”ლიდერი არ გვყავს და არც გვჭირდება” - შეტაკებები ბელარუსში. პროტესტი გრძელდება
ძალოვნების მზარდი სისასტიკე, პროტესტი ლიდერის გარეშე, ახალი ტიპის ”ევროპული” რევოლუციის შანსი.
რა აჩვენა პროტესტის მესამე დღემ ბელარუსის დედაქალაქში.
მასობრივი პროტესტის მესამე დღე: ყველაზე მნიშვნელოვანი
სპეცრზმის განსაკუთრებული სისასტიკე მომიტინგეების მიმართ: პოლიცია აქტიურად იყენებს სპეციალურ საშუალებებს და თავს ესხმის ჟურნალისტებს, ხალხს ქუჩაში სცემს.
გამოქვეყნდა ვიდეო, სადაც ნაჩვენებია ათობით ხელებშეკრული ადამიანი, რომლებიც მინსკში პოლიციის განყოფილებაში ასფალტზე წვანან. მთელი ქვეყნის მასშტაბით დაკავებულთა რაოდენობამ 5 ათას ადამიანს მიაღწია.
• სპეცრაზმი და გაძევებული ოპოზიციის ლიდერი – პროტესტის მეორე დღე ბელარუსში
• მოსაზრება: ნუ ვეძებთ გეოპოლიტიკას ბელარუსის მოვლენებში
• სვეტლანა ტიხანოვსკაია – ბელარუსის პრეზიდენტობის ყველაზე უჩვეულო კანდიდატი
აგრესია მოსახლეობის წინააღმდეგ
სპეცრაზმი ხალხს ეზოებში დასდევდა და სადარბაზოებს კარებს ამტვრევდა, სასტიკად უსწორდებოდა ყველას, ვინც კი ხელში მოხვდებოიდა.
მანქანების ფანჯრებს უმსხვრევდნენ და სცემდნენ მძღოლებს, ვინც პროტესტის ნიშნად ასიგნალებდნენ.
ესროდნენ ბინების ფანჯრებს, რომელთა მაცხოვრებლები იღებდნენ იმას, რაც ხდებოდა.
მომიტინგეებს ლიდერები არ ჰყავთ.
მას შემდეგ, რაც პრეზიდენტობის კანდიდატმა სვეტლანა ტიხანოვსკაიამ ქვეყანა დატოვა და საჯაროდ მოუწოდა მომიტინგეებს აქციების შეჩერებისკენ, არცერთ პოლიტიკოსი რეჟიმის წინააღმდეგ ბრძოლას აღარ შეუერთდა.
ხალხი თავისით იკრიბება, ყოველგვარი ხელმძღვანელობის გარეშე. ზოგიერთი აქტივისტი ამტკიცებს, რომ ამ სიტუაციაში პროტესტის ლიდერი საჭირო არ არის. პირიქით, გამოსვლების დეცენტრალიზაცია ხელს უშლის ხელისუფლებას რეპრესიების განხორციელებაში.
პროტესტის გადაჯგუფება მიმიდინარეობს: მომიტინგეებმა ქალაქის ცენტრიდან გარეუბნებში გადაინაცვლეს. შეტაკებების უმეტესობა იქ მოხდა. მომიტინგეების მოქმედებების კოორდინაცია ანონიმური ტელეგრამ-არხებით ხდება.
მოსაზრება: პირველი რეალური “ევროპული რევოლუციის” შანსი
ცნობილი რუსი ეკონომისტი და პოლიტოლოგი ვლადისლავ ინოზემცევი მიიჩნევს, რომ გამოსვლები ბელარუსში პოსტსაბჭოთა სივრცეში სხვა მსგავსი მოვლენებისგან რადიკალურად განსხვავდება:
“შესაძლოა, ”ბელარუსის შემთხვევა” ბევრად უფრო საინტერესო და მნიშვნელოვანი აღმოჩნდეს, ვიდრე უკრაინული (მაიდანი). თუ უკრაინაში მასების რევოლუციურ ენერგიას ყოველთვის იყენებენ ოლიგარქების ესა თუ ის ჯგუფები, ბელარუსში დღეს არსებობს შანსი მართლაც სახალხო რევოლუციისთვის, რომელიც გამოკვეთს რეალურ და არა დანიშნულ ლიდერებს.
ბელარუსი არ არის რუსეთი; აქ ახლა მიმდინარეობს ბრძოლა არა პოლიტიკური კურსის შეცვლისთვის, არამედ ერის გადარჩენისთვის, რომლის სიცოცხლეს საფრთხეს უზურპატორი უქმნის“.
ყველაზე რეალურია ძლიერი პოპულარული მოძრაობის შექმნა ახალი ლიდერებით, იმის მსგავსი, რაც 1980-იანი წლების პოლონეთში, ბელარუსთან ახლოს, “სოლიდარობის” სახით არსებობდა.
2020 წლის მინსკი არც 2004 და 2014 წლების უკრაინული მაიდანების მემკვიდრეა, არც 2018 წლის სომხური პროტესტის, არამედ 1989 წლის მასშტაბური ევროპული წინააღმდეგობის, რომელმაც არა ცალკეულ მმართველებს, არამედ არაადამიანურ კომუნისტურ რეჟიმს მოუღო ბოლო.“
ბელარუსული პროტესტის ხუთი ახალი ტექნოლოგია. ვიდეო
