„მე ხმა ქართულ ოცნებას მივეცი“ VS „მე ხმა ოპოზიციას მივეცი“. ქართველ ამომრჩეველთა მონოლოგები
31 ოქტომბერს საქართველოში საპარლამენტო არჩევნები ჩატარდა. ცესკოს ოფიციალური მონაცემებით, ხმების 48 პროცენტი მმართველმა გუნდმა მიიღო, 52 პროცენტი კი, ოპოზიციურმა პარტიებმა.
ოპოზიცია არჩევნების შედეგებს არ აღიარებს. ამბობს, რომ ხელისუფლებამ არჩევნები გააყალბა.
ასეა თუ ისე, ამ არჩევნებმა კარგად გამოაჩინა, როგორი პოლარიზებულია ქართული საზოგადოიება.
JAMnews-ი ესაუბრა რვა ამომრჩეველს – მათგან ოთხმა მმართველ პარტიას “ქართულ ოცნებას” მისცა ხმა, ოთხმა კი – სხვადასხვა ოპოზიციურ პარტიას.
ჩვენ დავინტერესდით, რა არგუმენტებით ისარგებლეს მათ, როდესაც კონკრეტული არჩევანი გააკეთეს:
“მე ხმა ქართულ ოცნებას მივეცი”
ნიკოლოზ გაბელია, 30 წლის, მსახიობი
2012 წელს ბიძინა ივანიშვილი რომ არ გამოჩენილიყო, ხალხი მესამედ აირცევდა „ნაციონალურ მოძრაობას“ იმიტომ, რომ იმდროინდელ ოპოზიციას ივანიშვილის გარეშე ხელისუფლების ჩანაცვლების ძალა არ ჰქონდა.
ახლაც ზუსტად ასეა. კი არიან სხვა პარტიებიც, მაგრამ სუსტები და რეალურად მხოლოდ ორი არჩევანია: „ნაციონალური მოძრაობა“ ან „ქართული ოცნება“. ამ ორში კი, მე ყოველთვის „ქართულ ოცნებას“ ავირჩევ.
ჩემი თაობა ჩაკეტილ, მძიმე წლებში გაიზარდა. რაც ახლა ჩვეულებრივია, მაშინ წარმოუდგენელი იყო. გავიგე, რომ ბანალურია რვა წლის შემდეგ კიდევ ცხრა წელზე ლაპარაკი, მაგრამ დიახ, ვილაპარაკებ მანამ, სანამ მახსოვს და მემახსოვრება მანამ, სანამ ცოცხალი ვარ.
სანამ ადამიანები, ვინც ის ცხრა წელი შექმნა, პოლიტიკაში იქნებიან, არ დამავიწყდება. კრიმინალს და ბოროტებას დრო ვერ განკურნავს. ეს გამორიცხულია. იმ ცხრა წლის დროს ქუჩაში გამოსვლა და ხელისუფლების გაკრიტიკება წარმოუდგენელი იყო – ან სასაფლაოზე გაიღვიძებდი, ან ციხეში ამოჰყოფდი თავს. ჩემს თავზეც გამომიცდია ასეთი ფაქტები, ჩემს მეგობრებზეც და ოჯახზეც.
დღეს კი, სიტყვის თავისუფლება ნამდვილად გვაქვს. გავიხსენოთ, რამდენი ოპოზიციური არხია. რუსეთთან მიმართებაშიც, მგონია, სწორი გზით მივდივართ და დასავლეთისკენ, ევროპისკენ გვაქვს გეზი. „ეს მთავრობა პრორუსულია“ – შეთხზული თეორიები მგონია.
თავად ბიძინა ივანიშვილს ნამდვილად ვერ დავუკარგავთ, რასაც საქართველოსთვის აკეთებს როგორც ქველმოქმედი. უზარმაზარ თანხებს პირადად დებს ქვეყნის განვითრებისათვის და ამის არ დანახვა არ შეიძლება.
რა თქმა უნდა, გამოსასწორებელი ამ მთავრობასაც ძალიან ბევრი აქვს. უდაოდ კადრების და პროფესიონალების ნაკლებობაა. პატარ-პატარა პარტიები რომ შევლენ პარლამენტში, ესეც ძალიან მახარებს. მრავალპარტიული, მრავალხმიანი პარლამენტი მომწონს, მაგრამ მე თვითონ ოცნებას დავუჭირე მხარი. არ მინდოდა თუნდაც ჩემი ერთი ხმა დაკარგულიყო „ნაციონალური მოძრაობის“ წინააღმდეგ.
მთავარია ის ძველი სახეები გაქრნენ. მაინც და მაინც 5-იანის სიძულვილი კი არ მაქვს. თუკი ახალი, ჯანსაღი, ჭკვიანი თაობა წამოვა, რომელსაც სწორი პრიორიტეტები და ქვეყნის სწორად განვითარების გეგმა ექნება, რა თქმა უნდა, მხარს დავუჭერ, მაგრამ დღეს ამას ვერ ვხედავ. ახლა ისევ იგივე სახეებს, ბოროტებას დაუფლებულ ადამიანებს ვხედავ და შესაბამისად ყოველთვის მეორე მხარეს ავირჩევ, რომ პირველი, ბოროტება დავამარცხო.
მარიკა ზარიძე, 50 წლის, დიზაინერი
კმაყოფილი და ბედნიერი ჩემს ცხოვრებაში არცერთ არჩევნებზე არ წავსულვარ. სულ ერთის მოსაშორებლად მეორეს ვაძლევ ხმას. ახლაც ასე იყო. მე ვარ „პირსისხლიანი“ ნაცების დაუძინებელი მტერი. ამიტომ, სანამ იარსებებს შანსი, რომ ნაციონალურმა მოძრაობამ ძალაუფლება დაიბრუნოს, ხმას სულ „ქართულ ოცნებას“ მივცემ.
ენა, მამული, სარწმუნოება – ჩემთვის ამ სამ ღირებულებაზე დგას საქართველო. მიშას და „ნაციონალური მოძრაობის“ დროს ეს სამი, ყველაზე მთავარი ღირებულება საშიშროების წინაშე დადგა. ამას ვერასდროს ვაპატიებ მათ და ვერც ვერასდროს დავივიწყებ.
მაგრამ თვითონ ოცნებაშიც ბევრი რამ მომწონს. კარგს მეტს აკეთებენ, ვიდრე ცუდს. სოფლის მეურნეობას მიხედეს. ქალაქებს, ქვეყანას უვლიან. საყოველთაო ჯანდაცვის სისტემა მომწონს ძალიან, ხანდაზმული დედა მყავს და ამ დაზღვევას ხშირად ვიყენებთ. ნამდვილად აკეთებენ ბევრ რამეს, უბრალოდ პიარი არ უვარგათ. მე პრორუსულობასაც ვერ დავაბრალებ ოცნებას.
თუმცა საბოლოო ჯამში, იმედგაცრუებული ვარ. იმედი მქონდა, რომ სამართლიანობა მეტად აღდგებოდა, დამნაშავეები დაისჯებოდნენ და რაც მთვარია, კანონი იკანონებდა. კანონი, ჩვენს ქვეყანაში არცერთი მთავრობის დროს ყოფილა უზენაესი. ოცნებამ „ნაციონალური მოძრაობის“ ბევრი შეცდომა გაიმეორა. დღემდე არ არის ბევრი მნიშვნელოვანი საქმე გამოძიებული.
ძალიან მინდა სიახლე, ახალი სახეები, ახალი ძალა. დიდი სიამოვნებით მივცემდი ხმას ახალ, კარგ პარტიას. მაგრამ სად არის? არ არის.
საერთოდ მთავრობა, ნებისმიერ შემთხვევაში კორუმპირებულია. ეს ყველგან ასეა. რუსეთშიც და ამერიკაშიც. ამიტომ ყოველთვის ოპოზიციაში უნდა იყო. ტაში არ უნდა დაუკრა, არ უნდა მოდუნდე. ამიტომ, მე „ოცნებასაც“ ვაკრიტიკებ იმის მიუხედავად, რომ ხმას ვაძლევ და მივცემ მანამ, სანამ „ნაციონალური მოძრაობა“ იარსებებს. მე ბიძინისტი არ ვარ, მე ანტიმიშისტი ვარ.
ჯაბა გერსამია, 37 წლის, ეკონომისტი
ქართული ოცნება დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიაში პირველი და ერთადერთი ძალაა, რომლის მმართველობის პერიოდშიც ქვეყანაში ომი არ გვქონია. ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია ფაქტია და სწორედ ამით ვიხელმძღვანელე, როდესაც წელს არჩევნებში ხმა “ქართულ ოცნებას” მივეცი.
მე პატარა ქალაქში ვცხოვრობ [ზუგდიდში] და მანამდე, ამ ქალაქის მოსახლეობამ ზეპირად იცოდა ვინ იყო პოლიციის უფროსი, პროკურორი და ა.შ. დღეს, “ქართული ოცნების” მმართველობის პერიოდში, ეს ადამიანები აღარ არიან მნიშვნელოვანი. მათი გვარები აღარ ვიცით და ჩვენს ცხოვრებაში დატვირთვა აღარ აქვთ. ისინიც ისევე მუშაობენ და ცხოვრობენ თავისთვის, როგორც მე ჩემთვის. ეს ძალიან მნიშვნელოვანი ცვლილებაა, ჩემი აზრით.
კიდევ, საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამა მომწონს ძალიან და მის გაგრძელებასაც მივეცი ხმა, როდესაც 41 შემოვხაზე. მოლოდინი მაქვს, რომ მესამედ მიღებული კონსტიტუციური უმრავლესობით ქართული ოცნება დაანგრევს იმ სტერეოტიპს, რომ კონსტიტუციური უმრავლესობა დამღუპველია.
თუმცა, ნამდვილად ვიცი, რომ ოთხი წლის შემდეგ იგივე მოთხოვნები აღარ მექნება მთავრობის მიმართ, რაც დღეს მაქვს. მოთხოვნები გაიზრდება და მომავალ არჩევებზე უკვე სხვა რამეს მოვთხოვ ხელისუფლებას.
ახლაც არ მომწონს ბევრი რამ. მაგალითად, ჩემი ქალაქის ცენტრში სახელმწიფო მიწა ინვესტორმა შეისყიდა. ჩემთვის ეს კატეგორიულად მიუღებელია. ადგილობრივი თუ ცენტრალური მთავრობა არცერთ შემთხვევაში არ უნდა ასხვისებდეს საყოველთაო მიწას, რომელიც ამ ქალაქის მოსახლეობას ეკუთვნის. მათ ამის უფლება არ აქვთ. ამან ძალიან გამაღიზიანა.
და საერთოდ, გამეხარდება, თუკი მეტად მემარცხენე პოზიციების მქონე პარტიები გამოჩნდებიან, რაც ახლა, ჩანასახშიც კი არ არის.
მარინა აბულაძე, 60 წლის, ჟურნალისტი
მმიმაჩნია, რომ პარლამენტში ოპოზიციაც აუცილებლად უნდა იყოს, მაგრამ მე პირადად, ხმა „ქართულ ოცნებას“ მივეცი.
როდესაც არჩევანზე ვლაპარაკობთ, პირველ რიგში უნდა ვთქვათ, რომ ყველაფერი
შედარებითია. ამიტომ დავიწყოთ სულ თავიდან.
მე თავის დროზე, 2003 წლის ვარდების რევოლუციის დროს, ახალგაზრდებს, მათ მიზნებს და გეგმებს დავუჭირე მხარი, მაგრამ ოთხი წლის შემდეგ დავინახე რომ ჩემი მოლოდინი რეალობას არ შეესაბამებოდა. სახლებში შევარდნა, დაჭერა, ადამიანების წამება, საკუთრების ჩამორთმევა, 7 ნოემბერი, 26 მაისი… უბედურება.
პირადად მე არაფერი შემხებია, სადაც ვმუშაობდი, ახლაც იქ ვმუშაობ და რა კაპიკებიც მაშინ მქონდა, ახლაც იგივე მაქვს. მაგრამ ფაქტია, რომ 2012 წელს წავიდნენ „ზონდერები“ და მოვიდნენ ნორმალური ადამიანები.
პოლიტკურ მრწამსს რომ თავი დავანებოთ, ბიძინა ივანიშვილი ძალიან მომწონს როგორც ქველმოქმედი. ადამიანმა თეატრები და ეკლესიები გადაარჩინა, შემოქმედ ადამიანებს მრავალი წლის განმავლობაში ხელფასები დაუნიშნა, ქუთაისის უნივერსიტეტი გახსნა, დენდროლოგიური პარკი… რა ვიცი, კიდევ რა ჩამოვთვალო.
რუსეთუმეაო. კი მაგრამ, როგორ? როგორ უნდა იყოს ადამიანი რუსეთუმე, როდესაც მთელი ფული რუსეთიდან საქართველოში გადმოზიდა?
კიდევ გახარია მომწონს ძალიან. მისი ქარიზმა, საუბრის მანერა მომწონს, ძალიან დამაჯერებელია. კახი კახიშვილი – არაჩვეულებრივი პროფესიონალი და თავმდაბალი, განათლენული ადამიანი. დავით სერგეენკო, სოზარ სუბარი, გია ვოლსკი… ეს ადამიანები ფულის გულისთვის არაფერზე წავლენ და მე მათ დიდ პატივს ვცემ.
ცუდი ყველგან არის, მაგრამ მე ვცდილობ კარგი დავინახო. ესენი, ოცნებას ვგულიხსმობ, ზიზღს არ თესავენ. ესენი უბრალოდ პასუხს სცემენ იმ კითხვებს, რასაც საზოგადოება სვამს. ისე, ცოტა მეტი სიმკაცრე და პრინციპულობა რომ გამოიჩინონ, არ იქნება ცუდი.
ახლა რაც ქუჩაში ხდება, არის ქართული სახელმწიფოებრიობის შეურაცხყოფა. ფაქტია, რომ არჩევნები კანონის დაცვის ჩატარდა და ახლა თუ რამე არ მოსწონთ, კონკრეტულად თითო ბიულეტენი უნდა გააპროტესტონ და რაც მთავარია, პატივი სცენ ქვეყნის იმ ნახევარს, რომელმაც სხვა აირჩია.
მოკლედ რომ ვთქვა, ესენი [„ქართული ოცნება“] ბევრად უფრო ჰუმანურები არიან, ვიდრე ისინი [„ნაციონალური მოძრაობა“]. ამ ხელისუფლებას ადამიანები არ სძულს. ამათ დროს ქუჩაში გასვლა საშიში არ არის. ბევრი ხე დაირგა. ქალაქი გამწვანდა და გალამაზდა. ჰაერი უკეთესია. მინუსებიც არის, მაგალითად სიღარიბე, მაგრამ აი ახლა, გაზს და დენს რომ არ გადავიხდით რამდენიმე თვე [კორონავირუსის პანდემიის პერიოდში ხელისუფლებამ სუბსიდირების პროგრამა აამოქმედა_JAMnews], ესეც ხომ საქმეა, არა?!
“მე ხმა ოპოზიციას მივეცი”
ირაკლი არეშიძე, 35 წლის, ბარის მეპატრონე
ეს მთავრობა არის პრორუსული და ეს არის ყველაზე დიდი მიზეზი, რატომაც არ მომწონს. იმდენად პრორუსულია, რომ სულ პარალელს ვავლებ რუსული მმართველობის სტილთან. გახარია რომ მელაპარაკება, მგონია, რომ რუსეთი მელაპარაკება. და რაც მთავარია, ქვეყანას მართავს ადამიანი, რომელსაც პასუხი არაფერზე მოეთხოვება. ბიძინა ივანიშვილს ძალაუფლების შესაბამისი პასუხისმგებლობა არ აქვს და რა გამოდის? რაც არ უნდა დააშავოს მან დღეს, ხვალ შეუძლია ყველაფერი ახალი, სუფთა ფურცლიდან დაიწყოს.
საშინლად მაღიზიანებს მთავრობის დამცინავი ტონი. შთაბეჭდილება მრჩება, რომ თავიანთ, ახალ რეალობას ქმნიან, რომელიც არ არსებობს. ხალხს ეს მთავრობა არ აურჩევია. რომ აერჩია, ასეთ კრიზისში ხომ არ ვიქნებოდით ახლა?
ვთქვათ, არ გააყალბეს და მართლაც მიიღეს 48 პროცენტი. დანარჩენმა 52 პროცენტმა, ანუ უმრავლესობამ ხომ არ მისცა მათ ხმა? ანუ ყველა იმ ადამიანს, ვინც არჩევნებზე წავიდა და ქართული ოცნება არ შემოხაზა, მთავრობა „ნაცებს“ უწოდებს. ეს ნორმალურია?
მათი პოლიტიკა მხოლოდ გაუთავებლად წინა მთავრობის ბუად გამოყვანასა და მათი დაბრუნების მიმართ შიშის დანერგვაზე დგას და საბოლოო ჯამში, მუშაობს კიდეც. ხალხი, ვინც ძალიან ნაწყენია წინა ხელისუფლებაზე, გულს იფხანს. ბევრი ადამიანი ხელს ითბობს ამით – ეკონომიური სარგებელი აქვთ, ან ქართუ ბანკთან არიან დაკავშირებულები, ან მათი ბებია ივანიშვილის დახმარებას იღებდა და ა.შ. აბა სხვა შემთხვევაში ვერ წარმომიდგენია, ხედავდე დღეს რა ხდება და ისევ 10 წლის წინანდელ ამბებზე იყო გაბრაზებული. დღევანდელ ამბებზე რატომ არ ბრაზდებიან?
რატომ არ ახსოვთ საყდრისის აფეთქება, ციანიდის საქმე, ხორავას ქუჩის გამოუძიებელი მკვლელობა, ია კერძაიას საქმე, 20 ივნისი?
რატომ არ ბრაზდებიან რომ ეკონომიკა აბსოლუტურად ჩამოშლილია, არცერთი სახელმწიფო ინსტიტუტი არ მუშაობს და წინა ხელისუფლების დროს არსებული პრობლემები დღესაც გვაქვს?
ის მთავრობა ხომ იმიტომ გადავირჩიეთ, რომ დანაშაულებრივი იყო. „ნაცების“ დროს ეკონომიკა მაინც მიდიოდა წინ, მაგრამ ადამიანის უფლებების საკითხი იყო ძალიან პრობლემური. ახლა არც ეკონომიკა მიდის წინ და ადამიანის უფლებებიც არავის აწუხებს.
არჩევნები ხომ ერთადერთი ამოსუნთქვაა ადამიანებისთვის, მივიდნენ და საარჩევნო ყუთთან გამოხატონ ის, რაც არ მოსწონთ, რაზეც ფიქრობდნენ და რაც დაუგროვდათ. ეს ხომ შანსია, სცადონ მაინც, რამე შეცვალონ. ეს ხელისუფლება ამ არჩევანს გვართმევს. ყველანაირად ცდილობენ, რომ მოქალაქეებმა არჩევნებზე წასვლის სურვილი „მაინც არაფერი შეიცვლება“ მოტივით დაკარგონ.
ასეთ გაყალბებაზე თვალის დახუჭვა კი, დემოკრატიაზე უარის თქმაა. როგორ უნდა შეხვიდე პარლამენტში, როცა იცი, რომ არჩევნები გაყალბდა? მეორეს მხრივ, არეულობა და დესტაბილიზაცია ძალიან აწყობს რუსეთს, შესაბამისად არ გვაწყობს ჩვენ. ალბათ სასამართლოში ყველა შესაძლებელ ინსტანციას უნდა მივმართოთ, თუმცა სასამართლოც რომ არ გვაქვს?
მე პირადად არცერთი პარტიის განსაკუთრებული მხარდამჭერი არ ვარ, მაგრამ მაინც ვაკეთებ არჩევანს იმის მიხედვით, მეტნაკლებად რომელი მათგანი იზიარებს ჩემს ღირებულებებს. უნდა გავაკეთოთ არჩევანი, სხვა გზა არ არის და ხმა მივცეთ პატარა პარტიებს, რომ ერთხელ და სამუდამოდ დავასრულოთ ეს გაუთავებელი ომი ამ ორ ძალას შორის.
რა მომწონს? თქვენ წარმოიდგინეთ და ჭავჭავაძის გამზირი.
მარიამ ბედიანაშვილი, 30 წლის, კლინიკური ონკოლოგი
ძალიან ბევრი დრო ჰქონდათ იმისთვის, რომ საკუთარი შესაძლებლობები გამოევლინათ და ის გეგმები, რომლებიც 2012 წელს დაისახეს, სისრულეში მოეყვანათ.
თუმცა, არცერთი გეგმა არ შესრულებულა. მაგალითად, დასაქმების პრობლემის აღმოფხვრა, სიღარიბის დაძლევა, განათლების და ჯანდაცვის სისტემების გაუმჯობესება. ჯანდაცვასთან მე უშუალო შეხება მაქვს და რეფორმა ნამდვილად გაატარეს, თუმცა მალევე შეიცვალა ბევრი რამ და საყოველთაო დაზღვევა ყველა მოქალაქისათვის ხელმისაწვდომი აღარ არის.
მთავრობას ჩვენ იმისთვის ვუხდით ფულს, რომ შემდეგ მან ჩვენს ჯანმრთელობაზე, განათლებაზე, დასაქმებაზე იზრუნოს. ესენი კი, არც კი გვისმენენ, სხვა ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ.
პირველ ჯერზე ხალხმა ცვლილებებს მისცა ხმა. მეორე შემთხვევაში, კარგად გამოჩნდა როგორ უჭირს მოსახლეობას, როდესაც თითო ტომარა კარტოფილზე გაცვალა საკუთარი ხმა. ახლა კი, საერთოდ არ ვფიქრობ, რომ ეს მთავრობა ხალხმა აირჩია. თვითონ აირჩიეს საკუთარი თავი. ჩვენთვის, მათ არაფერი უკითხავთ. არაჩვეულებრივად იყვნენ მომზადებულები გაყალბებისთვის და გააყალბეს კიდეც.
ამიტომ, დღეს პროტესტი ძალიან მნიშვნელოვანია. მთავრობას უნდა დავანახოთ, რომ გვაქვს ძალა, მათგან მოვითხოვოთ ის, რისი უფლებაც გვაქვს. თუმცა, შარშან რომ მოვითხოვეთ, თვალები დაგვთხარეს საპასუხოდ.
წელს, კი პანდემიის პირობებში, დიდი შეკრებების მომხრე ნამდვილად არ ვარ. მე რასაც ვხედავ, უმეტესობა ნამდვილად იცავს რეკომენდაციებს, მაგრამ ერთმა ან ორმა ადამიანმაც კი რომ არ დაიცვას დისტანცია, ან მოიხსნას პირბადე, შეიძლება კიდევ უარეს მდომარეობაში აღმოვჩნდეთ. მეორეს მხრივ, ამ სიტუაციას მთავრობა თითზე იხვევს და ბოროტად იყენებს.
ოპოზიციიდან ახლა ქალი ლიდერები მომწონს ძალიან. გამოკვეთილი, ზუსტი და მკაფიო მესიჯები აქვთ. აქამდე, პირველ პლანზე ვერ ვხედავდი ხოლმე ქალ ლიდერებს და ახლა ეს ფაქტი ძალიან მახარებს.
უნდა გამოვაფხიზლოთ ხელისუფლება. უნდა გამოიხედონ თავიანთი ჭუჭრუტანებიდან, მოგვისმინონ და დათმონ. სხვა გზა არ არის. უნდა
დაინახონ როგორი გაბრაზებულები ვართ და როგორ გვაწყენინეს.
გიორგი კიკონიშვილი, 32 წლის, სამოქალაქო აქტივისტი
საქართველოში პოლიტიკა გაქრა. ის კორუმპირებული, ერთჯერადი გამოყენების ოპორტუნისტების მძარცველობითმა საქმიანობამ ჩაანაცვლა, რომლებიც ყოველგვარი ეთიკისა და დაწერილი თუ დაუწერელი კანონების მიღმა მოქმედებენ.
უძრაობა და მავნებლობა, ეს არის მთავარი, რაც „ქართული ოცნების” ხელისუფლებამ ჩვენს ქვეყანას მოუტანა რვაწლიანი მმართველობის პერიოდში.
არ მახსენდება არცერთი ახალი ინიციატივა, რეფორმა, ნაბიჯი, რომელიც ჩვენი ქვეყნის, საზოგადოების წინსვლისა და კეთილდღეობის მიზნით გადაიდგა.
ამის გათვალისწინებით და შემთხვევით მოპოვებული ძალაუფლების შენარჩუნების მიზნით, ეს ჯგუფი გაუგებარ, ჩვენთვის აქამდე უცნობი ტიპის ავტორიტარულ რეჟიმად ჩამოყალიბდა, სადაც ყველა გადაწყვეტილებას, რბილად რომ ვთქვათ, საეჭვო წარსულისა და რეგალიების მქონე ფიგურა, ბიძინა ივანიშვილი იღებს.
ყველა სახელმწიფო ინსტიტუტი ჩამოშლილია – სასამართლო, პარლამენტი, მთავრობა, საარჩევნო კომისია, პრეზიდენტის ინსტიტუტი. ასეთ დროს თავისუფალი, დემოკრატიული და მშვიდი სამოქალაქო ცხოვრება შეუძლებელია.
2020 წელს არჩევნების უფლება სრულიად ძალადობრივი და ბარბაროსული გზებით ჩამოგვართვეს. შეიძლება ითქვას, რომ პირდაპირ ეთერში ვიხილეთ წინასაარჩევნო სახელისუფლებო პროპაგანდა და მოსყიდვით, ძალადობით, ხშირად შემთხვევაში იარაღის მუქარითაც კი მიღებული ხმები. შემდეგ კი ყველამ ვნახეთ, რა ხდებოდა საუბნო კომისიების ოქმებში ღიად და დაუფარავად.
ამ ყველაფერის ფონზე პარლამენტში შესვლა სამუდამოდ დაუკარგავს აზრს არა მხოლოდ არჩევნებს, არამედ საქართველოში დემოკრატიული ინსტიტუტებისა და პროცესის გაძლიერების მცირე იმედსაც კი.
ამიტომ მოდით, დავტოვოთ ყველაფერი ისე, როგორც არის. ნუ მოვიტყუებთ თავს, შევხედოთ ერთპარტიულ პარლამენტს – ესაა ამ ხელისუფლების სახე, ყველასგან მიტოვებული, გროტესკული, სასაცილო სახე მმართველი ჯგუფის. ამიტომ, ვემხრობი, რომ თუ ნებას არ შეიცვლიან და ახალ არჩევნებს არ დანიშნავენ, თვალი გავუსწოროთ ამ სახეს და რაც შეიძლება სასაცილოდ წარმოვაჩინოთ ის.
2020 წლის საპარლამენტო არჩევნებზე ქართულმა საზოგადოებამ კოალიციური მთავრობა და პარლამენტი აირჩია, ძალთა შესაბამისი ბალანსითა და პროპორციით. ჩვენ შეიძლება ბევრი ვიდაოთ ამ მთლიანი, არჩეული პოლიტიკური კლასის ავ-კარგიანობაზე, მაგრამ სამწუხაროდ ესაა ჯგუფი იმ ადამიანებისა, რომელიც ქმნის დღეს ქართულ პოლიტიკას და ამას ვერ გავექცევით. იმაზე მაღლა ვერ ავხტებით, ვიდრე მოცემულ მომენტში შეგვიძლია.
მოჩვენებითი მრავალფეროვნების მიუხედავად, სამწუხაროდ, მიმაჩნია, რომ საქართველოს პოლიტიკური სპექტრი თითქმის იდენტური სოციალური და პოლიტიკური ხედვების მქონე ჯგუფებითაა დაკომპლექტებული.
ესაა მემარჯვენე აკვიატებების მქონე 90-იანი წლების თაობა, რომლებისთვისაც სოციალური, სოლიდარული სახელმწიფო საბჭოთა კავშირთან და ბორკილებთან ასოცირდება, ხოლო სოციალურ დარვინიზმში გადასული კაპიტალიზმი – თავისუფლებასთან.
პირადად მე, მიმაჩნია, რომ ჩვენს პოლიტიკურ ცხოვრებას გაჯანსაღების ყველა რესურსი ამოწურული აქვს მანამ, სანამ პოლიტიკურ ველზე ახალგაზრდა, მეცნიერებაზე, ცოდნაზე დაფუძნებული მემარცხენე პროგრესული ძალები არ გააქტიურდებიან, რომელთაც პრობლემების იდენტიფიცირებისა და მისი გადაჭრის ჰუმანური გზები აქვთ დასახული. თუმცა, ამის მიუხედავად, ამ არჩევნებზე ხმა ერთ-ერთ ოპოზიციურ კანდიდატს მივეცი, რათა ამ ეტაპზე არსებული უმცირესი რესურსებიც კი გამოვიყენოთ ცვლილებებისთვის.
თუმცა, თუკი ჯერ კიდევ არ ვიცით როგორ უნდა ავაშენოთ თავისუფალი, თანასწორი, სოლიდარული საზოგადოება და როგორი უნდა იყოს ღირსეული, ქმედითი პოლიტიკა, “ქართული ოცნების” მმართველობის წყალობით ახლა ის მაინც ნამდვილად ვიცით, როგორი არ უნდა იყოს ის.
ციცი ციცხვაია, 55 წლის, მხატვარი
სახელმწიფო აბსოლუტურ ვაკუუმშია.
მთავარი პრობლემა ისაა, რომ ქვეყანას არაპროფესიონალი მმართველი ჰყავს. პრემიერ-მინისტრს, პრეზიდენტს, პარლამენტის თავმჯდომარეს რომ ვუსმენ ხოლმე, მეც კი, პროფესიით მხატვარი, რომელსაც პოლიტიკაში განათლება არ მაქვს, ვხვდები, რომ პირდაპირი მნიშვნელობით აბსურდულ სისულელეებს ლაპარაკობენ.
საერთოდ, როგორ დავუშვით, რომ ოლიგარქი გვაზის თავზე? ლაპარაკიც კი არ იცის, აზროვნებას რომ თავი დავანებოთ. ერთხელ მაინც უთქვამს რამე ჭკვიანური?
ძალიან გაბრაზებული ვარ. მირჩევნია მთავრობაში პოლიტიკოსი იყოს, რომელიც შეცდომებს დაუშვებს და მე მას პოლიტიკურად შევეწინააღმდეგები, ვიდრე ადამიანი, რომელსაც აქვს უამრავი ფული და საკუთარი სურვილისამებრ წყვეტს ვის დაეხმაროს, ვის რა მისცეს, ვის რა გაუკეთოს.
მე არ მინდა მეხმარებოდნენ. ქვეყანას პოლიტიკოსები უნდა მართავდნენ. ჩვენ, მოქალაქეები ვქირაობთ და ფულს ვუხდით კონკრეტულ პარტიას, რომ შემდეგ ის ჩვენ მოგვემსახუროს. როდესაც სახელმწიფოსთვის მოქალაქე პრიორიტეტი არ არის, იწყება ქვეყნის ნგრევა. როგორ ვიფიქრებდი, რომ 30 წლის განმავლობაში ლუკმა-პურის შოვნაზე ვიფიქრებდით და მეტზე ვერაფერზე.
მარტო ანაკლიის პროექტის გაჩერება როგორ უნდა ვაპატიოთ ამ მთავრობას. და რა გააკეთეს სანაცვლოდ? პენსია გაზარდეს 20 ლარით, რომელიც დღევანდელ ფასებს თუ გადავხედავთ, უფრო ნაკლებია იმასთან შედარებით, რაც მანამდე იყო.
ან ეს შედარებები რა არის – „აღარ გახსოვთ მაშინ რა ხდებოდა?“ და თუ მახსოვს, ახია ჩემზე?! და რადგან ის მახსოვს, ახლა უნდა გავჩუმდე?!
წელს მაგალითად, მარტო ჩემს უბანზე 50 ბიულეტენი გაქრა. საერთოდ არ მესმის, რატომ უნდა უნდოდეთ ხელისუფლებაში მესამედ მოსვლა. სულ უნდა იყვნენ, გაუთავებლად?
ჩემთვის არ აქვს მნიშვნელობა ვინ წამომყვება აქციაზე და ვინ არა. 20 ივნისს 12-ის ნახევარზე პარლმენტთან ვიდექი, მარტო. პირადად არავის დაუძახია იქ ჩემთვის, მაგრამ ვთვლი, რომ ყველა მოქალაქემ უნდა მოიხადოს თავისი ვალი.
მე გირჩს მივეცი ხმა. იმიტომ კი არა, რომ ვგიჟდები ისე მომწონს, უბრალოდ მინდა, რომ პარლამენტში იყონ.
ახლა, ამ სიტუაციაში, როგორც ამომრჩეველი, სრულ უფლებას ვაძლევ ჩემ მიერ არჩეულ პარტიას, რომ პარლამენტში არ შევიდეს. საყოველთაო პროტესტი უნდა გამოვუცხადოთ გაყალბებულ არჩევნებს და ყველგან, სადაც ხმა მიგვიწვდება, ვთქვათ, რომ ბიძინა ივანიშვილი არის პუტინის მიერ დასმული ოლიგარქი.
