მოსაზრება: ქართული ვოიაჟი აფხაზეთში, რომელსაც, სავარაუდოდ, რუსეთი დაეხმარა
ყველაფრიდან გამომდინარე, ჩანს, რომ 18 აგვისტოს აფხაზეთში ორი ქართველი პოლიტიკოსის ვიზიტის მიზანი მიღწეულია, მასში პირდაპირ თუ ირიბად ჩართული მოთამაშეების – ქართული, აფხაზური და რუსული მხარეების სასიხარულოდ.
„საქართველოს პატრიოტთა ალიანსის“ ლიდერები, ირმა ინაშვილი და გიორგი ლომია, იმყოფებოდნენ ილორის ტაძარში, რომელსაც ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატი აჩუქეს. ამ სტუმრობამ აფხაზეთში ოპოზიციის აღშფოთება გამოიწვია, რის შედეგადაც გადადგა აფხაზეთის პრეზიდენტის მრჩეველი ლაშა საკანია, რომელიც ქართველ პოლიტიკოსებს ახლდა.
ამ ისტორიაში ერთადერთ დაზარალებულად შეიძლება ლაშა საკანია დავასახელოთ, და ისიც გარკვეული პირობებით. ის სკანდალის შედეგად კი გადადგა, მაგრამ სამაგიეროდ ახლა ამ ნაკლებად ცნობილ პოლიტიკოსს ყველა იცნობს.
• აფხაზური ეკლესია ინაშვილის მიერ შეწირული ხატის მიღებაზე უარს ამბობს
• აფხაზეთს, ცხინვალს, დნესტრისპირეთს და დონბასს რუსეთის მიერ ანექსიისთვის ამზადებენ?
• ტყვაჩელი – ქალაქი აფხაზეთში, რომელიც გადარჩენისთვის იბრძვის
„პატრიოტთა ალიანსის“ ლიდერი და საქართველოს პარლამენტის ვიცე-სპიკერი ირმა ინაშვილი შეეცადა, ილორის ტაძრის მონახულებიდან დიდი პოლიტიკა გამოედნო – აფხაზებთან წარმატებული მოლაპარაკებები გავმართეო.
თუმცა, არცერთ სერიოზულ ექსპერტს, არც სოხუმსა და არც თბილისში, და არც სადმე სხვაგან, მისი სიტყვები სერიოზულად არ აღუქვამს.
როგორი მოლაპარაკებები შეიძლებოდა გამართულიყო, როცა ერთი მხრიდან, „მომლაპარაკებლად“ გამოდის ლიდერი პრორუსულად განწყობილი პარტიისა, ვისი ამომრჩეველიც საქართველოში რამდენიმე პროცენტია, და მეორე მხრივ – აფხაზეთის პრეზიდენტის უშტატო მრჩეველი, რომელსაც ასლან ბჟანია, საღ აზრზე მყოფი, არ ანდობდა ასეთ საპასუხისმგებლო მისიას – მოლაპარაკების გამართვას ქართველებთან.
აი, ილორის ტაძარში შემთხვევით რომ შეხვედროდნენ ერთმანეთს, მაგალითად, აფხაზეთის პოლიტიკის აქსაკალი სერგეი შამბა და ქართული ოპოზიციური პარტიის „ევროპული საქართველოს“ ლიდერი დავით ბაქრაძე, მაშინ სხვა იქნებოდა – თვით ყველაზე უიმედო სკეპტიკოსებიც კი ირწმუნებდნენ, რომ ეს სხვა არაფერია, თუ არა ნამდვილი ქართულ-აფხაზური მოლაპარაკებები.
ამისდა მიუხედავად, კვლავ ხაზგასმით ვამბობ, ამ ისტორიაში მოიგო ყველამ:
● „პარტიოტთა ალიანსის“ ლიდერმა ისეთი კოზირი მოიპოვა, რომელზეც მხოლოდ თუ იოცნებებდა. საპარლამენტო არჩევნების წინ მას გაუჩნდა შესაძლებლობა, მიმნდობ ელექტორატს თავს მოახვიოს აზრი, რომ ის – ერთადერთი პოლიტიკოსია საქართველოში, რომელსაც შეუძლია როგორც რუსებთან, ისე აფხაზებთან შეთანხმება, აქედან გამომდინარე ყველა დივიდენდით.
● „პატრიოტთა ალიანსის“ კურატორებს კრემლიდან, რომლებიც მოელაპარაკნენ სოხუმს ინაშვილის ვიზიტის თაობაზე, შეუძლიათ ასევე ძალიან კმაყოფილები იყვნენ. მათ ყველაფერი გააკეთეს იმისათვის, რომ მათი მეურვეობის ქვეშ მყოფი ქართული პარტიის რეიტინგი არჩევნების წინ გაზრდილიყო.
● აფხაზეთის პრეზიდენტ ასლან ბჟანიას, ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ, მოსკოვთან საუბრები მაინცდამაინც არ გამოსდის. მან თანხმობა განაცხადა დადგმულ მოლაპარაკებებზე – და ოდნავ გაადნო ყინული კრემლსა და სოხუმს შორის ურთიერთობებში.
● აფხაზურმა ოპოზიციამ, ვეტერანების ორგანიზაცია „არუაას“ სახით, რომელიც მომხდარით ძალიან აღშფოთდა, საბოლოოდ, სტიმული მიიღო 2020 წლის მარტში საპრეზიდენტო არჩევნების წაგების შემდეგ.
მოკლედ, ყველა მოთამაშემ შესანიშნავად შეძლო მანევრირება და შეუძლიათ, თავიანთი თავით კმაყოფილები იყვნენ.
აი, ნამდვილი ქართულ-აფხაზური მოლაპარაკებები (ის, რომელიც ჟენევაში მიმდინარეობს, სათვალავში ჩასაგდები არ არის) კი, უახლოეს წლებში მოსალოდნელი არ არის.
იმიტომ რომ მოლაპარაკებებისთვის, სინამდვილეში, არცერთი დაინტერესებული მხარე არაა მზად.
მაგრამ ამ თემის გარშემო პიარი კი უხვად იქნება.
