Երկու ձկնորսական պատմություն Աբխազիայից
Այսպիսի տեսք ունի քաղաքային սիրահարների ձկնորսությունը.
Ահա ձկնորսական պատմություններ՝ հազարավոր պատմածներից երկուսը:
Ամենահամեղ խամսան
Ալեքսանդր Տարիելովիչը պարզապես 30-ամյա փորձով ձկնորս չէ, այլ ռազմական նավատորմի նախկին զինվորական: Նա ասում է, որ ձկնորսության է գնում, որովհետև տանը ձանձրալի է: Իսկ այսպես նա համատեղում է հաճելին ու օգտակարը:
«Ես թոշակառու եմ: Առավոտյան զարթնում եմ, գալիս ծովափ, հանդիպում ծանոթներիս, զրուցում նրանց հետ, իմանում վերջին նորությունները. այդպես օրս անցնում է», — ասում է նա:
Ալեքսանդր Տարիելովիչն այսպիսի պատմություն պատմեց:
Հասանք ափ և սկսեցինք պարզապես բոլորին բաժանել այդ խամսան: Մեզ էլ իհարկե թողեցինք: Մարդիկ երախտագիտությամբ վերցնում էին ձուկն ու հեռանում, իսկ ես ներքուստ հպարտություն էի զգում, որ մի լավ բան արեցինք: Դա ամենահամեղ խամսան էր, որն իմ կյանքում կերել եմ: Ես հաճախ եմ հիշում այս պատմությունն ու մտածում, որ այն պահին մեզ վրա Աստված նայեց և խղճաց»:
Նախանձ
Բոլոր ձկնորսները գիտեն. երբեմն ձկնորսական խանդավառությունը սահմանն անցնում է և խելագարության է վերածվում, ցանկացած գնով ավար ձեռք բերելու ցանկության: Այդպիսի բան է եղել նաև ձկնորս Թամազի հետ, որն ամեն օր կարթով Սուխումի ծովափին կանգնած է:
Ահա նրա պատմությունը:
Մի դեկտեմբերյան առավոտ նա որոշել է ձկնորսության գնալ, չնայած որ եղականը վատն է եղել, և նորմալ բան բռնելու հույս չի եղել:
Ես այնպես էի զայրացել, որ չկարողացա ինձ զսպել, հիմա ամաչում եմ հիշել: Սակայն այնպես էի նեղսրտել, որ սկսեցի չարախնդալ, փորձեցի նրան նեղացնել: Իսկ նա ասաց, որ ես իրեն նախանձում եմ: Այդ պահին ես վեր կացա և շարունակում էի նրա հետ վիճել, պատահաբար դիպչեցի ձկով լի դույլին, այն ընկավ ջուրը:
Այդ ամենն այնքան ամոթալի էր, չէ՞ որ բոլորը կմտածեին, որ ես դա հատուկ արեցի: Լավ է, որ այդ մարդը դեմքիցս հասկացավ, որ չէի ուզում այդպիսի բան անել: Իհարկե, միանգամից չհասկացավ, սկզբից մենք քիչ էր մնում ծեծեինք միմյանց, սակայն հետո ես նրան կարողացա ամեն ինչ բացատրել: Հաճախ եմ հիշում այդ պատմությունը, ես այն մտապահել եմ որպես դաս՝ մի՛ նախանձիր ուրիշներին»:
