მოსაზრება: შიშველი ფეოდალიზმი
მოვლენებმა სავარაუდოდ ბერა ივანიშვილის და ირაკლი ღარიბაშვილის საუბრის ფარული ჩანაწერების გამოქვეყნების გარშემო კიდევ ერთხელ აჩვენა, რომ ხელისუფლება ხალხთან ანგარიშვალდებულად თავს არ მიიჩნევს.
ბევრი ადამიანი ამ დღეებში გაკვირვებული ჩანდა იმის გამო, რომ ფარული ჩანაწერების გამოქვეყნების შემდეგ საქართველოს პრემიერ-მინისტრს კომენტარი არ გაუკეთებია.
ანუ სკანდალური საუბრების მთავარ გმირს, რომელიც აღმასრულებელ ხელისუფლებაში უმაღლეს თანამდებობას იკავებს, რამდენიმე დღის განმავლობაში თავი არ შეუწუხებია საზოგადოებისთვის იმის ახსნით, თუ სინამდვილეში რა მოხდა და ეს მისია მმართველ პარტიაში მეორეხარისხოვან პერსონაჟებს მიანდო.
სწორედ ეს ფაქტი არის ამ ისტორიის მთავარი ამბავი.
- “რასაცა გასცემ შენია” – რა ქონება გადასცა ბიძინა ივანიშვილმა ფონდ „ქართუს”
- რა იმალება ვარდისფერი ფლამინგოს უკან? რეპორტაჟი დენდროლოგიური პარკიდან
- ოლიგარქის სოფელი. როგორ ცხოვრობენ ჭორვილაში დღეს? რეპორტაჟი
ძალიან გულუბრყვილობაა იმის მოლოდინი, რომ “ხალხის მიერ არჩეული” პარტიის დანიშნული პრემიერ-მინისტრი, საზოგადოებას ანგარიშს ჩააბარებს და მის ლეგიტიმურ ინტერესს დააკმაყოფილებს.
მეტი რა უნდა მოხდეს ამ ქვეყანაში, რომ ყველაზე ინფანტილურმა და გულუბრყვილო მოქალაქემაც დაიჯეროს, რომ საქართველოს არ ჰყავს ხელისუფლება იმ გაგებით, რაც დემოკრატიულ ქვეყნებში ხელისუფლებად მოაზრება?
საქართველოში არიან ადამიანები, რომლებსაც ჰქვიათ პრემიერი, პრეზიდენტი, პარლამენტის თავმჯდომარე და ა. შ. თუმცა ეს მხოლოდ სტატუსებია, რომლების რეალურ შინაარსს არ შეესაბამება.
რადგან ეს ადამიანები არ გრძნობენ თავს ანგარიშვალდებულად საზოგადოების, მოქალაქეების წინაშე, რომლებმაც ისინი აირჩიეს. მათი თანამდებობაზე ყოფნა, კეთილდღეობა, წარმატება არ არის დამოკიდებული საზოგადოებრივ აზრზე.
ეს ყველაფერი დამოკიდებულია ერთი ადამიანის ნებაზე და ისინიც მხოლოდ მისი და მისი ოჯახის წინაშე არიან ანგარიშვალდებულნი, რაც ბოლო დღეებში კიდევ ერთხელ გამოჩნდა.
ბერას ფარული ჩანაწერების ამბავმა დაუნდობლად გააშიშვლა ის რეალობა, რომელშიც საქართველო ბოლო წლებია ცხოვრობს.
საქართველო აღარაა სახელმწიფო კლასიკური გაგებით. საქართველო არის საფეოდალო, რომელსაც ერთი ადამიანი, ერთი ოჯახი მართავს საკუთარი მომსახურე პერსონალის მეშვეობით. და ეს პერსონალი ერთი წუთითაც არ თვლის თავს მოვალედ საზოგადოების ინტერესი გაითვალისწინოს და ანგარიში ჩააბაროს.
იმიტომ, რომ ფეოდალურ წყობაში თავადები და მათი მოურავები ყმებს ანგარიშს არ აბარებენ. და თავად ხელისუფლების წარმომადგენლები საკუთარ როლს და სტატუსს ამ ქვეყანაში ასე ხედავენ.
და ეს ყველაფერში ვლინდება – მათ შორის დროსტარებაში კომენდანტის საათის დროს, უამრავი დაუმსახურებელი პრივილეგიით სარგებლობაში თუ ადამიანების დევნაში ფეისბუქზე “სამეფო” ოჯახის “არასწორად” მოხსენიების გამო.
და ეს პირთა ჩაკეტილი წრე, ანუ კამარილია საფეოდალოს კარზე, კარგ დროს ატარებს, ძირითადად ბიუჯეტის ხარჯზე, ერთმანეთს მედლებს კიდებს და საზოგადოება და მისი პრობლემები მისთვის რაღაც სხვა პლანეტაა.
დღეს საქართველო ტესტს გადის იმაზე, შეეგუება თუ არა ქვეყნის გადაქცევას ასლან აბაშიძის აჭარის ან მთლად უარესი, თურქმენეთის ტიპის საფაშოდ, თუ არ დათმობს იმ მოკრძალებულ მიღწევებს დემოკრატიაში, რამაც საქართველო რეგიონში ერთ დროს “დემოკრატიის შუქურად” აქცია.
