მოსაზრება: ვის მხარესაა საქართველო უკრაინის კონფლიქტში?
საქართველოს პოზიცია უკრაინის კონფლიქტზე
1 თებერვალს საქართველოს პარლამენტმა მიიღო „უკრაინის მხარდამჭერი” რეზოლუცია, რომლის ტექსტში ერთხელაც არ არის ნახსენები რუსეთი, როგორც აგრესორი და არსებულ კრიზისში მთავარი დამნაშავე.
საქართველომ, რომელიც ისევე დაზარალდა რუსული აგრესიით, როგორც უკრაინა, აგრესორის სიტყვით დაგმობაც ვერ გაბედა.
ქართული ოპოზიციის ყველა მცდელობა უშედეგო გამოდგა – რუსეთის როლის იგნორირება „ქართული ოცნების“ პრინციპული პოზიცია აღმოჩნდა. ოპონენტების საპასუხოდ ხელისუფლების სპიკერებმა განაცხადეს, რომ მათ მშვიდობა უნდათ, ოპოზიციას კი ომი და კონფრონტაცია. და საერთოდ, 2008 წლის ომის გაჩაღებაში სწორედ ოპოზიციის ლიდერი მიხეილ სააკაშვილია დამნაშავე.
- უკრაინის სოლიდარობის აქცია თბილისში: “საქართველოს ხელისუფლებისგან უკრაინის მხარდაჭერას ვერ ვხედავთ”
- მოსკოვს „მოთმინება ამოეწურა“: როგორ მოიქცევა დასავლეთი უკრაინასთან და საქართველოსთან?
- პოლიტიკური კრიზისი და პრორუსული განწყობები. როგორ ხედავენ საქართველოს უკრაინელი ჟურნალისტები
ეს მესიჯი საკვანძოა ქართული ოცნებისა და მისი ლიდერის ბიძინა ივანიშვილის პოლიტიკაში, 2012 წლის საარჩევნო კამპანიიდან დაწყებული.
ანუ, თუ რუსეთთან სამხედრო კონფლიქტში სააკაშვილი, ანუ ქართული მხარეა დამნაშავე, მაშინ რუსეთი არც ისე დამნაშავე გამოდის. და საერთოდ, ამ თემას ჯობია არ შევეხოთ, რამე ცუდი რომ არ მოჰყვეს.
მით უმეტეს, საქართველოში ხელისუფლების შეცვლის შემდეგ რუსეთმა ხელახლა გახსნა ბაზარი ქართული პროდუქციისთვის და ქვეყნის დამოკიდებულება რუსეთში ექსპორტზე, რუსეთიდან ტურიზმზე და რუსული პროდუქტების იმპორტზე ამ წლების განმავლობაში საგრძნობლად გაიზარდა.
ეს კი ნიშნავს ზეწოლის უფრო მეტ ბერკეტს მოსკოვის ხელში. მან ერთ-ერთი მათგანით უკვე ისარგებლა, როდესაც 2019 წლის ზაფხულში, “გავრილოვის ღამის” გამო საქართველოში ფრენები შეაჩერა.
საქართველოს ხელისუფლებას შეგვიძლია გავუგოთ, თუმცა ნამდვილად ვერ ვაპატიებთ.
დღეს უკრაინაში ბევრად მნიშვნელოვანი საკითხები წყდება, ვიდრე ქართული ღვინისა ან ოხრახუშის ექსპორტის მოცულობა.
რუსეთმა შეერთებულ შტატებსა და ნატოს ულტიმატუმი წაუყენა და, ფაქტობრივად, მთელ პოსტსაბჭოთა სივრცეზე ერთპიროვნული კონტროლი მოითხოვა. საბედნიეროდ, დასავლეთმა ის არ მიიღო. მაგრამ ამ სამხედრო-დიპლომატიური კონფლიქტის ნებისმიერი შედეგი საქართველოს ბედზე უშუალო გავლენას მოახდენს.
გადაჭარბების გარეშე შეიძლება ითქვას, რომ ახლა არა მხოლოდ უკრაინის, არამედ საქართველოს ბედიც წყდება მომავალი მრავალი წლის განმავლობაში.
მზადდება შეთანხმება ახალი ალიანსის შესაქმნელად, რომელშიც დიდი ბრიტანეთი, პოლონეთი და უკრაინა შევლენ. სადაც, ლოგიკურად, საქართველოც უნდა შესულიყო – როგორც ამ ქვეყნების უახლოესი მოკავშირე და მათთან საერთო ინტერესების მქონე ქვეყანა.
მაგრამ, სამწუხაროდ, საქართველოს ხელისუფლებამ ამ ინიციატივის მიმართ ნულოვანი ყურადღება გამოიჩინა და საერთოდ ისე იქცევა, თითქოს ეს ყველაფერი სადღაც სომალისა და ერიტრეას შორის ხდება და საქართველოს საერთოდ არ ეხება.
2014 წელს, როდესაც რუსეთმა უკრაინული ყირიმის ანექსია მოახდინა და ომი დაიწყო აღმოსავლეთ უკრაინაში, საქართველოს მიეცა შანსი მსოფლიოსთვის 2008 წლის ომის შედეგები შეეხსენებინა, რაც მაშინ ბევრს თითქმის დავიწყებული ჰქონდა.
მაშინ BBC-ს პირდაპირ ეთერში საქართველოს პრემიერ-მინისტრი ირაკლი ღარიბაშვილი მიიწვიეს, რომელსაც დასავლური აუდიტორიისთვის, უკრაინის პრობლემების კონტექსტში, საქართველოს პრობლემების შესახებ უნდა ესაუბრა.
მაგრამ, სამწუხაროდ, ღარიბაშვილმა ეთერი გამოიყენა იმის სათქმელად, რომ ყირიმის შედარება აფხაზეთთან და სამხრეთ ოსეთთან „დიდი შეცდომაა“, რადგან რუსეთი მათ ანექსიას არ აპირებს (მას ეს პირადად მოახსენეს?). რომ საქართველომ წარმატებით გააუმჯობესა ურთიერთობები რუსეთთან და დაამყარა “იდეალური ბალანსი” მოსკოვსა და ევროკავშირთან ურთიერთობებში, განსხვავებით უკრაინისგან.
მას შემდეგ საქართველოს პრემიერ-მინისტრი BBC-ის პირდაპირ ეთერში აღარ მიუწვევიათ, საქართველოს საკითხმა კი დასავლელი ლიდერების რიტორიკაში და მიღებულ რეზოლუციებსა და სხვა დოკუმენტებში უკანა პლანზე გადაიწია და თანდათან თითქმის გაქრა.
და ასე გაგრძელდებოდა, რომ არა უკრაინის გარშემო კონფლიქტის ესკალაცია.
ისტორიამ საქართველოს კიდევ ერთი შანსი მისცა, მსოფლიოს საკუთარი თავი შეახსენოს და ცივილიზებული სამყაროს მხარდაჭერა მოიზიდოს. მაგრამ, სამწუხაროდ, საქართველოში ისევ “ქართული ოცნებაა” ხელისუფლებაში. პრემიერი კი ისევ ღარიბაშვილია.
ასე რომ, ახლაც საქართველო ცდილობს ჩუმად იყოს და ვლადიმირ პუტინს ყურადღება ზედმეტად არ მიიპყროს.
მაგრამ, საბედნიეროდ, არის რაღაცები, რაც საქართველოს ხელისუფლებაზე არ არის დამოკიდებული.
მაგალითად, პუტინის მოთხოვნის მიუხედავად, ნატო-ს „ღია კარის“ პოლიტიკა ჯერ კიდევ მოქმედებს, რაც იმას ნიშნავს, რომ საქართველოს ჯერ კიდევ აქვს შანსი ერთ დღეს ალიანსის წევრი გახდეს.
ბრიტანეთის პრემიერ-მინისტრი ბორის ჯონსონი „რუსეთის გავლენის სფეროს“ ჩამოყალიბების დაუშვებლობაზე საუბრობს და ამ კონტექსტში უკრაინის გარდა საქართველოსა და მოლდოვას ახსენებს.
შეერთებული შტატები და ნატო კრემლის ულტიმატუმის საპასუხოდ გაგზავნილ დოკუმენტებში მოითხოვენ რუსეთს ჯარების გაყვანას, მათ შორის საქართველოდან.
ეს არ არის საქართველოს ხელისუფლების დამსახურება – ეს ყველაფერი იმიტომ ხდება, რომ საქართველო რუკაზე არსებობს, მსოფლიოს კი ჯერ კიდევ ახსოვს 2008 წელი.
დღეს საქართველოს მხარეს დგას დასავლეთის ქვეყნების კონსოლიდირებული ნება და საერთაშორისო სამართალი. და ეს გვშველის იმ პირობებში, როცა საქართველოს ხელისუფლება აშკარად არ არის ქართული სახელმწიფოს და მისი ინტერესების მხარეს.
