„37.5 მაქვს, რა გავაკეთო?“ - მოსკოვში, კორონავირუსის სამკურნალოდ - ფული და კავშირებია საჭირო
„37.5 მაქვს, რა გავაკეთო“, – ეს სიტყვები ტელეფონზე დედაჩემმა მითხრა. ალბათ, სხვა დროს, 37.5 ტემპერატურის შესახებ ინფორმაცია სახიფათოდ არ მოგვეჩვენებოდა. მაგრამ ახლა შემეშინდა და მოქმედების დაწყება მომიწია.
რუსეთში, 12 მაისის მონაცემებით, კორონავირუსით დაინფიცირდა 232 243 ადამიანი. გარდაიცვალა – 2 116. მაგრამ ექიმები და ექსპერტები დარწმუნებულები არიან, რომ რეალური რიცხვი გაცილებით მაღალია.
გადავწყვიტეთ, სასწრაფოდ წავსულიყავით ფასიან კომპიუტერულ ტომოგრაფიაზე. იმ დროისთვის, ორივემ უკვე საკმარისი რაოდენობით სანდო მასალები შევისწავლეთ, რომ დანამდვილებით გვცოდნოდა – პირველ რიგში ტომოგრაფია, შემდეგ – ტესტი.
სურათმა ორმხრივი პოლისეგმენტური პნევმონია აჩვენა მსუბუქ ფორმებში. მოგვიანებით, ნაცნობმა ექიმებმა ამიხსნეს, რომ მსგავსი სურათი – პრაქტიკულად კორონავირუსს ნიშნავს.
„ტესტი არ გჭირდებათ“
მოკლედ, ხელში გვაქვს დასკვნა, რომლის თანახმადაც დედას ორმხრივი ვირუსული პნევმონია აქვს. როგორც ჩანს, ის დროა, დავრეკოთ პოლიკლინიკაში, რომელზეც დედა არის მიმაგრებული (ასეთია ქალაქის ხელისუფლების ინსტრუქცია) და ექიმის სახლში მოსვლა მოვითხოვოთ.
ეს სპეცოპერაცია თავიდანვე ჩავარდა.
ქალის ხმა ტელეფონით გვატყობინებს, „ქალო, რამდენიმე ასეული პაციენტი გვყავს დღეში, რა ექიმის სახლში მოსვლა, თქვენით მოდითო“.
- რუსეთი: დაბალი სიკვდილიანობა ინფიცირებულთა ზრდის ფონზე და გარდაცვლილი ექიმების ძალიან მაღალი მაჩვენებელი
- კორონავირუსი ჩრდილოეთ კავკასიაში: უკმაყოფილება ხელისუფლების მიმართ იზრდება
- მსოფლიო კარანტინიდან გამოდის: რობოტები ადამიანებს სიცხეს უზომავენ და პარკებს აკონტროლებენ
დედა – პასუხისმგებლიანი მოქალაქეა და არავის დაინფიცირება არ სურდა. მაგრამ სხვა გამოსავალი არ იყო. გაიკეთა ხელთათმანები, ნიღაბი, ჩაჯდა საკუთარ ავტომობილში და წავიდა პოლიკლინიკაში. იქ ის ექიმმა მიიღო – თანატოლმა ვირუსოლოგმა და ანტიბიოტიკებით მკურნალობა დაუნიშნა.
„ტესტი არ გჭირდებათ. რაში გჭირდებათ ტესტი? თქვენ მსუბუქი პაციენტი ხართ. შინ წადით, იმკურნალეთ“.
დედამ ექიმის მიერ დანიშნული წამალი იყიდა – დაახლოებით, 300 დოლარად.
კიდევ 200 დოლარად, პულსოქსიმეტრი ვიყიდეთ, რადგან გამოცდილი ხალხისგან ვიცოდით, რომ სწორედ მას შეუძლია გააკონტროლოს სისხლში ჟანგბადის დონე.
სიმპტომებიდან, პირველ დღეს, დედას მხოლოდ ტემპერატურა ჰქონდა. სხვა არც არანაირი სიმპტომი არ გამოვლენია. სამაგიეროდ, მაღალი ტემპერატურა არსად წასულა.
როსპოტრებნადზორთან იმ ნომერზე დაკავშირება, რომელიც ოჯახის ექიმთან დასარეკად იყო მითითებული, შეუძლებელი იყო. ცხელ ხაზზე, რამდენიმე საათის შემდეგ აიღეს ყურმილი და – როსპოტრებნადზორში დარეკვა გვირჩიეს.
გვითხრეს – სასწრაფოდ გაიკეთეთ ტესტი, ჩვენ დადასტურებული COVID-ი გვჭირდებაო.
ფასიანი ტესტი სახლში, 100 დოლარი დაგიჯდებათ. პასუხები კი, საუკეთესო შემთხვევაში, ორი დღის შემდეგ მოვა.
„ექიმი, შეიძლება, საერთოდ არ მოვიდეს“
დედაჩემის ტესტმა პირველივე ჯერზე დადებითი პასუხი აჩვენა. მოსკოვში ეს დიდ გამართლებად ითვლება, რადგან ბევრი არასწორი უარყოფითი ტესტი, ადამიანებს მკურნალობის დროულად დაწყებაში უშლის ხელს.
ტესტის დადებითი პასუხი ტელეფონით შეგვატყობინეს. კითხვაზე, მოვიდოდა თუ არა ექიმი ახლა მაინც სახლში, გვიპასუხეს:
„თქვენთან მოვა ექიმი. როდის? შეიძლება ხვალ, შეიძლება ერთი კვირის შემდეგ, შეიძლება არც მოვიდეს“.
პოლიკლინიკაში საერთოდ პირდაპირ გვითხრეს: „თქვენთან მოსვლას ვერ შევძლებთ. თუკი ხელი არ მოგიწერიათ ფურცელზე, რომ სახლში ჯდომის პასუხისმგებლობას იღებთ – თვითონ მობრძანდით“.
იმ მომენტისთვის, უკვე მერვე დღე იყო, რაც ტემპერატურა ნარჩუნდებოდა. ექიმებმა, რომლებიც კონსულტაციას გვიწევდნენ, განმეორებითი ტომოგრაფია გვირჩიეს.
გავიკეთეთ. უკვე საშუალი სიმძიმის სურათი იყო. ასე გავიგეთ, რომ არასწორად ვმკურნალობდით და საჭირო იყო სტაციონარი.
თუკი თქვენ პნევმონია გაქვთ, ტემპერატურა 38 გრადუსი, დადებითი პასუხი კორონავირუსის ტესტზე, მაგრამ არ იხრჩობით – სასწრაფო დახმარება საერთოდ არ მოვა.
მოსკოვში, საავადმყოფოში უფასოდ მოხვედრა მხოლოდ მაშინ შეიძლება, როდესაც უკვე ძალიან გვიანი იქნება და ნაკლებად სავარაუდოა, რომ იქ თქვენი დახმარება მოახერხონ.
ფასიანი „სასწრაფო“ – 700 დოლარი
ფასიანი სასწრაფო დახმარება სწრაფად მოვა, მაგრამ მხოლოდ თქვენი გადაყვანა შეუძლია – საავადმყოფოს მოძებნა კი, რომელიც მიღებაზე დაგთანხმდებათ, უკვე თქვენი საზრუნავია.
და დაიწყო სტაციონარის ძიება. ეს, ალბათ, ყველაზე უცნაური და საშინელი ნაწილია. გარკვეული გარემოებების გამო, არ შემიძლია დეტალურად მოგითხროთ, როგორ მიმდინარეობდა მოლაპარაკებები და რამდენი მთავარი ექიმი გვეფიცებოდა, რომ ადგილი არ ჰქონდა.
ავადმყოფობის მეცხრე დღეს, ფასიანმა სასწრაფო დახმარებამ, როგორც იქნა, დედა მოსკოვის ერთ-ერთ სტაციონარში გადაიყვანა, რომელიც კორონავირუსზე გადაკვალიფიცირდა.
ამისათვის, დედას, დაახლოებით, 700 დოლარის გადახდა მოუწია.
საბოლოოდ, დედა კარგ საავადმყოფოში აღმოჩნდა. მხოლოდ იქიდან გამომიტყდა: „უკვე დარწმუნებული ვიყავი, რომ მოვკვდებოდი“.
საავადმყოფოს ისტორიები
„ისინი ვენებს პოულობენ იმის მიუხედავად, რომ ხელთათმანები აცვიათ! სათვალეები უოფლიანდებათ, ისინი კი წვეთოვანის ნემსს მაინც ამაგრებენ! ოქროს ხალხია! აქ არავინ არ იქცევა უხეშად!“, – ანგარიში ჩამაბარა დედამ პალატიდან.
მასთან ერთად პალატაში იწვა ორი ქალი – ერთი, დაახლოებით, 100 წლის, მეორე – 70-ის.
ნებისმიერ ადგილას შეიძლება დაინფიცირდე
საავადმყოფოში, დედამ ბევრი ადამიანის ისტორია მოისმინა, რომლებიც თვითიზოლაციაში ჯერ კიდევ მარტიდან ისხდნენ და ერთი თვის შემდეგ, რატომღაც, სახლში დაავადდნენ.
რატომ? პასუხი არ მაქვს. დედაჩემიც ხომ უკვე დიდი ხანია მხოლოდ მაღაზიასა და აფთიაქში დადიოდა.
ეპილოგის ნაცვლად
9 მაისს, დედაჩემი საავადმყოფოდან გამოწერეს. კომპიუტერულმა ტომოგრაფიამ საგრძნობი გაუმჯობესება აჩვენა, ტესტმა – უარყოფითი პასუხი, სისხლის ანალიზები წესრიგშია.
ახლა წინ რეაბილიტაციის პროცესია. ვიტამინები, სუფთა ჰაერი.
არავითარ შემთხვევაში არ მაქვს პრეტენზია, რომ ერთადერთი ნამდვილი ისტორია დავწერე. ეს არ გამორიცხავს იმას, რომ ვიღაცებთან პოლიკლინიკიდან ექიმები სახლში მიდიან და ვიღაცების ზარები როსპოტრებნადზორში ყოველთვის წარმატებით სრულდება.
სასწაულისა და ალტერნატივის ადგილს ვტოვებ. მაგრამ მათ მიმართ საკმაოდ სკეპტიკურად ვარ განწყობილი.
კორონავირუსი განკურნებადია. დამოკიდებულია ასაკზე, სიმძიმის ხარისხსა და ექიმების პროფესიონალიზმზე.
მაგრამ მოსკოვში კიდევ ორი პირობაა საჭირო: 1) თქვენ გაქვთ ფული, 2) თქვენ გაქვთ კავშირები.
ეს არის სწორედ ის, რამაც რუსეთში ათასობით ადამიანის სიცოცხლე დაანგრია. ვუყურებ ჩემი რუსი კოლეგების ფილმებს რეგიონებში არსებული სიტუაციის შესახებ და ჩუმად ვტირი, მიხარია, რომ დედას ვირუსი მოსკოვში დაემართა. ეს თითქოს რუსეთისგან დამოუკიდებელი ქვეყანაა, სადაც გაცილებით უკეთესი მდგომარეობაა.
რატომ ვყვები ამას? მინდა, რომ ადამიანები მკურნალობდნენ და მათ მკურნალობდნენ. დედაჩემმა, საავადმყოფოში მოხვედრის შემდეგ, სოციალურ ქსელებში, სპეციალიზებულ ჯგუფებში საკუთარი ისტორიის მოყოლა დაიწყო, რათა ვინმე გადაარჩინოს.
სისტემის დანგრევა შეიძლება არ გამოვიდეს. მაგრამ ცალკეული ადამიანის გამოჯანმრთელება ყოველთვის შესაძლებელია. მე და დედაჩემი ვცდილობთ, რომ ასეთი ბევრი შემთხვევა იყოს.
