თავის მხრივ, აფხაზეთის ხელისუფლება ამაყად აცხადებს: ჩვენი საზღვარი საიმედოდაა ჩაკეტილი და თაგვიც კი ვერ გაძვრება, მით უმეტეს, დამნაშავე, ამდენი ფულით ხელში.
მოდით, სარკისებურად შემოვატრიალოთ სიტუაცია – მაგალითად, ოჩამჩირეში რომ გაეძარცვათ ბანკი და დამნაშავეს მიმალვა მოეხერხებინა, აფხაზი ჩინოვნიკებიც, დიდი ალბათობით, ხელს საქართველოს მხარეს გაიშვერდნენ, საბაჟო სამსახური კი დაიწყებდა მტკიცებას, რომ „აქ არავინ არ არის“.
ეს რიგით მოქალაქეებს არ შეუძლიათ ქართულ-აფხაზური საზღვრის შესაბამისი საბუთების გარეშე გადაკვეთა, თორემ დამნაშავეებისთვის განსაკუთრებულ პრობლემას არ წარმოადგენს საჭირო ნაპირზე გადასვლა.
და ეს უდავო ფაქტია. ოთხმოცკილომეტრიან მონაკვეთზე საკმაოდ ბევრი „ხვრელია“.
შედეგად, აფხაზი ყაჩაღები საქართველოში გარბიან, ქართველები კი აფხაზეთში იმალებიან. და ამას ვერაფერს უზამ, რადგან ორი დაპირისპირებული მხარის სამართალდამცავ ორგანოებს შორის, ფაქტობრივად, არანაირი კომუნიკაცია არ არის.
ქართველ ჟურნალისტებს შეუძლიათ დაურეკონ აფხაზეთის უშიშროების საბჭოს მდივანს, სერგეი შამბას და ჰკითხონ: თქვენთან ხომ არ გამოჩენილა გაქცეული დამნაშავე?
აი, ქართულ პოლიციას კი არ შეუძლია თავის აფხაზ კოლეგებს ანალოგიური კითხვით მიმართოს. შეიძლება, სიამაყის გრძნობა უშლით ხელს, შეიძლება, უბრალოდ ნდობა არ არის.
მაგრამ არსს ეს არ ცვლის – ქართულ და აფხაზურ სამართალდამცავ ორგანოებს შორის არანაირი კომუნიკაცია არ არის – რაც, რა თქმა უნდა, პრობლემებს უქმნის ორივე მხარეს.
პოლიტიკა პოლიტიკად, მაგრამ თუნდაც არაოფიციალურ დონეზე, ასეთი სახის კონტაქტები უბრალოდ აუცილებელია.
და სანამ ამგვარი კონტაქტები არ არის, ზუგდიდის ბანკის მძარცველს, თუკი მან მაინც მოახერხა აფხაზეთის ტერიტორიაზე გადასვლა, შეუძლია მშვიდად იყოს. აქ, მის ძებნას არავინ დაიწყებს. ისევე, როგორც აფხაზ ყაჩაღს შეუძლია მშვიდად იყოს საქართველოს ტერიტორიაზე.