Երբ կորոնավիրուսը «թակում է դուռը»․ պատմում են նրանք, ովքեր վարակվել են և արդեն բուժվել
Հայաստանում արդեն ավելի քան 2000 վարակված կա, և կորը շարունակում է բարձրանալ։ Երկրում խոսում են կորոնավիրուսի տարածման երկրորդ ալիքի մասին։ Սակայն պարետատունը մեղմում է ավելի վաղ հայտարարված սահմանափակումները։ Ակնհայտ է, որ կառավարությունն այլ ելք չի տեսնում․ տնտեսությունը կարող է փլուզվել։
Այժմ արդեն պարզ է, որ կորոնավիրուսը լուրջ հիվանդություն է, ստեղծված իրավիճակն էլ դեռ երկար է տևելու։ Հիմա ինչպե՞ս ապրել։ Հարմարվել նոր պայմանների՞ն, թե՞ չնկատել հիվանդությունը։ Արդյո՞ք այդքան սարսափելի է կորոնավիրուսը։ Ի՞նչ է կատարվում, երբ հիվանդանում ես։
Հակոբ Գրիգորյանն ու նրա կինը՝ Հասմիկը, արդեն ապաքինվել են և պատմել են JAMnews–ին իրենց անձնական փորձի մասին։
Որտե՞ղ է հնարավոր վարակվել
Զույգն ասում է, որ կորոնավիրուսով կարելի է վարակվել ամեն տեղ, հատկապես մարդաշատ վայրերում, նաև այնտեղ, ուր մարդիկ այնքան էլ շատ չեն։ Օրինակ՝ տանը։ Հենց այդպես է եղել Հակոբի և Հասմիկի հետ։
Հայաստանում կորոնավիրուսի տարածումը սկզբնական փուլում՝ մարտին–ապրիլին, մի քանի ճյուղով էր ընթանում։ Այսինքն՝ հստակ հայտնի էր վարակի աղբյուրը։
Ճյուղերից մեկը թեթև արդյունաբերության մի արտադրամաս էր, ուր Իտալիայից հրահանգիչ էր ժամանել։ Նա վարակված է եղել, գործուղման ողջ ընթացքում ջերմիջեցնողներ խմել և մինչև մեկնելը հասցրել է վարակել ձեռնարկության տասնյակ աշխատակիցների, որոնցից մեկն էլ Հասմիկի մայրն է։
«Հենց հայտնի դարձավ, որ հիվանդությունը ներթափանցել է ֆաբրիկա, նույն օրը Հասմիկի մայրիկին թեստավորեցին։ Արդյունքը դրական էր։ Այդ ժամանակ մենք արդեն ջերմություն ունեինք։ Եվ հասկացանք, որ, ըստ ամենայնի, հիվանդացել ենք», — պատմում է Հակոբը։
Արդյունքում՝ երիտասարդների թեստերն էլ դրական են եղել։
Ի՞նչ է զգում վարակվածը
Հակոբն ու Հասմիկն ասում են, որ կարելի է կորոնավիրուսով վարակվել և չիմանալ դրա մասին։ Նրանք սկզբնական փուլում ոչինչ չեն զգացել։ Առաջին ախտանիշը բարձր ջերմությունն է եղել։
«Միանգամից շտապօգնություն կանչեցինք։ Մայրիկին տարան ստուգելու։ Մի քանի օրից մեր վիճակը վատթարացավ։ Սկզբից թեթև ջերմություն էր, որն առանց ջերմաչափի կարելի է անգամ չնկատել», — ասում է Հասմիկը։
Զույգը որոշել է խուճապի չմատնվել և իրավիճակին հումորով վերաբերվել։ Որքան էլ տարօրինակ հնչի, օգնել է համաշխարհային վիճակագրությունը։
«Մենք հետևում էինք վիճակագրությանն ու գիտեինք, որ երիտասարդների մոտ հիմնականում խնդիրներ չեն լինում։ Եվ եթե մարդը քրոնիկ հիվանդություններ չի ունենում, թեթև է տանում։ Այդ պատճառով էլ առանձնահատուկ մտավախություններ չունեինք», — ասում է Հասմիկը։
Սակայն ամուսիններն իրենց կարևոր առաքելությունն են համարել հասկանալ, թե ում կարող են վարակած լինել․
«Մենք կապվեցինք բոլոր նրանց հետ, ում հետ շփվել էինք։ Մեզնից վերցրին շփման շրջանակի մասին տեղեկությունները։ Ոմանց նույնիսկ թեստավորեցին։ Սակայն ոչ ոք դրական արդյունք չի ունեցել։ Մեր բոլոր ծանոթներն անընդհանտ չափում էին ջերմությունը»։
Ի՞նչ եղավ հետո
«Առաջին երեք օրը տանն էինք։ Մեզ ամեն օր այցելում էր տեղամասային բժիշկը, չափում ջերմությունը։ Այն բարձրանում էր։ Եվ մեզ որոշեցին հոսպիտալացնել», — շարունակում է Հասմիկը։
Ջերմությունից զատ զույգի մոտ գլխացավեր և մկանային ցավեր են նկատվել։ Վարակի առանձնահատկությունն այն է եղել, որ ցավերը մշտապես չեն տանջել, ավելի ստույգ, ընդմիջել են մեկը մյուսին։ Հասմիկը պատմում է․
«Հոսպիտալացումից հետո երեք օր ուժեղ գլխացավեր ունեի։ Ջերմությունս բարձրանում էր մինչև 38.5։ Դա ինձ համար ամենածանր փուլն էր։ Դրանից հետո սկսեցի ինձ ավելի լավ զգալ։ Հակոբի մոտ հիմնականում գլխացավ էր և մկանային ցավեր։ Նաև աչքերն էին ցավում։ Վերջին շաբաթվա ընթացքում ինձ մոտ շնչառական խնդիրներ սկսվեցին։
Օդը կարծես չհերիքեր, ուզում էի խորը շնչել։ Եվ ինչ–որ ժամանակ այդ վիճակը չէր անցնում անգամ բուժվելուց հետո։ Անընդհատ ուզում ես շունչ քաշել՝ օդը չի հերիքում»։
Նա եկել է եզրակացության, որ վարակն հարվածում է, առաջին հերթին, մարդու օրգանիզմի թույլ տեղերին։
Ինչպե՞ս է անցնում մեկուսացումը
Զույգի բուժումը երեք շաբաթ է տևել։ Նրանց տեղավորել են Երևանի ինֆեկցիոն հիվանդանոցում, որը կորոնավիրուսով հիվանդների հոսպիտալացման գլխավոր կենտրոնն է։
Հակոբն ու Հասմիկը պայմաններից շատ գոհ են, թեև խոստովանում են, որ դժվար է մեկուսացված ապրել երեք շաբաթ։
Չնայած նրան, որ զույգի մոտ հիվանդության ընթացքը համեմատաբար թեթև է եղել, նրանք խորհուրդ են տալիս լուրջ վերաբերվել կորոնավիրուսին և հասկանալ, որ դա սվորական գրիպ չէ։
«Այժմ, երբ փողոց եմ դուրս գալիս, նկատում եմ, որ դրսում շատ մարդիկ կան՝ չնայած կարանտինին։ Խանութներում սոցիալական հեռավորություն չեն պահպանում։ Կյանքը եռում է, և տպավորություն կա, որ ոչինչ տեղի չի ունեցել։ Շատերը միգուցե չեն հավատում, որ վիրուսը իրական է, կա։ Բայց ուզում եմ ասել, որ այն կա և շատ վտանգավոր է։ Թող մարիդկ ավելի ուշադիր և զգույշ լինեն», — ասում է Հասմիկը։
Հակոբն էլ հավելում է․
«Եթե մարդն ինքն իր մասին չի մտածում, գոնե թող մտածի համաքաղաքացիների մասին, ում համար կարող են ծանր հետևանքներ լինել»։
