Աբխազիայում խորհրդարանական ընտրություններ են. թեկնածություն է առաջադրել 130 տղամարդ և 8 կին
Լուսանկարը՝ Իբրահիմ Չկադուայի
Աբխազիայում մարտի 12-ին կայացած խորհրդարանական ընտրություններին ընդհանուր առմամբ 131.529 ընտրող է գրանցվել:
Մարդկանց առջև ոչ այնքան հեշտ ընտրություն էր. խորհրդարանում 35 տեղ կա, որոնց հավակնում էր 137 թեկնածու: Այսինքն՝ միջինում 4 թեկնածու՝ մեկ տեղի համար: Սակայն դա՝ միջինում. օրինակ, երկու շրջան կար, որտեղ մեկ պատգամավորական մանդատին հավակնում էր 8-ական թեկնածու:
Մենք սուխումցիներից մի քանիսին հարցրինք իրենց շարժառիթների մասին:
Հարց առաջին.
ի՞նչ գլխավոր խնդիր կդնեիք նոր խորհրդարանի առջև
Դաուր Կվիցինիա, 56 տարեկան, Աբխազիայի ժողովրդի 1992-1993թթ—ի Հայրենական պատերազմի [վրացական կողմի տերմինաբանությամբ՝ 1992-1993թթ—ի վրաց—աբխազական կոնֆլիկտ — JAMnews] վետերան, հաշմանդամ:
— Հույս ունեմ, որ ինչ-որ բան դեպի լավը կփոխվի, քանի որ շատ գրագետ, երիտասարդ, նպատակասլաց տղաներ են խորհրդարան գնում, որոնք կարիերա են կառուցում, սկսում են իրենց հասարակությանը ներկայացնել որպես քաղաքական գործիչների, և կարող են ինչ-որ բան փոխել՝ դա ավարտին հասցնելով: Ոչ թե պարզապես խոստանալ, այլ մինչև վերջ հասցնել:
Առաջին օրենքը, որ պետք է ընդունվի, պատերազմի հաշմանդամների, վետերանների մասին օրենքն է: Այն մի ժամանակ գրել է առաջին նախագահ Վլադիսլավ Արձինբան, սակայն մինչև վերջ չի հասցվել: Վետերանները փող չեն ուզում, նրանց պետք է հարգանք և ուշադրություն:
Ալան Ջոպուա, 22 տարեկան, հասարակական գործունեությամբ է զբաղվում.
— Խորհրդարանի համար գլխավոր խնդիրն այն բանին հասնելն է, որպեսզի իր ընդունած օրենքները կատարվեն:
Լանա Չերքեզիա, 26 տարեկան, տնային տնտեսուհի, երեխա է դաստիարակում.
— Մենք սպասում ենք օրենքների աներկբա կատարման, հասարակության միավորման: Կարծում եմ, պատգամավորների առաջին խնդիրն արժանի խոսնակ ընտրելը պետք է լինի, իսկ հետո արդեն խոսնակը նախագահի հետ միասին կսկսի հարցեր լուծել:
Սիլվեթ Աջարալօղլի, 64 տարեկան, թոշակառու, նախկին բուժաշխատող.
— Խորհրդարանի գլխավոր խնդիրը հասարակ ժողովրդին ավելի շատ ուշադրություն դարձնելն է: Շատ քչերն են մեր՝ հասարակ մարդկանց, մասին մտածում: Կենսաթոշակը 500 ռուբլի է, ինչի՞ մասին է խոսքը, ինչպե՞ս ապրել: Անգամ հացին չի հերիքում:
Հարց երկրորդ.
ո՞րն է հեռացող խորհրդարանի գլխավոր խնդիրը
Դաուր Կվիցինիա
— Պատգամավորների առնվազն կեսն իր աշխատանքը կատարում էր: Սակայն երբ խորհրդարանի մի մասն աշխատում է, մյուսը պարզապես ներկա է և միայն իր խնդիրներն է լուծում, այդ ժամանակ երբեք ոչ մի օրենք խելքի չեն բերի: Դա թիմ է, և յուրաքանչյուրը պետք է իր գործով զբաղվի և գործը մինչև վերջ հասցնի:
Ալան Ջոպուա.
— Այս խորհրդարանը շատ անուշադիր էր օրենքներ ընդունում: Օրինակ, երբ ընդունվել է ԱԱՀ մասին օրենքը, հարկերը 10 տոկոսով ավելացվել են: Պատգամավորներն օրենքը գրել են, սակայն ոչինչ չեն հաշվարկել, չեն մտածել, թե ինչ հետևանքներ են լինելու, և ինչ է պետք դրանք անել:
Լանա Չերքեզիա.
— Ինձ թվում է, որ պատգամավորների հանդեպ պահանջներն ավելի խիստ պետք է լինեն: Պետք է ավելացնել տարիքը, որ թեկնածություն կարողանան առաջադրել 25 տարին լրացածները: Ինչ-որ աշխատանքային փորձ պետք է լինի, այլ ոչ թե այնպես, որ մարդն իր համար ինչ-որ տեղ աշխատում է և հանկարծ խելքին փչել է թեկնածություն առաջադրել: Պետք է լինի մի բան, որի համար նրան առանձին կարելի է հարգել: Թե չէ մարդիկ քվեարկում են նրանց օգտին, ում գիտեն, և դժվար է գտնել այնպիսիներին, որոնց համար կարելի է քվեարկել՝ ելնելով նրանց կենսագրությունից:
Սիլվեթ Աջարալօղլի.
— Ներկայիս խորհրդարանի խնդիրն այն է, որ նրանք տեղում դոփում են: Երիտասարդությանը ճանապարհ է պետք տալ, երիտասարդությունն ուրիշ պլաններ ունի, ուրիշ հեռանկարներ, ուրիշ տեսլական: Ես կարծում եմ, որ խորհրդարանում պետք է լինեն միայն մինչև 50 տարեկան անձինք:
Հարց երրորդ.
ձեր ո՞ր հարցերը կարող են և պարտավոր են լուծել իշխանությունները
Դաուր Կվիցինիա
— Առողջությունը: Իսկ ամենագլխավորը կրթությունն է, որպեսզի երիտասարդությունը հնարավորություն ունենա լավ բարձրագույն կրթություն ստանալու և հետագայում ըստ մասնագիտության աշխատելու, դա է ամենակարևորը:
Ես կնշեի նաև այն, որ մեզ մոտ միջին ապահովվածության մարդիկ լինեն: Մեզ մոտ միայն հարուստներ ու աղքատներ են, իսկ նրանց միջև՝ հսկայական տարածություն:
Դա իմ անձնական խնդիրն է, որ մեր կյանքի սոցիալական մակարդակը բարձրացնեն:
Ալան Ջոպուա
— Ես սովոր եմ ին խնդիրներն ինքս լուծել, չեմ սպասում, որ ինչ-որ մեկը կգա և կլուծի իմ խնդիրները:
Լանա Չերքեզիա
— Մենք ճանապարհների և ջրի խնդիր ունենք: Լույսի մշտական և ցավոտ խնդիր: Գլխավորն այն է, որ մարդիկ կենցաղային առումով ավելի հեշտ ապրեն: Դրա համար են աշխատում իշխանությունները, և այդ ժամանակ ժողովուրդն ավելի բարեհոգի կլինի իշխանությունների հանդեպ: Եվ մենք միասին ինչ-որ բանի կհասնենք:
Երբ ժողովուրդն աղքատության մեջ է և չար, իշխանությունների հանդեպ վստահություն չի լինի:
Սիլվեթ Աջարալօղլի
— Առաջին հերթին, բժշկությունը: Այն պետք է անվճար լինի, ինչպես նախկինում էր՝ խորհրդային տարիներին: Սակայն այժմ դա բարդ հարց է: Եվ ավելի շատ ուշադրություն դարձնել երիտասարդությանը, քանի որ այն գնալու տեղ չունի, այն չի դասավորել իր կյանքը:
