"შავი ლაქები ჟონავდა, უხერხულობისგან თვალებს ვხუჭავდი". არჩევნების დამკვირვებლები ჰყვებიან პირად ისტორიებს, რა ნახეს უბნებზე
26 ოქტომბრის საპარლამენტო არჩევნებს უპრეცედენტოდ ბევრი ადამიანი აკვირდებოდა. მათ შორის იყვნენ ისინი, ვინც აქამდე ასეთ პროცესში არ ჩართულა: მწერლები, მხატვრები, რეჟისორები, ექიმები, სამოქალაქო აქტივისტები, ახალგაზრდები. როგორც კი ისინი დარღვევებს შეამჩნევდნენ, მათ საარჩევნო უბნებზე ეჩხუბებოდნენ, ხელს უშლიდნენ, ან აძევებდნენ.
გთავაზობთ ვიდეოებს, სადაც ადამიანები, ვინც არჩევნებს სამოქალაქო ორგანიზაციების კოალიციური სადამკვირვებლო მისიიდან – „ჩემი ხმა” აკვირდებოდნენ, თავად ყვებიან იმას, რაც ნახეს და როგორ მიმდინარეობდა საარჩევნო პროცესი.
26 ოქტომბერს საქართველოში ჩატარდა საპარლამენტო არჩევნები, რომელსაც ქვეყნის ბედისთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა ჰქონდა. ამ არჩევნების შემდეგ ქვეყანა სრულიად განსხვავებულ რეალობაში აღმოჩნდა. ცესკოს მონაცემებით, მმართველმა პარტია “ქართულმა ოცნებამ” ხმების 54 პროცენტი მიიღო. ეს 12 პროცენტით მეტია ეგზიტპოლის შედეგებზე.
ამ მონაცემების არ სჯერათ არც ადგილობრივ და არც საერთაშორისო დამკვირვებლებს. მათ მიერ აღმოჩენილებმა ათასობით დარღვევამ და გაყალბების სისტემურმა სქემამ არჩევნების შედეგები კითხვის ნიშნის ქვეშ დააყენა როგორც ქვეყნის შიგნით, ასევე მის ფარგლებს გარეთ. არჩევნებიდან უკვე სამი კვირა გავიდა და ამ დრომდე მისი შედეგები საერთაშორისო თანამეგობრობას არ უღიარებია. ერთადერთი ევროპელი ლიდერი, რომელმაც საპარლამენტო არჩევნები აღიარა, ვიქტორ ორბანია.
“სოვლაბის” მკვლევარი რუსუდან კობახიძე არჩევნებს რამდენიმე უბანზე აკვირდებოდა.
“ორ, სამ უბანზე მოგვიწია კომისიის თავმჯდომარესთან მწარე შელაპარაკება იმიტომ, რომ მას არ უნდოდა მაგიდების გამოწევა და იძახდა, რომ “-კი, მაგრამ, თავზე უნდა დაადგეთ ჩვენს რეგისტრატორებს? ხომ შეუშლით ხელს”. ნუ, ბოლოს მიხვდა, რომ არ გაუვიდოდა, იმიტომ, რომ რამდენიმე ვიყავით და გამოწია ეს მაგიდები.
სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, რომელ უბნებზეც მე ვიყავი, ყველა აბსოლუტურად ყველა ბიულეტენზე უკან იყო გაჟონილი გაფერადებული წრე და ჩანდა. მე თვალებსაც კი ვხუჭავდი, რომ არ დამენახა, რაღაც უხერხულობის გრძნობა მხონდა. ესეც ტყულია, რომ იძახიან რომ კონვერტი ფარავდა.
რამდენიმე შემთხვევა იყო, როდესაც ამომრჩევლის მხლებელმა მოხუც ადამიანს უთხრა – “ხომ იცი, აი, ქვემოთ რომ არის, სულ ბოლოს რომ არის ის უნდა გააფერადოო”.
მე პირადად მქონდა ორი შემთხვევა, როდესაც ორ ადამიანს, ორ კაცს წავართვი ტელეფონი, უფრო სწორედ, დავუშალე გადაღება. შემდეგ უკვე როდესაც ეს არჩევნების სქემები გაიხსნა, მე ვფიქრობ, რომ ასეთ ადამიანებს უჭვებდნენ წინ, რომ მათ გარშემო აურზაური ამტყდარიყო და ამ დროს შესაძლებელია გასულიყვნენ ადამიანები, რომლებსაც სხვა პირადობის მოწმობა ჰქონდათ”, – იხსენებს რუსუდან კობახიძე.
თეონა ფანქველაშვილს საოკუპაციო ხაზთან სხვადასხვა უბანზე უწევდა მუშაობა. ის იხსენებს, რომ უბნებთან შეკრებილი იყვნენ სხვადასხვა ასაკის ადამიანები და გავლენას ახდენდნენ საარჩევნო პროცესზე.
“აბსოლუტურად უკონტროლო იყო სიტუაცია და აკონტროლებდნენ ე.წ. ქუჩის ბიჭები და ასევე სხვადასხვა ქალაქებიდან ჩამოყვანილი ბიზნესმენები, რომლებსაც გავლენა ჰქონდათ ამ სოფლებსა და უბნებზე და ყველაფერს აკეთებდნენ იმისთვის, რომ არჩევნები გაყალბებულიყო.
ახალგაზრდა ადამიანები იყვნენ ე.წ. “ზონდერ ჯგუფები”. მაგალითად, გორის მეცამეტე უბანს მერიის თანამშრომელი დარეჯან შატბერაშვილი აკონტროლებდა, მას მოჰყავდა სხვადასხვა ახალგაზრდა ადამიანები იმისთვის, რომ ეკონტროლებინათ უბანი.
ჩემმა მეგობარმა მოუწოდა დაეტოვებინათ ტერიტორია, რადგან კანონით აკრძალული იყო მათი უბანთან ყოფნა და იმისთვის, რომ თავი დაგვეცვა ამ ყველაფერს მობილური ტელეფონებით ვიღებდით. უცებ, ოცი, ოცდაერთი წლის ბიჭი გააგრესულდა, გადმოხტა მანქანიდან, ჩემს მეგობარს წაართვა ტელეფონი და ძირს დააგდო. შემდეგ ვიღაცამ ეს ტელეფონი მოიპარა. შემდეგ მე დავიწყე გადაღება და მეც მეცა ეს ადამიანი. ვცდილობდი თავის დაცვას, მაგრამ მან ყველაფერი გააკეთა, რომ მობილური წაერთმია. მეგობარი მეხმარებოდა, რომ ეს ტელეფონი მაინც გადაგვერჩინა. დარეკვა მაინც რომ შეგვძლებოდა.
თუ ქუჩის ბიჭების ერთ ჯგუფს დავშლიდით, შემდეგ ახალი ქუჩის ბიჭები ენაცვლებოდნენ და აკონტროლებდნენ ერთმანეთს”, – იხსენებს თეონა.
