Մեքենաներն ազդանշաններ էին արձակում. բոլորը հայացքով հետևում էին նրանց
Ամուսնացողները 71-ամյա Գենադի Ռեդկոզուբովն ու 85-ամյա Ելենա Գվասալիան էին: Այս զույգն Աբխազիայում երևի միակն է, որը միաժամանակ և ամենաերիտասարդն է, և ամենատարեցը: Հարսը թավշե զգեստով էր՝ ձեռքի աշխատանքի ծաղիկներով, իսկ փեսան՝ անթերի արդուկած վերնաշապիկով: ‘Ահա և ողջ պատրաստությունները’, — ժպտում էին նրանք:
Մենդելսոնի քայլերգը չէր հնչում: Ըստ ամենայնի, հանդիսավոր արարողությունը մեծ դահլիճում ու զինանշանով լրացուցիչ ծախսեր է պահանջում: Իսկ լրագրողներին նույնիսկ ներս չթողեցին այն կաբինետ, որտեղ հարսն ու փեսան գրանցում էին իրենց ամուսնությունը: Եվ ահա նրանք գնում են տուն՝ ծերանոց: Ամեն ինչ այնպես է, ինչպես հարկն է. մեքենաների ազդանշաններն ու վթարային լույսերը միացրած էին, անցորդները զարմանքով նայում ու չէին հասկանում՝ ինչ է կատարվում ծերանոցում:
Նորապսակներին տեսնելու համար բառի բուն իմաստով բոլոր շրջանների բժիշկները հաավքվել էին: Նրանց դիմավորում էին ոչ միայն ծերանոցի աշխատակիցները, այլ նաև հարևան ինֆեկցիոն հիվանդանոցի բժիշկները:
Ծերանոցի ճաշասենյակում երջանիկ զույգի համար գեղեցիկ խնջույք էր կազմակերպել, փուչիկներ ու ծաղիկներ էին բերվել, հնչում էին շնորհավորանքներ: Սեղանին բազմազան համեղ ուտեստներ ու միանման սպասք էր դրված: Դե, ինչպես հարկն է:
Իսկ սա հարսի ու փեսայի սեղանն է, այն առանձին է դրված՝ ընդունված կարգի համաձայն:
Ելենա Գվասալիա. ‘Ես դժվար կյանք եմ ունեցել: Ապրում էին Գանախլեբա գյուղում, մայրս հիվանդ էր, և ես ստիպված էի ամեն ինչ թողնել ու խնամել նրան’: Ելենան պատմում է ու արտասվում: Ամուսինը նույն պահին նրա ձեռքը բռնում է ու մխիթարում: Եվ նա մխիթարվում է:
‘Հետո ամուսնացա, ամուսնուս հետ քսան տարի ապրեցինք, սակայն նա հիվանդացավ ու մահացավ, իսկ ես մնացի մենակ: Ինչ-որ ժամանակ հետո ես կրկին ամուսնացա, բայց նա, ցավոք, նույնպես մահացավ: Երեխաներ չունեմ’:
«Ծերանոց ընկա 3 տարի առաջ: Գենադի Ռեդկոզուբովի հետ ծանոթ ենք մոտ կես տարի: Դուրս էինք գալիս զբոսնելու և հանդիպում էինք այնտեղ, նստում էինք, զրուցում: Եվ մի գեղեցիկ օր նա ինձ ամուսնության առաջարկ արեց: Ասաց, որ այս ընթացքում, ինչ ծերանոցում է, ինձ պես ոչ ոքի չի հանդիպել: Հարսանիքից առաջ շատ էի հուզվում, մտածում էի, որ նա կարող է հանկարծ միտքը փոխել և չամուսնանալ, — ասում է նա:
“Երբ առաջին անգամ էի ամուսնանում, հարսանիք չարեցինք, քանի որ ամուսնուս ընտանիքը մեծ էր ու հարսանիք անելու հնարավորություն չկար: Իսկ հիմա ես իսկական հարսանիք ունեցա և շատ երջանիկ եմ’:
Գենդի Ռեդկոզուբով. ‘Շատ երջանիկ եմ: Նրան, ում փնտրում էի, գտա ծերությունում: Ես ամուսնացած եղել եմ, բայց այդ ամուսնությունները երջանիկ չեն եղել: Որդի ունեի, բայց նա մեքենայի տակ ընկավ ու մահացավ’:
‘Հիշում եմ՝ ինչպես նրան տեսա առաջին անգամ: Դուրս եմ գալիս մի անգամ պատշգամբ ծխելու, տեսնեմ՝ բակում նստած է, աղավնիներին է կերակրում: Միանգամից հավանեցի նրան: Ես հետևում էի Ելենային և տեսա, որ լավ կին է, իսկ մենք երկուսս էլ միայնակ ենք: Ասացի նրան. “Ի՞նչ ենք այսքան ձգձգում: Արի միասին ապրենք: Երեխաներ արդեն չեն լինի, այդ պատճառով էլ ինքներս մեզ համար կապրենք: Միայնությունը մեզ միավորեց: Իսկ սա ընկերներն են՝ ծերանոցի հարևանները:
Հետո նրանք միասին եկան ծերանոցի տնօրենի մոտ՝ իրենց առանձին սենյակ հատկացնելու խնդրանքով: Բարեբախտաբար առանձին ու բավականին ընդարձակ սենյակ գտնվեց: Ամեն ինչ շատ գեղեցիկ է, նույնիսկ սեփական հեռուստացույց ունեն: Իսկ այս հարմարավետությունը ստեղծել է ծերանոցի տնօրեն Աննա Պոսկաննայան: Նրա խոսքով, հարսանիքը կիսովի են արել, քանի որ բոլոր ծախսերը ծերանոցը չէր կարող հոգալ:
Բոլորն առանձին-առանձին շնորհավորեցին նորապսակներին, մաղթեցին սեր ու ընտանեկան բարեկեցություն: Ինչպես ասում են՝ շամպայնի գետեր էին հոսում, բոլորը խմում էին ու լավ ժամանակ անցկացնում: Հարսն ու փեսան, ըստ ավանդույթի, իրար հանդեպ ուշադիր էին ու թխվածք էին հյուրասիրում միմյանց:
Ահա այսպիսի սիրո պատմություն:
