მოსკოვს მოუწევს შეეგუოს ახალ რეალობას რეგიონში. ხედვა ბაქოდან
ხედი ბაქოდან სომხეთში მსვლელობისას
სომხეთ-აზერბაიჯანის საზღვარზე უკვე დამონტაჟდა 40 სასაზღვრო პუნქტი და დემარკაციის პროცესი მიმდინარეობს. ამის პარალელურად სომხეთში მიმდინარეობს მსვლელობა, რომლის მონაწილეები დემარკაციის პროცესის გაუქმებას და აზერბაიჯანისთვის საზღვრის 4 სოფლის უკან დაბრუნებას ითხოვენ.
JAMnews-ის აზერბაიჯანულმა რედაქციამ პოლიტიკურ დამკვირვებელს, ჰაჯი ნამაზოვს სთხოვა კომენტარი გაეკეთებინა დემარკაციასთან დაკავშირებულ სიტუაციასა და ორ ქვეყანას შორის ურთიერთობებზე შესაძლო შედეგებზე.
ექსპერტის მოსაზრება
“ეს მარში მიზნად ისახავს „შეარყიოს ყველა შეთანხმება აზერბაიჯანსა და სომხეთს შორის, რომელიც საბოლოოდ მიღწეული იქნა შუამავლების ყოველგვარი მონაწილეობის გარეშე, პირდაპირი მოლაპარაკებების შედეგად.
ამ ორ ქვეყანას შორის სახელმწიფო საზღვრის დელიმიტაციისა და დემარკაციის დასაწყისი – რომელიც შორს არიან მეგობრულისგან – ძალიან ღირებულია ისტორიული თვალსაზრისით. ძნელად თუ მოიძებნება მსოფლიოში ორი ქვეყანა, რომელმაც სისხლიანი ომებიდან მცირე ხნის შემდეგ, შეძლო საზღვრების დადგენის საკითხის გადაწყვეტაც.
ვფიქრობ, მათთვისაც კი, ვინც ღრმად არ იცის აზერბაიჯანისა და სომხეთის კონფლიქტის ისტორია და პერიპეტიები, ცხადია, რომ ერევნისკენ მსვლელობა ვერაფერს მოუტანს სომეხ ხალხს. უფრო მეტიც, ეს კიდევ უფრო ნათელი ხდება ამ მოქმედების პროგრესირებისას. მას უერთდებიან ქვეყნის ყოფილი პრეზიდენტების მხარდამჭერები და ოპოზიციონერები. თავად სომეხი ანალიტიკოსები აღნიშნავენ, რომ ეს შეუძლებელია გარე დახმარების გარეშე, კერძოდ, რუსეთისგან.
მსვლელობის მონაწილეთა მოთხოვნების დაკმაყოფილების შემთხვევაში, განვიხილოთ წმინდა თეორიული ვარიანტი. რა შეიძლება გამოიწვიოს ამან? ამას დღეს უკვე გამოეხმაურა სომხეთის პრემიერმინისტრი ნიკოლ ფაშინიანი.
და ჩვენ განვიხილავთ ამ შესაძლო პროცესებს აზერბაიჯანის პოზიციიდან.
ვთქვათ, ფაშინიანმა დიდი ზეწოლის ქვეშ მიიღო მომიტინგეების მოთხოვნები და გააუქმა ყველა ბოლო გადაწყვეტილება სომხეთის ტავუშისა და აზერბაიჯანის ღაზახის რეგიონს შორის საზღვრის დელიმიტაციის შესახებ. ეს გამოიწვევს სამხედრო შეტაკებებს ამ ტერიტორიაზე, რომლის შედეგს წინასწარ განსაზღვრავს მოწინააღმდეგე მხარეების ძალების დისბალანსი. ანუ, აქ წააგებს როგორც ხელისუფლება, ისე სომხური ოპოზიცია. ერთია, როცა დემარკაცია მშვიდ ვითარებაში ხდება და სულ სხვაა, როცა „ტერიტორიის დაკარგვის“ გარდა, როგორც მარშის მონაწილეები ამტკიცებენ, ადამიანური ძალის დანაკარგს განიცდი. თუმცა არავინ არაფერს კარგავს – მისი საერთაშორისოდ აღიარებული ტერიტორიები აზერბაიჯანს გადაეცემა.” – ამბობს ნამაზოვი.