Արմենն ու Ստեփանակերտի «ջրաշխարհը»
Արդեն հինգ տարի է, ինչ Արմեն Հակոբյանի կյանքը լիովին կապված է նրա երազանքների բիզնեսի հետ։ Նա զարգացնում և առաջխաղացնում է իր «Ջրաշխարհը. Ստեփանակերտ» չճանաչված Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունում (ԼՂՀ), որտեղ նա վաճառում է ձկներ և ակվարիումային պարագաներ:
Արդեն հինգ տարի է, ինչ Արմեն Հակոբյանի կյանքը լիովին կապված է նրա երազանքների բիզնեսի հետ։ Նա զարգացնում և առաջխաղացնում է իր «Ջրաշխարհը. Ստեփանակերտ» չճանաչված Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունում (ԼՂՀ), որտեղ նա վաճառում է ձկներ և ակվարիումային պարագաներ:
Երևանի երրորդ մասի կենդանիների կիրակնօրյա շուկայում նրան գիտեն որպես «Արցախցի Արմեն»։
Մի քանի տարի է արդեն, ինչ Արմեն Հակոբյանը մեծածախ առևտուր է անում Ստեփանակերտի իր խանութի համար:
«Դանիո», «գուռամի», «նեոն», «տեռնեցիա», «սկալյառ» … ոմանց համար անհասկանալի այս անունները նրա համար հատուկ նշանակություն ունեն։
Ամսական երեք անգամ Արմենը գալիս է Երևան առևտրի՝ ձկների նոր տեսականի, նրանց համար կերեր, պարագաներ գնելու։
Արմենը Երևանում՝ ինչպես ձկները առանց թթվածնի. շտապում է իր սիրելի Ստեփանակերտ
«Չեմ սիրում Երևանը, – ասում է նա, – էստեղ աղմուկը շատ է»։
Մայրաքաղաք Արմենը գալիս է շաբաթ օրերը, որ կիրակի առավոտ շուտ արդեն լինի երրորդ մասի կենդանիների կիրակնօրյա շուկայում, որտեղ վաղ առավոտից սկսում է եռուզեռը։
Արմենն էլ այստեղ է գալիս լույսը բացվելու պես, քանի որ պետք է հասցնի առևտուրն անել մինչև կեսօր։
Երեկոյան նա արդեն պետք է լինի Ստեփանակերտում։ Իր խանութի նոր «բնակիչներին» պետք է տեղ հասցնել, տեսակավորել, դասավորել։
Մյուս առավոտ արդեն Արմենը պետք է գնա Մալի Բեյլի (թաղամաս Ստեփանակերտում, որը հիմա կոչվում է Աջափնյակ) և իր կովերին հանի արածեցնելու։ Մի խոսքով, տուն վերադառնալուն պես նա նորից կտրվի անելիքների իր անվերջ շրջանին։
Արմենը 27 տարեկան է, 18 տարեկանից՝ հոր մահից հետո, ընտանիքի հոգսը վերցրել է իր վրա։ Սակայն կենդանիների բիզնեսը սկսել է դրանից էլ շուտ․
«Տասնվեց տարեկանում տնեցիներից թաքուն իմ հավաքած գումարով հավի ճտեր էի առել ու թաքուն պահում էի հարևանությամբ։ Տնեցիները կխոսեին վրաս, որ իմանային»։
Այդ գումարն էլ հավաքել էր իր սեփական աշխատանքով՝ սկզբից հացի փռում, հետո՝ որպես առաքիչ և պահակ։
Դպրոցն ավարտելուց հետո, բիզնեսին զուգահեռ, սովորել է Ագրարային համալսարանի Ստեփանակերտի մասնաճյուղում։
«Ակվարիումային ձկների գործը միավորել է իմ հակումները՝ սերը բնության նկատմամբ, կենդանիների նկատմամբ ու էդ ուղղությամբ ուսումնասիրելու ու հետազոտելու ցանկությունը։ Էլ չասեմ՝ Արցախում սեփական գործ ունենալու հստակ որոշումը», – ասում է Արմենը։
Ակվարիումային ձկների, կենդանիների և պարագաների խանութը աշխատում է արդեն հինգ տարի։
Ստեփանակերտի կենդանասերների համար Արմենի խանութը սիրված վայր է, որտեղ կարելի է ոչ միայն գալ գնումների, այլև ուղղակի գալ դիտելու, շփվելու կենդանիների հետ, ստանալու օգտակար խորհուրդներ կենդանասերների համար։
Ակվարիումային ձկների, կենդանիների և պարագաների խանութը աշխատում է արդեն հինգ տարի։
Այդպես շարունակվում էր, իսկ հետո սկսվեց պատերազմը։
«Առաջին օրերից հարազատ եղբայրս, հորեղբոյրս տղաները, բոլորը առաջնագծում էին․ դժվար էր մնալ Ստեփանակերտում, բայց թիկունքում աշխատանքներ պիտի կատարեի։ Հանձնարարություն ունեի։ Պետք էր ապահովել կեցության կարիք ունեցողներին օթևաններով և լուծել սննդի հարցերը»։
Պատերազմական խառնաշփոթի մեջ նա հասցնում էր կերակրել ձկներին։ Այն շենքը, որտեղ Արմենի ակվարիումներն էին եղել, նույնպես ռմբակոծվեց, բարեբախտաբար զոհեր չեղան, ձկներն էլ փրկվեցին։
Մինչ պատերազմը, Արմենը կովեր ուներ նաև Քարվաճառ-Քելբաջարում։ Նրանց մի մասին ոտքով բերելով Ստեփանակերտ, կարողացավ փրկել։ Տասից ավելի կովերին այժմ պահում է Աջափնյակում (թաղամաս Ստեփանակերտում)։
Գործերի մեջ Արմենին օգնում է իր սիրած աղջիկը՝ Լուսինը, նա լինում է խանութում, երբ Արմենը կովերի մոտ է կամ գործերով՝ Երևանում։
Միասին «АкваМир Степанакерт»-ի ընդլայնման ծրագրեր ունեն, մտածում են նաև մեծ ֆերմա հիմնել Արցախում։
Արմենն ու Լուսինը շարունակում են իրենց ապագան կառուցել Արցախում, իսկ հարցին, թե ինչպե՞ս են պատկերացնում ապագան Արցախում, պատասխանում են. «Լավատես լինել և շատ աշխատել»։
