„ახლა უფრო ვეფერები, ვიდრე მაშინ, ახალგაზრდობაში“ - წყვილები, რომლებიც ნახევარი საუკუნეა ერთად არიან
ხანდაზმული წყვილების სიყვარულის ისტორიები
ვის არ მიგიქცევიათ ყურადღება ხანდაზმული წყვილებისთვის, ქუჩებში, პარკებში, მაღაზიებში. ნელი, შეწყობილი ნაბიჯებით რომ მიუყვებიან გზას და ერთმანეთს ხელს შეაშველებენ ხოლმე. ვის არ გიგრძნიათ სითბო მათი დანახვისას, შურიც კი. ვის არ გაგიფიქრებიათ, ნეტავ მეც მათნაირი ვიყო, როცა ამის დრო მოვაო.
ვალენტინობის დღეს, სამი წყვილი, რომლებიც ერთად არიან უკვე რამდენიმე ათეული წელია, გვიყვებიან რაშია მათი ხანგრძლივი და ბედნიერი ქორწინების საიდუმლო. მიუხედავად იმისა, რომ თითოეულის ისტორია განსხვავებულია, არსებობს რამდენიმე მნიშვნელოვანი საერთოც.
ეს გრძელვადიანი სასიყვარულო ისტორიები არის სიყვარულის, სიკეთეს, ურთიერთპატივისცემისა და იუმორის ნაზავი.
ლილი (89 წლის) და ცეზარი (89). ერთად 74 წელი
ინგლისურის მასწავლებლისა და მეტალურგის სიყვარულის ისტორია
– დავხედავ ხელებს, ეს რა ლაქაა? ჩავიხედავ სარკეში და უიმე, რას დავემსგავსე? ეგრევე გამაჩუმებს ხოლმე. ასეთი უფრო მომწონხარო, მეუბნება.
– ახლა უფრო მიყვარს და იმიტომ!
– ახლა სხვას იპოვის ვინმეს, თუ რა? ვინ გაყვება ახლა ამას?
– ეგრე გეგონოს!
– აბა უყურე ახლა! გაყრა ყოველთვის შეიძლება, ხომ ასეა? ჰოდა, სხვამ მოგიდუღოს ჩაი აწი! რო ვწევართ ლოგინში, აქ ამომიკეცე, აქ ჩამიკეცეო, რომ მეუბნები ხოლმე, ეგეც სხვას უთხარი, თუ ეგრეა!
***
ლილი: 1942 წელს, როდესაც მსოფლიოში ომი მძვინვარებდა, ჩვენ ერთ სკოლაში შეგვიყვანეს, ნახალოვკაში. ერთ კლასში აღმოვჩნდით. თუმცა, ძალიან ცოტა ხნით – 1943 წელს სკოლა დაიშალა – ვაჟთა და ქალთა სკოლები განაცალკევეს. მას შემდეგ აღარ გვქონდა ურთიერთობა, დაგვავიწყდა, რომ ოდესღაც კლასელები ვიყავით.
მერვე კლასში ვართ და ერთ დღესაც ვაჟთა სკოლაში მათემატიკის გამოცდა დანიშნეს. წინა დღეს მე და გოგოებმა მოვილაპარაკეთ, რომ მეგობარ ბიჭებს დავხმარებოდით. ისინი აივნიდან კოლოფით ჩამოგვაწოდებენ ამოცანებს, ჩვენ კი ქვემოთ ამოვხსნით და ავუგზავნიდით. თურმე ცეზარიც იქვე ტრიალებდა, ძმაკაცებს გულშემატკივრობდა და შორიდან მაკვირდებოდა. იქ გავიცანით ერთმანეთი მეორედ.
ცეზარი: ისეთი მეტიჩარა იყო, რას ვერ შევამჩნევდი. ერთი ნახვით შემიყვარდა.
მაშინ წყვილებისთვის ერთადერთი გასართობი კინო და თეატრი იყო. პურზე რომ გამაზავნიდნენ, მორჩენილ ხურდას ვინახავდი და კინოს ბილეთების ფულს ვაგროვებდი. ახალი ფილმები ორშაბათობით და ხუთშაბათობით გამოდიოდა.
ლილი: ეს რომ კინოში დამპატიჟებდა, 5-6 დაქალი მიმყავდა. დავჯდებოდი ერთი სკამის გამოტოვებით. მერე სეანსის მსვლელობისას ჩემი დაქალი გადაჯდებოდა და ეს მომიცუცქდებოდა ხოლმე. ერთხელაც, „უპატარძლო ქორწილიო“, თუ რაღაც ეგეთ ფილმს ვუყურებდით. დიდი აურზაური იყო და უსიამოვნებები ამ ქორწილში. გადმოიხრებოდა წამდაუწუმ და ჩვენს ქორწილში ასეთი რამე ხომ არ მოხდებაო. ასე მიკიბ-მოკიბვით ამიხსნა პირველად სიყვარული. მეცხრე კლასში ვიყავით მაშინ.
● „დედაჩემი მეჩხუბებოდა, არ მინდა შენი წიგნები, გათხოვდიო”. როგორ ცხოვრობენ საქართველოში მოხუცები
● კვლევა: როგორ ცხოვრობენ საქართველოში მოხუცები
მერე ერთი ფშაველი ბიჭი გადამეკიდა, ლაზარე ერქვა. ზაფხულში მის სოფელში ვიყავი ნათესავთან და ცხენით მაკითხავდა ხოლმე. რომ უთხრეს შეყვარებული ჰყავსო, ცეზარი საქმის გასარჩევად დაიბარა. დიდი იყო ჩვენზე, ძლიერი. ისე შემეშინდა, რამე არ მოსწიოს-მეთქი ამ ხულიგანმა, ავდექი და დავადექი ამ გარჩევაზე. მანდილი ჩავაგდე, რასაც ჰქვია. ცეზარი მიყვარს მეთქი, გამოვაცხადე, აბა მეტი რა გზა მქონდა. ასე გამოვტყდი, რომ მიყვარდა და მერე ხომ ვეღარ გადავთქვამდი?!
მაგ დროს უკვე მეათე კლასში ვიყავით. მერე კიდე მათქმევინა ეგ. კინოდან ვბრუნდებოდით, სახლში მაცილებდა. ჩემს სახლთან ახლოს ვართ უკვე, ტრამვაის გაჩერებასთან. გვიანი საღამოა. დაჭერილი ვყავარ, სანამ არ მეტყვი, რომ შენც გიყვარვარ, არ გაგიშვებო. უცებ ვხედავ, ტრამვაი ჩერდება და დედაჩემის დეიდაშვილი ჩამოდის, ომის ვეტერანი, სამხედრო კაცი, თავისი წითელი გრძელი ტყავის პალტოთი. გამისკდა გული, ამან რომ დამინახოს ახლა, რა მეშველება, მორჩება და გათავდება-მეთქი ყველაფერი! კი, კი, მეც მიყვარხარ – ვუთხარი უცებ, ოღონდ დროზე თავი დამეღწია. მაკოცა ლოყაზე და შევვარდი აწითლებული სახლში. გადავრჩი. ბიძაჩემს არაფერი დაუნახავს. მაგის მერე ხან ვითომ რომელ მეგობართან მივდიოდი სამეცადინოდ, ხან რომელთან და ასე ვიპარებოდი ხოლმე მასთან შესახვედრად. აბა ბებიაჩემს რას გადავურჩებოდი, რომ მეთქვა, შეყვარებული მყავს-მეთქი. 8 წელი ვიარეთ ასე.
ცეზარი: 8 წლის თავზე, 1957 წელს, სახელმწიფო გამოცდების მერე ლილი მასწავლებლად ხაშურის რაიონის სოფელ თაგუეთში გაანაწილეს. შევშფოთდი, ლილის ვერ შეველეოდი. ხელი უცებ მოვაწერეთ, ქორწილი არ გვჰქონია. ორი თვის მერე აღვნიშნეთ ვიწრო წრეში. ასე დაიწყო ჩვენი თანაცხოვრება. სადმე სამოგზაუროდ და დასასვენებლად არ წავსულვართ, ამაზე ოცნებაც არ გვქონია გულში. მაშინ ხელმოკლედ ვიყავით.
ლილი: დედამთილ-მამამთილი, თავიდან მულები და მათი ოჯახებიც, ყველა ერთად ერთ ვიწრო ბინაში ვცხოვრობდით. შენთვის ვერც გაფაჩუნდებოდი. საყვედურის მსგავსი არაფერი დამცდენია. იმიტომ, რომ მიყვარდა ცეზარი და ეს სიყვარული ყველა სირთულეს გვალახინებდა. პატიოსანი შრომით ვცხოვრობდით და ღამე მშვიდად გვეძინა.
მერე, როცა უკვე სამი შვილი გვყავდა, ცეზარს ბინა მისცეს, როგორც რუსთავის მეტალურგიული ქარხნის თანამშრომელს. მაშინ თითქოს ყველაფერი თავიდან დაიწყო და ნამდვილი თაფლობის თვეც სწორედ მაშინ გვქონდა, როცა ჩვენი საკუთარი ბუდე მოვიწყვეთ.
კი. სიყვარული იცვლება. იზრდება, ვითარდება. ადრე სხვანაირი იყო. ადრე ერთი ხელის მიკარებაზეც გვბურძგლავდა. ასე ახლა აღარ არის, რა თქმა უნდა. ახლა სხვანაირია, მშვიდი, მოგონებებით ფეთქავს.
რომც შემეძლოს დროში უკან დაბრუნება, არ დავბრუნდებოდი. არც არაფერს შევცვლიდი. ძალიან ძვირფასია ყველაფერი, რაც იყო და როგორც იყო. ერთმანეთს ისე დავემსგავსეთ, წნევაც კი ერთდროულად აგვიწევს ხოლმე.
ნათესავებში, მეზობლებში, ახლობლებში, ჩვენი ტოლი აღარავინ არის. მეთერთმეტე შვილთაშვილი შეგვეძინება მალე. სიამტკბილობით ცხოვრებამ და სიყვარულმა მოგვიყვანა აქამდე, აბა სხვა რამ?
სირთულეც ბევრი იყო. 11 წელი საბერძნეთში, ემიგრაციაში ვიცხოვრეთ. უკვე 60 წელს ვიყავით მიტანებულები, როცა წავედით. ერთად. ყველაზე მძიმე დროს, 90-იანებში, რამდენიმე ოჯახი იქიდან გადავარჩინეთ.
დაშორება ძალიან ადვილია. მიზეზის მოდებას რა უნდა. სიყვარულია მთავარი, სიყვარულს კიდევ დაფასება, მოვლა უნდა. სიყვარულის ხათრით მოთმინება და ურთიერთპატივისცემაა გასაღები. ოღონდ ორმხრივი უნდა იყოს. ერთი მხარე თმობდეს და მეორე ბოროტად სარგებლობდეს, ეგრე არ გამოვა. ეგ უკვე აღარაა სიყვარული. დაგვეფიცება, ერთხელაც არ ყოფილა გინება ან წყევლა ჩამდგარიყო ჩვენ შორის. არცერთი გადაწყვეტილება არ მიგვიღია ერთმანეთთან მოთათბირებისა და ერთმანეთის აზრის გათვალისწინების გარეშე. სერიოზულად არასდროს გვიჩხუბია. ერთი წყენა არ გვაქვს გულში ხინჯად ერთმანეთისგან. იღბალიც არის, რომ ერთმანეთს შეგვახვედრა. განა ყველას უმართლებს ასე.
ვენერა (79 წლის) და ნოდარი (88). ერთად 57 წელი
ქიმიის მასწავლებლისა და რაგბისტის სიყვარულის ისტორია
– 55 წელია დაქორწინებულები ვართ. მანამდე კიდევ ორი წელი დამდევდა.
– ორი? რა ორი? ორი კი არა, ერთი!
– წელიწადნახევარი დაახლოებით.
– კარგი, ჰო. ადრე მართლა ძალიან ლამაზები ვიყავით.
– ახლა რა გვიჭირს ვითომ?
– დავბერდით.
– გაჩერდი ერთი. არაფერიც!
– ხმა მეხლიჩება, არ გესმის?
– რა მოიგონე, ათასში ერთხელ გემართება ასე. დიდი ამბავი! მოყევი ახლა, როგორ იყო.
– შენ მოყევი, ქალბატონო და მე მოგისმენ, ტყუილი არ თქვა რამე.
***
ვენერა: ისე კარგად მახსოვს, წვიმიანი ამინდი იყო, საღამოა, პანაშვიდზე ვიყავი, გოგოლის ქუჩაზე მივდიოდი მამიდაჩემთან, მასთან ვაპირებდით დარჩენას. მარჯანიშვილზე ამოსულა ტროლეუბუსში და მომადგა სრულიად უცნობს, თუ შეიძლება თქვენი გაცნობაო. არა-მეთქი, არ დაველაპარაკე და ზედაც არ შემიხედავს.
ჩავედი, კუთხეში კაფე იყო, ფუნთუშები იყიდებოდა, იქ შევედი. წყალი დავლიე, ფუნთუშები ვჭამე, ვიყიდე კიდევაც და გავაგრძელე გზა. მამიდაჩემის ქუჩაზე გაზი გაჰყავდათ, ქუჩა გადათხრილი იყო და ნელა მივდიოდი, რომ ფეხსაცმელი არ დამესვარა. ეს თურმე უკან მომყვება.
54 ნომრის ეზოსთან რომ მივედი, წამომეწია. გავბრაზდი, რა გნებავთ ბოლოს და ბოლოს-მეთქი. ტელეფონის ნომერი მომეცითო. არ მაქვს ტელეფონი-მეთქი, მოვატყუე. მაშინ ჩემსას მოგცემთო და ტროლეიბუსის ბილეთზე თავისი ნომერი დამიწერა.
მეორე დღეს სამსახურში წავედი, თან საღამოს დასწრებულზე ვსწავლობდი, თან სამედიცინო ინსტიტუტში ვმუშაობდი. შემიჩნდა ცნობისმოყვარეობა. ავიღეთ მე და ჩემმა მეგობარმა ლენამ ტელეფონების წიგნი და სულ გადავქექეთ, რომ მისი ნომერი გვეპოვა და გაგვეგო, ვინ იყო, რა გვარი იყო, მაგრამ ვერ მივაგენით.
ნოდარი: უყურე შენ, რამხელა სამუშაო ჩაგიტარებიათ.
ვენერა: მაცადე ახლა! რამდენიმე დღის მერე შევიკრიბეთ კურსელები და სანამ კინოში წავიდოდით, ეს ამბავი მოვუყევი და ნომერიც ვაჩვენე. მოდი დავრეკოთო. რეკავს ნათელა, მე თავი შორს დავიჭირე. ეგრევე მიხვდა, თქვენ ვენერა არა ხარ და თვითონ დამელაპაროსო.
დაველაპარაკე, რაღას ვიზამდი. მითხრა თავისი გვარი, ყველაფერი. მე ჩემი ნომერი მაინც არ ვუთხარი. ახლა ლაპარაკი არ შემიძლია და იქნებ კიდევ დამირეკოთო. არ ვიცი, ვნახოთ-მეთქი და გავუთიშე.
მოვდივარ სამსახურში და ვუყვები ლენას, ნოდარ კაჭარავა ყოფილა ეს ბიჭი, ნომერს რომ ვეძებდით-მეთქი. რას ამბობ, ვიცნობ, ძალიან კარგი ბიჭია, რაგბისტია, ქართველ გოგოსთან ეგ არ დამინახავსო და საერთოდაც, ასე ქუჩა-ქუჩა ეგ გოგოებს არ ელაპარაკებაო. ლენას ეს ამბავი ჩვენი სხვა თანამშრომლისთვის, მედიკოსთვის უთქვამს. იმას კიდევ, როგორც მერე გაირკვა, ნოდარი მოსწონდა.
მეორე დღეა და სახლში რეკავს ტელეფონი, ვიღებ და ვიღაც ბიჭი ძალიან გაბრაზებული ტონით მელაპარაკება. ყველაფერს წარმოვიდგენდი და თქვენ თუ ასეთი ჭორიკანა იქნებოდით, ამას ვერ დავუშვებდიო. გადავირიე, ვინ ხართ და რას მკადრებთ-მეთქი?! ნოდარი იყო. თქვენ ჩემი რეპუტაცია შელახეთო. თურმე, მედიკოს დაურეკავს და დაუცინია, რა გაგიჭირდა, ქუჩა-ქუჩა რომ დასდევ გოგოებსო?
ავუხსენი ყველაფერი. დამიჯერა და იმის მერე მეც აღარაფერი მითქვამს ჩემი თანამშრომლებისთვის.
1965 წლის შემოდგომას ხდება ეს.
მერე ამ მედიკოს საშუალებით ცდილობდა ჩემს ნახვას, მაგრამ ის ისე აწყობდა, რომ მე არ წავსულიყავი. ბოლოს გაბრაზებულა ნოდარი, არ უნდა ნუ უნდა, სულ კარგად იყოსო.
გავიდა რაღაც ხანი. იანვარია. ერთ დღესაც ჩემი მეგობარი ლენა მეუბნება, კინოში წავიდეთო. გრეგორი პეკი თამაშობდა, რას გამოვტოვებდი. წავედი. გავიხედე, მოდის თამაზი, ლენას შეყვარებული, რომელსაც გვერდით ვიღაც ბიჭი მოჰყვება. და ტექსტი: „გაიცანით, ნოდარ კაჭარავა“.
ლენასთან და თამაზთან ერთად კიდევ რამდენჯერმე შევხვდით ერთმანეთს. მერე ლენას უთქვამს, აწი თქვენ თვითონ იცით, რას იზამთო. მომწონდა უკვე.
1967 წლის 4 თებერვალი იყო. დამირეკა და პაემანი დამითქვა. პასპორტი წამოიღეო. პაემანზე ნასვამი მოვიდა, ხელი მოვაწეროთო. მაგრამ მერე მითხრა, არა, ასეთი ხელისმოწერა რად მინდა, ჯერ არ გიყვარვარ შენო. გავჩერდი, რას ვეტყოდი. ძალიან მომწონდა, მაგრამ მართალი იყო, არ ვიყავი დარწმუნებული, რომ მიყვარდა.
იმ პერიოდში ერთი კაცი მყავდა გადაკიდებული, სვანი, ცოლ-შვილიანი. 55 წლის იყო, ცოლ-შვილი სვანეთში ჰყავდა დატოვებული. საქმე იქამდე მივიდა, გაარტყა კიდევაც მამაჩემმა. ამბობდა, შემომაკვდება და ციხეშიც წავალო. ძალიან ეშინოდათ ჩემს მშობლებს ჩემი გარეთ გაშვება. მამამ პირდაპირ მითხრა, ერთ წელიწადს გაძლევ, 1968 წლის 20 იანვარს ქორწილს ვნიშნავ – ან გაყევი ვინც შენ გიყვარს იმ ბიჭს, ან მე გაგაყოლებ, ვისაც მე ჩავთვლი საჭიროდო.
ნოდარმა არაფერი იცოდა არც ამ კაცზე და არც მამაჩემის პირობაზე.
დრო გადიოდა და ვგრძნობდი, რომ უკვე ყურებამდე ვიყავი შეყვარებული. როდის შემიყვარდა? რა გითხრათ ახლა, გამოვტყდე, როცა მომეფერა პირველად, მაშინ მივხვდი რომ მიყვარდა თქო? ყველაფერს ხომ ვერ ვიტყვი?! რას იფიქრებს, რომ წაიკითხავს ხალხი?!
ამასობაში დავამთავრე უნივერსიტეტი და მამაჩემიც თავის პირობას მახსენებდა. ან ოჯახი უნდა შექმნათ, ან აღარ გაგიშვებ შესახვედრადო. ნოდარს ვუთხარი, მამაჩემი აღარ მიშვებს და ვეღარ შეგხვდები მეთქი. გამებუტა.
ვერ უნდა მიმხვდარიყო, რაში იყო საქმე? ან შეიძლება მიხვდა კიდევაც, მაგრამ ვითომ ვერ მიხვდა. მისიც მესმოდა. იტალიურ ეზოში, საერთო ტუალეტით, ერთ ოთახში იმდენი სული ცხოვრობდნენ. ოჯახის შექმნა არ იყო ადვილი გადაწყვეტილება.
რამდენიმე თვე გაბუტული იყო. დადგა 6 დეკემბერი, ჩემი დაბადების დღეზე. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ამ დღეს გამოჩნდებოდა, მაგრამ არა. ვნერვიულობდი, მამაჩემს ვეჩხუბე, შენი ბრალია-მეთქი. გადაირია მამაჩემი, მომეცი ტელეფონის ნომერი, მე თვითონ დავურეკავო, ამ ამბავში ვიყავით, რომ გაიღო კარი და ჩემთან სახლში მოვიდა.
შეხვედრები განვაახლეთ, მაგრამ მამაჩემის პირობაზე ისევ არაფერი იცოდა.
1967 წლის დეკემბერი იყო, ლენას შეყვარებულს, თამაზს გავუმხილე, რას აპირებდა მამაჩემი. წასულა თამაზი ნოდართან სახლში, დაუსვამს ნოდარის მამა, შალვა, და მოუყოლია, ასე და ასეა საქმეო. გადარეულა მამამისი. 14 იანვარი იყო, როცა ჩვენთან მოვიდნენ ჩემი მამამთილი, დედამთილი, მაზლი, ნოდარი და დამნიშნეს. ასე შედგა ჩვენი ქორწილი მამაჩემის დათქმულ დღეს.
მოკლედ, ასე დავქორწინდით. „ივან ფრანკო“ ერქვა გემს, რუმინეთი-ბულგარეთისკენ გადიოდა. საგზურები წინასწარ ჰქონდათ აღებული ჩვენებს. სახლში ქორწილი იყო, გაშლილი სუფრა. ცოტა ხანს ვიყავით, მერე ავდექით, ექვს საათზე სოხუმის მატარებელს გავყევით და მეორე დღეს საქორწინო მოგზაურობაში წავედით.
ცოლად როცა მივყვებოდი, არ მეგონა, რომ ასეთი კარგი ქმარი იქნებოდა. მიყვარდა უსაზღვროდ, მაგრამ არ მეგონა, რომ მის ხელში ასეთი ბედნიერი ვიქნებოდი. ვერ წარმოვიდგენდი, რომ ეს ის კაცი აღმოჩნდებოდა, რომელიც ყველაფერში გეხმარება და ყველა საოჯახო საქმეს, ბავშვების მოვლას შენთან ერთად ინაწილებს. იმ დროს ეს არ იყო ჩვეულებრივი ამბავი.
ჩვენ შორის არ არსებობდა „ეს კაცის საქმეა და ეს ქალის საქმეა“. ისე დავზარდეთ ოთხი შვილი, ღამე ბავშვების ჭირვეულობა მე არ გამიგია. არც ეჭვიანი ყოფილა არასდროს. მართალია, საბაბს არ ვაძლევდი, მაგრამ ზოგს ხომ საბაბიც არ სჭირდება.
არასდროს ყოფილა, რომ სადმე წასვლა დაეშალა. რამდენჯერ ყოფილა, მე საქეიფოდ წავსულვარ და ბავშვები მას დაუტოვებია. ცურვაზე დავიწყე სიარული, როცა პატარა 3 თვის მყავდა. ღამის 9 საათზე მივდიოდი საცურაოდ და ბავშვებს ნოდარი იტოვებდა. სერიოზულად არასდროს გვიჩხუბია. ერთადერთხელ იყო, სამსახურიდან მოვიდა რაღაცაზე გაბრაზებული და უაზროდ მიყვირა, ისე მეწყინა, ისე გავბრაზდი, რომ დავკარი ფეხი და წავედი სახლიდან.
მანამდე ნათქვამი ჰქონდა, ერთხელაც რომ წახვიდე ჩემგან, ყველაფერი დამთავრდება იცოდეო. ჩვენი დედები ჩაერივნენ და მოვიდა მერე. შევრიგდით, ვითომც არაფერი ყოფილაო, თორემ ისეთი ჯიუტები ვიყავით, ვინ იცის, შეიძლება არცერთს დაეთმო.
დროთა განმავლობაში ბევრი რამე შეიცვალა, რაც ურყევი დარჩა, ჩვენი სიყვარულია. არ არსებობს სიყვარულის უცვლელი ფორმულა, მაგრამ ურთიერთპატივისცემის, მოთმინების, პასუხისმგებლობის, მიმტევებლობის გარეშე ის არ არსებობს. ბედნიერები ვართ ჩვენი ცხოვრებით. ყველაფერი ისე გამოგვივიდა, როგორც გვინდოდა, როგორც ვოცნებობდით. მაგრამ რას გეტყვით, იცით? მიზიდულობა თუ არ არსებობს ერთმანეთს შორის, ინტიმურად, სქესობრივად თუ არ ეწყობა წყვილი, იქ არც სიყვარული გაღვივდება და შენარჩუნდება.
ლილი (78 წლის) და გურამი (78). ერთად 40 წელი
ინჟინრისა და ოპერატორის სიყვარულის ისტორია
– რამდენი წელია ერთად ვართ? მოიცა…
– აღარ გახსოვს?
– არა, როგორ არ მახსოვს.
– აბა გაიხსენე, რომელ წელს ვიქორწინეთ?
– ოთხმოცდა…სამი?
– ჰო, ოთხმოცდასამი.
– რას გეტყვი, იცი? ქალებს ათასი აზრი გვიფუთფუთებს ერთდროულად გონებაში. უცებ შეიძლება დაგვავიწყდეს რამე! ვბერდებით. მაგრამ არა, თავი არ უნდა დაიბერო. ვეუბნები ხოლმე, გუ, ბოტოქსი უნდა გავიკეთო-მეთქი. ეცინება, გაიკეთე, შენ თუ გინდაო. ვხუმრობ, რა თქმა უნდა. აი, რამდენს ვლაპარაკობ. მაგრამ ეს სულ ჩუმად არის და რა ვქნა, ისევ მე უნდა ვილაპარაკო.
***
ლილი: ნოემბერი იდგა. ერთმანეთს ახლობლებმა გაგვაცნეს. უფრო სწორად, სცადეს, რომ ერთმანეთი გაგვეცნო. სტუმრად რომ მოვიდა გურამი, ჩემს დეიდაშვილთან ვცხოვრობდი მაშინ, ოთახიდან არ გავედი არაფრით. კაცის სანახავად როგორ უნდა გავიდე, თავი დამანებეთ-მეთქი.
პატარა გოგო არ ვიყავი, მაგრამ ახლა რომ ვლაპარაკობ და გატლეკილი ვარ, მაშინ ასეთი კი არ ვიყავი. ძალიან მორცხვი და მორიდებული ვიყავი. მეგონა წავიდნენ, როცა მეზობელმა დამიძახა. გავედი და კარის ღრიჭოდან ეზოს ჭიშკართან როგორც კი დავინახე, შევხტი გველნაკბენივით და უკან შემოვბრუნდი. ამას დავუნახივარ თურმე მაინც.
გურამი: კარალიოკი ვიყიდე გზად, სანამ მივიდოდი. მერე გავიგე, რომ მამამისს კარალიოკის უზარმაზარი ბაღები ჰქონია წყალტუბოში.
ლილი: დედა რა ბიჭია, ვაიმე, რა კარგია, ლაპარაკობს ყველა სახლში. მე ვითომ არც მესმის, თავი ისე მიჭირავს. მაგრამ განა არ მაინტერესებს. ორი-სამი დღის მერე ისევ მოვიდნენ და მომერიდა არგასვლა. შევხედე, მაგრამ გული ამიტოკდა-მეთქი, ვერ მოგატყუებ. მერე მირეკავდა, მოდიოდა ხოლმე. აღარ ვემალებოდი.
მომწონდა, ისეთი წარმოსადეგი, მშვიდი, ზრდილი ადამიანი იყო, ვის არ მოეწონებოდა. მაგრამ ხან ერთ მეზობელს დავუძახებდი, ხან მეორეს, რომ მარტო არ დავრჩენილიყავი. რესტორანში სიარული კარგ ტონად არ ითვლებოდა. კინოში თუ წახვიდოდი იმ დროს.
ტელეფონზე მე არ ვურეკავდი. თქვენობით ველაპარაკებოდი კაი ხანს. მეხუმრებოდა, ერთი ვარ მე თუ ბევრიო. დედაჩემი უნდა გაგაცნოო, ერთ დღესაც მითხრა. ისე ვინერვიულე, გული გაპარვას მქონდა. საოცარი ქალი იყო ჩემი დედამთილი. მან დააჩქარა ჩვენი ქორწინება.
ისედაც ლამის 40 წლისები ვიყავით უკვე და ეს მორიდებული გოგო, ნოემბერში თვალებში შეხედვას რომ ვერ ვბედავდი და თქვენობით ველაპარაკებოდი, 21 იანვარს ცოლად გავყევი.
ხელი მოვაწერეთ და მატარებლით წავედით ჩემებთან, ჩვენ, ჩვენი მეგობრები, თანამშრომლები. სამტრედიაში ჩემი ნათესაობა დაგვხვდა მანქანებით. ყველას აინტერესებდა, როგორი იყო გურამი. მამაჩემი სახლში გველოდა და ყველა გაფრთხილებული ჰყავდა თურმე, სიგნალებით არ მომადგეთ ჭიშკართან, თორემ დაგხოცავთ ყველასო.
გაცნობისთანავე ისეთი აღფრთოვანებული იყო ყველა გურამით და ისეთი ბედნიერი ჩვენი ერთად ყოფნით, მამაჩემის გაფრთხილება ვის ახსოვდა, ისეთი გნიასით მივედით სახლში. აათვალიერა, ჩაათვალიერა სიძე, დაისვა, ელაპარაკა და ისე მიიღო, თითქოს ბავშვობიდან იცნობდა და ამაზე საყვარელი არავინ ჰყოლია მანამდე.
17-18 წლის ბავშვები არ ვყოფილვართ, პეპლებისა და აღმაფრენების დრო ჩავლილიც გვეგონა. თან ისე მალე დავქორწინდით, სიყვარულზე მეტად, პატივისცემა გვაკავშირებდა და ერთმანეთის რიდი.
სიყვარული მერე გაღვივდა, ვერ წარმოვიდგენდი, ისე მალე. ახლაც, დღითიდღე იზრდება. დღე ისე როგორ ჩაივლის, რამდენჯერმე მაინც არ ჩავეხუტო, პატარა ბავშვივით არ ჩავეხვიო და არ ვუთხრა, როგორ მიყვარს. მგონი, ახლა უფრო ვეფერები, ვიდრე მაშინ, ახალგაზრდობაში. ყველაზე დიდი ბედნიერება იყო, როცა ქირით ცხოვრების მერე საკუთარი ჭერი დავიგულეთ თავზე.
არათუ გვიჩხუბია, საყვედური არ გვითქვამს ერთმანეთისთვის არასდროს. ჩემმა დისშვილმა იცოდა თქმა, თქვენ რომ გაქვთ, ეგეთი ოჯახი მინდაო.
ამ ორი კვირის წინ იყო, არ ვიყავი კარგად, გურამი ღელავდა, მეკითხება, რა ვქნა, რა გესიამოვნებაო. დამანებე თავი-მეთქი, ცოტა გაღიზიანებულმა ვუპასუხე. უსიტყვოდ გავიდა. რამდენიმე წუთში ჩემი შვილიშვილი შემოდის და მეუბნება, ბებო, იცოდე ბაბუს ასე აღარასდროს დაელაპარაკოო. შენგან რომ გამოვიდა, ცრემლები ჰქონდა თვალებზე, როგორც კი დამინახა, მზერა მომარიდა და გარეთ გავიდაო.
ბედნიერები ვართ, რომ ერთმანეთი გვყავს, მაგრამ მტკივნეულია, რომ ჩაკეტილი გახდა ცხოვრება. სად წავიდეთ, აბა? ჩვენი მეგობრებიდან ბევრი ცოცხალი აღარაა, ბევრი ავადობს, ვინც ვართ და – ჩაკეტილები ვართ ჩვენს ნაჭუჭებში.
გაგვიმართლა, რომ ერთმანეთი ვიპოვეთ ამ ცხოვრებაში. ხშირად გაჭირვება ცუდად მოქმედებს ადამიანების ხასიათზე. ახლა კიდევ უფრო მეტ ადამიანს უჭირს. გაღიზიანებული, დათრგუნულია ხალხი, მაგრამ უნდა ვეცადოთ, რომ ამან ურთიერთობებზე არ იმოქმედოს, უნდა გავუფრთხილდეთ ჩვენს სიყვარულს.
