"საქართველო უკვე ჩემი სახლია" - რას ჰყვებიან ირანელები, რომლებიც საქართველოში საცხოვრებლად ჩამოვიდნენ
ვიდრე კორონავირუსის პანდემია დაიწყებოდა, ირანი იყო ქვეყანა, საიდანაც საქართველოში ასობით ათასი ტურისტი ჩამოდიოდა.
გეოგრაფიული სიახლოვისა და გადაადგილების გამარტივებული წესების გამო, საქართველო ირანელებისთვის წლებია საინტერესო მიმართულებად იქცა.
JAMnews-ი ესაუბრა საქართველოში მცხოვრებ სამ ირანელს, რომლებიც საქართველოში როგორც ტურისტები ისე ჩამოვიდნენ, თუმცა შემდეგ აქ ცხოვრება გადაწყვიტეს.
ისინი ჰყვებიან, როგორი იყო ქართულ საზოგადოებაში დამკვიდრების გზა, რა სირთულეებსა და დაბრკოლებებს აწყდებიან აქ ცხოვრების დროს.
•ბურები, რომლებმაც ქართულ სოფელში სამშობლო იპოვეს
•ირანი – ვირუსის პირველი კლასტერი საქართველოში. რა იქნება პანდემიის შემდეგ
•”სამსახურის დაკარგვაზე დიდი პრობლემებიც არსებობს”. როგორ ებრძვიან ქართველი მიგრანტები პანდემიას
მინა, 29 წლის
თბილისი დანახვისთანავე შემიყვარდა. პირველად დაახლოებით სამი წლის წინ ჩამოვედი, როგორც ტურისტი და მაშინვე მივხვდი, რომ აქ მინდოდა ცხოვრება. ყველაფერი შემიყვარდა – გარემო, ხალხი, განწყობა.
ირანში დავბრუნდი თუ არა, თბილისში სამსახურის ძებნა დავიწყე. ირანული ტურისტული კომპანია ვიპოვე. სამსახურში ამიყვანეს და ჩამოვედი.
ორი წლის წინ ჩამოვედი დასარჩენად. მახსოვს, ზაფხული იყო, 9 ივნისი. ბინაც ვიყიდე, საბურთალოზე, მინდელის ქუჩაზე. ასე რომ, ნამდვილი თბილისელი გავხდი.
ძალიან ვნერვიულობდი. მანამდე, არასდროს მიცხოვრია მარტოს, მით უმეტეს უცხო ქვეყანაში. დამოუკიდებელი ცხოვრება უნდა დამეწყო. საკუთარ თავთან ბევრი კითხვა მქონდა და უმეტესობას, საქართველში გავეცი პასუხი.
ამ ორი წლის განმავლობაში ბევრი პრობლემა შემხვდა, რაც დღეს ჩემი გამოცდილებაა. ახლა დამოუკიდებელი ადამიანი ვარ.
ტურისტულ კომპანიაში ფოტოგრაფად ვმუშაობდი, როდესაც პანდემია დაიწყო. სამსახური დავკარგე, შემოსავალი გაქრა. პატარა დანაზოგი მქონდა და ცოტა ხანი გამქონდა თავი. შემდეგ, მშობლებისთვის მომიწია დახმარების თხოვნა.
სამსახურის ძებნა დავიწყე, მაგრამ ვეღარაფერი ვიპოვე. ტურისტული სფეროს გარდა, სხვაგან ძნელია უცხოელისთვის სამსახურის პოვნა.
შემდეგ, მოხდა ისე, რომ ბინადრობის ნებართვის გაგრძელებაზე უარი მითხრეს. დღემდე არ ვიცი, რატომ.
ეს ნიშნავდა იმას, რომ ქვეყანაში, სადაც საცხოვრებლად გადმოვედი, მინაც ვიყიდე და საკუთარ სახლად ვთვლიდი, უკვე აღარ დამედგომებოდა.
ვიჯექი სახლში მარტო, შემოსავლის და სამსახურის გარეშე. საქართველოში ცხოვრების უფლებაც აღარ მქონდა. რა უნდა მექნა? ავდექი და წამოვედი.
ახლა თეირანში ვარ. ოჯახის წევრები მენატრებოდნენ და ახლა მათთან კარგად ვგრძნობ თავს. ინგლისური ენის გამოცდისთვის ვემზადები, მაგრამ ძალიან გულდაწყვეტილი ვარ. საქართველოში არაფერი დამიშავებია და დღემდე არ ვიცი, რატომ არ მომცეს იქ ყოფნის უფლება.
ვზივარ ახლა და ვფიქრობ, როგორ მოვახერხო, რომ ისევ ჩამოვიდე. აუცილებლად უნდა ვცადო. აქ ცხოვრება ძალიან რთულია და ყოველდღიურად უფრო და უფრო მძიმდება. საქართველოში თუ ვერ ჩამოვალ, ევროპაში წასვლას ვცდი.
ძალიან მწყდება გული. თბილისი იყო ჩემი ცხოვრება, ჩემი მოგონებები, ჩემი სახლი და ჩემი სამშობლო.
საბედნიეროდ, ძალიან კომუნიკაბელური ვარ და ადამიანებთან ურთერთობა არ მიჭირს.
საქართველოში თავიდანვე ყველასთან ღიად, მარტივად დავიწყე ურთიერთობა და იგივე მივიღე ჩემ მიმართაც – მალევე შევიძინე მეგობრები და საქართველოში ცხოვრება ერთ დიდ, ზღაპრულ მოგზაურობად იქცა.
იცით, რა არის ყველაზე საოცარი საქართველოში? გარშემო ყველა მშვიდი, ლაღი და ბედნიერია. აქ ყველას უხარია ცხოვრება. საქართველომ მეც ბედნიერებით ამავსო.
მიყვარს ნარიყალა, მშვიდობის ხიდი, აბანოთუბანი, რუსთაველი; ჩემი საყვარელი „მაჭახელა“ და ქართული ლუდი. არასდროს დამავიწყდება მეგობრებთან და შეყვარებულთან ერთად გატარებული დრო თავისუფლების მოედანზე. კიდევ, ჰელოუინი მახსოვს, ლესელიძეზე აღვნიშნეთ ბარში. ყველას კოსტუმი ეცვა – ზოგს სასაცილო, ზოგს საშიში. ძალიან ბევრი ვიცინეთ. არასოდეს დამავიწყდება.
თბილისის ეკლესიები მიყვარს, რომელიც სულ ამ ქვეყნის ისტორიაზე გაფიქრებს.
უსიამოვნო მომენტებიც ყოფილა, მაგრამ საბედნიეროდ, ხშირად არა. მაგალითად, ზოგი ადამიანი სხვანაირად მელაპარაკებოდა ხოლმე მას შემდეგ, რაც გაიგებდა, რომ ირანელი ვარ. ლაპარაკის მანერა, დამოკიდებულება ეცვლებოდათ. უარყოფით დამოკიდებულებას ვგრძნობდი.
რეზა, 32 წლის
ოთხი წლის წინ Tbilisi Open Air – ზე ჩამოვედი და საოცარი ქვეყანა აღმოვაჩინე.
გადავწყვიტე საცხოვრებლად ჩამოვსულიყავი.
გავარკვიე, რომ ბინადრობის უფლებას მივიღებდი, თუ 35 ათასი დოლარის ქონებას შევიძენდი. თეირანში ყავის სახლი მქონდა, ჩემი პატარა ბიზნესი. ის გავყიდე და თბილისში, დიდ დიღომში ვიყიდე ბინა.
გაგონილი მქონდა, რომ საქართველო ძალიან კომფორტული ქვეყანაა ბიზნესის წამოსაწყებად. გადასახადები მაღალი არ არის, კომპანიის დარეგისტრირება მარტივია და სულ 100 ლარი ღირს.
თუმცა, ყველაფერი მთლად ასე არ ყოფილა. რამდენიმე ბიზნეს-იდეა მქონდა, მაგრამ როგორც კი სერიოზულ კვლევას ვიწყებდი, ყველგან დაბრკოლებას ვაწყდებოდი.
ბოლოს, ჩემს მეგობარს დავუკავშირდი. იაპონიაში ნისანის კომპანიაში მუშაობს. ის მანქანებს მიგზავნის და მე საქართველოში, აზერბაიჯანსა და სომხეთში ვყიდი.
ძალიან მიყვარს აქაურობა. მიყვარს ქართული, უნიკალური კულტურა, ქართველი ხალხი და უგემრიელესი ქართული სამზარეულო.
ყველაზე მეტად რამ გამაკვირვა? ცხოვრება დილის 7 საათის მაგივრად, 11 საათზე რომ იწყება, სუფრები კი დილამდე გრძელდება, მაგრამ ნელ-ნელა შევეჩვიე. ახლა „რედ ბული“ მიმაქვს ხოლმე სუფრაზე, რომ მეც დილამდე შევძლო მეგობრებთან ერთად ჯდომა. აღმოჩნდა, რომ სულაც არ არის რთული და პირიქით, ძალიან სასიამოვნოა.
ჩამოსვლის დღიდან ვცდილობ ამ ქვეყნის კულტურის ნაწილი გავხდე. ქართულად წერა-კითხვა ვისწავლე, ცოტას ვლაპარაკობ კიდეც. არასდროს, არცერთ ადამიანთან უსიამოვნო შელაპარაკება არ მქონია. ორი ბედნიერი წელი გავატარე თბილისში.
ახლა კი, ექვსი თვის წინ პრობლემები შემექმნა.
ბინადრობის ნებართვის გაგრძელებაზე უარი მივიღე. მიზეზად მითხრეს, რომ საქართველოსთვის საფრთხეს წარმოვადგენ. რატომ? – პასუხი ვერავინ გამცა.
არაფერი დამიშავებია, კანონი არ დამირღვევია. გადავწყვიტე ადვოკატი ამეყვანა და გამესაჩივრებინა. ბევრი ვიბრძოლე და სასამართლო მოვიგე.
კიდევ ერთი წელი შემიძლია საქართველოში ვიცხოვრო. შემდეგ რა იქნება, არავინ იცის. ვგრძნობ, რომ მომავალ წელსაც ადვოკატის აყვანა და სასამართლოზე ბრძოლა მომიწევს. თუ ვერ მოვიგებ, მომიწევს დავტოვო ქვეყანა. ჩემს ყველა მეგობარს იგივე პრობლემა შეექმნა.
წარმოიდგინეთ, ყველა ანგარიში დაყადაღებული მქონდა. ჩემს შეყვარებულს ვეხვეწებოდი, აპლიკაცია ჩაერთო, რომ „სკუტერით“ მესეირნა.
ონლაინ ვერაფერს ვყიდულობთ, ანგარიშები მხოლოდ ლარში გვაქვს და საზღვარგარეთ გადარიცხვაც არ შეგვიძლია. ძალიან რთულია.
გული მწყდება, რომ ასეთ პრობლემებს გვიქმნიან ადამიანებს, რომლებიც შეყვარებულები ვართ ქართველ ხალხზე.
მთავარი, რაც აქ მაჩერებს ჩემი შეყვარებულია. ქართველია, აქ ცხოვრობს და ძალიან მიყვარს.
იცით, რა არის ჩემთვის ყველაზე შთამბეჭდავი? როგორი ძლიერები არიან ქართველი ქალები. ოჯახს სათავეში ქალები უდგანან, საქმეშიც ქალები აქტიურობენ. ძალიან მომწონს ეს. ქართველი ქალები ძალიან ძლიერები არიან.
ნეგინი, 30 წლის
საქართველოში თავს ასე კარგად იმიტომ ვგრძნობ, რომ შემიძლია ვიყო ის, რაც ვარ – თავსაფრის გარეშე, თავისუფალი და ლაღი.
უკვე თითქმის სამი წელია თბილისში ვცხოვრობ. მე და ჩემი და ერთად ვქირაობთ ბინას. ჩვენი სახლის მეპატრონე კარგი ადამიანია – პანდემიის პერიოდში ქირა გაგვინახევრა და ძალიან დაგვეხმარა.
პირველად ტურისტულად ჩამოვედი. მალევე, აქ საცხოვრებლად გადმოსვლა გადავწყვიტე და გიდად დავიწყე მუშაობა. მთელი ქვეყანა მოვიარე და უამრავი ადამიანი გავიცანი. როგორც საკუთარ ქვეყანას, ისე ვიცნობ საქართველოს. შენიშვნაც კი მიმიღია ირანელი ტურისტებისგან, ჩვენ ნაკლებ ყურადღებას გვაქცევ, ვიდრე ადგილობრივებსო.
თუმცა, ამის მიუხედავად, ხშირად შევხვედრივარ უსიამოვნებას. ბევრს უთქვამს, რატომ ხართ აქ? რატომ არ ბრუნდებით საკუთარ ქვეყანაში? ხშირად ქურდები ან ტერორისტები ვგონივართ და ვგრძნობ, რომ არ სიამოვნებთ ჩვენი აქ ყოფნა.
ამ დროს კი, საქართველო უკვე ჩემი სახლია. მანამდე ლიბანში, თურქეთსა და მალაიზიაში ვცხოვრობდი, თუმცა ამდენ ხანს არსად გავჩერებულვარ. ამ ქვეყანაში ვიპოვე სიმშვიდე და ძალიან გული მწყდება, რომ ჩემი ქვეყნის პოლიტიკის გამო, უარყოფით დამოკიდებულებას ვგრძნობ.
2018 წელს პრობლემებიც შემექმნა – ბინადრობის ნებართვაზე უარი მივიღე, რადგან თურმე საფრთხეს წარმოვადგენ საქართველოსთვის.
ყველა საჭირო დოკუმენტი წარვადგინე იმის დასამტკიცებლად, რომ არ ვარ ნასამართლევი, ვიხდი ყველა გადასახადს, ხელფასს ვიღებ და კანონი არ დამირღვევია, მაგრამ ვერაფერმა მიშველა.
უკვე ორი წელია ამ პრობლემით ვცხოვრობ. 45 დღეში ერთხელ საზღვარს ვკვეთ და შემდეგ უკან ვბრუნდები, რადგან ბინადრობის ნებართვის გარეშე ირანის მოქალაქეებისთვის საქართველოში გაჩერება მხოლოდ 45 დღის განმავლობაშია ნებადართული.
შემდეგ, სასაზღვრო პოლიციასთანაც შემექმნა პრობლემა. მაშინებდნენ, რომ აღარ შემომიშვებდნენ, თუ დაინახავდნენ, რომ გავდივარ და უკან ვბრუნდები.
ახლა, საზღვარს რომ ვკვეთ, სულ შიშში ვარ, რომ ეს ბოლო ფრენაა და უკან ვეღარ დავბრუნდები. არადა, აქ მინდა ცხოვრება. ძალიან მიყვარს ეს ხალხი და ეს ქვეყანა.
ადვოკატი ავიყვანე და ბინადრობის ნებართვაზე მიღებული უარყოფითი პასუხი გავასაჩივრე. სასამართლო ჯერ განხილვის პროცესშია.
ნელ-ნელა იმედს ვკარგავ. სიმშვიდეც, რომელიც ამ ქვეყანაში ვიპოვე, დავკარგე. სულ შიშში ვარ, პოლიციამ არ გამაჩეროს. ამის გამო, პასპორტი სულ თან დამქონდა და ამასობაში დავკარგე კიდეც. ახლა კიდევ უფრო ვღელავ. შეგრძნება მაქვს, რომ საფრთხეს ვუქმნი საქართველოს, მაგრამ წარმოდგენა არ მაქვს რატომ.
თუ ყველაფერი მოგვარდა და ბინადრობის ნებართვა მივიღე, შემდეგ სამსახურსაც ვიშოვი და აქ ვიცხოვრებ მანამ, სანამ საშუალება მომეცემა.
_____________________________________________
*სტატია მომზადდა ტოლერანტობის და მრავალფეროვნების ინსტიტუტის (TDI) “საქართველოში მიგრანტების და მათი უფლებების შესახებ ცნობიერების ამაღლება COVID-19-ის დროს” პროექტის ფარგლებში, მიგრაციის საერთაშორისო ორგანიზაციის (IOM) EMERGE პროექტის ქვეშ და ნორვეგიის საგარეო საქმეთა სამინისტროს მხარდაჭერით.
