Վրաստանում որոնվում է հանցագործը, որը Զուգդիդիում բանկ է ներխուժել, այնուհետև կես միլիոն դոլար «ավարով» թաքնվել դեպքի վայրից։ Եվ ոմանք դեպի Աբխազիա են հայացքները թեքում, թե «մենք, իհարկե, նրան կբռնեինք, եթե նա, տականքը, չհասցներ աբխազական ափ հասնել»։
Իր հերթին, աբխազական իշխանությունը հպարտությամբ հակադարձում է․ սահմանը հուսալի «կողպված է», մուկ անգամ չի կարող անցնել, էլ չասենք՝ մի փեշ փողով հանցագործը։
Եթե իրավիճակը հայելային շրջենք․ օրինակ՝ Օչամչիրում բանկ են թալանել, և հանցագործները կարողացել են փախչել։ Չէ՞ որ նրանք էլ հաստատ մատնացույց էին անելու Վրաստանը, իսկ այնտեղի ղեկավարությունը պնդելու էր, թե «այստեղ ոչ ոք չկա»։
Այդ հասարակ քաղաքացիները չեն կարողանում վրաց-աբխազական սահմանն առանց հարկ եղած փաստաթղթերի անցնել։ Իսկ հանցագործի համար իր ուզած ափ հասնելն առանձնապես մեծ խնդիր չէ։
Եվ սա անհերքելի փաստ է։ 80-կիլոմետրանոց հատվածում սողանցքները քիչ չեն։
Արդյունքում՝ աբխազ բանդիտները փախչում են Վրաստան, իսկ վրացականներն՝ Աբխազիա։ Եվ դրա հետ այժմ ոչինչ չես անի։ Քանի որ թշնամություն անող երկու կողմերի իրավապահ մարմինների միջև գործնականում ոչ մի շփում չկա։
Արդյո՞ք վրացի լրագրողները կարող են զանգահարել Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Սերգեյ Շամբային և հարցնել, թե արդյո՞ք հանցագործն այդ կողմում չի երևացել։
Իսկ վրացական ոստիկանությունն ուղղակիորեն նման հարցով չի կարող դիմել իր աբխազ գործընկերներին։ Հնարավոր է, որ գոռոզության զգացումն է խանգարում, հնարավոր է, որ պարզապես վստահություն չկա։
Սակայն դա չի փոխում էությունը․ Վրաստանի և Աբխազիայի իրավապահ մարմինների միջև ոչ մի կապ չկա, ինչն, անկասկած, թե մեկի, թե մյուսի համար խնդիրներ է ստեղծում։
Քաղաքականությունը՝ քաղաքականություն, սակայն գոնե ոչ պաշտոնական մակարդակում նման շփումները պարզապես անհրաժեշտ են։
Իսկ քանի դեռ դրանք չկան, Զուգդիդիի բանկը թալանողը, եթե, այնուամենայնիվ, հասել է Աբխազիայի տարածք, կարող է հանգիստ լինել։ Այստեղ նրանք ոչ ոք չի կարող փնտրել։ Այնպես, ինչպես աբխազ բանդիտը կարող է հանգիստ քնել Վրաստանի տարածքում։