თევზაობის ორი ამბავი აფხაზეთიდან

„ომი მიმდინარეობდა, ქალაქში საჭმელი არ იყო, და ყველას ისე გაჰქონდა თავი, როგორც შეეძლო. ერთხელ ნაპირის გასწვრივ მივდიოდი და მთევზეების პატარა გემი დავინახე. გემბანზე ვიღაც ყმაწვილი იდგა, მივუახლოვდი და ლაპარაკი გავაბით. შევნიშნე, რომ გემბანზე ბადე იდო, და გავიფიქრე: აი, ახლა ამ ბადით ვითევზავებთ-მეთქი. ისიც დამთანხმდა. ნაპირიდან არც ისე შორს შევცურეთ, ბადე წყალში გადავაგდეთ და რამდენიმე ხანში უკან უზარმაზარი ზომის ქაფშიებით სავსე ამოვიღეთ.

ნაპირს რომ მივუახლოვდით, მაშინვე დავიწყეთ ამ ქაფშიების ყველასთვის დარიგება. ჩვენთვისაც დავიტოვეთ, რასაკვირველია. ადამიანები მადლიერებით გვართმევდნენ თევზს,  და მიდიოდნენ, მე კი შინაგანად სიამაყით ვიყავი სავსე, რომ რაღაც ძალიან კარგი გავაკეთეთ. ეს იყო ყველაზე გემრიელი ქაფშია, რაც კი ცხოვრებაში მიჭამია. ამ ამბავს ხშირად ვიხსენებ და ვფიქრობ, რომ იმ მომენტში უბრალოდ ღმერთმა გადმოგვხედა და შეგვიბრალა“. 

„როგორც ყოველთვის, იმ ტალღმტეხზე გავედი, რომელიც ჩემს სახლთან უფრო ახლოსაა. ყველაფერი დავაბინავე და თევზაობას შევუდექი. ჩემს გვერდით კიდევ ორი მეთევზე იჯდა. რამდენიმე საათს ვიჯექი და ვერაფერი დავიჭირე. ჩემს გვერდით მჯდომი კი ზედიზედ იჭერდა.

ისე გავბრაზდი, რომ თავი ვერ შევიკავე, ახლა გახსენებისაც მრცხვენია. მაგრამ, იმდენად გულდაწყვეტილი ვიყავი, რომ ქილიკი დავუწყე, მის განაწყენებას ვცდილობდი. მან კი მითხრა, რომ მისი მშურდა. ამის გაგონებაზე ფეხზე ავდექი და ისე გავაგრძელე მისი ლანძღვა. შემთხვევით მის თევზით სავსე სათლს წამოვედე და წყალში ჩავადგე.

ეს ძალიან სამარცხვინო იყო, ალბათ ყველა იფიქრებდა, რომ ასე განგებ მოვიქეცი. კიდევ კარგი, ის კაცი ჩემი გამომეტყველებით მიხვდა, რომ ამის გაკეთება არ მინდოდა. რასაკვირველია, მაშინვე ვერ მიხვდა, რადგან თავიდან კინაღამ ვიჩხუბეთ, მაგრამ შემდეგ მისთვის ყველაფრის ახსნა მოვახერხე. ხშირად ვიხსენებ ამ ამბავს, და გაკვეთილივით მახსოვს – ნუ შეგშურდება სხვისი“.