"სარვამარტოდ მინდა შოკოლადი, სავარცხელი და სიყვარული". ქალთა დღე გორში, მოხუცთა თავშესაფარში

გორის მუნიციპალიტეტის, სოფელ ხურვალეთის მოხუცთა თავშესაფარში 14 ქალია. 8 მარტს აქ დილიდან საზეიმო განწყობაზე იყვნენ – ყვავილები, ტკბილეული და საჩუქრები თავშესაფარში მცხოვრებმა ყველა ქალმა მიიღო.

რამდენიმე დღით ადრე სარვამარტო სურვილები ჩამოწერეს. ბარათები თავშესაფრის ხელმძღვანელმა ლუდა სალიამ შეაგროვა, მოკრძალებული სურვილების ასასრულებელი თანხა კი, თავშესაფარს ემიგრანტმა ქალებმა შეუგროვეს და გადმოურიცხეს.

_____________________________________________________________________________

„მე მქვია ჯულიეტა. 8 მარტისთვის ვინატრებდი ყვავილების თაიგულს და პატარა სუნამოს, რისთვისაც დიდად მადლობელი დაგირჩებით“, – ეს წერილი 82 წლის ჯულიეტა გრიგოლაიამ რვა მარტამდე რამდენიმე დღით ადრე დაწერა.

82 წლის ჯულიეტა ხურვალეთის მოხუცთა თავშესაფარში ოთხი წლის წინ მოხვდა. აქ მეგობარმა მიიყვანა. გარემო დაათვალიერა და დარჩენა მოუნდა.

„იცით, როგორ ვარ? სარკეებს ვემალები. რომ ჩავუვლი და საკუთარ თავს დავინახავ, ეგრევე გული მიხდება ცუდად. განა დაბერებული სახის ყურება არ მომწონს. უბრალოდ ჩემს თავს რომ შევხედავ, ჩემი ცხოვრება გამახსენდება ხოლმე. ისეთი გამწარებული სიცოცხლე მქონდა, არც მეგონა, სიბერეს თუ მოვესწრებოდი“, – ამბობს ის.

ექვსი წლის იყო, მშობლების გარეშე რომ დარჩა. ჯერ მამა დაკარგა ომში, მერე მალევე დედაც დაეღუპა. ობოლი ბავშვი ნათესავებმა გაზარდეს. დაოჯახების შემდეგ, სამი ბიჭი გააჩინა. ერთი შვილი მოუკვდა. როცა შვილებსა და შვილიშვილებზე საუბარს იწყებს, დაღუპულ ბიჭსაც ცოცხლად მოიხსენიებს.

საკუთარ ცხოვრებაზე მოყოლას აქ თავს არიდებენ.

„ბოდიში, ბოდიში, გთხოვთ, სხვა რამეზე ვისაუბროთ“, – მეუბნება 69 წლის ნანული, რა წამს საკუთარი ახალგაზრდობის გახსენებას ვთხოვ და სარვამარტოდ მიღებულ ყვავილებს კაბის კალთაში იდებს.

“სახლი საზღვრების გარეშე” – ასე ჰქვია მოხუცთა თავშესაფარს, რომელიც სამხრეთ ოსეთის ადმინისტრაციულ საზღვართან, საოკუპაციო ხაზიდან სულ რაღაც ერთ კილომეტრშია.

ორი სართულიანი სახლი, სადაც თავშესაფარია მოწყობილი, ამ სახლის დირექტორს, ლუდა სალიას ეკუთვნის.

თავშესაფრის გახსნა მან 2016 წელს, გერმანული ორგანიზაციის „არბაიტერ-სამარიტერ-ბენდის“, საქველმოქმედო ცენტრის „აფხაზეთისა“ და ამერიკის განსახლების, ლტოლვილთა და მიგრაციის ბიუროს ფინანსური მხარდაჭერით შეძლო. 

მას მერე მუდმივად ცდილობს დაფინანსების მოძიებას საჭირო ხარჯების დასაფარად.

„5 წლის წინ გავხსენი ეს თავშესაფარი და ამ დროის განმავლობაში, სულ ისეთი ხალხი გვეხმარება, ვისაც თავადაც უჭირს. აქ ჩვენთან არასოდეს მდიდარი ბიზნესმენი ან პოლიტიკოსი არ მოსულა. სულ საშუალო ფენის ხალხი გვიდგას გვერდში. ესეც ხომ ეგ შემთხვევაა? ჩვენი მოხუცები გაახარეს იმ ქალებმა, რომლებიც საკუთარ ახალგაზრდობას წვალებაში, შრომასა და ჯაფაში ატარებენ და საზღვარგარეთ სამუშაოდ არიან გადახიზნული,“ – გვეუბნება ლუდა სალია.

თავშესაფარში ამჟამად 15 მოხუცხი ცხოვრობს, მათგან 14 ქალია. ყველაზე ახალგაზრდა ბინადარი აქ 64 წლისაა, ყველაზე ხანდაზმულმა 90-ს გადააბიჯა.

არიან ისეთებიც, რომლებსაც საწოლიდან ადგომა აღარ შეუძლიათ. აქ მათზე თავშესაფრის თანამშრომლებთან ერთად, სხვა მოხუცებიც ზრუნავენ.

“წავალ იმათ ყვავილებს საწოლთან დავულაგებ. რომ გაიღვიძებენ, გაიხარებენ“, – თქვა 75 წლის ზეინაბმა და სამი თაიგულით მეორე სართულისკენ წავიდა, სადაც ისეთი მოხუცები არიან, რომელთაც გადაადგილება უჭირთ.

საჩუქრებზე მეტად ყურადღებამ და სტუმრების მოსვლამ გაგვახარაო, ამბობენ.

მაყვალა ამბობს, რომ თავის სარვამარტო სურვილებში რბილი შოკოლადი, ყვავილები და სიყვარული ჩაწერა.

„აქ მოსვლა არავის გვქონია გეგმაში. არავის გვიფიქრია, რომ როცა დავბერდებოდით, თავშესაფარში წავიდოდით, მაგრამ აი, ასე მოხდა. ყველა ჩვენმა ტკივილმა და გაჭირვებამ მოგვიყვანა აქ, მაგრამ კარგია, რომ ერთმანეთი გვყავს. ერთი დღეც კი ვერ წარმომიდგენია თქვენ გარეშე“, – უთხრა მან მაგიდასთან, სადღესასწაულო სუფრასთან მსხდომ თავშესაფრის მეგობრებს.