მოსაზრება: ეროვნული სირცხვილის დღე
საქართველოს ხელისუფლება და ომი უკრაინაში
თამამად შეგვიძია ყოველი ორშაბათი საქართველოში ეროვნული სირცხვილის დღედ გამოვაცხადოთ. ორშაბათობით მთავრობის სხდომა იმართება და მთავრობის მეთაურს უკრაინაში მიმდინარე კონფლიქტზე სათქმელი უგროვდება ხოლმე.
ირაკლი ღარიბაშვილმა ჩვევას არც ამჯერად უღალატა და განაცხადა:
„არავითარი მეორე ფრონტი არ იქნება საქართველოში, ჩვენ ამას არ დავუშვებთ და გავაგრძელებთ ჩვენი მოქალაქეების და ჩვენი სახელმწიფოს დაცვას“.
ამ განცხადების გასაკეთებლად არანაირი აუცილებლობა არ არსებობდა – ყველამ ისედაც იცის, საქართველოშიც და მის გარეთ, რომ თბილისი არანაირ მეორე ფრონტს არ გახსნის და საბრძოლო მოქმედებებს რუსეთის წინააღმდეგ არ დაიწყებს.
თუმცა ეს განცხადება, რა თქმა უნდა, არ გამოეპარება არც უკრაინის ხელისუფლებას და არც საზოგადოებას. და მათ სამართლიან აღშფოთებას და გულისწყრომას კიდევ ერთხელ გამოიწვევს.
სამაგიეროდ, პრემიერის განცხადება, სავარაუდოდ, დაიმსახურებს შექებას რუსი პროპაგანდისტების მხრიდან, რაც უკვე არაერთხელ დაიმსახურა საქართველოს ხელისუფლებამ უკრაინაში რუსული აგრესიის დაწყების შემდეგ.
პრემიერის განცხადება გაისმა მას შემდეგ, რაც პარლამენტის თავმჯდომარე და ქართული ოცნება ყოვლად უადგილო პოლემიკაში ჩაებნენ და პირობები წაუყენეს კიევის ხელისუფლებას იმისთვის, რომ ქართული დელეგაცია კიევის გარშემო რუსი ოკუპანტების მიერ გამართული საზარელი ხოცვა-ჟლეტის ადგილზე ჩავიდეს და სამძიმარი და თანაგრძნობა გამოხატოს.
ორშაბათს საღამოს კი ოცნებამ საკუთარ თავს აჯობა და კიევს დელეგაციის ჩასასვლელად ახალი ულტიმატუმი წაუყენა, რომლის ერთ-ერთი პუნქტი უკრაინაში ქართველი თანამდებობის პირების გადადგომაა – არც მეტი, არც ნაკლები. მათ შორის – სახელისუფლებო ფრაქციის ლიდერის, რუსეთთან მოლაპარაკების ჯგუფის ხელმძღვანელის და მოქმედ ხელისუფლებაში ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი პირის დავით არახამიას გადადგომაც!
ძნელი სათქმელია, ეს რას ნიშნავს – მეგალომანიას და საკუთარი პერსონების მნიშვნელობის ძალიან გადაჭარბებით შეფასებას, თუ უბრალოდ საბაბის ძებნას ახალი სკანდალისთვის და ურთიერთობის გაფუჭებისთვის.
შთაბეჭდილება იქმნება, რომ ქართული ოცნება შემთხვევას არ უშვებს ხლიდან, რომ კიდევ ერთხელ, რაც შეიძლება ხმამაღლა გაუსვას ხაზი, რომ საქართველოს ხელისუფლება უკრაინას ბრძოლაში გვერდით არ უდგას.
დღეს ქართული ოცნება ელოდება რაღაც ბოდიშებს იმ ქვეყნისგან, რომელსაც მშვიდობიან მოსახლეობას უკლავენ და გადარჩენისთვის იბრძვის. ეს გამაოგნებელი ქცევაა, იმის გათვალისწინებითაც კი, რომ არც უკრაინის ხელისუფლების ზოგიერთ წარმომადგენელთა საქართველოს ხელისუფლების მიმართ განცხადებებია მთლად ადეკვატური.
ქართული ოცნება აყვედრის უკრაინას გაეროში ხმის მიცემას – ანუ ამადლის იმას, რომ არ დაუჭირა მხარი აგრესიას და გენოციდს, მსოფლიოს სხვა 140 თუ 90 ქვეყანასთან ერთად და ამისთვის რაღაც განსაკუთრებულ მადლობას ელოდება.
უკრაინის ომის დაწყების მერე არავინ გაკიცხავდა ხმამაღლა საქართველოს მისი ფრთხილი პოზიციის გამო, მით უმეტეს თუ ხელისუფლება ამას საჯაროდ თუ არასაჯაროდ აუხსნიდა უკრაინის ხელისუფლებას. მაგრამ ასეთი ღია, არადიპლომატიურად და ხისტად დეკლარირებული პოზიცია ქმნის შთაბეჭდილებას, რომ ქართული ოცნება თითქოს პრინციპულად და შეგნებულად მიდის კონფრონტაციაზე კიევის მოქმედ ხელისუფლებასთან.
იმ ხელისუფლებასთან, რომელთან დაახლოებასაც დღეს მსოფლიოს ლიდერები ერთმანეთს ეცილებიან.
იქმნება შთაბეჭდილება, რომ რეალურად ქართულ ოცნებას არანაირი ემპათია და თანაგრძნობა რუსული აგრესიის წინააღმდეგ მებრძოლი უკრაინის მიმართ არ გააჩნია.
მათთვის თითქოს ეს კონფლიქტი სადღაც სომალისა და ერითრეას შორის ხდება და საქართველოს, რომელიც ასევე დაზარალდა რუსეთის აგრესიისგან, საერთოდ არ ეხება.
მეტიც, ღარიბაშვილის, მდინარაძის და მათ თანაპარტიელთა პირით არაერთხელ მოგვისმენია განცხადებები, რომლებიც ღიად რუსული პროპაგანდის გზავნილებს იმეორებს.
მათ შორის იმის შესახებ, რომ:
- უკრაინა მარტო იბრძვის და არავინ ეხმარება,
- სანქციები რუსეთის წინააღმდეგ არაეფექტურია,
- უკრაინამ ომი თავიდან ვერ აიცილა, ანუ ისევ მისი ბრალია რაც ხდება,
- უკრაინის ბრძოლა მარცხისთვის არის განწირული,
- ზელენსკიმ თავისი ხალხი გაწყვიტა და ბუნკერში იმალება.
რომ არაფერი ვთქვათ სამთავრობო ტროლ-ბოტების და “ექსპერტების” აღვირახსნილ კამპანიაზე პრეზიდენტ ზელენსკის წინააღმდეგ.
ბუჩის გენოციდზე საქართველოს ხელისუფლების ერთადერთი რეაქცია იყო – აი ხომ გეუბნებოდით, რომ რუსეთთან ომი არ შეიძლება და თავიდან უნდა აგეცილებინათ.
თანაც ხელისუფლება ცდილობს ამგვარი ამორალური დამოკიდებულება საზოგადოებას იმით აუხსნას, რომ მეგობარი ქვეყნის გასაჭირში მიტოვება რაღაც “ეროვნული ინტერესების გამო” ხდება, რაც საეჭვოა “ოცნების” დღევანდელ შემაგდნელობას საერთოდ ესმოდეს რა არის.
გასაგებია, რომ უკრაინის ომმა ერთბაშად დაანგრია ის მითები, რაზეც ოცნების მმართველობა 2012 წლიდან იდგა – რომ რუსეთი უძლეველია და ის არ უნდა გააღიზიანო, რომ 2008 წელს ომის მაშინდელი ხელისუფლების ბრალი იყო და მისი თავიდან აცილება შესაძლებელი იყო, რომ რუსეთზე ეკონომიკური დამოკიდებულების ზრდა კარგია და კეთილდღეობის მომტანია და ა. შ.
თუმცა ხომ შეიძლებოდა საქართველოს ხელისუფლება პარტიულ ინტერესებზე მაღლა დამდგარიყო?
საუბარი არაა პატრიოტიზმზე და მაღალ მატერიებზე. წმინდა პრაგმატული და რაციონალური მოსაზრებებით, ისინი ასე არ უნდა იქცეოდნენ.
ხომ გასაგებია უკვე, რომ ვერანაირი კაპიტულანტური თუ მაამებლური პოლიტიკა ვერ ისნის ქვეყანას აგრესიისგან, თუ რუსეთის ამის შესაძლებლობა მიეცა?
ერთადერთი გამოსავალი ახლა მაქსიმალური სოლიდარობაა უკრაინასთან და საუბარი დასავლეთთან ყოველდღიურ რეჟიმში სამხედრო დახმარებაზე და უსაფრთხოების გარანტიებზე.
თუმცა ისინი ამას არ გააკეთებენ მარტივი მიზეზის გამო – მათთვის რუსეთი მტერი და აგრესორი არ არის და მისგან საფრთხეს არ გრძნობენ. ამით არის ნაკარნახები მათი ქცევა და რეაქციები. ადამიანები, ვისთვისაც რუსეთი მტერი და საფრთხეა, მსგავს განცხადებებს არ გააკეთებდნენ და ასე არ მოიქცეოდნენ.
სამაგიეროდ, მათთვის უკრაინაა მტერი – ის “ნაცებს” იფარებს და სააკაშვილიც კი თანამდებობაზე დანიშნა. ამაზე მნიშვნელოვანი ხომ არაფერია.
30 წლიანი დამოუკიდებლობის ისტორიაში საქართველო მეორედ, 2008 წლის შემდეგ, დგას ეგზისტენციალური, სახელმწიფოს არსებობა-არარსებობის საფრთხის წინაშე.
და ამ დროს საქართველოს ჰყავს ხელისუფლება, რომელიც არათუ საზოგადოებაში კონსენსუსზე და მთავარი პრინციპების გარშემო გაერთიანებაზე ზრუნავს, არამედ საფრთხეს ოპონენტების დისკრედიტაციის იაფფასიანი შიდაპოლიტიკური კამპანიისთვის იყენებს “ომის პარტიის” თემაზე.
მოკლედ, უკვე ნათელია, რომ საქართველოს მთავრობა ვერ იქნება უკრაინის და მისი ხალხის მეგობარი. ის არც საქართველოს და მისი ხალხის ინტერესების დამცველია.
