«Հենց դուրս եկա, առաջին հերթին, կնոջս եմ համբուրելու»․ կարանտինային յոթ պատմություն Վրաստանից

Վրաստանում, ընդհանուր առմամբ, շուրջ 70 կարանտինային գոտի կա, այդտեղ մեկուսացված է ավելի քան հինգ հազար մարդ կորոնավիրուսի պանդեմիայի պատճառով։ Այդ գոտիները հաճախ մասնավոր հյուրանոցներ են, որոնք տերերը պետության տնօրինությանն են հանձնել պանդեմիայի ժամանակահատվածում։

Դրանց թվում կան նաև հինգաստղանիներ, որտեղ մեկ օր անցկացնելը սովորաբար օրական 200 դոլար արժե։

Սակայն խոսքն այդ մասին չէ։ JAMnews–ը զրուցել է կարանտինային գոտիների մի քանի բնակիչների հետ, և ահա նրանց պատմությունները։

Ապրիլի 9–ի առավոտյան Վրաստանում հաստատվել է կորոնավիրուսային վարակի 208 դեպք։ 46 մարդ ապաքինվել է, երեքը՝ մահացել։ Մարտի 21–ից Վրաստանում արտակարգ դրություն է հայտարարվել, իսկ մարտի 31–ից երկրի ողջ տարածքում պարետային ժամ է սահմանվել։

Դեա Սուլուաշվիլին, 21 տարեկան, ուսանող

Չորրորդ տարին է, ինչ Մադրիդում եմ սովորում։ Ծանոթներս սկսեցին տուն վերադառնալ, ես էլ տեղի տվեցի այդ տրամադրությանը։

Եթե միայն իմանայի՜, որ ծնողներիս հետ մեր տանը հայտնվելու փոխարեն կարանտինի մեջ եմ լինելու։ Օդանավակայանից ինձ տարան Tower հյուրանոց։

Ամենածանրը սնունդն է, որովհետև ես բուսակեր եմ։ Հինգ օրից թույլ տվեցին ինքնամեկուսացման ռեժիմի անցնելու միայն այն բանից հետո, երբ համոզվեցին, որ առանձին բնակարան ունեմ։

Մակա Մագլակելիձե, 39 տարեկան, առողջապահության ոլորտի մասնագետ

Երկար ժամանակ Բեռլինում էի ապրում։ Ձանձրացա, որոշեցի վերադառնալ։

Ինքնաթիռը վայրէջք կատարեց Բաթումում։ Մեզ մոտ ամեն ինչ շատ ավելի կազմակերպված է, քան կարգապահությամբ հայտնի Գերմանիայում։ Ավտոբուս նստեցրին և տարան կարանտինային գոտի։

Ապրում եմ դեպի ծովը հիանալի տեսարանով մի համարում։ Ամեն ինչ կարող եմ խանութից պատվիրել։ Բացառությամբ ալկոհոլի։ Ափսոս, գինին տեղին կլիներ։

Ֆիլմեր եմ դիտում, կարդում եմ, յոգայով եմ զբաղվում։ Պետք է ևս ինն օր դիմանալ։ Հասկացա, թե ինչ են զգում բանտարկյալները բանտում։

Զուրա Մամագուլաշվիլի, 28 տարեկան, ռեժիսոր

Մարտի 5–ին մեկնել էի Ռեյունյոն կղզի՝ մշակույթների բազմազանության մասին համաժողովի։ Եվ պանդեմիան սկսվեց։ Երկու անգամ փոխել եմ ավիատոմսս՝ վերադառնալու համար։

Ժամանելուց հետ ջերմությունս չափեցին։ Մի փոքր բարձր էր։

Գիշերն անցկացրի վրանում՝ օդանավակայանում։ Առավոտյան ուղարկեցին Գորիի հոսպիտալ, այնուհետև՝ Սայիրմեի Best Western Sairme Resorts հյուրանոց։

Հայրս մտահոգվում է։ Ես էլ եմ շատ բան մտածում անորոշության պատճառով․ մեկ պատկերացնում եմ, որ արհեստական շնչառության սարքին միացված եմ, մեկ՝ որ մահացել եմ։

Կարծես թե ինչ–որ ֆիլմի մեջ հայտնված լինեմ։ Լավ կլիներ՝ այն ավարտվեր։

Կարոտում եմ համեղ սնունդը, որն այստեղի նման չէ՝ փաթեթների մեջ։

Անգործությունից սկսեցի անձնակազմին զննել և եզրակացրի, որ սննդի բաշխման գործը երկու աշխատակից է կատարում․ մեկը փաթեթները բարդ հանգույցով է կապում, մյուսը՝ պարզ։

Հյուրանոցի մուտքի մոտ անվտանգության աշխատակիցներ են կանգնած։ Վերջերս մեզ զվարճացնում էին․ հիանալի երգում էին։ Շնորհակալություն նրանց։

Ռուսո Կվանտալիանի, 32 տարեկան, մագիստրատուրայի ուսանող

Շվեյցարիայում, որտեղ սովորում եմ, հիվանդանոցներում ընդունում էին տարեց անձանց։ Իսկ երիտասարդներին իշխանությունները կոչ էին անում ինքնամեկուսացման ռեժիմ պահպանել։ Ես որոշեցի, որ ճիշտը տուն վերադառնալն է։

Իններորդ օրն է, ինչ Կախեթիի Լոպոտա լճի մոտ հյուրանոցում կարանտինի մեջ եմ։ Պատուհանից հիանում եմ տեսարանով, երբ առցանց դասախոսութուններ չկան։

Շանս եմ շատ կարոտել։ Սակայն պետք է բժիշկների ասածներն անել։ Միայն այդպես կարող ենք հաղթահարել այս համաճարակը։

Դեա Կալդանի, 33 տարեկան, գեղեցկության սրահի մենեջեր

Հունաստան էի մեկնել՝ մորս տեսակցելու, նա 12-րդ տարին է, ինչ աշխատում է ծերանոցում։ Երբ պանդեմիա հայտարարեցին, մորս փակեցին աշխատավայրում։

Սկսեցին փակել սրճարանները, խանութները։ Առանց հատուկ թույլտվության փողոց չէր կարելի դուրս գալ։ Այնտեղ անելու բան չկար, սակայն մեկնելը հեշտ չէր։

Վրաստանում իրավիճակը ծանր չէր, և հատուկ չվերթներ կազմակերպվեցին, նախևառաջ, դեպի «կարմիր գոտու» երկրներ։ Մեկ շաբաթից ստացվել դուրս պրծնել։

Թռիչքը սարսափելի էր․ լեփ–լեցուն օդանավակայան, ուղեբեռի կույտեր, լացող երեխաներ, հուսահատ մարդիկ, որոնք պատրաստ էին թռչել կանգնած։

Թբիլիսի ժամանումը փրկություն ընկալեցի։ Իսկ «Կաչրեթի Ամբասադոր» հյուրանոցը, որտեղ ինձ տեղավորեցին 37 աստիճան ջերմությամբ, կարծես դրախտ լիներ։

Թինա Շուբլաձե, 38 տարեկան, բրիտանական GSK դեղագործական ընկերության մենեջեր 

Ստուգում, ախտահանում, հրահանգներ, և ահա երրորդ օրն է, ինչ Թբիլիսիի «Շերատոն» հյուրանոցում եմ։

Կարող էի Լոնդոնում լինել, սակայն իրավիճակն այնտեղ վատթարանում էր, և հիվանդների նկատմամբ այնպիսի վերաբերմունք կա, որ, չնայած լավ ապահովագրությանս, որոշեցի Թբիլիսի մեկնել՝ ավելի մոտ լինելու համար այստեղ մնացած երեխաներիս և ամուսնուս։

Հեռահար աշխատում եմ, շփվում չատերում, կարդում։ Հույս ունեմ, որ մոտ ապագայում ընտանիքիս մոտ կվերադառնամ։

Ուիլյամ Ռիդ, 59 տարեկան, նավապետ

Ես Շոտլանդիայից եմ։ Կինս վրացուհի է։ Հաճախ եմ ծովում լինում։ Շոտլանդիա էի հասել, երբ կինս ասաց, որ Թբիլիսիում իրավիճակը վատթարանում է։

Ուզում էի հետ վերադառնալ և․․․ հայտնվեցի Լոպոտա լճի մոտ հինգաստղանի հյուրանոցում։

Ես լավ ծանոթ եմ վրացական խոհանոցին։ Կարող եմ հավաստիացնել, կարանտինի մեջ գերազանց են կերակրում։

Վրացերեն այնքան էլ լավ չգիտեմ։ Ուզում էի բարելավել այն։ Բայց ամեն անգամ՝ Good morning, sir! Հավանաբար, որ ինձ համար ավելի հարմարավետ լինի։

Բլոգ եմ վարում, նկարագրում Վաստանը։ Հետս գոլֆի համար ամեն ինչ վերցրել եմ և մարզվում եմ համարում։

Ինչպես այն անեկդոտում է․ մեկին հինգ տարով նստեցնում եմ, իսկ նա հետը գոլֆի մահակներն է վերցնում, երբ դուրս է գալիս բանտից, չեմպիոն է դառնում։

Ես էլ կարանտինից դուրս գալիս կգնամ գոլֆ խաղալու, բայց առաջին հերթին կնոջս կհամբուրեմ։