მოსაზრება: ზურაბიშვილთან კოორდინირებული პროცესი კვლავ უნდა აღდგეს, მიუხედავად იმისა, რომ წარსულში ამ პროცესს მარცხები ახლდა
თამთა მიქელაძის მოსაზრება
მომავალში არაფრიდან ახალი შესაძლებლობების გაჩენის ან დასავლეთიდან ღვთაებრივი მანანის მიღების იმედად პოლიტიკა არ უნდა დარჩეს – ამის შესახებ “სოციალური სამართლიანობის ცენტრის” დირექტორი, თამთა მიქელაძე წერს და ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენებს ეხმაურება.
მისივე თქმით, სალომე ზურაბიშვილთან კოორდინირებული პროცესი კვლავ უნდა აღდგეს, მიუხედავად იმისა, რომ წარსულში ამ პროცესს მარცხები ახლდა და სუსტი აღმოჩნდა.
თამთა მიქელაძე: “ის, რაც ბოლო 2-3 წელია ჩვენს ქვეყანაში ხდება არის ავტორიტარიზმის აღზევება, მაგრამ ჩვენ შეგვიძლია ეს მდგომარეობა პოლიტიკური კონფლიქტის ჩარჩოდანაც დავინახოთ.
ამ ჩარჩოში არსებობს ხელისუფლება, რომელსაც ძალაუფლება აქვს უზურპირებული და სრულად უგულებელყოფს კანონის უზენაესობისა და ადამიანის უფლებების დაცვის პრინციპებს, მასობრივად ძალადობს მოქალაქეებზე და დიახ, ჰყავს საკუთარი სტაბილური ამომარჩეველი. მაგრამ არსებობს ოპოზიცია და პროტესტის დეცენტრალიზებული საზოგადოება, რომელმაც ამ ორი წლის განმავლობაში იბრძოლა, გააღრმავა უთანხმოება რეჟიმთან, მორალურად დაასუსტა ის და სოციალური შფოთი შექმნა როგორც რეჟიმის მომხრეებში, ისე ნეიტრალურ მოქალაქეთა ნაწილში.
სწორედ ამ პროტესტისა და თანმხლები პროცესების ფონზე „ქართულ ოცნებას“ გარეთ ლეგიტიმაციის სერიოზული პრობლემა აქვს. პროტესტი წნეხის პირობებშიც ჯიუტად და უჩვეულო მედეგობით გრძელდება, გარე კრიზისმა პარტიის შიგნით მინიმუმ პრობლემები შექმნა, რეჟიმი კი სრულად დაემსგავსა ენმ-ს და საბოლოოდ დაკარგა ერთადერთი არგუმენტი, რომ წინა ხელისუფლებაზე რბილი იყო. შედეგად, „ქართული ოცნება“, თავისი თქმით ორი არჩევნების მოგების მიუხედავად, გამარჯვებას ვერ ირგებს.
ცხადია, არსებობს სტრუქტურული და ისტორიული ფაქტორებიც, რომლებიც ამ რეჟიმს ურთულებს ავტორიტარიზმის უფრო აგრესიული ფორმების მიღებას: სუსტი და დამოკიდებული ეკონომიკა, ქართული ნაციონალიზმის ანტიკოლონიური ბუნება, ოპოზიციური ამომრჩევლის მნიშვნელოვანი წილი მოსახლეობაში (მინიმუმ 800 000 მოქალაქე), შიშველი ძალადობის მიუღებლობა ფართო საზოგადოებაში და ა.შ. ამაზე ხშირად უნდა ვილაპარაკოთ იმედისთვის.
მაგრამ აშკარაა, რომ „ქართული ოცნების“ მიერ ძალადობის მასობრივი და უპრეცედენტო გამოყენების პირობებში ჩემს მიერ აღწერილი კონფლიქტის სურათში ოპოზიციურმა ძალებმა შეიძლება შეუქცევადი დასუსტება განიცადონ. ჩვენ უკვე ვუახლოვდებით იმ ზღვარს, როცა ბერკეტები ოპოზიციური ძალების მხარეს სრულად დაბლაგვდება და ძალები სრულად ასიმეტრიული გახდება.
ამ ფონზე ახლა ძალიან სერიოზული მუშაობაა საჭირო პოლიტიკური კლასის მხრიდან.
როგორც ვხედავ, პოლიტიკური პარტიები კვლავ არ კოორდინირდებიან ამ საკითხზე და პრაქტიკულად არც ხედვებს გვთავაზობენ იმ გზებზე, რითაც შეიძლება აქამდე არსებული პოლიტიკური კონფლიქტის (სადაც არსებობენ მხარეები) სრულად პოლიტიკურ ძალადობაში გადასვლის შეჩერება მოხდეს იმ მდგომარეობაში, სადაც პარტიების და აქტიური მოქალაქეების სუბიექტობა სრულად იკარგება და ისინი მხოლოდ ძალადობის ობიექტებად იქცევიან.
მგონია, რომ სალომე ზურაბიშვილთან კოორდინირებული პროცესი კვლავ უნდა აღდგეს, მიუხედავად იმისა, რომ წარსულში ამ პროცესს მარცხები ახლდა და სუსტი აღმოჩნდა. ამ პროცესში ძალიან მნიშვნელოვანია ახლად გამოჩენილი პოლიტიკური მოძრაობების წარმომადგენლების ჩართვა და, ზოგადად, ახალი საზოგადოებრივი და პოლიტიკური ლიდერებისთვის სივრცის მიცემა.
მაგრამ ამ ადამიანებმა უნდა შეძლონ გადარჩენისა და ცვლილების ახალი და დამაჯერებელი ხედვის შექმნა.
სხვაგვარად, პოლიტიკა უბრალოდ გაქრება ჩვენს ქვეყანაში. არა და სწორედ ესაა პოლიტიკის დანიშნულება, რომ შეამციროს ზიანი, კრიზისულ და უიმედო რეალობაში გამოძებნოს ახალი ფაქტორები და შექმნას ახალი დინამიკა და საბოლოოდ, ამით შექმნას იმედი.
გრძელვადიანად ცხადია, რომ პოლიტიკური პროცესი უნდა გულისხმობდეს ნეიტრალური მოქალაქეების გააქტიურებას, ნდობის გაჩენას, ოპოზიციური ძალების რეკონფიგურაციას, „ქართული ოცნების“ შეცდომებისა და სისუსტეების ფონზე მისი მხარდამჭერების გადმობირებას, გრასრუთ მოძრაობების გაძლიერებას და საბოლოოდ ახალი დემოკრატიული პროცესის გაჩენას. მაგრამ “აქ და ახლა” მოქმედებაა საჭირო, რომ ამის პოტენციალი ქვეყანას მომავალშიც შემორჩეს. მომავალში არაფრიდან ახალი შესაძლებლობების გაჩენის ან დასავლეთიდან ღვთაებრივი მანანის მიღების იმედად პოლიტიკა არ უნდა დარჩეს.
მესმის, რომ პოლიტიკური ჯგუფები დასუსტებულები და გადაღლილები არიან, მაგრამ აუცილებელია სტრატეგიული და არაორდინარული გამოსავლების ძიება, თუნდაც ეს სტრატეგია არაპოპულარული იყოს და თუნდაც მას დასჭირდეს აქამდე დაუშვებელ კომპრომისებზე წასვლა.
ამ გამოსავლის გზებზე ალბათ ყველანი უნდა ვფიქრობდეთ და ამ პროცესში გახსნილობა, მიმღებლობა და კრეატიულობაც უნდა ვაჩვენოთ სხვადასხვა იდეის მიმართ.”
