კრემლიდან გაკეთებულ ბოლო განცხადებებს პირდაპირი კავშირი აქვს რუსეთის მეზობელ ქვეყნებთან. ბაქოს ანკარასთან სიახლოვისა და იმის გათვალისწინებით, რომ თურქეთი ნატოს წევრია, აზერბაიჯანსაც აქვს საფიქრალი.
რეგიონში შექმნილ ვითარებაზე კომენტარს აკეთებს პოლიტიკური მიმომხილველი, აგშინ ქერიმოვი.
„რუსეთი აძლიერებს აგრესიას და კრემლის გზავნილები გარკვეულ სიგნალს აწვდის ბაქოსაც“, – მიაჩნია აზერბაიჯანელ პოლიტიკურ მიმომხილველ აგშინ ქერიმოვს.
ექსპერტის თქმით, შეიძლება მოვიყვანოთ რუსეთის აგრესიული რიტორიკის ერთდროულად რამდენიმე მაგალითი, რომელიც ბოლო დღეებში გაისმა:
„პირველი – რუსეთის მუდმივმა წარმომადგენელმა ევროკავშირში, ვლადიმირ ჩიჟოვმა დიპლომატიური ენით გამოხატა უკმაყოფილება ილჰამ ალიევსა და ნიკოლ ფაშინიანს შორის მოლაპარაკებების ბრიუსელის რაუნდის შესახებ. მისი აზრით, ამ შეხვედრისთვის მოლაპარაკებების დარქმევა – გადამეტებულია.
მეორე – რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა სერგეი ლავროვმა მოსკოვისთვის „წითელი ხაზი“ უწოდა საქართველოს ნატოში გაწევრიანებას.
მესამე – კრემლის პრესმდივანმა დმიტრი პესკოვმა კომენტარი გააკეთა პოსტსაბჭოთა სახელმწიფოების ჩრდილოატლანტიკურ ალიანსთან თანამშრომლობაზე. მოკლედ რომ ვთქვათ, მან ხაზი გაუსვა, რომ უნდა გაივლოს საზღვარი ნატოსთან თანამშრომლობასა და ალიანსში ინტეგრაციას შორის.
მეოთხე – პუტინი დასავლეთს დაემუქრა. რუსეთის პრეზიდენტის თქმით, მის ქვეყანას უკან დასახევი არსად აქვს ვაშინგტონის უკრაინულ გეგმებთან დაკავშირებით, და თუკი ნატო თავის ინფრასტრუქტურას რუსეთის ფედერაციის საზღვრების სიახლოვეს გააფართოებს, მაშინ, მოსკოვი ადეკვატური სამხედრო მეთოდებით უპასუხებს“.
აგშინ ქერიმოვს მიაჩნია, რომ აქ აზერბაიჯანმა ყურადღება უნდა გაამახვილოს ჩამოთვლილთა შორის პირველ და მესამე განცხადებებზე.
„თუმცა, ბაქოს დიპლომატიური ხაზი თითქმის თანაბრადაა დაშორებული მოსკოვიდან დასავლეთამდე გადაჭიმული ზოლიდან.
მაგრამ, რას შეიძლება ელოდოს ბაქო? ბუნებრივია, აზერბაიჯანი – ევროატლანტიკურ სივრცეში ინტეგრაციის მომხრეა. მაგრამ ამავდროულად რუსეთთან სტრატეგიული პარტნიორობის შენარჩუნებაც სურს.
ბაქო-მოსკოვის ხაზზე დაძაბულობის ზრდის შემთხვევები აქამდე კიდევაც თუ იყო, ორმხრივი კავშირების საერთო სულისკვეთება ორივე მხარეს აკმაყოფილებს.
და შემდეგ რა? მოკლედ რომ ვთქვათ, არის თურქეთის ფაქტორი, მაგრამ არის ბაქოს, მოსკოვისა და ანკარის საერთაშორისო ინტერესებიც.
მაგრამ წინააღმდეგობას ჯერჯერობით სახიფათო მიმართულება არ აქვს. იმ დროს, როდესაც მოსკოვი თავის აგრესიას ზრდის რეგიონის ქვეყნების მიმართულებით, ბაქოს პოლიტიკა პრაგმატული რჩება“, – დასძინა პოლიტიკურმა მიმომხილველმა.
