«Ազատություն Միշային». վրացի փորձագետները՝ Թբիլիսիում Սաակաշվիլիին ազատ արձակելու հանրահավաքի մասին

Վրացի փորձագետները՝ Սաակաշվիլիին ազատ արձակելու հանրահավաքի մասին

Հոկտեմբերի 14-ին Թբիլիսիի Ազատության հրապարակում հավաքվել էին տասնյակ հազարավոր մարդիկ, որոնք պահանջում էին բանտից ազատել Վրաստանի երրորդ նախագահ Միխեիլ Սաակաշվիլիին: «Ազատություն Միշային»՝ սա հանրահավաքի հիմնական կարգախոսն էր:

Քաղաքական մեկնաբանների և լրագրողների կարծիքով“ սա ընդդիմության ամենախոշոր հանրահավաքն էր «Վրացական երազանք» կուսակցության կառավարման ինը տարիների ընթացքում:

Ի՞նչ է նշանակում «Ազատություն Միշային» կարգախոսի ներքո այդքան մարդկանց բողոքը, և ի՞նչ հեռանկարներ ունի Միխեիլ Սաակաշվիլիին ազատ արձակելու պահանջը. JAMnews-ը մեկնաբանություններ է հավաքել քաղաքական մեկնաբաններից:

Յագո Կաչկաչիշվիլի, սոցիոլոգ

Սաակաշվիլիի ժամանումը Վրաստան և նրա ձերբակալությունը (իմ կարծիքով՝  նաև Սաակաշվիլիի հաշվարկով) որոշեց այն, ինչ տեսանք երեկ: Երկրում շատ են եղել կրիտիկական պահեր (մենք հիշում ենք նաև մարդկանց մոբիլիզացնելու փորձերը), բայց մենք 2012 թվականից ի վեր այդքան մարդ փողոցում չէինք տեսել:

Սաակաշվիլին հասկացավ, որ Վրաստանի քաղաքականությանը իր հեռակա միջամտության ռեսուրսները սպառվել են, և նրա «Ազգային շարժում» կուսակցությունը սկսել է «պտտվել նույն տեղում»: Վրաստան ժամանելուն պես (ինչը նշանակում էր նրա անվերապահ ձերբակալությունը)՝ Սաակաշվիլին ձեռք բերեց զոհի նոր դեր:

Այս նոր դերը, իր հերթին, մարդկանց ստիպեց կենտրոնանալ ոչ թե այն բանի վրա, որ նախկին նախագահն իր ժամանակ վատ բաներ է արել (և նա շատ է վատ բան արել), այլ նրա, որ նա լավ բաներ է արել:

• «Ազատություն Միշային»․ Թբիլիսիում տասնյակ հազարավոր մարդիկ պահանջում են Սաակաշվիլիին ազատ արձակել

Սաակաշվիլիի «դարաշրջանի» տեսլականի դիտանկյունը փոխվել է. Սաակաշվիլիին ընդդիմացող որոշ քաղաքացիներ (ակնհայտ է, որ նկատի չունեմ նրա նկատմամբ ֆիզիոլոգիական ատելություն ունեցողներին) սկսել են նրա իշխանությանը նայել այլ կողմից՝ դրական:

Կարծում եմ, երեկվա հանրահավաքի՝ համագործակցության մասին հռետորաբանությունը սրա շարունակությունն էր. «Ազգային շարժման» առաջնորդները (հատկապես Նիկա Մելիան) իրենց ելույթներում շեշտեցին, որ «Շարժումը» չի պատրաստվում միայնակ գալ իշխանության:

Այս հայտարարությունը հետին ազդեցություն ունի և է՛լ ավելի է «մեղմացնում» սահմանները «Ազգային շարժման» և այլ ընդդիմադիր կուսակցությունների միջև: Վերոնշյալի կապակցությամբ հարկավոր է հատուկ նշել, այսպես կոչված, «միջին» փոքր կուսակցություններին:

Իմ կարծիքով, նրանք պետք է հետևեն «Ազգային շարժման» հռետորաբանությանը, որ առանց իրենց մասնակցության՝ իշխանությունը չի փոխվի:

Սակայն, միևնույն ժամանակ, խոսենք այն առավելությունների և տարբերությունների մասին, որոնք նրանք ունեն «Ազգային շարժման» համեմատ (ի դեպ, այս համատեքստում ճիշտ եմ համարում, որ մյուս ընդդիմադիր կուսակցությունները որոշեցին չմիանալ երեկվա հանրահավաքին)։

Հակառակ դեպքում, հազիվ հայտնվող / նորաստեղծ և փոքր-ինչ ուժեղացած «երրորդ» կուսակցություններին սպասվում է ավելի մեծ սնանկություն, քանի որ ակնկալվում է, որ ուժեղացած «Ազգային շարժումը» փոշեկուլի պես կծծի «միջին» կուսակցությունների ցրված կողմնակիցներին:

Գուցե արժե մտածել միասնական, այլընտրանքային քաղաքական ճակատ ստեղծելու մասին:

Գիա Նոդիա, քաղաքագետ

Երեկվա հանրահավաքը կարևոր հոգեբանական շրջադարձ էր: Պատմականորեն այնպես է դասավորվել, որ երբ այդքան մարդ բողոքել է, կառավարությունը չի կարողացել երկար մնալ իշխանության ղեկին: Բայց դա չի նշանակում, որ այժմ ամեն ինչ նույնը կլինի:

Դժվար գործընթացների միջով դեռ պետք է անցնել: Իվանիշվիլիի ռեժիմը մնում է շատ լուրջ մարտահրավեր: Մենք սիրում ենք ծայրահեղություններ՝ մե՛կ շփոթություն և հուսահատություն, մե՛կ էլ՝ ծայրահեղ հույս: Երկուսն էլ սխալ են: Հանրահավաքը լավ անցավ, բայց՝ մեկ քայլով: Հաջորդ հանգրվանը ընտրությունների երկրորդ փուլում ինչ-որ բանի հասնելն է: Սրա հավանականությունը կա, բայց երաշխիքներ չկան:

Երեկվա մեծ հանրահավաքի կապակցությամբ ոմանք վախենում են, որ մենք ուղղակի «շրջապտույտ ենք կատարում»: Եթե ​​ավարտվի Բիձինայի միանձնյա կառավարումը, նրան կփոխարինի մեկ այլ միանձնյա կառավարում` կրկին Միշան:

Ընդհանուր առմամբ, ես նույնպես կարծում եմ, որ երեսուն տարի, ինչ-որ առումով, մենք նույն տեղում ենք պտտվում, և վտանգ կա, որ սա կշարունակվի: Մենք փոխում ենք մեկ գերառաջնորդին մյուսով, իսկ հետո բողոքում ենք, թե ինչու չունենք ժողովրդավարություն: Սա ճշմարիտ մտահոգություն է: Ասեմ ավելին՝ կարծում եմ, որ Միշա-2-ը կարող է ավելի վատը լինել, քան 2004-12թթ. Միշան:

Ի վերջո, Արևմուտքի հետ հարաբերությունները շատ են բարդացել, և եթե Արևմուտքում չկան բարեկամներ, բացի Օրբանից և Կաչինսկուց (ինչպես հիմա է), դա մեզ համար խնդիրներ կստեղծի: Բայց սա ընդհանուր դատողություն է:

Ես որոշակի պատկերացում ունեմ, թե ինչ է, այսպես կոչված, «լիարժեք» ժողովրդավարությունը: Ես երբեմն դասախոսություններ եմ կարդում այդ թեմայով: Բայց հիմա մենք պետք է ելնենք մեր ունեցած ընտրություններից:

Առաջին հերթին, նույն տեղում պտտվելը վատ է, բայց շատ ավելի լավ, քան ադրբեջանա-բելառուսա-ռուսական տիպի կայուն ավտորիտարիզմը: Եթե ​​Բիձինան երկար մնա, ապա դա տեղի կունենա միայն այս մոդելներին իր ռեժիմի անցման շնորհիվ:

Հուսով եմ, որ նա չի կարողանա դա անել, բայց այլ կերպ էլ չի կարող գոյատևել: Դրա համեմատ՝ նույնիսկ «վատ Միշայի» վերադարձը շատ ավելի լավ է:

Երկրորդ՝ ինձ համար միշտ անընդունելի է եղել համեմատելը Բիձինային և Միշային, կարծես երկուսն էլ հավասարապես անընդունելի են: Երկուսն էլ կարող են անընդունելի լինել, բայց՝ ո՛չ հավասարապես:

Նրանց միջև տարբերություն չդնելը, իմ կարծիքով, ծայրահեղական «շուաշիզմի»՝ տարբերություններն ագրեսիվորեն անտեսելու դրսևորում է (վրացական քաղաքական ժարգոնում «շուաշիստ» նշանակում է մարդ, որը երկու հիմնական կուսակցություններին էլ, հավասարապես, չի աջակցում — JAMnews)։

 «Ազգային» կառավարությունը, իր բոլոր թերություններով հանդերձ, բարոյական է, ինտելեկտուալ և ամենակարևորը՝ իր արդյունքներով «Երազանքից» մի գլուխ բարձր է կանգնած:

Freedom House-ի գնահատականները կարևոր են, բայց՝ ոչ միայն դրանք:

Սաակաշվիլիի կառավարությունը երկիրը հասցրել է զարգացման որակապես նոր մակարդակի: «Երազանքը» նույնիսկ չի հավակնում որևէ բանի հասնել, բացի նրանից, որ դուրս մղեց «ազգայնականներին» և հետ չի ընդունում:

Բիձինան երբեք այլ օրակարգ չի ունեցել, բացի երկիրը իր անձնական «դաչան» դարձնելուց: Ամենակարևորն այն է, որ եթե Բիձինան պարտվի, ապա Միշան, իհարկե, շանս ունի վերադառնալու միանձնյա կառավարման, բայց դրա հնարավորությունն այնքան էլ մեծ չէ:

Դուք չեք կարող երկու անգամ մտնել նույն գետը: Փոխվում է հասարակության փորձն ու տրամադրությունը, էլ չենք խոսում օրենսդրության մասին: Միշան մոլեռանդ կողմնակիցներ ունի, բայց այն էյֆորիան, որ կար նրա նկատմամբ «Վարդերի հեղափոխությունից» հետո, այլևս հնարավոր չէ վերադարձնել:

Լաշա Բուգաձե, գրող

Երեկվա հանրահավաքը, թերևս, ամենալավատեսականն ու ոգևորիչն էր արդեն երեք տարի շարունակվող բողոքի երկարատև գործընթացում: Նիկա Մելիայի ելույթը նույնպես խոստումնալից ու նոր էր, որից բխում էր կոալիցիոն ուժերի միասնության և ժողովրդավարության նկատմամբ հավատի ամրապնդման հեռանկարը:

Պետք է հիշել, որ կեղծ ազատության և ընտրողականության վնասակար քաղաքականության երկարաժամկետ դարաշրջանին վերջ դնելու բանալին հոկտեմբերի 30-ի ընտրություններն են (քաղաքային ընտրությունների երկրորդ փուլը): Վրաստանը ռուսական Կովկասի հետամնաց և հարմարվող տարածաշրջան չէ և չի լինի, և դա պետք է դրսևորվի Թբիլիսիում, Քութայիսում, Բաթումում և Զուգդիդիում:

Վախթանգ Ձաբիրաձե, քաղաքագետ

Այս ակցիան արդեն տվել է իր արդյունքները, հասարակությունը տեսավ, որ «Ազգային շարժումը» կարող է բավականին լայնածավալ ակցիա կազմակերպել: Ես իրականում չէի սպասում նման արդյունքի, իսկապես բավական մեծ թվով մարդիկ կային:

Իսկ թե արդյո՞ք սա արդյունք կապահովի Սաակաշվիլիի համար, այդ մասին խոսք չկա և չի կարող լինել: Չեմ կարծում, որ այս գործողությունը կազդի մոտ ապագայում Սաակաշվիլիի ազատ արձակման վրա: Դա կախված է բազմաթիվ գործոններից, այլ ոչ թե միայն հանրահավաքին մասնակցած մարդկանց թվից:

«Ազգային շարժումը» նման հզոր ակցիաներ չէր կազմակերպել վերջին ինը տարիների ընթացքում: Ընդհանուր առմամբ, նրանք ունեին կես միլիոն ընտրող, նրանք գնացին քվեարկության և քվեարկեցին «Ազգային շարժման» օգտին, բայց պատրաստ չէին փողոց դուրս գալու: Այժմ նրանք պատրաստ են ոչ միայն ընտրությունների գնալ, այլև դուրս գալ փողոց:

Գիա Խուխաշվիլի, քաղաքագետ

Երկու խոսք «Վրացական երազանքի» կողմնակիցների մասին, որոնք ասում են, որ իրենք նույնպես դուրս կգան փողոց և ցույց կտան իրենց աջակցողների թիվը: Ես ուզում եմ ձեզ ասել տհաճ ճշմարտությունը. իրականում, դուք այնքան էլ շատ չեք:

Նույնիսկ Միշայի հակառակորդներին, որոնց հաշվին պարծենում էիք և ում վրա հույս ունեիք, դուք այլևս դուր չեք գալիս: Իհարկե, դուք դեռ կարող եք ամեն ինչ կառուցել Միշայի նկատմամբ ունեցած նրանց ատելության վրա և ոչխարների պես քշել նրանց, բայց կա մեկ խնդիր. որպես կանոն՝ ցանկացած ակցիա ներշնչվում է ոչ միայն անցյալի ժխտմամբ, այլև ապագայի հանդեպ հավատով։

Ի՞նչ անել այն փաստի հետ, որ ձեր մեջ այդ հավատն այլևս գոյություն չունի։