“ახლა უნდა მოგკლათ” - აფხაზეთში რუსი ტურისტი აწამეს
სანქტ-პეტერბურგის მკვიდრ არტემ რუსკიხის ამბავი, რომელიც აფხაზეთში დასასვენებლად ჩავიდა და ადგილობრივმა მილიციამ, რომელმაც ის ნარკორეალიზატორად ჩათვალა, მკაცრი “პრესი” მოუწყო – აფხაზეთში მხოლოდ ადგილობრივი ტელეგრამ-არხების მეშვეობით გახდა ცნობილი.
არტემ რუსკიხი სცემეს, ხეზე ჩამოკიდეს და მდინარეში ახრჩობდნენ. შემდეგ იგი რუსეთის საზღვარზე მიიყვანეს და უთხრეს, რომ აფხაზეთში აღარასდროს ჩამოვიდეს. სოციალური ქსელების მომხმარებლები აფხაზეთში აღშფოთებულები არიან. პრაქტიკულად არავის ეპარება ეჭვი იმაში, რომ ამ ამბავში აღწერილი ფაქტები სიმართლეა, ვინაიდან უამრავი შემთხვევაა, როდესაც აფხაზეთში მილიცია ჩვენებებს წამების გზით მოიპოვებს – ზოგჯერ ფატალური შედეგით. იმის თაობაზე, რაც რუს ტურისტს შეემთხვა, აფხაზეთის გენერალურმა პროკურატურამ წინასაგამოძიებო მოკვლევა დაიწყო.
აფხაზეთმა ერთ-ერთმა პირველმა გახსნა საზღვრები რუსებისთვის კორონავირუსის კარანტინის შემდეგ. გასული წლის აგვისტოდან მას 600 ათასზე მეტი დამსვენებელი სტუმრობდა. ახალ საკურორტო სეზონში, რომელიც ამ დღეებში იწყება, აფხაზეთი კიდევ ნახევარ მილიონ ტურისტს ელოდება.
რუსი ტურისტების ამბავი, რომლებიც აფხაზ ძალოვნებთან შეხვედრის შემზარავ დეტალებს ჰყვებიან, რუსულმა გამოცემა Mediazona- მ გამოაქვეყნა.
გამოცემა აღნიშნავს, რომ კარგი იქნება თუ ყველა, ვისაც აფხაზეთში მოგზაურობა სურს, პეტერბურგის მკვიდრი არტემ რუსკიხის ისტორიას გაეცნობა, რომელიც აფხაზეთის შინაგან საქმეთა სამინისტროს “სტუმართმოყვარე” წარმომადგენლებმა სცემეს, ხელკეტით გაუპატიურებით დაემუქრნენ, ხეზე ჩამოკიდებით და მდინარეში თავის ჩაყოფით ახრჩობდნენ, შემდეგ კი საზღვარზე მიიყვანეს და ურჩიეს აღარ დაბრუნებულიყო.
შვებულება
ბოლო ოთხი წლის განმავლობაში 28 წლის არტემ რუსკიხი პეტერბურგის მონაცემთა ცენტრში სისტემურ ინჟინრად მუშაობს. მისი 30 წლის მეუღლე დარია მოროზოვა მხატვარია.
რუსკიხი და მოროზოვა ამბობენ, რომ მოგზაურობა უყვართ. 2021 წლის გაზაფხულზე წყვილმა საქართველოში მოგზაურობა დაგეგმა. მაგრამ იქ ლოქდაუნს არ აუქმებდნენ, ბილეთები კი ისევ ძვირი იყო.
- აფხაზეთის პარლამენტმა ამნისტია გამოაცხადა, შსს და საზოგადოების ნაწილი კატეგორიული წინააღმდეგია
- მოსაზრება: „კრიმინალური აფხაზეთი – როგორ მივიღეთ ის?“
ამიტომ მათ ალტერნატივად აფხაზეთი აირჩიეს. ბოლო წამს მათ მეგობარი პოლინა სალმინა შეუერთდა.
ისინი სოჭის აეროპორტში 5 და 6 აპრილს ჩაფრინდნენ. სამეულს უკანა ბილეთები 14 აპრილისთვის ჰქონდათ.
საზღვრის გავლის შემდეგ, მათ ავტოსადგურში ყველასთვის ერთი SIM ბარათი შეიძინეს და მიკროავტობუსით გაგრაში წავიდნენ. იქ ისინი გესთჰაუს Black Sea Cottages -ში დაბინავდნენ და შემდეგ სასეირნოდ გავიდნენ. რადგან არტემმა საინტერესო ადგილები თავის ტელეფონში მოინიშნა, გადაწყვიტეს საერთო SIM-ბარათი მისთვის გადაეცათ.
საღამოს ისინი ღვინის მაღაზიაში წავიდნენ და იქ რუსი ეკატერინა გლაზკოვა გაიცნეს.
მეორე დილით ახალგაზრდებს რიწიდან პატარა რიწამდე საფეხმავლო მარშრუტის გავლა უნდოდათ. მაგრამ საოჯახო სასტუმროს თანამშრომლებმა გააფრთხილეს, რომ იმ ადგილებში ჯერ კიდევ თოვლი იდო და იქ სიარული უსაფრთხო არ იყო. ამიტომ პეტერბურგელებმა გაგრასთან ყველაზე ახლოს მდებარე მთა – მამძიშხა აირჩიეს, რომლამდეც 30 კილომეტრიანი სერპანტინია გასავლელი, სადაც სხვადასხვა სიმაღლეზე გადასახედი მოედნებია მოწყობილი.
დაკარგული
მამძიშხაზე ფეხით ასვლას რამდენიმე საათი სჭირდება, ამიტომ სტუმრებმა ტაქსი გამოიძახეს. მათ ტყეში ისეირნეს, სურათები გადაიღეს და სხვა ადგილზე გადაინაცვლეს, რომელიც ფერდობზე, უფრო ქვემოთ მდებარეობს. ამას რამდენიმე საათი დასჭირდა და ამასობაში მოსაღამოვდა.
მეორე გადმოსახედი მოედნის ქვემოთ ახალგაზრდებმა ძველი ბერძნული სასაფლაო და ეკლესიის ნანგრევები შენიშნეს. გოგონებმა არტემს იქ გასეირნება შესთავაზეს. თუმცა ის დაღლილი იყო,ადგილზე დარჩა და სმარტფონში სოციალური ქსელების სქროლვით ერთობოდა.
რაღაც მომენტში არტემი შეშფოთდა: გოგონები დიდი ხნის განმავლობაში არ ჩანდნენ. იგი სასაფლაოზე მივიდა, საფეხურებზე ჩამოჯდა, შემდეგ სასაფლაოს გარშემო დაიწყო სიარული. დარიას თქმით, ამავე დროს ის და პოლინაც სასაფლაოს გარშემო დადიოდნენ და არტემს ეძახდნენ, მაგრამ ვერ იპოვეს.
მიხვდა რა, რომ მათ ერთმანეთი დაკარგეს, რუსკიხი გზაზე დაბრუნდა და დაღმართზე დაეშვა. ხუთი წუთის შემდეგ მასთან ახლოს მანქანა გაჩერდა, იქიდან ორი სამოქალაქო ტანსაცმლიანი კაცი გადმოვიდა. მათ აფხაზეთის მილიციის სისხლის სამართლის სამძებროს საბუთები უჩვენეს, არტემს პასპორტი სთხოვეს და მოითხოვეს ახსნა, თუ რას აკეთებდა იქ. რუსკიხი მანქანაში ჩასვეს, რომელიც შემდეგ აღმართზე ავიდა. გზად მესამე მამაკაცი ტყიდან გამოვიდა და მანქანაში ჩაჯდა. მისი საუბრის ტონიდან ჩანდა, რომ ის წოდებით უფროსი იყო.
თავდაპირველად მილიციელებმა უწყინარი კითხვები დაუსვეს – ვინ იყო, რას აკეთებდა აქ, როგორ ჩამოვიდა. მეორე გადმოსახედ მოედანზე კიდევ ერთი მანქანა ელოდათ. არტემი მასში გადასვეს და საუბარი იქ სულ სხვაგვარად წარიმართა – მილიციამ ტელეფონის პაროლი მოსთხოვა.
– თავიდან აღშფოთებული ვიყავი: ვკითხე, რის საფუძველზე მივყავდი, სად. მაგრამ მათ უკვე მკაცრად დაიწყეს ლაპარაკი, თქვეს, რომ წამიყვანენ განყოფილებაში, სადაც ჩემს პასპორტს გადაამოწმებდნენ. მათ თქვეს, რომ სპეცოპერაციას ატარებდნენ, მაგრამ არ ამბობდნენ, რა ოპერაციას… ჩემს ტელეგრამში შევიდნენ, დაიწყეს იქ სურათების დათვალიერება, სიტყვების შეყვანა, როგორიცაა “მოსაწევი”, “პლანი”, ” ნარკოტიკი ”. პეტერბურგში ვეწეოდი ხოლმე, ამიტომ რაღაც სიტყვები ამოაგდო. შემდეგ მათ დაიწყეს რუკების საშუალებით აპლიკაციებში კოორდინატების ძებნა, მაგრამ ვერაფერი ნახეს, – იხსენებს რუსკიხი.
იგი ქალაქ გაგრაში, შინაგან საქმეთა განყოფილებაში მიიყვანეს. მორიგე მილიციელებმა არტემის ყველა ნივთი მოწმეების და ოქმების შევსების გარეშე გაჩხრიკეს. შემდეგ ტურისტი ადმინისტრაციული პატიმრების საკანში მოათავსეს, სადაც მან რამდენიმე საათი გაატარა.
ამასობაში გოგონებმა, რომლებიც კომუნიკაციის გარეშე დარჩნენ, სასტუმროსკენ აიღეს გეზი. ტელეფონის დამუხტვის შემდეგ, დარია “ლოკატორში” [აპლიკაცია ტელეფონის ნომრებით ადამიანების მოსაძებნად] შევიდა და არტემის iPhone პოლიციის ადგილობრივი განყოფილების მისამართზე იპოვა. გოგოები იქ ფეხით წავიდნენ.
– შევედით და ვკითხე: ხომ არ იცით, მეგობარი მთებში დავკარგეთ, ასე და ასე ჰქვია და როგორ მოვიქცეთ? მათ თქვეს, რომ ის მათთან იყო, გვითხრეს 15 წუთი დავლოდებოდით. მიმღები განყოფილების შუშის იქით მისი ზურგჩანთა დავინახე.
გოგონები განყოფილების კიბეებზე ჩამოსხდნენ. ისინი ვარაუდობდნენ, რომ არტემი ქუჩაში ალკოჰოლის სმის გამო დააკავეს – მას თან ჰქონდა ერთი ბოთლი ღვინო. 20 წუთის შემდეგ მათ კვლავ სცადეს პოლიციის განყოფილებაში შესვლა, მაგრამ ამჯერად არ შეუშვეს. შემდეგ პოლინამ და დარიამ ეკატერინა გლაზკოვა დაინახეს, რომელიც წინა დღეს გაიცნეს. მან იცნო გოგონები და უთხრა, რომ აფხაზეთში ქუჩაში ალკოჰოლის დალევის გამო არავის იჭერენ.
– მან გამოგვკითხა, რა მოხდა. ჩვენ ოდნავი სიხარულით ვუთხარით, რომ ახლა ჩვენ ვიცით, რომ ესენი არა ბანდიტები, არამედ მილიციელები არიან, მას დაკითხავენ და გაათავისუფლებენ. თუმცა ამაზე ის დაიძაბა და დაგვიწყო საუბარი კორუფციაზე, ცუდ პოლიციელებზე – ის ჩვენზე ცოტათი უფროსია და ყველაფერს სერიოზულად უყურებდა. შემდეგ ის შიგნით შევიდა, მილიციელს ესაუბრა. მას უთხრეს, რომ არტემი მალე გამოვიდოდა, რომ ის საბუთებს ავსებდა. სანამ ჩვენ ველოდებოდით, ერთი თანამშრომელი გამოვიდა ჩვენთან და მშვიდად აგვიხსნა, რომ ჩატარდა სპეცოპერაცია და არტემი არასწორ ადგილას არასწორ დროს მოხვდა, რომ მას არ გაუმართლა. მალე იგი მართლაც გაათავისუფლეს, – ამბობს დარია.
დაახლოებით 23:00 საათზე რუსკიხს ტელეფონი, ზურგჩანთა და პასპორტი დაუბრუნეს. იგი განყოფილების ეზოში გავიდა, გახარებული იმით, რომ აფხაზ მილიციელებთან პრობლემები დასრულდა, პეტერბურგელები დაემშვიდობნენ ეკატერინას და თავიანთი სასტუმროსკენ წავიდნენ.
მაგრამ ხუთი წუთის შემდეგ მათ მანქანა წამოეწიათ, რომელშიც იგივე მილიციელები ისხდნენ, რომლებმაც არტემი დააკავეს.
დაკითხვა
მათ არტემი ისევ ჩაისვეს მანქანაში, გოგონებს კი უთხრეს, რომ მას ერთი ქაღალდი დარჩა ხელმოსაწერი. დარიასა და პოლინას უთხრეს, ფეხით გაჰყოლოდნენ, თან ერთ-ერთი მილიციელი მიუჩინეს.
როგორც არტემი იხსენებს, განყოფილებაში ის დაახლოებით 15 წუთით კვლავ საკანში, შემდეგ კი ზედა სართულზე კაბინეტში აიყვანეს. მას იქ რამდენიმე სამოქალაქო ტანსაცმლიანი მამაკაცი ელოდა. ფორმაში მხოლოდ ერთი იყო, სლავური გარეგნობის, დანარჩენები მას “მაიორს” ეძახდნენ. მან ტურისტს გამოკითხა, როდის ჩამოვიდა ის აფხაზეთში, რამდენჯერ იყო ნამყოფი და რა დაემართა მას რუსეთში წელიწადნახევრის წინ.
– ისეთი ტონით საუბრობდნენ, თითქოს წელიწადნახევრის წინ რაღაც შემემთხვა – ვიცითო და შენ გვატყუებო. მე არ ვიცოდი, რადგან პრობლემა არასდროს მქონია. აბსოლუტურად არ მესმოდა, რაში იყო საქმე, – ამბობს ახალგაზრდა მამაკაცი.
შემდეგ არტემი სასტუმროში ჩხრეკაზე წაიყვანეს – მილიციამ გასაღები დარიას გამოართვა, რომელსაც პოლინასთან ერთად მეზობელ ოთახში იგივე კითხვებს უსვამდნენ. მათ ჩანთები გულდასმით გაჩხრიკეს. პოლიციელები მხოლოდ პოლინას დღიურით დაინტერესდნენ, მაგრამ საინტერესო ვერც იქ იპოვეს.
გოგონები სხვა კაბინეტში გადაიყვანეს. იქ მათ მაღალი კაცი ესაუბრა, რომელსაც დანარჩენი მილიციელები “მაგა”-ს ეძახდნენ.
– ის ფანარს გვინათებდა თვალებში და ამბობდა, რომ ასე გაიგებს, სიმართლეს ვამბობთ თუ არა – იხსენებს დარია – მას ძალიან გაუკვირდა ჩემი ამბავი სასაფლაოს შესახებ. მისი აზრით, იქ მხოლოდ უსახლკაროები ან ნარკომანები დადიან. ჩვენ შევეცადეთ აგვეხსნა, თუ რატომ არის ნორმალური სასაფლაოზე სეირნობა, მაგრამ მათ უბრალოდ დაგვცინეს. თითქოს სულ რაღაც ტყუილებში ჩვენს გამოჭერას ცდილობდნენ, მაგრამ ჩვენ ყველაფერი ისე ვთქვით, როგორც იყო.
როდესაც “მაგა” წავიდა, სხვა მილიციელებმა გოგონებს ტელეფონები წაართვეს და კარგა ხანს ფოტოსურათებს და მიმოწერებს ათვალიერებდნენ. გოგონებმა, რომლებმაც გაიგეს, რომ პოლიცია ყველაზე მეტად ტელეგრამით იყო დაინტერესებული, აპლიკაცია წინასწარ წაშალეს, რამაც აფხაზი მილიციელები კიდევ უფრო გააღიზიანა.
– შემდეგ ფოტოსურათებს შორის ნახეს ის, რომელშიც პოლინას ხელში ეჭირა ბონგი (კანაფის მოსაწევი მოწყობილობა) და აქტიურად შეუტიეს: “პლანი გიყვარს, ეწევი?” – ამბობს დარია.
რაღაც მომენტში მილიციელები წავიდნენ, ორივე ტელეფონი წაიღეს და პოლინასთან კაბინეტში ორი მილიციელი დატოვეს, რომლებიც უკეთესად ექცეოდნენ.
ჩხრეკიდან დაბრუნების შემდეგ არტემი სხვა კაბინეტში გადაიყვანეს. იქ მას სამი-ოთხი ოპერატიული თანამშრომელი ესაუბრა, რომლებმაც საბოლოოდ განმარტეს, თუ რა”სპეცოპერაციაზე” იყო საუბარი.
– აღიარე, რომ ჩამდებად მუშაობ, მითხარი სად ჩადე წამალი! ჯერ მშვიდად ვსაუბრობთ, შენ ყველაფერს გვეტყვი და გაგიშვებ. დავიწყე იმის ახსნა, რომ არაფერი ვიცი. შემდეგ კედელთან დამაყენეს, ხელები კარზე დამადებინეს და უკნიდან თირკმელებზე ცემა დამიწყეს. ასეთი რამ არასდროს მომსვლია, დავიწყე რაღაცის ყვირილი ადვოკატის შესახებ. ბევრი მირტყეს, რაღაც მომენტში ვუთხარი: ”ნება მომეცით ყველაფერი მშვიდად გითხრათ”, – იხსენებენ რუსკიხი.
ის მაგიდას მიუჯდა ერთ მილიციელთან ერთად – იმასთან, ვინც ტყიდან მთის გზაზე გამოვიდა; არტემი მას თანამოსაუბრეებს შორის ყველაზე აგრესიულს, “ველურს” უწოდებს. და დაიწყო დეტალური საუბარი აფხაზეთში თავისი მოგზაურობის შესახებ.
“ველური” ტურისტის ახსნა-განმარტებებით უკმაყოფილო იყო და ყოველ წუთას აწყვეტინებდა, ატრიალებდა პისტოლეტს ხელში და ჰპირდებოდა კაბინეტში “ნიღბიანი და ხელკეტიანი ბიჭების” გამოძახებას, რომლებიც თითქოს კარების უკან იცდიდნენ. როდესაც რუსკიხმა მოყოლა დაასრულა, “ველურმა”, მისი თქმით, უთხრა: “იტყუები, მაშინ ახლა წაგიყვანთ და მოგკლავთ”.
წამება
არტემს ხელბორკილები დაადეს და მანქანაში ჩასვეს. მხოლოდ ის ახსოვს, რომ გარეთ შუქები იშვიათად ჩანდა და გზა აღმართში ადიოდა. მანქანა რომ გააჩერეს, რუსკიხი გადმოიყვანეს.
მილიციელებმა მუხლებზე დაჩოქება უბრძანეს. ვიღაცამ პისტოლეტი ამოიღო და რუსკიხის სახესთან დაუწყო ფრიალი. კითხვები იყო შემდეგი: ”მუშაობ როგორც ჩამდები? ვისზე? სად ჩადე? სად მალავ?” რამდენჯერმე გაისმა სიტყვა “მეტადონი” – ეს პრეპარატი განსაკუთრებით ხშირად გვხვდება აფხაზეთის შინაგან საქმეთა სამინისტროს ანგარიშებში. ყველა პასუხს დარტყმა მოჰყვებოდა.
– მე მუხლებზე ვდგავარ – ისინი ძირს მაგდებენ და მირტყამენ ისეთი ძალით, რომ ფაქტობრივად მიწაში მაჭედებენ. მერე თმებში მწვდებიან, მაყენებენ, ისევ მცემენ და ასე მეორდება. ისინი მუდმივად ამბობენ: ”აფხაზეთში იმდენი ხალხია დაკარგული, რომ ვერავინ გიპოვის, თუნდაც მოგკლათ”, – იხსენებს არტემი.
რაღაც მომენტში, “ველური” დაუმთავრებელ სახლთან მივიდა და ბუჩქებში მწვანე მავთული ან შლანგი აიღო. მან მარყუჟი შეკრა, ახალგაზრდა ხესთან მიიყვანა, მავთული ტოტზე დაკიდა და დაკავებულის თავი მარყუჟის შიგნით შეყო.
– მან თავზე მავთული შემომახვია და ასე ჩამომკიდა, სუნთქვა აღარ შემეძლო. მაგრამ ეს დიდხანს არ გაგრძელდა, გონება არ დამიკარგავს. ამ დროს ის კითხვების დასმას აგრძელებდა, ვცდილობდი მავთული ხელით დამეჭირა, მაგრამ სხვები ხელებსა და ნეკნებში მირტყამდნენ. მე იმავეს ვპასუხობდი – რომ მე ჩამდები არ ვარ, ტურისტი ვარ, სასაფლაოზე უბრალოდ ვსეირნობდი, – ამბობს არტემი.
ამ წამების შემდეგ ის მანქანაში დააბრუნეს, რომელიც შემდეგ მთის მდინარის პირას გაჩერდა – მოგვიანებით, რუკის შესწავლის შემდეგ, რუსკიხმა დაადგინა რომ ეს მდინარე ჟოეკვარა იყო. მდინარე ღრმა არ იყო , მაგრამ სწრაფად მოედინებოდა. არტემს რამდენჯერმე წყალში თავი ჩააყოფინეს. ხელებით შეეცადა წინააღმდეგობა გაეწია, მაგრამ მილიციელები ფეხებს ურტყამდნენ – და ყველაფერი მეორდებოდა.
რაღაც მომენტში, “ველურმა” ახალგაზრდა მამაკაცი ნაპირზე გაიყვანა, ზურგზე დააწვინა და ნეკნებში და მუცელში სცემდა, მუხლებით მკერდზე ადგებოდა, პირზე და ცხვირზე უჭერდა და იგივე კითხვებს უმეორებდა.
– ამის შემდეგ მან ფეხზე წამომაყენა და მდინარის შუაგულში გამიყვანა, წყალში ჩამაგდო და თავი წყლის ქვეშ ჩამაყოფინა. ვცდილობდი თავი ამომეღო, ჰაერი ჩამესუნთქა. რამდენ ხანს გაგრძელდა ეს, არ ვიცი. მანამდეც მემუქრებოდნენ პისტოლეტით, ლულას ყელში მტენიდნენ – ამის გამო კბილი დამიზიანდა. რაღაც მომენტში ბრტყელტუჩაც გამოჩნდა – იმუქრებოდნენ, რომ კბილებს დამაძრობდნენ. შემდეგ ხელკეტი მოიტანეს, ყელში მჩრიდნენ, ისეთი ფრაზები ჟღერდა – ხელკეტი უკანალში ხომ არ გდებიაო ჯერ? ახლა სცადეო! ვიღაცამ დანა ფრჩხილის ქვეშ გამირჭო. ამ ჯოჯოხეთის გამო უკვე ვეღარ ვაზროვნებდი, აღარ ვპასუხობდი, მხოლოდ ვთხოვდი რომ გაჩერებულიყვნენ. რაღაც მომენტში წინააღმდეგობა ვერ გავუწიე და ვუთხარი, რომ ყველაფერს ვაჩვენებდი, ოღონდ ნუ მომკლავენ, – ამბობს არტემი.
ამ სიტყვების შემდეგ პოლიციამ მას პლედი და პიჯაკი დააფარა და მთის გადმოსახედ მოედანთან წაიყვანა – არტემმა მოატყუა, რომ მან იქ მეფედრონი დამალა.
მან მილიცია ტყის პირას მიიყვანა და თითი პირველივე ბუჩქისკენ გაიშვირა. მათ ძებნა დაიწყეს, თუმცა ვერაფერი ნახეს. არტემი იხსენებს, რომ ამის შემდეგ იგი მიწაზე დააგდეს და უმოწყალოდ ცემა დაუწყეს.
– უკვე ისე მტკიოდა, რომ ეს ნებისმიერი შეხებისგან იგრძნობოდა. მათ ვეხვეწებოდი, შეეწყვიტათ, ვეღარ გავუძლებდი… მახსოვდა, რომ მანამდეც მემუქრებოდნენ, რომ თუ არ ვაღიარებ, მაინც ნარკოტიკებს ჩამიდებდნენ და 10- 20 წლით ჩამსვამდნენ. მე დავუყვირე: “წამალი ჩამიდეთ, გთხოვთ! ჩამიდეთ, უბრალოდ გაჩერდით, გთხოვთ!” ცოტა ხნის შემდეგ დაწყნარდნენ, დაიწყეს ერთმანეთთან საუბარი აფხაზურად. ბოლოს მანქანაში ჩამსვეს და განყოფილებაში დამაბრუნეს.
დაბრუნება
დილის ექვს საათზე რუსკიხს ხელბორკილები მოხსნეს. ის განყოფილების პარკინგზე გადაიყვანეს და მანქანაში ჩასვეს. დარია და პოლინა იქვე ახლოს ელოდნენ.
გოგონებმა არტემს განუცხადეს, რომ აფხაზი მილიციელები მათ უფრო კორექტულდ ექცეოდნენ – წყალს ასმევდნენ და ტუალეტში უშვებდნენ, მაგრამ მთელი ღამის განმავლობაში ერთხელ მართლა შეეშინდათ – როდესაც მეგობრები სხვადასხვა ოთახებში გაიყვანეს და არწმუნებდნენ, ჩვენება მიეცათ. ეუბნებოდნენ, რომ არტემმა უკვე ყველაფერი აღიარა. დარიამ პანიკის შეტევა განიცადა – როგორც ჩანს, ამის გამო დაკითხვა შეწყდა.
გზად მილიციელთა შორის უფროსმა რუსკიხს აგრძნობინა, რომ მისი უდანაშაულობის არ სჯერა. ბოლოს, ტურისტები საზღვარზე მიიყვანეს, თავიანთი ნივთები მისცეს, გამშვებ პუნქტთან ფეხით გაუშვეს, ბოლოს კი ურჩიეს, რომ აფხაზეთში აღარ დაბრუნდნენ. შეშინებულმა ახალგაზრდებმა მესაზღვრეებისთვის თავიანთი თავგადასავლის შესახებ მოყოლა ვერ გაბედეს.
– ჩვენი ერთადერთი მიზანი იყო როგორმე მოვშორებოდით ამ ადგილს, წავსულიყავით. ჩვენს ქალაქში პოლიციაში მისვლას ვაპირებდით, მაგრამ შემდეგ გადავწყვიტეთ, რომ პოლიციაში მისვლას აზრი არ ჰქონდა, რომ სამხრეთში ყველა ერთმანეთს იცნობს. ჩვენ უბრალოდ გათიშულები და შოკირებულები ვიყავით. ვკანკალებდი. ძლივს დავდიოდით.
პირველივე მიკროავტობუსით ისინი ადლერში ჩავიდნენ და სასტუმროში დაბინავდნენ. არტემმა საავადმყოფოში სასწრაფოდ მისვლა ვერ შეძლო – ოთახში შესვლისთანავე გაითიშა.
ქალაქის მე-4 საავადმყოფოში არტემი მთელმა კონსილიუმმა გამოიკვლია, რამდენჯერმე გაიარა კომპიუტერული ტომოგრაფია და რენტგენი. ექიმებმა დააფიქსირეს ნეკნის სამი მოტეხილობა მარჯვენა მხარეს, მარჯვენა თირკმლის დაზიანება, მრავლობითი სისხლჩაქცევები და ჰემატომები სახისა და თავის კანზე, სხეულზე, ზედა კიდურებზე, წელის მიდამოში, მუცლის კედელზე და გულმკერდის არეში.
ახალგაზრდებს თავიანთი რეისის დალოდება აღარ უნდოდათ, ამიტომ დილითვე პეტერბურგში გაფრინდნენ. დარიამ მისთვის ცნობილი ყველა უფლებადამცველ რუსულ ორგანიზაციას წერილობით მიმართა.
იურისტთან ერთად არტემმა, დარიამ და პოლინამ დეტალური განცხადება შეადგინეს, რომელიც სოჭის საავადმყოფოს ცნობებთან ერთად გადაეგზავნა გენერალურ პროკურატურას და საგამოძიებო კომიტეტს. თუმცა, პასუხი აქამდე არ არის.
დაზარალებულებმა იგივე განცხადება გაუგზავნეს აფხაზეთის გენერალურ პროკურატურას. ერთი თვის განმავლობაში მათ მხოლოდ ის უპასუხეს, რომ საჩივარი გაგრის რაიონის პროკურატურას გადაეგზავნა. Mediazona შეეცადა კომენტარი მიეღო აფხაზეთის შინაგან საქმეთა სამინისტროდან – იქ მათ დაზარალებულთა გვარები დააზუსტებინეს, სთხოვეს განემარტათ მომხდარის არსი, მიეთითებინათ განმცხადებლის საცხოვრებელი ადგილი – მაგრამ პასუხი არ გაუციათ.
აფხაზეთიდან დაბრუნებიდან ოთხი დღის შემდეგ რუსკიხმა სასამართლო სამედიცინო ბიუროს მიმართა. იქ სოჭის ექიმების დიაგნოზი დაადასტურეს. კვირაზე ცოტა მეტი ხნის განმავლობაში არტემი შვებულებაში იმყოფებოდა, შემდეგ კი ის საკუთარი ხარჯებით გააგრძელა. ის ყურის ანთებას მკურნალობდა, რომელიც ყურში გაყინული წყლის ჩასვლის გამო განუვითარდა. მან ასევე ფსიქოთერაპევტთან დაიწყო სიარული, რომელმაც ანტიდეპრესანტები და ტრანკვილიზატორები დაუნიშნა.
– მას შემდეგ, რაც სახლში, კომფორტულ გარემოში, მეგობრებს შორის აღმოვჩნდი, თავს ასე ცუდად არ ვგრძნობდი. როგორც კი სამსახურში მივედი, თავიდან ცოტა ძნელი იყო ნორმალურ რეჟიმში დაბრუნება, მაგრამ, როგორც ჩანს, უკეთესად ვარ. თანაც, თერაპიის ცენტრში დავდიოდი, ტრანკვილიზატორებს წვეთოვნებით ვიკეთებდი, გამოწერილი აბებიც მუშაობს , – ამბობს ის – ფიზიკურად შედეგებიდან მხოლოდ ხელბორკილების ნაიარევო დამრჩა და ნეკნების ტკივილი, თუ ჰაერს ბოლომდე ჩავისუნთქავ. ფსიქიკურად – თუ ტრანკვილიზატორებს და ანტიდეპრესანტებს არ ვსვამ, სუპერშფოთვა და პანიკის შეტევები მაქვს.
