საქართველოსი ოპოზიცია ხალხის მხოლოდ ერთ ნაწილს ელაპარაკება.
”ოპოზიციას, ჩემი აზრით, რაც გვიჭირს, ეს არის რომ ნდობის ფაქტორი მოსახლეობის მხრიდან ბევრად უფრო გასაღრმავებელია… მოქალაქემ უნდა იგრძნოს, რომ ჩვენი მოსვლით მას შეეცვლება ცხოვრება ”, – ეს განცხადება პარლამენტის ყოფილმა წევრმა, ოპოზიციის ერთ-ერთმა ლიდერმა ელენე ხოშტარიამ გააკეთა.
და ეს ნამდვილად ასეა. საქართველოს ოპოზიციური პარტიების მთელი რიტორიკა და დღის წესრიგი მიმართულია ამომრჩეველთა ერთი ვიწრო სეგმენტისკენ.
ვინც ყოველდღე დადის სამსახურში, აქვს რაღაც განათლება, აწუხებს დემოკრატია და საქართველოს დასავლური და ევროატლანტიკური მომავალი.
მაგრამ არსებობს სხვა სეგმენტიც. მაგალითად ისინი, ვინც უცხოეთში გაშვებული ცოლის ან დედის ხარჯზე ცხოვრობენ, სამსახურის მაგივრად დადიან ტოტალიზატორში, ლობმბარდში და ეკლესიაში. უსმენენ და უჯერებენ მამაოს.
ასეთ ადამიანებს რატომ უნდა აწუხებდეთ, როგორც იქნება ქვეყანაში სასამართლო? ან იქნება თუ არა თავისუფალი მედია? შევალთ თუ არა ნატო-ში? მათ ცხოვრებაში ამით რა შეიცვლება?
საპროტესტო აქცია თბილისში. ფოტო: დავით ფიფია, JAMnews
ლარის კურსიც კი იმდენად არ აწუხებთ, იმიტომ რომ საკუთარი შემოსავალი არ აქვთ.
სამაგიეროდ მათ აწუხებთ თურქების და ირანელების ჩამოსვლა, მართლმადიდებლობას რომ ებრძვიან და “ლგბტ-ები სულ რომ გაბლატავდნენ”.
ასეთი ადამიანი არჩევნებზე ან არ დადის ან ხმას აძლევს ქართულ ოცნებას, როგორც შეჩვეულ ჭირს, ან პატრიოტთა ალიანსს.
ძნელია ასეთ ხალხზე მუშაობა და მე პირადად ვერ წარმომიდგენია, რა შეიძლება გაკეთდეს.
მაგრამ წარმატებას რომ მიაღწიოს, ოპოზიციამ აუცილებელია ასეთ ხალხზეც უნდა იმუშაოს. იმის მაგივრად რომ ერთმანეთი დახოცოს ელექტორატის ერთი მომცრო კუნძულისთვის, როდესაც გარშემო ერთი დიდი ბნელი ზღვაა.
ასეთ ტიპაჟებსაც უნდა გავაგებინოთ, რომ ოცნების გარეშე მისი ცხოვრებაც გაუმჯობესდება. რომ დასავლური მომავალი მისთვის უკეთესია. რომ ქვეყანა კორუფციის, ნეპოტიზმის და მლიქვნელობის გარეშე მისი ჯიბისთვისაც და მისი შვილების მომავლისთვის ბევრად უკეთესი იქნება.