Ադրբեջանական մտածելակերպի. 5 դրական, 5 բացասական կողմերը

Սկսենք հաճելի թվարկումից

1. Ցնցող սրտացավություն

Այս երկրում կարելի է հույս դնել բարեգործության վրա: Վիրահատության գումարը հավաքում են աշխարհով մեկ, որպես կանոն, առանց բժշկից ստացված փաստաթղթերի տեղեկանքների ստուգման: Աղքատներին առատաձեռն ողորմություն են տալիս, նույնիսկ նրանց, ովքեր ավելի լավ են հագնված և ավելի լավ տեսք ունեն, քան ողորմություն տվողները:

2. Անծանոթներին փողոցում օգնելու պատրաստակամություն

Եթե դուք փողոցում վատ եք զգացել և ընկել եք, ձեզ օգնության կհասնեն: Նույնիսկ եթե պարզապես սայթաքեք, օգնության վազողների քայլերի ձայնն ավելի շուտ կլսեք, քան գետնին կհայտնվեք: Նրանք վազում են, որ չթողնեն ընկնեք:

• Բաքվի մետրոյում փորձել են շորտեով մի աղջկա ծեծեն

• Առանց ընտրության իրավունքի. երբ Ադրբեջանում տղամարդկանց բռնի ամուսնացնում են

3. Հարգանք մեծերի հանդեպ

Իհարկե, ոչ բոլորն են իրենց և այլոց ծերերին ըմբռնումով և հոգատարությամբ վերաբերվում: Սակայն հասարակական գիտակցությունում մի սահման կա, որը չի կարելի անցնել. օրինակ, եթե երիտասարդը հայհոյում է մեծին, դա մարդկանց մոտ բացասական արձագանք կառաջացնի, այնքան ուժեղ, որ նման դեպքեր լինում են ծայրահեղ քիչ:

4. Քնքուշ վերաբերմունք կանանց հանդեպ

Հինգ բանվոր և մեկ աղջիկ վերելակի են սպասում: Այն գալիս է: Բանվորներն ամաչելով հետ են կանգնում, աղջիկը միայնակ է բարձրանում վերելակով: Նրանք չեն ուզում աղջկան ամաչեցնեն կամ վախեցնեն:

Աղջիկը գալիս է հարկային տեսուչի մոտ՝ չկայացած բիզնեսի հարցերով: Տեսուչը գլուխը տարուբերում է և հարցնում, թե ինչին էր այդ ամենը պետք, հայրաբար խորհուրդ է տալիս՝ ինչպես դադարեցնել ձեռնարկության գործունեությունը, և բաց թողնում խաղաղությամբ: Սակայն տղամարդու հետ այլ կերպ կվարվեր:

5. Աղուհացով են

Շատ պարզ ու կովկասյան երկրի համար ոչ զարմանալի հատկանիշ: Սակայն փաստը մնում է փաստ, որ մեզ մոտ հյուրին չեն հարցնում ՝ թեյ խմելու է, թե ոչ: Թեյն առանց հարցնելու է մատուցվում, մնացածը՝ եթե հյուրը չի շտապում:

Ցավոք, այս որակներն ունեն իրենց հակակշիռները.

1. Ինքն իրեն ցույց տալ ցանկացած գնով

Վարկով թանկարժեք սմարթֆոն և ջրի ու լույսի պարտքե՞ր: Հեշտությամբ: Եթե լույսի և ջրի պարտք չկա, ուրեմն լողավազանով առանձնատունն է վարկով կառուցել: Լողավազանի համար գումարը չի հերիքել, սակայն հասցրել է արմավենիներ տնկել և դրանք տխուր ճոճվում են Բաքվի քամուց:

2. Մանկամտություն

Ավանդական ադրբեջանական դաստիարակությունը երեխային տաք հագցնելն ու լավ կերակրելն է, նույնիսկ եթե նա չի ուզում, փայտի սպառնալիքով դպրոց ուղարկելը, հետո դիպլոմ, մեքենա և վարորդական իրավունք գնելը, հետո՝ կին կամ ամուսին գտնելը: Իհարկե, շատեըը կան, որ ընտանիքից անկախ են և ամեն առումով ինքնուրույն, սակայն քանի՞ տոկոս են նրանք կազմում ընդհանուր բնակչության թվում, ավելի լավ է՝ չհաշվել տրամադրությունը չգցելու համար:

• Բաքվի հյուրանոցները հյուրերից ամուսնության վկայական են պահանջում. և սա օրենք չէ, այլ նրանց նախաձեռնությունը

• Ամուսնությունը որպես կողոպուտի միջոց

3. Կինն այնքան էլ մարդ չէ

Տղամարդիկ պատրաստ են առավոտից երեկո գովերգել իրենց մայրերին, կանանց և աղջիկներին: Այնուամենայնիվ, հիմնականում կանայք հասարակության ինքնուրույն անդամ չեն համարվում, նրանք կարծես տղամարդուն կից լինեն: Բացի այդ, բարի համբավ ունենալու համար կանայք կամ պետք է հետևեն խիստ կանոններին, կամ ամբողջ կյանքում պայքարեն նախապաշարմունքների և կարծրատիպերի դեմ:

4. Օգտագար ինտեգրացիայի անընդունակությունը

Մերոնք չեն ընկալում իրենց բիզնեսը որպես իրենց ընտանիք: Ձեռնարկությունն ընտանիք չէ: Փողոցն ընտանիք չէ: Ժողովուրդն էլ ընտանիք չէ: Այդ պատճառով էլ լուրջ ջանքեր պահանջող օգնությունը ցուցաբերվում է առավել հաճախ բարեկամներին, մնացած դեպքերում աշխատում է «դա իմ գործը չէ» սկզբունքը:

5. Երեսպաշտություն

Մերոնց ցուցամատերը շատ ամուր են: Մենք սիրում ենք քննադատել և քննարկել այն ամենն, ինչ սխալ ենք համարում: Հատկապես սիրում ենք քննարկել ինչ-որ մեկի «սխալ» սեքսը: Այդ պատճառով էլ ադրբեջանական հասարակությունը տարիներով քննադատում է երիտասարդներին, ովքեր համբուրվում են նստարաններին, մինչամուսնական սեքսը և այլասերության այլ ձևերը, ընդ որում, բամբասողներն իսպառ մոռանում են իրենց սեփական մեծ ու փոքր մեղքեր մասին:

P.S. Հեղինակը չի կարծում, որ հենց ազգային պատկանելիությունն է որոշում մարդկանց որակները: Սակայն հասարակությունում գոյություն ունեն որոշակի չգրված օրենքներ, և եթե դուք անձամբ դրանց չեք հետևում, դա չի նշանակում, որ դրանք չկան: Խոսքը  քաղաքային կոկիկ գրասենյակներում աշխատողների մասին չէ, ովքեր Մարկես են կարդացել և Հռոմ մեկնել: Խոսքը ամենասովորական հասարակ ժողովրդի մասին է՝ բանվորների, վաճառողուհիների, բուժքույրերի: Եթե կասկածներ առաջանան, երկնքից իջեք մետրո և շփվեք նրանց հետ:

Հրապարակվել է 17.04.2016