
ამ დღეებში ერთადერთი თავშესაქცევი მაქვს, წიგნის კითხვა. ჩვენ მხოლოდ ორნი ვართ სახლში, არც ტელევიზორი გვაქვს და ყოველთვის იდეალური სიჩუმეა. კითხვაში ხელს არავინ მიშლის. მე და დედაჩემი ისედაც სევდიანები ვართ და მით უმეტეს, ახლა. რა უნდა მოხდეს, ნანამ გაიცინოს. ამ ამბებით კი უფრო დიდი დარდი შეგვემატა. ამ სიჩუმით ადამიანები მივხვდით, რომ ჩვენი ყოფა უნდა დაგვეფასებინა, რომ უმეზობლოდ და უმეგობროდ ყოფნა ძალიან ძნელია. ნეტა ამ ამბებმა მშვიდობით ჩაიაროს და წარმომიდგენია, რომ ქუჩები კვლავ ხალხით გაივსება…“
