კომენტარი: ალბათ, ეს არის რუსული პროპაგანდის წარმატება - ოცნებამ გაბედა და გვითხრა, რომ ვერ ხედავს განსხვავებას რუსეთსა და დასავლეთს შორის
თინა ხიდაშელის კომენტარი
“სამოქალაქო იდეის” დამფუძნებლის, თინა ხიდაშელის შეფასებით, “ქართული ოცნების” პრემიერმინისტრი, ირაკლი კობახიძე ზუსტად ისე უწოდებს ქუჩაში გამოსულ ადამიანებს მტრებსა და რადიკალებს, როგორც მაშინ საბჭოთა მომხრეები უწოდებდნენ დამოუკიდებლობისთვის მებრძოლ ქართველებს. ამის შესახებ მან გადაცემა “360 გრადუსში” ისაუბრა.
ხიდაშელი ასევე შეეხო ევროკავშირის ქვეყნების დამოკიდებულებას საქართველოსა და “ქართული ოცნების” მიმართ და აღნიშნა, რომ რეზოლუციის პროექტი მზად არის, რომელსაც ევროკავშირის თითქმის ყველა სახელმწიფო ეთანხმება, თუმცა, მისივე განმარტებით, არსებობს უნგრეთის ფაქტორი, რომელიც უფრო ხისტი პოლიტიკის გატარებას ხელს უშლის.
“ქართული ოცნების” პრემიერმინისტრმა ირაკლი კობახიძემ 9 აპრილს განცხადება გაავრცელა, სადაც 9 აპრილის ტრაგედიაზე რუსეთს არ ახსენებს და მას “უცხოურ ძალად” მოიხსენიებს. განცხადებები გაავრცელეს ოცნების სხვა წარმომადგენლებმაც. ისინიც კობახიძის მსგავსად, რუსეთს არ ახსენებენ.
ამასთან, ოცნების ხელისუფლების წარმომადგენლები რუსთაველის გამზირზე, 9 აპრილის მემორიალთან მისვლის ნაცვლად სამების საკათედრო ტაძარში მივიდნენ. ოცნების პრემიერმინისტრი ამას იმით განმარტავს, რომ რუსთაველზე შეკრებილი მშვიდობიანი მოქალაქეები “პროვოკაციებს” ცდილობდნენ.
თინა ხიდაშელი: “1989 წლის აპრილის დღეებში ქვეყანა ნამდვილად იყო სრულიად ერთსულოვანი და ერთიანი ძალიან პატარა ჯგუფის გარდა, რომელიც კომპარტიის ცეკა-ში სხვა ამბებს გეგმავდა.
მახსოვს მაშინდელი სატელევიზიო ეთერები, ტექსტები, რომელიც ეთერიდან გვესმოდა, ტერმინოლოგია, რომელსაც იყენებდნენ, ბატონი ფოფხაძის ცნობილი გამოსვლა – ზუსტად ისევე გვეძახდნენ ქუჩაში მყოფ ადამიანებს ექსტრემისტებს, რადიკალებს და მტრებს, როგორც ახლა ირაკლი კობახიძე. განსხვავება ის არის, რომ მაშინ კობახიძის მამა იყო ექსტრემისტი, რადიკალი და მტერი – დღეს იმ მამის შვილი ჩვენ – ქუჩაში გამოსულ საქართველოს გვეძახის და გვახსენებს იგივე ტერმინებით.
მე არ ვიზიარებ იმ აზრს, რომ ამის შემდეგ ერთიანი არ ყოფილა ეს ქვეყანა. ჩვენი ქვეყნის დამოუკიდებლობის ისტორიაში იყო მომენტები, როდესაც ერთად იდგა, ერთიანი იყო ქართული საზოგადოება. ერთ-ერთი ასეთი ბოლო დღე იყო 2008 წლის 8 აგვისტო, როდესაც ყველა ოპოზიციურმა პარტიამ ერთხმად, ერთად გააკეთა განცხადება.
გახსოვთ მაშინ, უკიდურესად დაპირისპირებული იყო პოლიტიკური სპექტრი მიხეილ სააკაშვილთან, ჩვენ ყველას გვქონდა განცდა, რომ ამ კაცმა ორი არჩევნები მოგვპარა, მაგრამ 8 აგვისტოს უკლებლივ ყველა იყო ერთად, ერთ პოზიციაზე, ერთი ამოცანისთვის. ყველამ იცოდა, რომ ამ ქვეყანას ჰყავდა ერთი მტერი, რომელიც მორიგ ჯერზე შემოგვესია – მას რუსეთის ფედერაცია და ვლადიმერ პუტინი ერქვა (იმ მომენტში მედვედევის სახით წარმოდგენილი) და ამ ქვეყნის თავისუფლებისთვის ყველას ერთად უნდა გვებრძოლა.
ყველამ გადადო გვერდზე ის დროშები, რომლებიც ქუჩაში გვეჭირა და ერთი დროშის ქვეშ, ერთი მთავარსარდლის გარშემო დაირაზმა მთელი ქვეყანა იმიტომ, რომ ქვეყანა იყო გადასარჩენი.
ალბათ, ეს არის რუსული პროპაგანდის წარმატება საქართველოში, რომ გაბედა ამ ქვეყანაში, თავის თავს რომ ხელისუფლებას ეძახის, იმ პარტიამ და დღეს, 9 აპრილს – დღეს, რომელიც ამ ქვეყნის თავისუფლებისთვის შეწირული ადამიანებით არის შესული ისტორიაში და ჩვენი დამოუკიდებლობის ხელახლა გამოცხადების დღეა, გვითხრა, რომ ვერ ხედავს განსხვავებას რუსეთსა და დასავლეთს შორის, ვერ ხედავს განსხვავებას რუსულ დროშასა და ევროკავშირის დროშას შორის და რომ ორივე მტერია და ორივე ებრძვის ამ ქვეყნის მომავალს და ყველა, ვინც ევროკავშირის დროშით არის ხელში, გაუტოლა მათ, ვინც 1989 წელს საბჭოთა დროშით იყო წარმოდგენილი.
ევროკავშირში მზად არის რეზოლუციის პროექტი. მის შექმნაში მონაწილეობა მიიღო ქვეყნების უდიდესმა უმრავლესობამ. ვიცით, რომ ყველა მინუს ერთი ქვეყანა მომხრეა, მხარდამჭერია და არ აპირებს ამ რეზოლუციასთან მიმართებაში არც თავის შეკავებას და არც წინააღმდეგობის გაწევას, მაგრამ ევროკავშირს აქვს თავისი წესები.
ამ წესებს, მსგავსი ტიპის გადაწყვეტილებებში, ჰქვია კონსენსუსი და, სამწუხაროდ, ეს კონსენსუსი არ არსებობს ვიქტორ ორბანის გამო. ეს კონსენსუსი არ არსებობს ბევრ სხვა თემასთან დაკავშირებითაც, საქართველო არ არის ერთადერთი თემა, რომელთა მიმართებაშიც ვიქტორ ორბანს სხვა დემოკრატიულ სახელმწიფოებისგან განსხვავებული პოზიცია აქვს.
ბრიუსელთან მიმართებაში, სამწუხაროდ, ეს რეალობა ქმნის შეუძლებლობას, უფრო მკვეთრი და მკაცრი, გადამწყვეტი პოლიტიკის გატარების. რაც შეეხება ორმხრივს, აქ მეც მაქვს განცდა, რომ შეიძლება ზოგიერთ ქვეყანაში ხელი ჩვენც დავაკელით და ჯერ კიდევ ბევრი სამუშაოა იმის მიუხედავად, თუ რამდენს იმუშავებ, ინტერესი ვერ გავაღვივეთ საქართველოსთან მიმართებაში და ზოგიერთ ქვეყანას არასოდეს, ჩვენი ქვეყნის დამოუკიდებლობის არსებობის მანძილზე არც არაფერი საქართველოსთან მიმართებაში არ უთქვამს, გადაწყვეტილებები არ მიუღია, ამიტომ ყველას ერთი პრიზმიდან დანახვა არ იქნებოდა სწორი, მაგრამ კი, არიან ევროკავშირში ორმხრივ ურთიერთობებში სახელმწიფოები, რომლებთანაც სრულიად მინიმალიზებული იყო ურთიერთობები.
მე ველი, რომ გერმანიაში ახალი მთავრობის ფორმირების საბოლოო დასრულების კვალობაზე ჩვენ ვიხილავთ მორიგ გადაწყვეტილებებს და ამის მოლოდინი და იმედი ნამდვილად მაქვს. ასევე მაქვს მოლოდინი, რომ არც დიდი ბრიტანეთი გაჩერდება იქ, სადაც ახლა ვართ მათთან ურთიერთობაში. მაქვს იმედი, რომ პოლიტიკური განცხადებებიდან საქმეზე გადავა საფრანგეთი.”
