საქართველოს იმ პროვინციებში, სადაც, ძირითადად, აზერბაიჯანელები ცხოვრობენ, განათლების დაბალი დონეა და, როგორც ჩანს, მთავრობა ამ პრობლემას სათანადოდ ვერ აფასებს. ამ საკითხს ქართული ინგლისურენოვანი Georgia Today წერს.
ახალგაზრდა აზერბაიჯანელების ნაწილს არასაკმარისი განათლება აქვს – ზოგიერთს საშუალო სკოლაც კი არ აქვს დამთავრებული. ასეთი ახალგაზრდები ფანატიზმისკენ არიან მიდრეკილნი, რაც, სამწუხაროდ, უკვე რეალობის ნაწილად იქცა. ‘იმ პროვინციებში, სადაც აზერბაიჯანული ეთნოსის წარმომადგენლები ცხოვრობენ, უკვე დიდი ხანია, ირანიდან, თურქეთიდან და საუდის არაბეთიდან ჩამოსული მისიონერები ‘მოღვაწეობენ’, – Georgia Today-ს გარდაბანში მცხოვრები ახალგაზრდა მწერლის, ჯოშღუნ ჯაფარლის ციტატა მოჰყავს. მწერალი აღნიშნავს, რომ პროდასავლური პოზიციის გამო, ბევრჯერ დამუქრებიან. ‘მათი გავლენით, საქართველოს ზოგიერთ აზერბაიჯანულ სოფელში უკვე მოქმედებს შარიათის კანონები.’
ჯაფარლი გულისხმობს შარიათის კანონით გასამართლებულ ერთ ადგილობრივ მცხოვრებს. თელავის რაიონის სოფელ ყარაჯალის მკვიდრს ძროხის ქურდობისთვის თითი მოჰკვეთეს. ეს ფაქტი სოფლის გამგებელმაც დაადასტურა, და თავადვე წამოსცდა, რომ ‘ამას ვაჰაბიზმთან არაფერი აქვს საერთო.’
გაზეთ Georgia Today-ს ჟურნალისტი შეხვდა ‘გასამართლებულს’, რომელიც ახალგაზრდა კაცი აღმოჩნდა. რესპოდენტმა თავი ‘ღრმადმორწმუნედ’ წარადგინა და აღნიშნა, რომ დაახლოებით 350 ‘მეგობარი’ მის იდეებს იზიარებს.
სოფელ ყარაჯალის სკოლის დირექტორი, ელზა აშუროვა ამბობს, რომ ბევრი მოსწავლე რადიკალურად განწყობილ ოჯახებში იზრდება. ასეთი ბავშვები ხშირად აცდენენ გაკვეთილებს, მარხვის პერიოდში კი საერთოდ არ დადიან სკოლაში. ‘რამდენჯერმე მივმართე ახუნდს. ვთხოვდი, რომ ამ ადამიანებზე რაიმე გავლენა მოეხდინა, რათა ბავშვებმა მეჩეთში სკოლის შემდეგ იარონ, და გაკვეთილები არ გააცდინონ. უარი მივიღე. მისი თქმით, ლოცვის დრო მკაცრადაა დადგენილი.’
დირექტორმა ისიც აღნიშნა, რომ იმ კომპიუტერებში, რომლებითაც პირველკლასელებს განათლების სამინისტრო უზრუნველყოფს, რელიგიური მასალებია ჩატვირთული.
რელიგიის საქმეთა სახელმწიფო კომისიის ხელმძღვანელმა, ზაზა ვაშაყმაძემ აღნიშნულ საკითხზე კომენტარის გაკეთებისას განაცხადა, რომ მისი უწყება ამ ინფორმაციას ფლობს, მაგრამ ზომებს ვერ იღებს.
‘ვიცით, რომ ზოგიერთ აზერბაიჯანელს რადიკალურ ჯგუფებთან აქვს კავშირი, მაგრამ ვერაფერს ვიღონებთ, ვიდრე რომელიმე ადგილობრივი მოსახლე არ იჩივლებს, რომ [ეს რადიკალური მიმდინარეობები] მათ პირად ცხოვრებაში იჭრება.’