როგორია სამყარო, რომელსაც პუტინი აშენებს
პუტინის გეგმები
როგორი სამყაროს აშენება სურს ვლადიმერ პუტინს? რუსეთის პრეზიდენტი ხომ უკრაინაში შეიჭრა არა იმიტომ, რომ ნატოს გაფართოების საფრთხე იგრძნო.
მთავარი ის არის, რომ პუტინი რუსეთს ანიჭებს ღვთაებრივ უფლებას, მართოს უკრაინა და გააერთიანოს მისი ხალხი დიდ რუსეთში. და ეს არ ეხება მხოლოდ უკრაინას.
სტატია ეფუძნება ფიონა ჰილისა და ანჯელა სტენტის პუბლიკაციას ამერიკულ ჟურნალში Foreign Affairs.
"უკრაინელები რუსები არიან" – პუტინის ტრაქტატი
ყველაზე ვრცლად ამ თემაზე პუტინმა 2021 წლის ივლისში ისაუბრა, ხუთი ათას სიტყვიან ტრაქტატში სათაურით „რუსებისა და უკრაინელების ისტორიული ერთიანობის შესახებ“.
პუტინი ამტკიცებს, რომ ბელარუსები, რუსები და უკრაინელები ერთი ეთნიკური ჯგუფია, რუსების შთამომავლები, უძველესი ხალხი, რომლებიც დასახლდნენ შავ და ბალტიის ზღვებს შორის მიწებზე. მისი თქმით, ამ ხალხებს აკავშირებს საერთო ტერიტორია, ენა და მართლმადიდებლური ქრისტიანული რწმენა.
ისტორიის მის ვერსიაში უკრაინა არასოდეს ყოფილა სუვერენული, გარდა რამდენიმე ისტორიული შუალედისა, რომელიც წარუმატებლად დასრულდა.
პუტინი წერს, რომ 1922 წელს, როდესაც ბოლშევიკებმა შექმნეს საბჭოთა კავშირი და დააარსეს უკრაინის საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკა, მათ „ძირითადი ტერიტორია რუსეთს მოპარეს“.
საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, მისი თქმით, დასავლეთმა გამოიყენა უკრაინა, როგორც რუსეთის წინააღმდეგ მუქარის პლატფორმა და მხარი დაუჭირა იქ „ნეონაცისტების“ გაჩენას.
ეს ტრაქტატი და ასევე პუტინის სხვა მრავალი საჯარო განცხადება აჩვენებს, რომ პუტინის გეგმაშია პლანეტაზე წესრიგის გარდაქმნა.
რა როლი აქვს რუსეთს პუტინის ახალ სამყაროში?
- რუსეთმა უნდა უხელმძღვანელოს ახალ სლავურ ალიანსს, რომელიც შედგება ბელარუსის, რუსეთის, უკრაინისა და, შესაძლოა, ყაზახეთის ჩრდილოეთი ნაწილისგან, სადაც ძირითადად რუსები ცხოვრობენ.
- ყველა სხვა პოსტსაბჭოთა სახელმწიფომ უნდა აღიაროს რუსეთის უზენაესობა და უპირატესობა.
- დასავლეთმა უნდა აღიაროს რუსეთის მთავარი როლი ევრაზიის რეგიონში.
ამასთან, აქ საუბარია ბევრად უფრო მეტზე, ვიდრე პოლიტიკური გავლენის აღიარება.
პუტინს სურს მიიღოს უფლება, გაანაწილოს ტერიტორიები პოსტსაბჭოთა სივრცეში. მას სურს მთლიანად დომინირებდეს უსაფრთხოებაზე, პოლიტიკასა და ეკონომიკაზე.
რაც მთავარია და აუცილებლად გასათვალისწინებელი, ის ამ მიზნებს ძალიან სერიოზულად უდგება.
მზადება 10 წლის წინ დაიწყო
2014 წლის მარტში, ყირიმის ანექსიის შესახებ გამოსვლაში, პუტინმა განაცხადა, რომ რუსეთი შეტევაზე წავიდოდა.
ამავდროულად, პუტინმა შეიმუშავა ქმედებების კომპლექსი, რომელიც, მისი აზრით, დაიცავდა რუსეთს „დასავლეთის პასუხისგან“.
რა გააკეთა მან:
● დაიწყო პირველადი საქონლის შიდა წარმოება, რათა შემცირდეს რუსეთის დამოკიდებულება აშშ-სა და ევროპაზე;
● გააძლიერა რეპრესიები მოწინააღმდეგეების წინააღმდეგ. მათ შორის, მათი მკვლელობით ან დაპატიმრებით;
● დაქოქა დეზინფორმაციის მასობრივი და და კრეატიული მანქანა;
● ცდილობდა დასავლელი პოლიტიკოსების მოსყიდვასა და შანტაჟს.
მას სჯეროდა, რომ კარგად იყო მომზადებული და აშშ და ევროპა ვერაფრით შეაჩერებდნენ.
შეჭრის წინა დღეს, როდესაც რუსული ჯარები უკვე უკრაინის საზღვრებთან იყვნენ, ის ზოგიერთ ევროპელ თანამოსაუბრესთან ტრაბახობდა, რომ „იყიდა დასავლეთი“.
მსოფლიო საქმე აქვს ადამიანთან, რომელსაც სურს შეცვალოს ისტორია
დასავლეთმა კარგად უნდა გააცნობიეროს, რომ საქმე აქვს ლიდერთან, რომელიც ცდილობს შეცვალოს ბოლო ასი წლის ისტორიული ნარატივი და არა მხოლოდ ცივი ომის შემდგომი პერიოდი.
ეს არის მისი ძლიერი პოლიტიკური იარაღი, რომელიც აძლიერებს მის ლეგიტიმაციას. 2022 წლის 24 თებერვალს უკრაინაში შეჭრამდე დიდი ხნით ადრე, პუტინი აკეთებდა „მეცნიერულ“ განცხადებებს და მანიპულირებდა წარსულის საკვანძო მოვლენებით, რათა შეექმნა მომავალი ომის შიდა და საერთაშორისო გამართლება.
მისი ამ მიზნების გაგება გადამწყვეტია სწორი საპასუხო მოქმედებების დასაგეგმად.
პეტრე პირველი პუტინის საძინებელში
რუსეთის იმპერიული წარსულით პრეზიდენტის აკვიატებას მრავალი გამოვლინება აქვს.
პუტინმა კრემლში, თავის კაბინეტებში რუსი მონარქების – პეტრე დიდისა და ეკატერინე დიდის ქანდაკებები დაალაგა.
კრემლის კარიბჭესთან პუტინმა კიევის მთავრის, ვლადიმირ დიდის მონუმენტი აღმართა.
ომის დაწყების შემდეგ, პუტინმა გააორმაგა ყურადღება ისტორიულ არგუმენტებზე. ომის პირველ ეტაპზე უკრაინასთან მოლაპარაკებებზე რუსეთის დელეგაციას კულტურის ყოფილი მინისტრი, ვლადიმირ მედინსკი ხელმძღვანელობდა.
მედინსკი პუტინთან დაახლოებული პირია. არის კულუარული ინფორმაცია, რომ სწორედ ის არის უკრაინის შესახებ პუტინის ესეების სერიის ერთ-ერთი ავტორი. იმ ესეების, სადაც უკრაინის რუსეთთან შერწყმის შესახებაა საუბარი. როგორც შემდეგ გაირკვა, მედინსკის, როგორც მომლაპარაკებლის ფუნქცია იყო რუსეთის ისტორიული პრეტენზიების წაყენება უკრაინისთვის და არა მხოლოდ სამხედრო სიტუაციის დიპლომატიური გადაწყვეტის შესახებ მოლაპარაკება.
"ლენინი არის დამნაშავე, მან გამოიგონა უკრაინა"
უკრაინაში შეჭრის წინა დღეს პუტინი სიტყვით გამოვიდა და ბოლშევიკების ლიდერი ვლადიმირ ლენინი რუსეთის იმპერიის დაშლასა და „ისტორიული რუსული მიწების გაყოფაში“ დაადანაშაულა.
როგორც პუტინმა თქვა, რომ ბოლშევიკებმა შექმნეს უკრაინა – „სახელმწიფო, რომელიც მანამდე არასოდეს არსებულა “. „მათ შეიყვანეს უკრაინის შემადგენლობაში ძირძველი რუსული ტერიტორიები, როგორიცაა დონბასი, მძიმე ინდუსტრიის ცენტრი“, – თქვა პუტინმა.
თავის როლს პუტინი სწორედ ამ ასწლიანი „სტრატეგიული შეცდომების“ გამოსწორებაში ხედავს.
2022 წლის 9 ივნისს პუტინმა უთხრა ახალგაზრდა რუს მეწარმეებს მოსკოვში გამართულ კონფერენციაზე, რომ უკრაინა არის „კოლონია“ და არა სუვერენული ქვეყანა. მან თავი პეტრე დიდს შეადარა, რომელიც 21 წლის განმავლობაში აწარმოებდა “ჩრდილოეთის დიდ ომს” შვედეთის წინააღმდეგ და “აბრუნებდა და აძლიერებდა” კონტროლს რუსეთის შემადგენლობაში შემავალ მიწებზე.
ეს განცხადება ეხმიანება იმას, რასაც პუტინმა უთხრა აშშ-ს პრეზიდენტ ჯორჯ ბუშს 2008 წლის აპრილში ბუქარესტში ნატოს სამიტზე: „უკრაინა არ არის ნამდვილი ქვეყანა“.
ბევრი ქვეყანა ოდესღაც კოლონია იყო
შეერთებული შტატები ოდესღაც ბრიტანეთის კოლონია იყო. თუმცა, ეს არ აქცევს ამერიკელებს ბრიტანელებად და არ აძლევს გაერთიანებულ სამეფოს ამერიკის გაკონტროლების და მისი ბედის გადაწყვეტის უფლებას.
იგივე ეხება ავსტრალიას, კანადას, ინდოეთს, ირლანდიას და ბევრ სხვა ქვეყანას. და ამ ბევრ ქვეყანაში ინგლისური არის მშობლიური ან მეორე ენა.
თუმცა, პუტინი ამტკიცებს, რომ უკრაინის ყველა რუსულენოვანი მკვიდრი მოსკოვის ქვეშევრდომებია. და ეს ეხება არა მარტო უკრაინას.
პუტინმა არაერთხელ განაცხადა, რომ მსოფლიოში ყველა რუსულენოვანი ადამიანი “რუსული სამყაროს” ნაწილია და განსაკუთრებული კავშირები აქვს სამშობლოსთან.
მეორე მსოფლიო ომი და ნაცისტები პუტინის სამსახურში
2011 წლიდან პუტინმა თანამედროვე რუსეთისთვის საეტაპო მოვლენად „დიდი სამამულო ომი“ გამოაცხადა. უკრაინაში შეჭრას არაერთხელ უწოდეს ამ ომის გაგრძელება, ვინაიდან „აუცილებელია უკრაინის ნაცისტებისგან განთავისუფლება“.
მაგრამ უკრაინელები პუტინისთვის ნაცისტები არიან არა იმიტომ, რომ ჰიტლერის იდეებს მისდევენ, არამედ იმიტომ, რომ უარს ამბობენ საკუთარი თავის რუსებად აღიარებაზე.
ამ ნარატივმა ყველაზე უკეთ იმუშავა რუსულ საზოგადოებაზე და პუტინს რუსი ხალხის მხარდაჭერა მოუპოვა.
საერთაშორისო დონეზე კი, კარგად იმუშავა პუტინის მტკიცებამ, რომ ყველაფერში ნატოს გაფართოებაა დამნაშავე. ეს არგუმენტი პუტინის შემდეგ ბევრმა პოლიტიკოსმა, გამოჩენილმა მეცნიერმა და თუნდაც რომის პაპმა ფრანცისკემ გაიმეორა. ივნისში მან თქვა, რომ უკრაინის ომი “შესაძლოა რაიმე გზით იყოს პროვოცირებული”.
საინფორმაციო ომში რუსეთი წინ დგას
დასავლეთი უკრაინას იარაღის მიწოდებით უჭერდა მხარს, პუტინმა კი უპასუხა მის წინააღმდეგ ეკონომიკური და საინფორმაციო ომით.
გაზის მიწოდების შემცირება ან შეჩერება, მარცვლეულის ტრანსპორტირების ბლოკირება, მასობრივი დეზინფორმაციული კამპანიები – ეს ყველაფერი ამოქმედებულია.
მაგალითად:
● რუსეთი უკრაინას ადანაშაულებს იმ სისასტიკეში, რომელიც თავად რუსმა სამხედროებმა ჩაიდინეს უკრაინაში;
● კრემლი დასავლურ სანქციებს ადანაშაულებს იმაში, რომ აფრიკაში შიმშილის პრობლემა გამწვავდა. არადა, სწორედ რუსეთმა დაბლოკა უკრაინული მარცვლეულის მიწოდება კონტინენტზე შავი ზღვიდან.
მსოფლიოს ბევრ ქვეყანაში რუსეთი იგებს საინფორმაციო ომს. აქამდე დასავლეთი ვერ ახერხებდა ეფექტურად ფუნქციონირებას საინფორმაციო სივრცეში.
დასავლეთის მხარდაჭერა უკრაინისადმი ძალიან მნიშვნელოვანია, მაგრამ პრობლემები იზრდება
იარაღი. იარაღის მიწოდებამ, მათ შორის ამერიკულმა სარაკეტო სისტემებმა HIMARS, მნიშვნელოვნად გაზარდა რუსულ სამიზნეებზე უკრაინის საპასუხო დარტყმების შესაძლებლობა.
თუმცა, გახანგრძლივებულმა ომმა და უკრაინის მუდმივმა საჭიროებამ იარაღის შევსებაში, დონორი ქვეყნების არსენალი ამოწურვა გამოიწვია.
სანქციები. დასავლური ენერგეტიკული, ფინანსური და საექსპორტო სანქციები ძალიან მძლავრია და ისინი გავლენას ახდენენ რუსეთის ეკონომიკაზე.
თუმცა, სანქციებმა ჯერჯერობით ვერ შეაფერხა პუტინის გადაწყვეტილება, დაიმორჩილოს უკრაინა. ომის გრძელვადიანი ეკონომიკური შედეგები პუტინს დღეს არ აღელვებს. ექსპერტები ყველაზე მტკივნეულ შედეგებს მხოლოდ 2023 წლისთვის ელოდებიან და არა ახლა.
ევროკავშირმა 2022 წლის ბოლომდე რუსეთიდან ნავთობის იმპორტი ეტაპობრივად შეწყვიტა. გაზის იმპორტის შეზღუდვა გაცილებით რთული ამოცანაა, რადგან რამდენიმე ქვეყანას, მათ შორის გერმანიას, რუსული გაზის ჩანაცვლების ალტერნატივა თითქმის არ აქვს.
მაგრამ, როგორც ჩანს, პუტინი მზადაა იმისთვის, რომ რუსეთმა დაკარგოს ენერგეტიკული შემოსავლები. მისთვის, ახლა მთავარია, შეასუსტოს ევროპის მხარდაჭერა უკრაინის მიმართ.
ზამთარი პუტინის სამსახურში
პუტინი ასევე ეყრდნობა რუსეთის სხვა ისტორიულ სამხედრო ტაქტიკას. იგი ზამთრის მოსვლას ელოდება.
მისმა წინამორბედმა მთავარსარდლებმა ისე მოაწყვეს, რომ ნაპოლეონის ჯარები მოსკოვის მახლობლად თოვლში ჩაეფლო. ხოლო გერმანელი ნაცისტები სტალინგრადის მახლობლად გაიყინნენ.
ასე რომ, პუტინი ელოდება ზამთარს. მას იმედი იმედი აქვს, რომ ზამთარში საფრანგეთისა და გერმანიის მოქალაქეები შეწყვეტენ უკრაინის მხარდაჭერას, როცა საკუთარ სახლებში სიცივისგან აკანკალდებიან.
მან ამის შესახებ პირდაპირ განაცხადა 2022 წლის ივნისში სანქტ-პეტერბურგის საერთაშორისო ეკონომიკურ ფორუმზე და დასძინა, რომ გაყინული ევროპელები საკუთარ ლიდერებს აუჯანყდებიან. „და მაშინ ევროპაში ახალი ელიტები მოვიდნენ ხელისუფლებაში“, – თქვა მან.
მიმდინარე პროცესები აჩვენებს, რომ პუტინის მოლოდინები, შესაძლოა, არც თუ უსაფუძვლო იყოს.
საფრანგეთის საპარლამენტო არჩევნებზე რომლებიც 2022 წლის ივნისს შედგა, მარინ ლე პენის ულტრამემარჯვენე პარტიამ მნიშვნელოვნად გაზარდა საკუთარი ადგილების რაოდენობა პარლამენტში. მთავარი მიზეზი იყო მოსახლეობის უკმაყოფილება ეკონომიკური მდგომარეობით.
2022 წლის ივლისში დაიშალა იტალიის პრემიერ-მინისტრის, მარიო დრაგის მთავრობა. შემოდგომაზე, იტალიის სათავეში, შესაძლოა დაბრუნდეს პოპულისტი, პრორუსი პრემიერი, რაც ასევე მოსკოვის წარმატება იქნება.
კრემლის მთავარი ამოცანაა გაანადგუროს რუსეთის წინააღმდეგ დასავლეთის ერთიანობა.
ომის დაწყების შემდეგ რუსეთში პუტინის რეიტინგი გაიზარდა
რუსეთის შიგნით ომს საკმაოდ ძლიერი მხარდაჭერა აქვს. დამოუკიდებელი Levada Center-ის გამოკითხვა აჩვენებს, რომ პუტინის რეიტინგი უკრაინაში შეჭრის შემდეგ გაიზარდა.
ომის მოწინააღმდეგე ასობით ათასი რუსი ქვეყნიდან გაიქცა. ისინი, ვინც დარჩნენ და საჯაროდ აკრიტიკებდნენ ომს, იდევნებიან, ბევრი დააპატიმრეს. სხვები უბრალოდ გულგრილები არიან ან პასიურად უჭერენ მხარს ომს.
მოსკოვსა და რუსეთის სხვა დიდ ქალაქებში ადამიანების უმეტესობის ცხოვრება ჩვეულ რეჟიმში გრძელდება. როგორც ჩანს, ეს სტატუს კვო შენარჩუნდება მანამ, სანამ რუსული ელიტის ან დიდი ქალაქების საშუალო ფენები არ მოხვდებიან წვევამდელთა რიგებში.
დღესდღეობით უკრაინაში ღარიბი ფენის წარმომადგენლები, სოფლების მცხოვრებლები იბრძვიან; და ასევე ძირითადად ეთნიკურად არარუსები – სხვადასხვა ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებული რეგიონების მკვიდრნი.
პუტინს მოლაპარაკებები კი არ სჭირდება, არამედ უკრაინის დანებება
როგორც ჩანს, პუტინი არ არის დაინტერესებული კომპრომისით, რომელიც უკრაინას სუვერენულ, დამოუკიდებელ სახელმწიფოდ დატოვებს.
2022 წლის აპრილში ჯერ კიდევ იყო საუბარი იმაზე, რომ რუსეთი 23 თებერვლამდე პოზიციებს დაუბრუნდებოდა და დონბასის ნაწილის და ყირიმის კონტროლს დასჯერდებოდა. უკრაინა კი პირობას დადებდა, რომ არ ეცდებოდა ნატოში გაწევრიანებას, თუმცა მიიღებდა უსაფრთხოების გარანტიებს რიგი ქვეყნებისგან.
თუმცა, ივლისში რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა სერგეი ლავროვმა განაცხადა, რომ უკვე ასეთი კომპრომისი კრემლში აღარ განიხილება. „ახლა [რუსული კონტროლის] გეოგრაფია შეიცვალა. უკვე დაემატა ხერსონის და ზაპოროჟიეს რეგიონები და რიგი სხვა ტერიტორიები“, – თქვა ლავროვმა და აღწერა რუსეთის მოკლევადიანი სამხედრო მიზნები.
მოსკოვის მიზანი უკრაინის კაპიტულაციაა. ამიტომ, რუსეთთან მოლაპარაკებები საზიანოა: ისინი მოსკოვს მხოლოდ ოპერატიულ პაუზას შეუმსუბუქებენ და ძალების მოკრების საშუალებას მისცემს. ცოტა ხნის შემდეგ კი რუსეთი გააგრძელებს აგრესიას.
პუტინის გეგმა: ფსონი ოდესის აღებაზე და ტრამპის დაბრუნებაზე
მოსკოვი, სავარაუდოდ, პირველ რიგში შეეცდება ოდესისა და შავი ზღვის სხვა პორტების ხელში ჩაგდებას, რათა უკრაინა გახდეს ეკონომიკურად არა მომგებიანი ქვეყანა, ზღვაზე გასასვლელის გარეშე.
თუ ეს გამოუვა, მაშინ პუტინი ახალ შეტევას დაიწყებს კიევზე, რათა დაამხოს არსებული ხელისუფლება და დააყენოს პრომოსკოვური, მარიონეტული მთავრობა.
ამრიგად, პუტინის ომი უკრაინაში, სავარაუდოდ, დიდხანს გაგრძელდება. დასავლეთისთვის მთავარი გამოწვევა იქნება სიმტკიცის და ერთიანობის შენარჩუნება, ასევე უკრაინისადმი საერთაშორისო მხარდაჭერის გაფართოება და სანქციების თავიდან აცილება.
უკრაინის მხარდაჭერა დასავლეთის ქვეყნების ლიდერებისთვის ადვილი არ იქნება. რაც უფრო დიდხანს გაგრძელდება ომი, მით მეტ გავლენას იქონიებს ამ მხარდაჭერაზე შიდა პოლიტიკური ფაქტორები.
2024 წელს საპრეზიდენტო არჩევნებია რუსეთში, უკრაინასა და შეერთებულ შტატებში. რუსეთის შედეგი წინასწარ არის განსაზღვრული: ან პუტინი დარჩება ხელისუფლებაში, ან იქნება მის მიერ შერჩეული მემკვიდრე, სავარაუდოდ უსაფრთხოების სამსახურებიდან, რომელიც ომს მხარს უჭერს და მტრულად არის განწყობილი დასავლეთის მიმართ.
ზელენსკი კვლავ პოპულარულია უკრაინაში, როგორც ომის პერიოდის პრეზიდენტი. თუმცა, ნაკლებად სავარაუდოა, რომ მოიგოს არჩევნები, თუკი ტერიტორიულ დათმობებზე წავა.
ხოლო თუ აშშ-ში პრეზიდენტად დაბრუნდება დონალდ ტრამპი ან ვინმე მისი შეხედულებების მქონე რესპუბლიკელი, შეერთებული შტატების მხარდაჭერა უკრაინის მიმართ შემცირდება.
პუტინის კოლონიური გეგმები: ბალტიისპირეთი, საქართველო, მოლდოვა, პოლონეთი
პუტინის ისტორიით მანიპულირება იმაზე მეტყველებს, რომ მისი პრეტენზიები უკრაინის ფარგლებს გარეთ ევროპასა და ევრაზიამდეც ვრცელდება.
მისი კოლონიური გეგმები შეიძლება მოიცავდეს ბალტიისპირეთის ქვეყნებს, ისევე როგორც პოლონეთს, რომლის ნაწილი რუსეთის მმართველობის ქვეშ იყო 1772 წლიდან 1918 წლამდე.
საქართველო და დღევანდელი მოლდოვის დიდი ნაწილი რუსეთის იმპერიის ნაწილი იყო, ამიტომ ეს სახელმწიფოები შეიძლება იყვნენ შემდეგნი კრემლის რადარში.
ფინეთი ასევე იყო რუსეთის იმპერიის ნაწილი 1809-1918 წლებში.
შესაძლოა, პუტინი ამ ქვეყნების დაპყრობას ვერ შეძლებს. თუმცა, მისი ექსტრავაგანტური განცხადებები რუსული კოლონიების დაბრუნების შესახებ მიზნად ისახავს მეზობლების დაშინებას და წონასწორობიდან გამოყვანას.
თავის იდეალურ სამყაროში პუტინი მოიპოვებდა ბერკეტებს და კონტროლს მეზობელი ქვეყნების პოლიტიკაზე, განაგებდა მათ საშინაო და საგარეო პოლიტიკას.
ჩინეთი, ინდოეთი, ლათინური ამერიკა და ახლო აღმოსავლეთი პუტინის მეგობრები არიან?
არსებობს მიზეზი, თუ რატომ არ შეუერთდნენ ეს სახელმწიფოები აშშ-ს და ევროპას მოსკოვის იზოლაციაში. 2014 წლიდან პუტინი გულმოდგინედ მფარველობდა მათ. და ამას აქვს შედეგები:
● სირიაში რუსეთმა დაამყარა კავშირი სამოქალაქო ომში მონაწილე ყველა მხარესთან და გახდა ერთ-ერთი იმ მცირერიცხოვან ქვეყნებს შორის, რომლებსაც შეუძლიათ იქ მოლაპარაკებების პროცესში ჩართვა.
● რუსეთს ძლიერი კავშირები აქვს ირანთან. მაგრამ ასევე ირანის მტრებთან – განსაკუთრებით ეგვიპტესთან, ისრაელთან, საუდის არაბეთთან და სპარსეთის ყურის სხვა ქვეყნებთან.
● აფრიკაში რუსული გასამხედროებული ჯგუფები მხარს უჭერენ რამდენიმე ლიდერს.
● ლათინურ ამერიკაში რუსეთის გავლენა გაიზარდა, რადგან უფრო მეტი მემარცხენე მთავრობები მოვიდნენ ხელისუფლებაში.
ამ ქვეყნებში ბევრი რუსეთს „ამერიკის იმპერიალიზმის მიერ ჩაგრულთა დამცველად“ მიიჩნევს.
ამ რეგიონის ბევრი დიდი ქვეყნისთვის მიუღებელია დასავლეთის არგუმენტები იმის შესახებ, თუ რამ გამოიწვია ომი ან რამდენად სერიოზულია უკრაინის კონფლიქტი.
ამის ნაცვლად, ისინი აკრიტიკებენ შეერთებულ შტატებს და ამტკიცებენ, რომ ის, რასაც რუსეთი აკეთებს უკრაინაში, არაფრით განსხვავდება იმისგან, რაც აშშ-მ გააკეთა ერაყში ან ვიეტნამში.
რუსეთი, როგორც განვითარებადი სამყაროს ლიდერი. ისევე როგორც სსრკ ცივი ომის დროს
პუტინის თქმით, განვითარებადი ქვეყნები აქტიურად დაუჭერენ მხარს მოსკოვს. ორგანიზაცია BRICS (ბრაზილია, რუსეთი, ინდოეთი, ჩინეთი და სამხრეთ აფრიკა), სავარაუდოდ, გაფართოვდება და მასში შევა არგენტინა, ირანი და, შესაძლოა, ეგვიპტე, საუდის არაბეთი და თურქეთიც კი.
ერთად ეს ქვეყნები მსოფლიო მოსახლეობის და მშპ-ს მნიშვნელოვან პროცენტს და მსოფლიოს მოსახლეობის დიდ პროცენტს.
მაშინ რუსეთი გახდება განვითარებადი სამყაროს ლიდერი, როგორც ეს იყო საბჭოთა კავშირთან ცივი ომის დროს.
რა უნდა გააკეთოს დასავლეთმა?
ყოველივე ეს ხსნის იმას, თუ რატომ სჭირდება დასავლეთს (ავსტრალია, კანადა, იაპონია, ახალი ზელანდია, სინგაპური, სამხრეთ კორეა, აშშ და ევროპა) გააორმაგოს ძალისხმევა და დარჩეს ერთიანი უკრაინის მხარდასაჭერად და რუსეთის წინააღმდეგ.
მოკლევადიან პერსპექტივაში, ეს ნიშნავს უზარმაზარ ერთობლივ მუშაობას ომის შესახებ რუსული დეზინფორმაციისა და ცრუ ისტორიული ნარატივების წინააღმდეგ.
საშუალო და გრძელვადიან პერსპექტივაში შეერთებულმა შტატებმა და მისმა მოკავშირეებმა და პარტნიორებმა უნდა მოიფიქრონ, თუ როგორ უნდა შეიცვალოს და განახლდეს საერთაშორისო და ევროპული უსაფრთხოების არქიტექტურა.
გასათვალისწინებელია ასევე, თუ როგორ შეიძლება აღიკვეთოს რუსეთის თავდასხმები სხვა მეზობლებზე, რომლებსაც ის თავისი გავლენის სფეროდ განიხილავს. ჯერჯერობით ნატო არის ერთადერთი ინსტიტუტი, რომელსაც შეუძლია ევროპის უსაფრთხოების გარანტია.
პუტინს რუსეთი და მსოფლიო ღრმა წარსულში მიჰყავს
პუტინი უკვე მეოთხედი საუკუნეა ხელისუფლებაშია და თუ გადავხედავთ ამ პერიოდს, დავინახავთ, რომ ცდილობს შექმნას რუსეთის იმპერიის საკუთარი ვერსია. ის „აგროვებს მიწებს“, ისევე როგორც ამას აკეთებდნენ მისი პირადი კერპები – დიდი რუსი მეფეები.
პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ ავსტრია-უნგრეთის და ოსმალეთის იმპერიები დაინგრა. ბრიტანეთმა და საფრანგეთმა უხალისოდ დათმეს თავიანთი იმპერიები მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ.
თუმცა, პუტინი არაფერს თმობს. იგი დაჟინებით მოითხოვს მეფის რუსეთის დაბრუნებას.
ამავე დროს, უკრაინის ხელახლა დაპყრობის მცდელობით, პუტინი ფაქტობრივად უარყოფს თავისი მთავარი კერპის – პეტრე დიდის მთავარ მიღწევას. პეტრემ გააღო ფანჯარა დასავლეთისკენ. მან იმოგზაურა ევროპაში, მოიწვია ევროპელები რუსეთში, რათა ისინი დახმარებოდნენ ეკონომიკის განვითარებაში.
ვლადიმერ პუტინის ტერიტორიულმა პრეტენზიებმა კი, პირიქით, ეს ფანჯარა ყრუდ ჩაკეტა. მან ევროპელები ქვეყნიდან გაყარა და ნიჭიერი რუსების თაობა რუსეთიდან გააძევა.
პეტრემ რუსეთი მომავალში მიიყვანა. პუტინი მას წარსულში აბრუნებს.
