ცხოვრება სკოლის გარეშე: ბავშვები ჰყვებიან, როგორია სახლში სწავლა. ფოტოისტორია
Პანდემიის პერიოდში საქართველოში არც ერთი სხვა დაწესებულება არ დაკეტილა იმდენი ხნით, რამდენითაც სკოლები და ბაღები.
Მეცხრე თვეა Საქართველოს Დიდ ქალაქებში უფროსკლასელებისთვის სწავლა დისტანციურ რეჟიმში მიმდინარეობს.
Დაწყებითი კლასის მოსწავლეები სექტემბერში სკოლაში მივიდნენ, თუმცა ერთ თვეში ისინიც კვლავ დისტანციურ რეჟიმზე გადაიყვანეს, რადგან მნიშვნელოვნად იმატა კორონავირუსით ინფიცირებულთა რიცხვმა.
Ბავშვების ხმა არ ისმის, თუმცა ისინი პანდემიამ დიდებზე მეტადაც დააზარალა. Მერამდენე თვეა, Ისინი სახლში სხედან, მეგობრებთან ურთიერთობასა და სრულფასოვან გაკვეთილებს მოკლებულები, და
სხვადასხვაგვარად განიცდიან იმ სირთულეებს, რომლებსაც ამ უჩვეულო დროში აწყდებიან.
Მათი ემოციები ერთმანეთისგან განსხვავებულია. Ამ ფოტოისტორიაში ისინი გვიყვებიან როგორ შეიცვალა მათი ცხოვრება, ენატრებათ თუ არა სკოლა და რა აწუხებთ დღეს ყველაზე მეტად.
Ფოტოგრაფმა თაკო ჯიბუტმა Ერთი ფოტო სკოლაში, კონკრეტული ბავშვის ცარიელ საკლასო ოთახში გადაიღო, მეორე ფოტოში კი, ეს ბავშვი სახლის გარემოშია გადაღებული.
__________________________________________
ლეა, 7 წლის
__________________________________________
ლეა წელს პირველად წავიდა სკოლაში. თუმცა, საკლასო ოთახში, ამ მერხთან მან მხოლოდ ერთი თვე გაატარა.
სკოლაში განსაკუთრებით ანბანის სწავლა მოსწონდა. მის სკოლაში ასოებს ხატვით სწავლობენ, ხატვა კი ლეას ძალიან უყვარს.
“სკოლაში იმიტომ მომწონს სიარული, რომ ხატვით ვიწყებთ და ხატვით ვამთავრებთ. კიდევ, იქ არიან იკი, რენე, სესილი, ჩემი მეგობრები. რამეს რომ დავწერ ან დავხატავ, ცინარს (მასწავლებელი) ვაჩვენებ, მეგობრებსაც ვაჩვენებ და იმათ გაკეთებულსაც ვუყურებ,” – ამბობს ლეა.
__________________________________________
გაბრიელი, 8 წლის
__________________________________________
გაბრიელის ერთ ადგილზე გაჩერება ადვილი არ არის, მხოლოდ იმ შემთხვევაში გაჩერდება, თუ რაღაც ძალიან აინტერესებს. გაბრიელი მე-3 კლასშია და როგორც მისი დედა ამბობს, ონლაინ გაკვეთილებს ნაწილობრივ ესწრება, რადგან მალე ბეზრდება და ცოტა ხანში ოთახში თამაშს იწყებს.
“ყველაზე მეტად მიყვარს ბუნება და ხელოვნება. Ხელოვნების გაკვეთილი იმიტომ მიყვარს, რომ მე თვითონ ვაკეთებ რაღაცეებს. ამის გამო მომენატრა სკოლა და კიდევ იმიტომ, რომ დასვენებებზე მგელობანას ვთამაშობთ”.
_________________________________________
ანა, 11 წლის
__________________________________________
ანა მე-5 კლასში გადავიდა. ყოველ დღე ცხრიდან სამამდე ონლაინ გაკვეთლები აქვს. სამეცადინოც ბევრი აქვს. ერთ-ერთი საყვარელი დავალება, რომელიც დისტანციური სწავლების პერიოდში შექმნა, ავტოპორტრეტია. ოთხი განწყობის ფოტოებიდან ანამ “სიმშვიდე” აირჩია და ამ ფოტოს მიხედვით დახატა საკუთარი თავი.
“თავიდან რომ გავიგე, რომ ელის (ანას და) კორონავირუსი აქვს და ელი და დედა საავადმყოფოში უნდა წავიდნენ, დავმწუხრდი, ვფიქრობდი რომ რთული იქნებოდა ეს პერიოდი გადასატანად, რადგან არ ვიყავი შეჩვეული მარტო ერთ ადამიანთან ყოფნას. შემდეგ, როცა შევეჩვიე, მივხვდი რომ მე და მამა კარგად ვართ. სწავლა ასე უფრო ადვილი იყო, რადგან აყალმაყალი არ იყო, ელის ხმაური არ იყო, თან ვერთობოდით, ჩემ დაბადების დღეზე ტორტი გამოვაცხვეთ. დედა და ელი რომ სახლში დაბრუნდნენ, ძალიან გამიხარდა, რომ საავადმყოფოში აღარ დაიტანჯებოდნენ. ელი ხელს მიშლის, მაგრამ თან მახალისებს, ხანდახან მასწავლებლებს ხელს უქნევს ან ენას უყოფს და ეკრანში მაიმუნობს.”
_________________________________________
ოთო, 12 წლის
_________________________________________
ოთოს საყვარელი გაკვეთილები ხელგარჯილობა და ხელოსნობაა. ოთო მე-6 კლასშია, ქსოვა და ხისგან სხვადასხვა ნივთების გამოთლა სწორედ სკოლაში ისწავლა.
ხელოსნობა იმიტომ მიყვარს, რომ უფრო მოქმედებითია, თან ბავშვები ერთმანეთს ვეჯიბრებით, ვინ პირველი დაამთავრებს ნამუშევარს. საჭრეთელით ვჭრით, შემდეგ ვქლიბავთ და ბოლოს მოდის ზუმფარა (შკურკა, თქვენ ენაზე), რომლითაც საბოლოოდ ვამუშავებთ. ახალ ნივთებს ახლა ვერ ვაკეთებთ, იმიტომ რომ ყველა ხელსაწყო სახლში არ გვაქვს. ტომს (ოთოს კატა), ბევრს ვეთამაშები, მიყვარს შინაური ცხოველები და გარეულიც, რომ არ მჭამდნენ”.
_________________________________________
ელენე, 15 წლის
_________________________________________
ელენე მე-9 კლასშია. ელენე ანიმეთია გატაცებული და სამოქალაქო განათლების საგანში დავალება სწორედ ანიმეს სტილში შეასრულა. ელენესთვის დისტანციურ რეჟიმზე გადასვლის მთავარი სირთულე დაკარგული ურთიერთობებია.
“პირისპირ ურთიერთობები სულ სხვა გრძნობაა. როდესაც სახლში ხარ, სულ მარტო ხარ. ჩემთვის ონლაინ გაკვეთილები იგივეა, რომ მე თვითონ ვიპოვო კურსი ინტერნეტში და გავიარო დამოუკიდებლად. ჩვენთან სკოლაში არის პატარა სკვერი, სადაც გავდიოდით დიდ დასვენებაზე, მე-12 კლასელები რთავდნენ მუსიკას, კლასელები განვიხილავდით ჩვენი ცხოვრების ნაწილებს, მიუხედავად იმისა, რომ დიდად შეკრული კლასი არ ვიყავით. ამის გამო ძალიან მიხაროდა სკოლაში მისვლა, ახლა კი თითქმის ყველასთან დავკარგე ურთიერთობა. როდესაც შენ ადამიანის სახეს ვერ ხედავ და მიმიკას ვერ ხედავ, ძალიან რთულია გაიგო, როგორ მიიღო შენი ნათქვამი, ამიტომ კლასის ონლაინ ჯგუფში გამოვლინდა ის, რომ ბევრს ერთმანეთი აღიზიანებს.”
_________________________________________
ელენე, 15 წლის
_________________________________________
მეორე ელენესთვის მონატრება ყველაზე სევდიანი გრძნობაა. ის ამბობს, რომ მონატრება რაღაც ისეთია, რასაც ხანდახან ვერ დაიკმაყოფილებ, რადგან მთელი მსოფლიო შეიძლება გეწინააღმდეგებოდეს. ამჯერად, ელენეს სკოლა ენატრება.
“Ჩემ სკოლაში ბოლომდე შეგიძლია გაშალო ფრთები, სულ სხვანაირი დამოკიდებულება და სიყვარული მოდის. Არასოდეს დამზარებია დილის 7 საათზე ადგომა (თან დიდ დიღომში ისეთი ქარი იცის, შეიძლება წაგიღოს), სწრაფად მომზადება და სკოლაში წასვლა. Ვფიქრობ ის, რომ მე ბუნებასთან სიახლოვე მიყვარს, ცხოველები მიყვარს, მევიოლინეობა ან ვეტ-ექიმობა მინდა, ესეც ჩემი სკოლის დამსახურებაა.
Ეს პიუპიტრიც ჩემი გაკეთებულია.
Ჯერ კიდევ Მერვე კლასში უნდა დაგვედგა სპექტაკლი “ნარნია”, შემდეგ, ვთქვით, რომ მეცხრე კლასში დავდგამდით, მაგრამ მეცხრეშიც იგივე დაიწყო.
ყველაფერი დაიშალა და ყველაფრიდან ამოვარდნილები ვართ. Თან ჩვენ ახლა ისეთ პერიოდში ვართ, რომ პიროვნებად ჩამოყალიბებას ვიწყებთ, ვერგებით სხვადასხვა სიტუაციებს, აქ უფრო კარგად ვარ, Თუ იქ. Ეს რომ არ გაქვს, ცოტა რთულია მერე ცხოვრება. Მგონია, რომ 2020 წელი დაკარგული იყო ყველასთვის, პატარებისთვისაც და დიდებისთვისაც”.
_________________________________________
ლევანი, 16 წლის
_________________________________________
ლევანმა, გუნდის სხვა წევრებთან ერთად, ახალგაზრდა ნატურალისტთა საერთაშორისო ტურნირში, რომელიც წელს ონლაინ რეჟიმში ჩატარდა, ოქროს მედალი მოიპოვა. ტურნირისთვის მომზადება ბავშვებს უჩვეულოდ მოკლე დროში, ორ კვირაში მოუწიათ, რადგან პანდემიის გამო ტურნირი დიდხანს გაუქმებულად ითვლებოდა. ლევანი მეთერთმეტე კლასშია.
“Ბავშვების უმრავლესობა სკოლაში მიდის გაკვეთილებზე და გაკვეთილების შემდეგ მოდის. მე კი, მივდივარ სკოლაში იმისთვის, რაც ხდება გაკვეთილების შემდეგ.
ჩემს სკოლაში ფიზიკის საოლიმპიადო წრე ტარდება, პროექტები მაქვს, სამეცნიერო ექსპერიმენტებზე ვმუშაობთ, ინჟინერიის წრეზე დავდივარ. Ამას არ ვაკეთებ იმისთვის, რომ სადღაც სივიში ჩამეწეროს, ეს დიდად არ მადარდებს, უბრალოდ მსიამოვნებს და საინტერესოა ჩემთვის, როგორ შეიძლება ეს არ იყოს სახალისო.”
