Թե ինչպես են ապրում միայնակ մայրերը Վրաստանում․ չորս պատմություն
Կորոնավիրուսի համավարակն ու դրա հետ կապված մեկուսացումն առանձնապես ծանր է անդրադարձել սոցիալական խոցելի խմբերի վրա, որոնք իրենց խնդիրների հետ միայնակ են մնացել։
Այս խմբին են պատկանում կանայք, որոնք իրենց երեխաներին միայնակ են դաստիարակում, հաճախ՝ առանց որևէ հոգեբանական և ֆինանսական օգնության։
Վրաստանում, որտեղ ավանդաբար հպարտանում են «մոր պաշտամունքով», հատկապես մայրերն են դարձել ամենախոցելի խմբերից մեկը։
JAMnews-ը հավաքել է այն կանանց պատմությունները, որոնք երեխաներին միայնակ են դաստիարակում ճգնաժամի ծանր պայմաններում։
Միայնակ ծնողները Վրաստանում․ վիճակագրություն
Վրաստանում պաշտոնապես 4 501 միայնակ ծնող կա, նրանց 99 տոկոսը մայրերն են։ Սակայն այս թիվը լիարժեք չի արտացոլում իրականությունը։ Իրականում ավելի շատ կանայք են իրենց երեխաներին միայնակ մեծացնում։
Վրաստանում գրեթե յուրաքանչյուր երկրորդ ամուսնություն ավարտվում է ապահարզանով։ 2019 թ. պաշտոնական ամուսնությունների թիվը կազմել է 23 հազար 285, իսկ պաշտոնական բաժանությունների թիվը՝ 11 հազար 205։
Բաժանված շատ հայրեր ալիմենտները չեն վճարում։
Վրաստանում միայնակ մայրերը պետությունից ոչ մի օգնություն չեն ստանում։
- Աշխատանքը կորցնելը դեռ ամենասարսափելին չէ
- Կարծիք․ կորոնավիրուսի դեմ պայքարը Վրաստանում․ խարխափումներ խավարում
- Ատելությամբ շրջապատված։ ԼԳԲՏ-ն և նրանց ծնողները Վրաստանում
Քեթի Խերկելաձե, 37 տարեկան, Թբիլիսի
Ես ինձ շատ լավ եմ զգում և ուրախ եմ, որ երեխա ունեմ։
Ոչ մի բան պլանավորված չէր։ Հղիության մասին իմացա արդեն այն ժամանակ, երբ բաժանվել էի իմ սիրած տղամարդուց։
Երբ իմացա, որոշեցի ամեն ինչ պատմել երեխայի հորն ու զանգահարեցի նրան, բայց պարզվեց, որ նա արդեն ամուսնացել է։ Ես զայրացա և այդպես էլ նրան ոչինչ չպատմեցի։
Չեմ թաքցնի և կասեմ, որ սկզբից վախենում էի ընտանիքիս անդամների արձագանքից, լարվում էի։ Ինձ համար գլխավորն այն էր, որ հղիությունս հանգիստ անցնի, այդ պատճառով էլ փորձում էի խուսափել ավելորդ սթրեսներից և տանը ոչինչ չէի ասում։ Ազատ հագուստ էի կրում և ասում, որ պարզապես գիրացել եմ։
Ինքս էլ չգիտեմ, թե ինչպես հաջողացրի, բայց ինձ հավատացին։ Ես այնքան տարվեցի, որ հղիության մասին մորս ասացի միայն ծննդաբերությունից վեց օր առաջ։
Բարեբախտաբար, ընտանիքիս արձագանքն իմ սպասածի հակառակն էր։ Բոլորը տխրել էին, որ չեն կարողացել ինձ օգնել հղիության ժամանակ և այդ երջանկությունը կիսել ինձ հետ։
Լիլեն չորս տարեկան էր, երբ առաջին անգամ տեսավ հորը։ Նա ամեն ինչ հասկանում է, գիտի, որ իր հայրն ու ես միասին չենք ապրում, որ նա ուրիշ ընտանիք ունի, և Լիլեն երբեք չի բողոքել դրանից։ «Եթե ամուսնանաս, լավ կլինի», — մի անգամ ասաց նա ինձ։
Այժմ, երբ նա մեծացել է, ցանկություն է հայտնել հոր հետ ծանոթանալու։ Վերջին երկու ամիսը հեռախոսով են շփվում։ Հայրը նրան հեծանիվ է նվիրել, և նա շատ գոհ է։
Իմ կյանքում ոչինչ չէի փոխի այն պահից, երբ հայտնվեց Լիլեն։ Երեխայի դաստիարակությունը երկու հոգու գործ է, ես դրանում համոզվեցի, սակայն ոչ մի րոպե չեմ ափսոսում իմ որոշման համար։
Չափազանց շատ կանայք դա չեն անում, որովհետև վախենում են հասարակությունում առկա կարծրատիպերից և պատասխանատվությունից։ Նրանք մտածում են, որ չեն կարող միայնակ երեխա մեծացնել։ Ուզում եմ նրանց ասել, որ հաստատ կարող են։
Օրենք․ ո՞վ է Վրաստանում համարվում միայնակ մայր
Ըստ վրացական օրենսդրության՝ միայնակ մոր կարգավիճակ կնոջը շնորհվում է այն դեպքում, երբ նա գրանցված ամուսնության մեջ չէ և անչափահաս երեխա ունի (կենսաբանական կամ որդեգրված), որի ծննդյան վկայականում հոր մասին տողը դատարկ է։
Մնացած բոլոր դեպքերում օրենքը կնոջը միայնակ մայր չի ճանաչում։
Սակայն շատ մայրեր, որոնք փաստացի իրենց երեխաներին միայնակ են մեծացնում, պաշտոնապես չեն գրանցվում։
Օրենքի համար նշանակություն չունի, որ ծննդյան վկայականում հոր առկայությունը կարող է պարզապես ձևական բնույթ կրել, և որ կինն իրոք կարող է երեխային միայնակ դաստիարակել։
Վրաստանում, որտեղ հասարակությունում մինչ օրս կարծրատիպեր կան չամուսնացած կնոջ և առանց հոր երեխայի մասին, կանայք հաճախ ստիպված են լինում պաշտոնապես փաստաթղթերում նշել հոր անունը, որպեսզի պաշտպանեն իրենց երեխաներին հասարակության քննադատությունից․ հատկապես դա արդիական է շրջաններում։
«Կախեթիում մի տղամարդ մի քանի երեխաների իր ազգանունն է տվել՝ հասարակության խարանից նրանց պաշտպանելու համար։ Դրա պատճառով նրանց մայրերը չեն կարողացել միայնակ մոր կարգավիճակ ստանալ, սակայն նրանք նախընտրել են այդպես անել՝ իրենց երեխաներին պաշտպանելու համար», — ասում է «Մարդու իրավունքների զարգացման հիմնադրամ» հասարակական կազմակերպության ներկայացուցիչ Սալոմե Մեզուրնիշվիլին, որը զբաղվում է միայնակ ծնողների հարցերով։
Նա ուրիշ դեպքեր էլ է հիշում, որոնք ակնհայտ ցույց են տալիս, թե իրականությունից որքան է կտրվել միայնակ մոր կարգավիճակի գնահատականի չափորոշիչը։
«Այրիները նույնպես միայնակ մայրեր չեն համարվում։ Ոչ էլ բաժանված մայրերը, որոնց երեխայի հայրն ալիմենտ չի վճարում։ Ոչ էլ կանայք, որոնք միայնակ եմ մեծացնում երեխային, որովհետև հայրը բանտում է։ Նման դեպքերում կանանց պետք է օգնության տրամադրման համար որևէ ժամանակավոր կարգավիճակ տրվի», — կարծում է Մեզուրնիշվիլին։
Նա դեպք է հիշում, երբ կնոջը զրկել են միայնակ մոր կարգավիճակից․
«Հոր մասին տվյալները նշված չէին ծննդականում, որովհետև տղամարդը չէր ճանաչել հայրությունը։ Սակայն մայրը սկսել էր պայքարել և փորձաքննության միջոցով ապացուցել էր, որ հայրն իրոք նա է։ Եվ ի՞նչ։ Տղամարդը մինչ օրս չի վճարում ալիմենտները, իսկ պետությունը կնոջը զրկել է միայնակ մոր կարգավիճակից»։
Գվանցա, 24 տարեկան, Զուգդիդի
Երեխայիս հոր հետ ծանոթացել եմ երկու տարի առաջ, Թուրքիայում։ Նա մուսուլման է, ես՝ քրիստոնյա, այդ պատճառով էլ ես սկզբից էլ դուր չեկա նրա մորը։ Ինձ խնդրեցին կրոնս փոխել, ես հրաժարվեցի։ Մենք ութ ամիս միասին էինք, իսկ հետո ես հեռացա։
Տուն վերադառնալուց հետո իմացա, որ հղի եմ։ Ուզում եմ խոստովանել, որ պահեր են եղել, երբ մտածել եմ՝ ունենալ երեխային, թե՝ ոչ։ Բայց այդ մասին մտածելն անգամ մեղք է։ Չկարողացա։
Ընտանիքս ինձ շատ էր սատարում։ Հայրս ասաց, որ կօգնի ինձ և կմեծացնի երեխայիս։ Այդպիսի պահերին թերևս ամենակարևորն ընտանիքի աջակցությունն է։
Մարդիկ կային, որոնք ինձ խորհուրդ էին տալիս չունենալ երեխային։ Գիտեք՝ ինչ կարծրատիպեր կան Վրաստանում։ Բայց ես որոշում կայացրի։ Իսկ երբ հայրդ ու մայրդ հետդ են, արդեն միևնույն է, թե ինչ են խոսում ուրիշները։ Հիմա, որքանով հայտնի է, իմ մասին տարբեր բամբասանքներ են պտտվում, բայց ուրիշների կարծիքն ինձ չի հուզում։
Դեմետրեն այժմ իմ ազգանունն է կրում։ Պատրաստվում եմ նրան պատմել այն ամենն, ինչ եղել է։ Կարծում եմ, որ պետք է ամենասկզբից երեխային սովոր դարձնել ճշմարտությանը։
Ինձ համար իրականում շատ դժվար է, բայց անհնարին բան չկա։ Եթե ֆինանսական վիճակը չլիներ, ինձ ընդհանրապես ոչինչ չէր անհանգստացնի։
Նախկինում ես խանութում էի աշխատում, բայց համաճարակի մեկնարկից ի վեր տանը նստած եմ։ Մայրս երեք անգամ կաթված է ստացել, և այժմ ընտանիքում միայն հայրս է աշխատում։
Հայրս 2008 թ-ի պատերազմի վետերան է, վետերանի թոշակ է ստանում 22 լարի [մոտ $6,7]։ 2018 թ-ին նրան աշխատանքից ազատեցին, այժմ նա արտադրամասում է աշխատում, բայց լինում է, որ օրերն այնպես են անցնում, որ նա ընդհանրապես ոչինչ չի կարողանում տուն բերել։
Տունը, որում մենք ապրում ենք, գրավադրված է, և չգիտենք, թե երբ են մեզ այստեղից հանելու։
Երեխաս 50 լարի [մոտ $15] սոցիալական նպաստ է ստանում տեղի թաղապետարանից, ես ոչինչ չեմ ստանում։ Երևի ես շատ հարուստ եմ, և ինձ դա պետք չէ։ Երեխայի հայրը նույնպես մեկ-մեկ փող է ուղարկում ինձ։
Տխուր է, որ ես բացառություն չեմ։ Այդպես է ապրում ողջ Վրաստանը, բոլորի համար շատ ծանր է։
Ի՞նչ օգնություն են ստանում միայնակ մայրերը
Ընդամենը հինգ տարի առաջ վրացական օրենսդրությունն ընդհանրապես չէր ընդունում միայնակ մայրերին։
Այս կարգավիճակը բնորոշող դրույթն ուժի մեջ է մտել 2015 թ-ին հասարակական կազմակերպությունների ակտիվ աշխատանքի արդյունքում։
Այս գործընթացին մասնակցել է «Բռնությունից պաշտպանելու ազգային ցանցը»։ Նրա գլխավոր խնդիրը միայնակ մայրերին նյութական նվազագույն օգնության ցուցաբերումն էր, ասում է կազմակերպության իրավաբան Մանանա Փուրցխվանիձեն։
«Սկզբնական փուլում պայքարում էինք, որ նրանք ստանան գոնե 50 լարի [մոտ $15 ], բայց մեր նպատակին չհասանք։ Միայն կարողացանք կարգավիճակի սահմանման հասնել։ Բացի այդ, այն չափանիշները, որոնց հիման վրա ծնողները կարգավիճակ են ստանում, շատ սահմանափակ են և դրանց ընդլայնման մասին խոսք անգամ չկա։ Մեր պետությունն այս հարցը չի լուծել», — ասում է Փուրցխվանիձեն։
Չնայած նրան, որ կարգավիճակ ստանալու չափանիշներին քիչ մայրեր են համապատասխանում, պետությունը նրանց նյութական օգնություն գրեթե ցույց չի տալիս։
Վրաստանում այդ կարգավիճակով կանայք միայն մեկ առավելություն ունեն․ նրանք ամբողջությամբ ազատվում են եկամտահարկից։ Սակայն միայն այն դեպքում, եթե նրանց տարեկան եկամուտը չի գերազանցում երեք հազար լարին [մոտ $900], ինչը կազմում է ամսական 250 լարի։
Ընդ որում, օրինակ, երկու հոգանոց ընտանիքի կենսապահովման նվազագույն գումարը Վրաստանում կազմում է 266 լարի։
Միայնակ մայրերը հաճախ են դիմում տեղական ինքնակառավարման մարմինների օգնությանը։
Սակայն օրենքը թաղապետարաններին չի պարտավորեցնում օգնություն ցուցաբերել, դա կախված է միայն նրանց բարի կամքից։ Որոշ թաղապետարաններ, օրինակ, միայնակ մայրերին օգնում են վճարել կոմունալ ծառայությունների վճարները, սակայն որոշները դա չեն անում։
Այդ առումով ամենավատ դրությունը Թբիլիսիում է, որտեղ ապրում է միայնակ մայրերի մեծ մասը։
Սալոմե Մեզուրնիշվիլիի խոսքով՝ միակ բանը, որ իր կազմակերպությունը կարողացել է քաղաքում անել մեծ պայքարից հետո, այն է, որ 2019 թ-ից միայնակ ծնողների երեխաներն արտահերթ են գրանցվում պետական մանկապարտեզներում։
«Նախևառաջ, անհրաժեշտ է ընդլայնել կարգավիճակի չափորոշիչները, այնուհետև, ըստ կարիքի, անհատապես որոշել, թե ինչ օգնություն պետք է ստանա մայրը։ Օրինակ՝ եթե քաղաքային տրանսպորտի վաուչերը մեծ օգնություն կլիներ քաղաքում բնակվող միայնակ ծնողի համար, ապա այն անօգուտ կլիներ գյուղական տեղանքում ապրողների համար։ Այդ պատճառով էլ միայնակ ծնողների կարիքները բարդ հարց են, որոնք լուրջ հետազոտություն են պահանջում», — կարծում է Մեզուրնիշվիլին։
Եվս մեկ արտոնություն, որը պետությունն առաջարկում է միայնակ մայրերին, նրանց կարգավիճակը հաշվի առնելն է՝ ընտանիքի սոցիալ-տնտեսական դրության գնահատման ընթացքում։
Այսինքն, պարզ ասած՝ միայնակ մայրը սոցիալապես անապահովի կարգավիճակ ստանալու և դրա հիման վրա օգնություն ստանալու ավելի մեծ շանսեր ունի։ Սոցիալապես անապահովների նպաստն այսօր Վրաստանում կազմում է 30-60 լարի [մոտ $9-18] ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամի համար։
Միայնակ մայրերին տրվող օգնությունը չի փոխվել անգամ համավարակի պայմաններում։ Երբ երկիրը գործնականում փակ է, և տասնյակ, նույնիսկ հարյուր հազարավոր մարդիկ կորցնում են աշխատանքը, առանձնապես տուժում են խոցելի խմբերը։
Իմանալով, որ կառավարությունը ոչ մի կերպ չի փորձում օգնել միայնակ մայրերին համավարակի ընթացքում, Սալոմե Մեզուրնիշվիլին սկսել է միջոցներ հավաքագրել՝ այդ ընտանիքներին մթերքով օգնելու համար։
Ինչ վերաբերում է ալիմենտներին, ապա այն մասին, որ դա խնդրահարույց հարց է, վկայում է դատական գործերի քանակը։ Ազգային գործադիր բյուրոյի տվյալներով՝ 2015-2016 թթ-ին այնտեղ 2 363 գործ է ստացվել ալիմենտների բռնագանձման մասին։
Հայրերի մի մասը չի կարողանում ալիմենտ վճարել եկամտի բացակայության պատճառով, մյուսները խուսափում են դրանից տարբեր եղանակներով՝ թաքցնելով եկամուտը, սեփականությունը գրանցելով ծնողների անունով և այլն։
Մակա Կեյդայա, 38 տարեկան, Թբիլիսի
Մենք միասին էինք հինգ տարի, իսկ հետո ես հղիացա։ Երկուսս էլ որոշեցինք, որ ուզում ենք երեխա ունենալ, և ծնվեց մեր փոքրիկ Մարիամը։
Հինգ ամիս անց նա արտասահման մեկնեց։ Այսպիսի պլան ունեինք․ սկզբից նա է մեկնում, այնտեղ ոտքի է կանգնում, իսկ հետո մեզ է տանում։ Այս ամենը մենք պլանավորում էինք՝ հանուն մեր ավելի լավ ապագայի։ Մի քանի ամիս նորմալ հարաբերություններ ունեինք առցանց, նա խոսում էր ինձ ու երեխայի հետ։
Սակայն մի անգամ հանկարծակի անհետացավ։ Պատկերացում չունեի, թե որտեղ է և ինչով է զբաղվում։ Երեք ամիս անց նրան պատահական հանդիպեցի Թբիլիսիում։ Նա երեխայի մասին նույնիսկ չհարցրեց։
Այդ ժամանակ հասկացա, որ ինձ նրա հետ ոչինչ չի կապում, և ես մենակ մնացի մանկահասակ երեխայի հետ։
Մարիամն այն ժամանակ երկու տարեկան էր։ Այժմ տասը տարեկան է։ Ութ տարվա ընթացքում հայրը ոչ մի անգամ չի հարցրել, թե ինչպես են աղջկա գործերը, ինչ է նա ուտում, ինչ է հագնում, ինչպես է սովորում։
2017 թ-ին ես ալիմենտների վճարման վերաբերյալ հայց ներկայացրի։ Իհարկե, նա բողոքարկեց և փորձում էր թաքցնել այն ամենն, ինչ նրա անունով էր ձևակերպված։ Նա հայցը բողոքարկել է բոլոր երեք ատյաններում՝ ներառյալ Գերագույն դատարանը, որտեղ դատավորն ինձ ուղղակի հարցրեց, թե ինչու եմ ուզում մարդուն ստիպել անել մի բան, որը նա չի ուզում։ Այո, դատավորն ինձ նման բան է ասել։ Իսկ նա բնավ աղքատ չէ, շատ լավ է ապրում։
Ի վերջո, ես շահեցի, և դատարանը որոշակի գումար որոշեց, որը նա պետք է վճարի ամեն ամիս։ Այդ գումարը, հավանաբար, նրա եկամտի մեկ տոկոսն անգամ չի կազմում։
Նա ալիմենտները վճարում է, բայց հաճախ ստիպված եմ հիշեցնել նրան։ Երեխային չի տեսակցում, նույնիսկ չի հետաքրքրվում։
Ամենաբարդն ամեն ինչում միայնակ լինելն է։ Որոշումներ կայացնելիս, խնդիրների բախվելիս, անգամ ուրախության մեջ միայնակ ես։
Երեխան հոր ազգանունն է կրում, այդ պատճառով էլ ինձ միայնակ մոր կարգավիճակ չի շնորհվել։ Հետևաբար, ինձ օգնություն կամ արտոնություններ չեն հասնում [իրականում, ինչպես պարզվեց, այդ մայրերին ոչ մի արտոնություն չեն տալիս — JAMnews]։ Մի խոսքով, պետությունն ինձ ոչնչով չի օգնել։
Բարեբախտաբար, ծնողներս ինձ սատարեցին և արեցին հնարավոր ամեն ինչ, որ ես ու Մարիամը մեզ լքված չզգանք։
Ես վաղուց սովոր եմ երեխային միայնակ դաստիարակել և միայն ինձ վրա հույս դնել։ Երբ Մարիամը մեծանա, նա ինքը կորոշի, թե ինչ հարաբերություններ է ուզում հոր հետ ունենալ։ Այժմ նա կարծես զգում է, որ ինձ համար հաճելի չէ այդ թեմայով խոսելը, և շատ հարցեր չի տալիս։
Մարի Ջակելի, 36 տարեկան, Չակվի
Ապագա ամուսնուս՝ սիրիացի արաբի հետ ծանոթացրել է հարևանուհիս։ Մենք միմյանց միանգամից դուր եկանք։ Ամուսնացանք 2005 թ․ մայիսին՝ ծանոթանալուց մոտ մեկ ամիս անց։
Սկզբից մեզ մոտ ամեն ինչ լավ էր։ Հետո, երբ ծնվեց մեր առաջնեկը, ամեն ինչ փոխվեց։ Ամուսինս սկսեց ինձ վատ վերաբերվել, ծեծում էր և վիրավորում։
Սկզբից նրա հետ էի մնում առաջին երեխայի պատճառով, այնուհետև երկրորդը ծնվեց, հետո երրորդը և, ի վերջո, համատեղ կյանքի 13-րդ տարում հինգերորդը ծնվեց։
Երբ նա վատ տրամադրություն էր ունենում, միանգամից զայրույթն ինձ վրա էր թափում։ Ես հույս ունեի, որ նա կփոխվի, հանդուրժում էի՝ հանուն երեխաների, որոնց հայր է պետք։
Երբ երրորդ երեխան ծնվեց, Դամասկոս տեղափոխվեցինք։ Նա այնտեղ էլ էր ինձ վատ վերաբերվում, ոչինչ չփոխվեց։ Նա խմում էր ու ծեծում ինձ։
Սիրիայում մենք չորս տարի ապրեցինք։ Այնտեղ ծնվեց չորրորդ երեխան։ Երբ այնտեղ հուզումներ սկսվեցին, մենք Վրաստան վերադարձանք։ Սկզբից երկու ամիս ապրում էինք հարևանի բնակարանում, հետո երկու տարով տեղափոխվեցինք եղբորս բնակարան։
Այնուհետև սկսեցինք աշխատել և տուն գնեցինք։ Այստեղ արդեն հինգերորդ երեխան ծնվեց։
13 տարի շարունակ ես ամեն օր սպասում էի, թե երբ է նա փոխվելու, բայց, ի վերջո, հասկացա, որ սպասելն էլ իմաստ չունի։ Հուլիսի 29-ին երեխաներին վերցրի ու հեռացա։
Այժմ ապրում եմ եղբորս բնակարանում։ Ամուսինս ալիմենտները չի վճարում, ասում է, որ պարտավոր չէ երեխաներին փող տալ։ Երեք ամիսը մեկ լինում է, որ սննդի փող է տալիս և իր հետ տանում մեր ավագ որդուն։ Ու վերջ։
Ես չկարողացա հայց ներկայացնել դատարան․ աշխատում էի և ժամանակ չկար, իսկ այժմ արդեն ոչ մի տեղ չես դիմի։ Տանը փակված ենք։
Նախկինում Բաթում էի մեկնում և տների մաքրությամբ զբաղվում։ Ամռանը ծովափի բարերից մեկում էի աշխատում և երեխաներին հետս աշխատանքի էի տանում։ Իսկ հիմա ի՞նչ անեմ։ Ոչ մի տեղ չեմ աշխատում և տանը նստած եմ, ինչպես բոլորը։
Նպաստ եմ ստանում, մայրս ու եղբայրս ուժերի ներածին չափով փողով օգնում են։ Հարևաններս ու եկեղեցին են աջակցում։ Փառք աստծո, միշտ սնունդ ունենք, երեխաներս երբեք սոված չեն մնում։
Հեռախոսս հարմար չէ, որ երեխաներն առցանց սովորեն։ Դպրոցում մեզ համակարգիչ են խոստացել, բայց դեռևս չեն տվել։ Չեմ կարողանում նոր հեռախոս գնել, նպաստը չի հերիքում։ Նույնիսկ լվացքի մեքենա չունեմ, ի՞նչ հեռախոսի մասին է խոսքը։
Առանց ամուսնու դժվար է, հատկապես, երբ չես կարող աշխատել։ Սկզբից շատ էի հուսահատվում, ընկճախտի մեջ էի։ Բայց հետո սովորեցի։
Դա ավելի լավ է, քան վախի մեջ ապրելը։ Երեխաները նույնպես նայում էին, թե ինչպես է ինձ հետ վարվում ամուսինս։ Ես նախընտրում եմ ընտանիքիս մասին միայնակ հոգ տանել և հանգիստ դաստիարակել երեխաներիս։
«Մեդիացանցի» աջակցությամ
