"ჩემი მომავალი ამერიკაშია, დაბრუნებას არ ვაპირებ" - როგორ ცხოვრობენ ქართველები, რომლებმაც green card მოიგეს
მწვანე ბარათის გათამაშება
ლატარიაში, რომელშიც შეერთებულ შტატებში ბინადრობის ნებართვა თამაშებდა, ყოველწლიურად, მთელი მსოფლიოს მასშტაბით 50 ათასი ადამიანი იმარჯვებს.
საქართველოდან მწვანე ბარათის განაცხადს ყოველ წელს სულ უფრო მეტი ადამიანი ავსებს. ბოლო 10 წელიწადში მათი რიცხვი თითქმის გასამმაგდა – თუ 2011 წელს აპლიკაცია 39,253 ადამიანმა შეავსო, 2021 წელს ეს რიცხვი 112,464-მდე გაიზარდა. 2020 წელს კი – 141,693 რეგისტრაცია დაფიქსირდა, რაც რეკორდული მაჩვენებელია საქართველოსთვის.
2022 წელს მწვანე ბარათი საქართველოს 2071 მოქალაქემ მოიგო. ჯამში, 2002 წლიდან 2022 წლამდე მწვანე ბარათი საქართველოს 18 ათას 737 მოქალქემ მოიგო.
JAMnews-ი ესაუბრა საქართველოს მოქალაქეებს, რომლებიც მწვანე ბარათის მიღების შემდეგ შეერთებულ შტატებში გადავიდნენ საცხოვრებლად. ჩვენ დავინტერესდით, როგორ შეცვალა ამ საბუთმა მათი ცხოვრება და რა სირთულეებს წააწყდნენ ახალი ცხოვრების გზაზე.
_______________________
ლია ლიჩელი, 57 წლის
ერთხელ მეგობარმა შემავსებინა და ვერ მოვიგე. მეორე წელს ისევ მეუბნება – მოდი კიდევ ვცადოთო. ერთხელ თუ ვერ მოვიგე, მეორედ რაღას მოვიგებ-მეთქი ვუთხარი, მაგრამ ამას თურმე მოუგროვებია ყველაფერი და მაინც შეუვსია ჩემთვის.
იმ დროს თეატრში ვმუშაობდი, გარდერობში. სპექტაკლის დროს დამირეკა ჩემმა მეგობარმა – გილოცავ, მწვანე ბარათი მოიგეო. კივილი მოვრთე. თან მჯეროდა, თან არა. თითქოს გამიხარდა, მაგრამ თან ვერც ვხვდებოდი რა მოხდა. ერთი ფიქრი მქონდა – ვგრძნობდი, რომ ამით ჩემს ოჯახს ძალიან დავეხმარებოდი.
თეატრში პატარა ხელფასი მქონდა, საბუთებსაც ვერ მოვაგროვებდი ჩემით, ჩემი ბიჭი რომ არა. დატრიალდა და ყველაფერი იმან გამიკეთა. ჩემი ორივე შვილი სრულწლოვანი იყო, ამიტომ მარტო ქმრის წამოყვანა შევძელი. 2013 წლის 31 მარტს გამოვფრინდით მე და ჩემი ქმარი და პირველ აპრილს უკვე კენედის სახელობის აეროპორტში გამოვედით.
ფილმებიდან და სურათებიდან რაღაც სასწაული მეგონა მანჰეტენი. კი იყო შთამბეჭდავი მაინც, მაგრამ მე რაღაც უფრო დიდის მოლოდინი მქონდა. რეალობა ყოველთვის სხვანაირია, ვიდრე ჩვენ წარმოგვიდგენია.
ორი თვე სახლში ვიყავით მე და ჩემი ქმარი, სამსახურს ვეძებდით. ორი ბილეთი ხომ ვიყიდეთ, მერე კიდე ზემოდან საბუთების ფული ხომ მოვაგროვეთ და დიდი ვალით ვიყავით წამოსულები. ეგ ყველაფერი ხომ უნდა გაგვესტუმრებინა. ბედზე ჩემმა ქმარმა მალევე დაიწყო მშენებლობაზე მუშაობა. მე HHA უნდა დამემთავრებინა – მოხუცების მოვლის სკოლა. მაგის გარეშე მოხუცთან მუშაობას ვერ დაიწყებ.
შევცდი და რუსულ ენაზე დავიწყე მაგის სწავლა. შემეშინდა ენა რომ არ ვიცოდი, რამე რომ ვერ გავიგო და დამცინონ-მეთქი და დიდი შეცდომა დავუშვი. დროსთან ერთად მაინც ვისწავლიდი და ახლა ინგლისური კარგად მეცოდინებოდა. რუსულ ენაზე დავიწყე ეგ კურსი და ამიტომ რუსულენოვან მოხუცებთან ვმუშაობ. ახალ ჩამოსულებს ყველას ვურჩევ – ინგლისური კურსი აიღონ.
უკვე ცხრა წელია ვმუშაობ. ძალიან რთულია. ზოგი ზედმეტად პრეტენზიულია, ზოგი აგრესიული, ზოგი ჩავარდნილია და საერთოდ ვერ დგება. უნდა აწიო, გადააბრუნო, პამპერსი გამოუცვალო, გადმოაბრუნო. მძიმე ფიზიკური შრომაა.
საქართველოდან ყველაფერი სხვანაირად ჩანს. სინამდვილეში, აქ ცხოვრებას აბსოლუტურად ნულიდან იწყებ. ჭიქა და თეფშიც კი არ გხვდება რომ ჩამოდიხარ. მოდიხარ და ცარიელ კედლებში იწყებ ცხოვრებას.
მერე ნელ-ნელა ჩემი მაგიდა ვიყიდე. მერე ხატების კუთხეც მოვიწყე და ყვავილებიც შევიძინე.
ვალები გადავიხადე და ბინა ვიყიდე თბილისში. 1350 დოლარს მარტო ბინის ქირაში ვიხდი აქ და მარტო ტელეფონის ანგარიში 40-50 დოლარი ღირს. აქ ხელფასი კი მაღალია, მაგრამ გასავალიც ძალიან დიდია.
დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა ამერიკას – მიმიღო და დამასაქმა. ამ ქვეყანაში ძალიან ზარმაცი თუ არ ხარ, სახელმწიფო ყოველთვის მოგცემს საშუალებას რაღაცას მიაღწიო. თუმცა, ეს ძალიან დიდი შრომის ფასად გიჯდება.
ძალიან ბევრი ქართველი ხშირად არასწორი გზით მიდის. აქ თუ ჩამოხვედი და ნარკოტიკების გზით წახვედი, დაღუპული ხარ. თვითმკვლელობის ფაქტიც ძალიან ბევრია. ბევრმა ვერ გაუძლო.
ამერიკის დათვალიერების ფუფუნება ჯერ ვერ მივეცი ჩემს თავს. ერთ დღეს ალბათ შევძლებ და სამოგზაუროდაც წავალ, მაგრამ ვფიქრობ მალე დავბრუნდები საქართველოში. სახლში ასაკოვანი დედა მყავს და მინდა მასთან დავბრუნდე.
დიდი დრო გავატარე აქ, ბევრი ვიმუშავე. ახლა შემიძლია დავბრუნდე და ჩემებთან ვიყო.
სულ სხვა ოცნებებით მოვდიოდი. მინდოდა აქაც თეატრში დამეწყო მუშაობა. ძალიან მიყვარს ხელოვნება, ჩემი სფეროა. ეგ ოცნება ვერ ავიხდინე, მაგრამ საკერავი მანქანა ვიყიდე და ჩემი რამდენიმე კლიენტი მყავს, ვისთვისაც ვკერავ. მოხუცის მერე დაღლილი რომ მოვდივარ ხოლმე სახლში, ვზივარ და ვკერავ.
თამარ ფარსადანიშვილი, 42 წლის
2013 წელი იყო. გათამაშების დამთავრებამდე ერთი დღე იყო დარჩენილი, ჩემი მეგობარი რომ მოვიდა და გინდა თუ არა, მწვანე ბარათი უნდა შევავსოთო. ყველაფერი თვითონ გააკეთა – ფოტო სახლში გადამიღო, მთელი დოკუმენტაცია ატვირთა და გააგზავნა.
მას შემდეგ მწვანე ბარათი აღარც გამხსენებია. ისევ იმ მეგობარმა მითხრა ექვსი თვის შემდეგ, სასწრაფოდ შეამოწმე შედეგებიო. შევამოწმე და აღმოჩნდა, რომ მოვიგე.
მაშინ 33 წლის ვიყავი, პროფესიით სტომატოლოგი. საქართველოში ვერაფერი ვერ ავაწყვე ისე, როგორც მინდოდა. ორი სამსახური მქონდა და მაინც არ გამომდიოდა წესიერი ხელფასი. ნორმალური ცხოვრების პერსპექტივას აქ ვეღარ ვხედავდი და მომენტალურად დავგეგმე წასვლა.
ზუსტი დრო იყო ახალი ცხოვრების დასაწყებად და სიხარულით გამოვემგზავრე ამერიკაში. წასვლამდე ტესტებს ვაკეთებდი და ფილმებს ვუყურებდი ინგლისურად, რომ ენა მესწავლა. ვიცოდი სადაც მოვდიოდი. ვიცოდი, რომ ადვილი არ იქნებოდა.
5000 დოლარით ჩამოვედი. ბრუკლინში ვიპოვე ერთი ოთახი და იქ დავსახლდი. სანამ გავერკვეოდი საერთოდ სად ვარ, მივხვდი, რომ მუშაობას თუ არ დავიწყებდი, ერთ თვეზე მეტს ვერ გავქაჩავდი.
სწავლა და ჩემი პროფესიით მუშაობა მინდოდა, მაგრამ ეს ცოტა შორეული გეგმა იყო და მივხვდი, რომ თავიდან ყველა შემთხვევაში ბებიასთან მუშაობა მომიწევდა.
ხუთი თვე ვიმუშავე, ფული დავაგროვე და ცოტა ხნით საქართველოში დავბრუნდი. აქ შეყვარებული მყავდა, მინდოდა მენახა და თან პატარა ოპერაციაც მქონდა გასაკეთებელი. ორი წლის განმავლობაში ასე ვცხოვრობდი – ბებიასთან ვმუშაობდი, ფულს ვაგროვებდი და შემდეგ რამდენიმე თვე საქართველოში ვცხოვრობდი.
მალევე მივხვდი, რომ დიდი ხანი ასე ვეღარ გაგრძელდებოდა. ამასობაში, ორსულად აღმოვჩნდი და გადაწყვეტილების მიღების დრო დადგა.
გადავწყვიტე რომ საბოლოოდ წამოვსულიყავი. აქ ვიმშობიარე და პარალელურად კოლეჯშიც შევედი. სტომატოლოგიური ჰიგიენის სწავლა დავიწყე. ბებიასთან ნამუშევარი ფული დაგროვილი მქონდა და ძიძა ავიყვანე.
როცა ძიძას არ ეცალა, ბავშვი კოლეჯში მიმყავდა. იქ ცალკე იყო გამოყოფილი სივრცე ბავშვებისათვის.
2017 წელს ჩავაბარე და ახლა დავამთავრე. ოთხი წლის შემდეგ მოქალაქეობაზეც შევიტანე განცხადება და მივიღე. შემდეგ, დედა და ქმარიც ჩამოვიყვანე და მეორე შვილიც გავაჩინე – ორი კვირისაა ახლა.
ჩემი ქმარი საავადმყოფოში მუშაობს, წამლების ლაბორატორიის მკვლევარია. მეც სწავლა დავამთავრე და ვგეგმავ რომ მალე ჩემი პროფესიით დავიწყო მუშაობა. მალე, ჩემს დასაც ჩამოვიყვან.
შაბათ-კვირას მეგობრებთან მივდივართ ხოლმე სახლში. ეზო აქვთ და მწვადებს ვწვავთ. ასე ვთქვათ, „ბარბექიუს“ რიტუალია, ოღონდ ჩვენ შემთხვევაში მწვადებით. ძალიან დავახლოვდით აქაურ ქართველებთან.
საქართველოში ადამიანს მეგობარს მაშინ ეძახი, როცა ის ძალიან უახლოვდები. აქ კი მალევე გიწევს მიხვდე, ვინ არის კარგი და მას ირჩევ.
ამერიკელი მეგობრებიც მყავს. რამდენიმე დღის წინ ქართული საჭმელები მოვამზადეთ და ჩვენი ამერიკელი მეგობრები სტუმრად დავპატიჟეთ.
მათთან ერთად ხილის მოსაკრეფად მივდივართ ხოლმე. ძალიან მიყვარს ეს რიტუალი. დიდ ტერიტორიაზე შედიხარ და სეზონურად რა ხილიც არის, კრეფ, კალათაში აგროვებ და სახლში მოგაქვს. იქვე, ხიდან რასაც შეჭამ, ის უფასოა.
ბალის, ალუბლის, ვაშლის და მოცვის კრეფაზე ვიყავით ბავშვებთან ერთად. ძალიან გაერთნენ. „ალადინზეც“ ვიყავით, ბროდვეის მიუზიკლზე. უფროსი გოგო ცოტა რომ წამოიზრდება „მეფე ლომზეც“ წავალთ.
ამერიკამ თავისუფლება მომცა. აღარ ვფიქრობ რა მაცვია, ქუჩაში როცა გავდივარ. აქ მშვიდი, წყნარი და გარანტირებული ცხოვრება ვნახე. აქ თუ ბევრს იშრომებ, დაგიფასდება. მე ბევრი ვიშრომე, რომ აქამდე მოვსულიყავი და ვიცი, რომ სამსახურსაც დავიწყებ ჩემი პროფესიით და ამერიკულ ოცნებასაც ავიხდენ.
ნიუ იორკი მიყვარს. მანჰეტენი მიყვარს. ხმაური და ბევრნაირი საჭმელი მიყვარს. ძალიან ბედნიერი ვარ აქ.
შალვა (აკა) სააკაძე, 32 წლის
პირველად მე და ჩემმა ცოლმა 2019 წელს შევავსეთ. ვერ მოვიგეთ. მეორედ 2020-ში ვცადე. ჩემზე უარი იყო. შედეგების გამოცხადების დღეს საიტი საშინლად გადატვირთულია და ამიტომ დავჯექი, ვისკი მოვიმარაგე და წყნარად ველოდებოდი, როდის ჩაიტვირთებოდა.
ჩემზე უარი იყო. მერე ჩემი ცოლის განაცხადის შემოწმება დავიწყე. რომ გავხსენი, იქ აშკარად სხვა რაღაც ეწერა, ჩემგან განსხვავებული. ინგლისური კარგად ვიცი, მაგრამ მაინც ვერ ვუჯერებდი თვალებს. ჩემს ცოლს დავუძახე – ხომ ნამდვილად იმას ვკითხულობ, რაც წერია-მეთქი.
მაინც არ მჯეროდა და მეგობრებს ვურეკავდი ვიდეოთი – თქვენც ნახეთ, ხომ ნამდვილად არ მეშლება-მეთქი.
ზუსტი დრო იყო ახალი ცხოვრების დასაწყებად. პროფესიით ხარისხის კონტროლის სპეციალისტი ვარ. ალბათ ყველა მნიშვნელოვან პროექტზე მიმუშავია, რაც საქართველოში განხორციელებულა. ბოლო სამი წელი ქუვეითში ვმუშაობდი იტალიურ კომპანიაში და რომ ჩამოვედი, თვეების განმავლობაში ვერ ვპოულობდი სამსახურს.
თავიდან მაღალანაზღაურებადი სამსახურის პრეტენზია მქონდა, იმიტომ, რომ ნამდვილად დიდი გამოცდილება მაქვს. მერე ნელ-ნელა ნაკლებ და ნაკლებ ხელფასზეც თანახმა ვიყავი, ოღონდ რამე მეპოვა.
საერთოდ ვერაფერი ვერ ვიპოვე. დავრწმუნდი, რომ საქართველოში ხარისხის კონტროლის სპეციალისტი არავის სჭირდება. დანაზოგი რაც მქონდა, მიმთავრდებოდა. უკვე ვნერვიულობდი.
ზუსტად ამ დროს მოვიგეთ მწვანე ბარათი და ჩვენს წინ შესაძლებლობების ქვეყანა გადაიშალა.
თუმცა, ლატარიის მოგება მხოლოდ 50%-ია. ამის შემდეგ უნდა გაგიმართლოს და რიგის ნომერმა უნდა მოგისწროს. მაგალითად, რომელიმე წელს თუ სულ 55.000 ვიზა არის გამოყოფილი, შენი რიგის ნომერი კი საკმაოდ ბოლოშია, შენამდე ვინმეს მყოფებს დიდი ოჯახები თუ ჰყავთ, შენი ადგილი შეიძლება აღარ დარჩეს.
მეორე რიგში ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ პერსონალური ინფორმაციის ფორმა – DC260 სწორად შეავსო. ერთი ასოც რომ შეგეშალოს, ვეღარ წახვალ. რაც არ უნდა კარგად იცოდე ენა, მაინც ყველას ვურჩევ, ეს ფორმა ვინმე გამოცდილს შეავსებინოს.
შემდეგ სკოლის ატესტატიდან დაწყებული, ნასამართლობით დამთავრებული ყველა საბუთი უნდა მოაგროვო. უნდა გაიარო სამედიცინო კონსულტაცია და ბოლოს გასაუბრება. ეს ყველაფერი კი საკმაოდ სოლიდური თანხა ჯდება.
საბოლოო პასუხი გასაუბრებიდან ორი კვირის შემდეგ მოვიდა. ამ ორ კვირაში რვა კილო დავიკელი.
საბოლოოდ, დადებითი პასუხი მოვიდა და 20 ივლისს გამოვფრინდით. ახლა ნიუ იორკში ვართ, ბრუკლინში. თუ ენა იცი და სამსახურის პოვნა გინდა, შეუძლებელია აქ სამსახური ვერ იპოვო. დარწმუნებულები ვიყავით, რომ მალე დავიწყებდით მუშაობას და ასეც მოხდა.
ახლა უკვე მეორე სამსახური გამოვიცვალე. ისიც, ჩემი ინიციატივით – აქ უკეთესად მიხდიან. თუმცა, პირველ სამსახურში კარგი მეგობრები შევიძინე, რომლებთანაც ახლაც ვმეგობრობ – უკრაინელი სტეფანი, ლატვიელი კირილი და წარმოშობით რუსი ამერიკელი ანტონი. სტეფანის დასთან და მის ბოიფრენდთან ვიკრიბებით ხოლმე ხშირად.
იმის მიუხედავად, რომ ერთად აღარ ვმუშაობთ, მეგობრობა მაინც შევინარჩუნეთ. 16 დეკემბერს დაბადების დღე მქონდა. სტეფანს, კირილს და ანტონს ფული შეუგროვებიათ და „იქს-ბოქსი“ მაჩუქეს – იცოდნენ რომ მინდოდა. სასაცილო ის არის, რომ ჩემმა ცოლმაც ზუსტად იგივე მაჩუქა.
ამაზე ბევრი ვიცინეთ. მერე ავდექი და ერთი „იქ-ბოქსი“ გავყიდე და ჩემს ცოლს Apple Watch ვუყუდე.
ახლა მეტალის დეტალების საწარმოში ვმუშაობ. ჩემს პროფესიასთანაც ახლოსაა და ბევრ ახალ რამესაც ვსწავლობ. ჩემი ცოლი ბარისტად მუშაობს პატარა კაფეში.
საშობაოდ ათი დღე დამასვენეს, თან ანაზღაურებით. საოცრება იყო აქ შობა და ახალი წელი. მართლა ხელოვნების დონეზეა საახალწლო მორთულობა აყვანილი. თითოეული სახლის წინ დეკორაციებით შობის სცენაა გათამაშებული. ყველაფერი მორთულია, ყველაფერი ბრჭყვიალებს და ყველა ბედნიერია.
ჩვენ ე.წ. იტალიურ უბანში ვცხოვრობთ, რომელიც ცნობილია საუკეთესო საახალწლო მორთულობით და მართლაც ასეა. ერთი ბედნიერება იყო ქუჩებში სეირნობა და საახალწლო დეკორაციების თვალიერება.
შობის წინა ღამეს, 23 რიცხვში თანამშრომლები ერთად წავედით კარაოკეში. ამ სამსახურში ტრადიციაა, რომ ახალმა თანამშრომლებმა აუცილებლად უნდა იმღეროს. მე ძალიან ვინერვიულე, საერთოდ არ შემიძლია სიმღერა, მაგრამ ბოლოს Have You Ever Seen the Rain შევასრულე.
ჩვენს იამაიკელ თანამშრომელს თავისი ნაციონალური სასმელი ჰქონდა მოტანილი, სხვებს “სთენდაფები” და სპეციალური ხუმრობები ჰქონდათ მომზადებული. ძალიან კარგი დრო გავატარეთ. ბევრი ლუდიც დავლიეთ.
ახალ წელს სახლში შევხვდით მე და ჩემი ცოლი. მერე მანჰეტენზე წავედით და ბოლოს ამერიკულ რესტორანში დავასრულეთ.
თუმცა, ჩემი ამერიკული ოცნება ნიუ იორკი არ არის. მშვიდ, წყნარ ქალაქში მინდა გადასვლა. გაზის და ნავთობის შტატია ტეხასია, ამიტომ ტეხასის ქალაქ ოსტინში რომ გადავალ, იქ დავფუძნდები და ჩემი პროფესიით ვიშოვი სამსახურს, მერე უკვე თამამად ვიტყვი, რომ ავიხდინე ჩემი ამერიკული ოცნება.
საქართველოში დაბრუნებას ნამდვილად არ ვაპირებ. პირიქით, ჩემს მეგობრებს ვეხმარები, რომ ისინიც წამოვიდნენ. საქართველოში არაფერი მაკავებს. რამ უნდა დამაკავოს, სამშობლოს სიყვარულმა? კი, ძალიან მიყვარს ჩემი ქვეყანა, მაგრამ ჩემს ქვეყანასაც უნდა ვუყვარდე.
თამუნა ქემერტელიძე, 32 წლის
რვა წელზე მეტი Business Media Georgia -ში ვმუშაობდი, დაარსების დღიდან. BMG საქართველოში არის ის მედია, საიდანაც წამოსვლა არ მოგინდება. თუმცა, არასტაბილურმა პოლიტიკურმა გარემომ, ქვეყანაში არასტაბილურმა ეკონომიკურმა მდგომარეობამ და საკუთარი თავის განვითარების სურვილმა მიბიძგა, რომ მწვანე ბარათის ლატარია მეთამაშა.
ლატარიაში ხომ ხან წააგებ, ხან მოიგებ, როგორც ცხოვრებაში. მეც ორჯერ წავაგე, მაგრამ მესამედ მოვიგე. მისალოცი ტექსტი რომ დავინახე ჩემს კომპიუტერზე, იმდენად დავიბენი, რომ დამავიწყდა ეკრანისთვის ფოტო როგორ უნდა გადამეღო.
ყველას ჰგონია, რომ მწვანე ბარათი ავტომატურად ამერიკაში წასვლას ნიშნავს. ეს ასე არ არის. წინ თურმე კიდევ ბევრი ნერვიულობა მელოდა.
გასაუბრება რომ გავიარე, უცებ პასპორტი უკან დამიბრუნეს და კიდევ დამატებით შესავსები მწვანე ფურცელი მომცეს. პასპორტის უკან დაბრუნება კარგის ნიშანი არ არის. ისე ვინერვიულე, ვერაფერი ვიკითხე და გამოვედი. ხელში პასპორტი მეჭირა და გაორებული ვიდექი, გაშეშებული.
10 დღე იყო პროგრამის დახურვამდე დარჩენილი, მე კიდევ ახალი კითხვარის და კიდევ რაღაც პროცედურების გავლა უნდა მომესწრო.
საბოლოოდ, მოვასწარი ყველაფერი და 2022 წლის ოქტომბერში უკვე ამერიკაში წამოვედი.
მაგრამ ჩამოფრენისას კიდევ ახალი ნერვიულობა გადამხდა. საზღვარზე ჩემი პასპორტი რომ ნახეს, უცებ ცალკე ოთახში გამიყვანეს. წარმოდგენა არ მქონდა სად მივყავდი. რაღაც ოთახში შემიყვანეს, დაკითხვის ოთახს ჰგავდა. ბოლთას ვცემდი, ისე ვნერვიულობდი. შენიშვნაც კი მომცეს, თუ შეიძლება დაბრძანდითო. ვერ ვისვენებდი.
რეალურად, 15 წუთი დავყავი იმ ოთახში, მაგრამ მე მეგონა, რომ სამი დღე გავიდა.
საბოლოოდ, მესაზღვრის სიტყვები მახსოვს: Welcome to the U.S.A
ნიუ-იორკში რომ გავახილე თვალი, ძილ-ბურანში ვფიქრობდი – თამუნა, ახლა ყველაფერს, რაც აქამდე გაგაჩნდა, წარსულში ტოვებ და სრულიად ახალ ცხოვრებას იწყებ. ადექი.
ვერ წარმომედგინა, რომ ამხელა, უცხო მეგაპოლისში თავს ასე კომფორტულად ვიგრძნობდი ასე მალე. თავიდან მეგობართან ვცხოვრობდი. ახლა უკვე ჩემით ვქირაობ პატარა ოთახს მანჰეტენზე. რამდენიმე “რუმმეითი” მყავს – გერმანელი, მექსიკელი და ფრანგი. სტუდენტები არიან. საღამოობით ყავას ვსვამთ ხოლმე ერთად. ბევრ კითხვას ვუსვამ – რატომ ჩამოვიდნენ, საიდან მოდიან. ერთმანეთს ჩვენ-ჩვენ გამოცდილებებს ვუზიარებთ.
თავიდან რამდენიმე კვირა თავს დასვენების უფლება მივეცი. მერე ნელ-ნელა პატარა სამსახურები დავიწყე, რამდენიმე საათიანი. მიხვალ, რამდენიმე საათი იმუშავებ და ცოტა ხანი თავს გაიტან.
პარალელურად, ძალიან ბევრ ადგილას გავაგზავნე ჩემი მონაცემები.
რატომღაც მომინდა რომ ამერიკის სამხედრო არმიაში ვცადო ბედი. სამხედრო მოსამსახურედ კი არა – საზოგადოებასთან ურთიერთობის სამსახურში. ასეთ სამსახურში გასაუბრებაზე გასვლის შანსი, რა თქმა უნდა, მწვანე ბარათმა მომცა. საბუთების გარეშე ასეთ ადგილას განაცხადსაც კი ვერ დაარეგისტრირებ.
ახლა მოლაპარაკებების პროცესში ვართ და უნდა გადავწყვიტო, დავიწყებ თუ არა მუშაობას.
ამასობაში, მოგზაურობაც მოვასწარი. ვაშინგტონში, ფილადელფიაში და მაიამიზე ვიყავი. უცნაურია, მაგრამ ნიუ-იორკში იმდენად სახლში ვგრძნობ თავს, რომ აქ მუზეუმებშიც კი არ ვყოფილვარ. აი, თბილისში რომ ცხოვრობ, მუზეუმში წასვლა ხომ არ მოგინდება? ასეთივე განწყობა მაქვს აქ. არადა, ფილადელფიაში რომ წავედი, იქ ყველაფერი დავათვალიერე.
მაიამიმ მოახდინა საოცარი შთაბეჭდილება – სითბო, მზე და ბედნიერი ხალხი. ამერიკაში მართლა ყველა გიღიმის, მაიამიზე თითქოს მართლა ყველა ბედნიერია.
მე აქ ოცნებებით არ ჩამოვსულვარ. მე აქ მიზნებით ჩამოვედი. ჩემი ამერიკული მიზანი კარგი უნივერსიტეტის დამთავრება და შემდეგ კარგი სამსახურის პოვნაა. ამერიკაშიც იმ ადამიანად უნდა შევდგე, ვინც საქართველოში ვიყავი.
ამისთვის ბიბლიოთეკაში დავდივარ ხშირად და ვცდილობ ენა უკეთესად ვისწავლო. Shakespeare and Co არის ჩემი საყვარელი კაფე – თან ბიბლიოთეკაა და თან კაფე. უძველესი, ნიუ-იორკული კაფეა, მშვიდი და ლამაზი. ზიხარ, კითხულობ და თან ყავას სვამ.
საქართველოში მხოლოდ ადამიანები მენატრება. გარემო, რომელიც საქართველოში დავტოვე ჯერ არ მომნატრებია.
ქრისტინა კვაჭაძე, 37 წლის
ექვსი თვეა რაც ჩამოვედი. ჯერ აზრზე მოვდივარ.
ჩემი და 2003 წელს წამოვიდა და მას მერე 20 წელია აქ არის. ამ ოცის წლის განმავლობაში ალბათ არ ჩაუგდია არცერთი წელი – ყოველ წელს ავსებდა ლატარიას ჩემთვის და ყოველ წელს უარი იყო.
ბოლო ჯერზე რომ შეავსო, 2 საათი იყო რეგისტრაციის დასრულებამდე დარჩენილი. ყოველთვის მისი ინიციატივა იყო, მე არასდროს შემივსია და ამ ჯერზე უკვე სურათის გადაღებაც კი მეზარებოდა.
და უცებ მირეკავს – ტირილით, კივილით, წივილით, რომ მოვიგე.
რა თქმა უნდა, გამიხარდა. პირველ რიგში იმიტომ, რომ ჩემი დის გვერდით მინდოდა ყოფნა, თორემ ამერიკაში ცხოვრების განსაკუთრებული სურვილი არასდროს მქონია.
იმის მიუხედავად, რომ ჩემი და და მშობლებიც აქ იყვნენ, მაინც ძალიან რთული იყო გააზრებულ ასაკში სხვა ქვეყანაში გადაბარგება. ყოველგვარი გეგმის გარეშე წამოვედი. მხოლოდ ის ვიცოდი, რომ ჩემს ოჯახთან მივდიოდი.
არ ვიყავი მზად. წამოსვლამდე ფსიქოლოგთანაც ვიარე. რომ ჩამოვფრინდი, ერთი კვირა საერთოდ ვერ ვხვდებოდი სად ვიყავი. საერთოდ ვერ გავიაზრე რამხელა გზა გამოვიარე. საქართველოში ძალიან ბევრი ახლობელი და მეგობარი დავტოვე.
თუმცა, უკვე აქაც გავიცანი ბევრი კარგი ადამიანი. ერთი ფეისბუქ ჯგუფია, სადაც მწვანე ბარათით ჩამოსული ადამიანები ვართ გაწევრიანებულები და ერთმანეთს ჩვენს გამოცდილებას ვუზიარებთ. რამდენიმესთან ძალიან კარგი ურთიერთობა მაქვს.
ნელ-ნელა ვეგუები აქაურობას. ენა ჯერ ისე არ ვიცი, რომ ჩემთვის სასურველი სამსახური დავიწყო, მაგრამ ამერიკა ნამდვილად ის ქვეყანაა, სადაც თუ სურვილი გაქვს და იშრომებ, ყველაფერი დაგიფასდება. ამერიკა შესაძლებლობების ქვეყანაა.
აქ ვერ გაჩერდები, ვერ მოდუნდები. მაგალითად, საქართველოში არასდროს მნდომებია მართვის მოწმობის აღება. აქ ჩამოვედი თუ არა, მაშინვე მართვის მოწმობა ავიღე.
და ახლა კომპანია ამაზონის მიტანის სერვისზე ვმუშაობ. ბავშვი სკოლაში დამყავს, მეხუთე კლასშია. ბრუკლინში ვცხოვრობთ. ძალიან მიხარია, რომ მთელი ოჯახი ერთად ვართ.
აქ ცოტა რუტინული, ასე ვთქვათ რობოტული ცხოვრებაა. ყველაფერი წინასწარ, რამდენიმე კვირით ადრე უნდა დაგეგმო. ყველა დილით ძალიან ადრე – ექვს ან შვიდ საათზე დგება და საღამოს სახლში ისეთი დაღლილები მოდიან, რომ 10 საათზე უკვე ყველას სძინავს. დილით მანჰეტენზე რომ გავდივარ ხოლმე, ყველა სადღაც მირბის.
მე ჯერ ასეთი სტაბილური, რუტინული სამსახური არ მაქვს. ბავშვი დამყავს სკოლაში და ცეკვაზე, შუალედებში კი როცა დრო მაქვს, რამდენიმე საათი ვმუშაობ.
როცა თავისუფალი დრო გვაქვს გარეთ გავდივართ ხოლმე. იმ დღეს „მეფე ლომზე“ ვიყავით ბროდვეიზე. საოცარი შთაბეჭდილება მოახდინა. Empire State building-ზე რომ ავედით, წნევამ ამიწია, ისე ცუდად გავხდი. თუმცა, ხედი წარმოუდგენლად ლამაზია.
საოცარი რესტორნებია – ბრაზილიური, იტალიური, იაპონური. ბრაზილიური ჯერ-ჯერობით ჩემი ფავორიტია. ყოველდღიურად უმეტესად სახლში ვჭამთ. ახლა დედასთან ერთად ვცხოვრობ და ის ამზადებს საჭმელს, მაგრამ კვირაში ერთხელ რომელიმე რესტორანში მივდივართ ხოლმე.
ჩემი შემდეგი გეგმა ჰავაიზე, კალიფორნიაში და მაიამიზე წასვლაა. რატომღაც ბავშვობიდან ყოველთვის მაიამიზე მოხვედრაზე ვოცნებობდი. ალბათ იმიტომ, რომ ზღვა მიყვარს ძალიან. ერთი სული მაქვს როდის წავალ. ვფიქრობ, ჩემს დაბადების დღეს სწორედ მაიამიზე შევხვდები.
დაბრუნებას ჯერ ნამდვილად არ ვფიქრობ. ძალიან მნიშვნელოვანი ყოფილა, ხვალინდელ დღეზე რომ არ ნერვიულობ და მშვიდად, ნორმალურად ცხოვრობ. ჩემი გეგმები ჩემი შვილის გარშემო ტრიალებს და რაც მისთვის იქნება უკეთესი, იმას გავაკეთებ.
ჩემი ამერიკული ოცნება ზღვის სანაპიროზე სახლის ყიდვაა და ზუსტად ვიცი, რომ თუ მოვინდომებ, აუცილებლად ავისრულებ.
ლიკა კომახიძე, 39 წლის
დედაჩემი ხუთი წელია ამერიკაში ცხოვრობს და მეც ამიტომ დავიწყე შევსება. სამჯერ ვცადე. ორჯერ უარი რომ მივიღე, აღარც მიფიქრია, რომ მოვიგებდი.
ისევ დედამ შემახსენა შევსებული რომ მქონდა და წელს მაისში აღმოჩნდა, რომ მოვიგე.
ძალიან დავიბენი და ახლაც, ჯერ კიდევ დაბნეული ვარ. გასაუბრება ჯერ არ მქონია, საბუთების მოგროვების ეტაპზე ვარ.
მწვანე ბარათის მოგება არ ნიშნავს, რომ აუცილებლად წახვალ. ძალიან ბევრი რამეა საჭირო. განათლებით, საქმიანობით და უამრავი დოკუმენტაციით უნდა აკმაყოფილებდე სხვადასხვა კრიტერიუმს.
ყველა მოგებულ ადამიანს რიგის ნომერი აქვს მინიჭებული და რიგითობის მიხედვით გადის გასაუბრებაზე. ჩემი ვარაუდით, ჩემი რიგი შემდეგი წლის ზაფხულში მოვა.
ალბათ, ვინც ამას წლების განმავლობაში ცდილობს და გეგმავს, მათთვის ადვილია, მაგრამ ჩემთვის ძალიან რთულია წასვლა. კარგი სამსახური მაქვს და სამი შვილი მყავს. ცოტა მიჭირს უცებ ადგომა და ამერიკაში გადაბარგება.
იმის მიუხედავად, რომ ჩემი მშობლები და ძმა იქ არიან, მაინც ძალიან მიჭირს. ყველაფერი თავიდან უნდა დავიწყო.
რადგან მე მოვიგე, ავტომატურად მოიგეს ჩემმა შვილებმა და ქმარმაც. შესაბამისად, ყველანი ერთად წავალთ. 10, 12 და 15 წლის შვილები მყავს. ძალიან უყვართ და მოსწონთ თავიანთი სკოლა, ამიტომ ალბათ რთული იქნება წასვლა. იციან, რომ რაღაც მოვიგე, მაგრამ ბოლომდე ვერ ხვდებიან ეს მოგება რას ნიშნავს.
ვფიქრობ, ჯერ მე წავიდე, ცოტა გავერკვევიო რაღაცებში, ბავშვებისთვის სკოლა მოვძებნო და მერე წავიყვანო ოჯახი.
სიახლეები ძალიან მიყვარს და ეს უდიდესი ახალი გამოწვევაა. მომავალს ძალიან ნათელ ფერებში ვხედავ და იმედია, ასეც იქნება.
არ წასვლას საერთოდ არ განვიხილავ. ჩვენს ქვეყანას ძალიან დიდი რესურსი აქვს, მაგრამ ძალიან ნელი ნაბიჯებით ხდება ამ რესურსის ათვისება. ამიტომ ეს არის ძალიან დიდი შესაძლებლობა, განსაკუთრებით ჩემი შვილებისთვის და ამ შანსს ხელიდან ვერ გავუშვებ.
