Մոսկվան գրեթե անկասկած ձգտում է Վրաստանը վերադարձնել իր ազդեցության գոտի և արդեն առաջընթաց է գրանցել երկրում տեղի ունեցող ներքաղաքական գործընթացների շնորհիվ: Այս մասին նշվում է ԱՄՆ պաշտպանության նախարարության հետախուզական ծառայության (DIA) տարեկան զեկույցում, որը ներկայացվել է Կոնգրեսին:
DIA վերլուծաբանների կարծիքով՝ 2024 թվականի հոկտեմբերի խորհրդարանական ընտրություններից հետո իշխող «Վրացական երազանք» կուսակցությունը բարենպաստ պայմաններ է ստեղծել ռուսական ազդեցության աճի համար: Այս եզրակացությունը հնչել է Թբիլիսիում շարունակվող զանգվածային բողոքի ցույցերի և երկիրը եվրաինտեգրման ուղուց շեղելու մեղադրանքների ֆոնին:
Հատկանշական է, որ զեկույցում գրեթե չի հիշատակվում Ադրբեջանը, մինչդեռ Հայաստանը հայտնվել է ուշադրության կենտրոնում՝ որպես Մոսկվայի հետ հարաբերությունների վատթարացման օրինակներից մեկը: DIA գնահատմամբ՝ ռուս-հայկական հարաբերությունները «վատթարացել են նախորդ տարի», երբ Հայաստանը հայտարարել է Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպությունից (ՀԱՊԿ) դուրս գալու հնարավորության մասին, իսկ Ռուսաստանը՝ ի պատասխան, տեղեկատվական արշավ է սկսել հայկական ժողովրդավարական կուրսի և արևմտամետ ղեկավարության դեմ:
Այսպիսով՝ հետխորհրդային տարածքում ռուսական ակտիվության ուժեղացման ընդհանուր միտումների ֆոնին, Հարավային Կովկասն իրենից ներկայացնում է մի անհամասեռ պատկեր. Վրաստանը գտնվում է «ազդեցության փափուկ անեքսիայի» հետագծի վրա, Հայաստանը՝ աշխարհաքաղաքական շրջադարձի եզրին, իսկ Ադրբեջանն ընդհանրապես չի հիշատակվում զեկույցում, ինչը կարող է վկայել կա՛մ կայունության, կա՛մ երկրում ընթացող գործընթացների ոչ թափանցիկ լինելու մասին:
ԱՄՆ պաշտպանության նախարարության հետախուզական ծառայության (DIA) Annual Threat Assessment զեկույցը ամերիկյան հետախուզական համայնքի առանցքային տարեկան փաստաթղթերից մեկն է, որը տրամադրվում է ԱՄՆ Կոնգրեսին: Այն արտացոլում է Միացյալ Նահանգների ազգային անվտանգության հանդեպ ամենաակտուալ և երկարաժամկետ սպառնալիքների գնահատումը, այդ թվում՝ ռազմական, կիբեռնետիկ, միջուկային և աշխարհաքաղաքական մարտահրավերները:
140-ից ավելի երկրներից ստացված հետախուզական տվյալների հիման վրա պատրաստված զեկույցն օգտագործվում է ոչ միայն ներքին ռազմավարական պլանավորման համար, այլև որպես Պենտագոնի առաջնահերթությունների և անհանգստությունների մասին ազդանշան դաշնակիցների և հակառակորդների համար: Դրա բովանդակությունն ազդում է բյուջեի բաշխման, արտաքին քաղաքական որոշումների և ԱՄՆ-ի պաշտպանական նախաձեռնությունների վրա: