"ჩემი დიდი ბაბუა სელიკუ ხაშიგი მუსლიმი იყო, ბებიაჩემი კი ქრისტიანი" - წერილი აფხაზეთიდან

მუსლიმები და ქრისტიანები აფხაზეთში

ჩემი დიდი ბაბუა სელიკუ ჰაშიგი მუსლიმი იყო. ერთ-ერთ ქორწილში – 1880 წელს – მან ერთ გოგონას დაადგა თვალი და საცეკვაოდ გაიწვია, ცეკვის დასასრულს მისადმი მადლიერება ოქროს თუმნიანის ჩუქებით გამოხატა.

ეს უკვე ნიშანი იყო – იმ დროში, ოჯახის შესაქმნელად აფხაზები ხანგრძლივ „ფერხულებს“ არ მართავდნენ და ერთმანეთს წლობით არ აკვირდებოდნენ, როგორც ახლა, და არც შემდეგ ამბობდნენ – „ხასიათებით ვერ შევეწყვეთო“.

საკმარისი იყო ერთი ცეკვა და ერთი მზერაც კი, რომ გადაწყვეტილება მიეღოთ – თანაც ორმხრივი და სამუდამო ქორწინებით შეერთებულიყვნენ, უმეტეს შემთხვევებში – ბედნიერად.

აი, ასე, უცბად დაინიშნა სელიკუ და იმავე საღამოს, საერთო ნაცნობი ქალის დახმარებით – რომელმაც საკუთარი ნებით იკისრა მაჭანკლობა – თავის მოწონებულ ქალიშვილს საკუთარი გადაწყვეტილების სერიოზულობის შესახებ აცნობა.

ესმა პაპბა, ასე ერქვა ჩემს დიდ ბებიას, ვერ ვიტყვი, რომ აი ასე, დაუფიქრებლად მზად იყო, რომ პირველივე შემხვედრს ცოლად გაჰყოლოდა. ის კარგი გარეგნობის გოგონა იყო.

• სამსხვერპლო ხარი სამყაროს შექმნის დღეს – აჟირნიხუა აფხაზეთში. ფოტოისტორია
• ძროხები, ომი და რწმენა: კრიშნას მიმდევარი ფერმერის ამბავი აზერბაიჯანული სოფლიდან
• მალაკნები სომხეთში: 20 წლის წინ და ახლა, ფოტოისტორია

უეცრად გამოჩენილ თაყვანისმცემელს ის ადრეც იცნობდა, თუმცა არა – პირადად. სამაგიეროდ, საქმის კურსში იყო მისი მუსლიმობის შესახებ. თავად ესმა ქრისტიანი იყო, თანაც ეკლესიაშიც რეგულალურად დადიოდა – მორწმუნე იყო.

“მე მას იმ შემთხვევაში გავყვები ცოლად, თუ ჩემი რწმენის შენარჩუნების ნებას დამრთავს“, – ტელეგრაფით უგზავნიდა ის თავის პირობებს ისევ იმ საერთო ნაცნობ ქალს. მაშინ სხვა გზა არ იყო.

სელიკუმ უპასუხა: „ პრობლემა არ არის“ – რამდენიმე კვირის შემდეგ ისინი დაქორწინდნენ.

როგორც ოჯახური ლეგენდა გადმოგვცემს – და რატომღაც მგონია, რომ ის რეალური ისტორიისგან შორს არაა – მათი ქორწინება ხანგრძლივი და ბედნიერი იყო. მათ რვა შვილი შეეძინათ: ოთხი ვაჟი და ოთხი ქალიშვილი.

სელიკუ მიცემულ სიტყვას ინარჩუნებდა და მისი მეუღლე ბოლომდე თავის რწმენის ერთგული დარჩა. მეტიც – ცოლს ზოგიერთი შვილის მონათვლის უფლებაც კი მისცა.

უზარმაზარი სახლი, რომელიც ჩემმა დიდმა ბაბუამ თავისი ოჯახისთვის ააშენა, და სადაც ერთმეტრიანი სისქის კედლებია, სოფელ ხუაპში ისევ დგას და ყველა ჩვენგანისთვის, მთელი მისი შთამომავლობისთვის დიდ სახლია.

უკვე ას წელიწადზე მეტია, სადაც არ უნდა ცხოვრობდეს ჩვენი ხალხი, აღდგომის და ღვთისმშობლის მიძინების დღესასწაულის აღსანიშნავად მაინც ყველა მაღალმთიან ხუაპში ჩადის.

მათ შორის ისინიც, ვინც სელიკუს შემდეგ ამ კერის და დიდი სახლის მემკვიდრე გახდა – მათგან ქრისტიანი არავინ ყოფილა.

მაგრამ სადღესასწაულო სუფრის გაშლა ჩვენი დიდი ბებიის ხსოვნის პატივსაცემად იმ დიდ სახლში, რომელიც სელიკუმ ააშენა – უმტკიცესი ტრადიციაა.

საერთოდ, ჩვენ დღემდე იგივე შემადგენლობით აღვნიშნავთ ხოლმე მუსლიმურ და ჩვენს აფხაზურ, წარმართულ დღესასწაულებსაც: აფხაზებისთვის ასეთი საგვარეულო ისტორიაა, სადაც მშვიდობიანად თანაარსებობს ერთდროულად რამდენიმე აღმსარებლობის ადამიანი.

ჩვენი უმრავლესობა ასე ცხოვრობდა, ცხოვრობს, და იმედია, იცხოვრებს კიდეც. აფხაზურ ოფიციალურ სახელმწიფო კალენდარშიც ყველა ქრისტიანი, მუსლიმი და “წარმართი” თანასწორია.

ჩვენ, შესაძლოა, ცხოვრებაში ბევრი რამ გვაკლია – მიწა, წყალი, ადგილი მზის ქვეშ, თუნდაც ისევ ის განათლება – მაგრამ ღმერთი ყველა ჩვენგანს ნამდვილად ჰყოფნის და გვყავს. 

სტატია მომზადებულია სოხუმის რედაქციის მიერ და პროექტის პირობების თანახმად, დაბეჭდილია უცვლელად.ტექსტში გამოყენებული ტერმინები და ტოპონიმები, ასევე მოსაზრებები და იდეები, გამოხატავს სტატიის ავტორის პირად პოზიციას და ყოველთვის არ ემთხვევა JAMnews-ის და მისი ცალკეული თანამშრომლების მოსაზრებებსა და პოზიციას. JAMnews-ი იტოვებს უფლებას წაშალოს პუბლიკაციის ქვეშ დატოვებული კომენტარები, რომლებიც შეფასდება, როგორც შეურაცხმყოფელი, მუქარის შემცველი, ძალადობის წამქეზებელი და ასევე ეთიკურად მიუღებელი სხვა მიზეზების გამო

მუსლიმები და ქრისტიანები აფხაზეთში