"ყოველ მესამე მანქანას Z ასო აქვს მიწებებული" - რუსეთის მოქალაქე ყვება რა გზა გამოიარა მოსკოვიდან თბილისში ლარსის გავლით
გზა ზემო ლარსიდან
24 წლის დიმიტრი რუსეთის მოქალაქეა, რომელიც ზემო ლარსის გავლით საქართველოში 25 სექტემბერს შემოვიდა. იგი უყვება JAMnews რა გზა გამოიარა მოსკოვიდან თბილისამდე.
“მოსკოვიდან 23 სექტემბერს, ღამის სამ საათზე გადმოვედი სატვირთო “მარშრუტკით”, რომელსაც ამანათები დააქვს მოსკოვიდან თბილისში და პირიქით. მძღოლი ქართველია, მამაჩემი იცნობდა. მე მამა ქართველი მყავს, დედა – რუსი. მოსკოვში დავიბადე და გავიზარდე, ქართული არ ვიცი. თებერვალშივე მინდოდა საქართველოში წამოსვლა, მაგრამ ფინანსურად ვერ შევძელი, სხვა პირადი პრობლემები მქონდა. სამაგიეროდ, თებერვლის შემდეგ ხელფასის დიდ ნაწილს ვაგროვებდი, რადგან ვიცოდი, მომიწევდა წასვლა.
სატვირთო მარშრუტკა იყო, ამიტომ მგზავრები მხოლოდ ორნი ვიყავით. მეორე ბიჭიც ჩემნაირი იყო – ქართული გვარით რუსეთის მოქალაქე. ვორონეჟის, როსტოვის, კრასნოდარის ოლქის და ვლადიკავკაზის გავლით მოვდიოდით. ვორონეჟში რომ ჩავედით, პეიზაჟი მკვეთრად შეიცვალა. მოსკოვში იშვიათად აქვთ მანქანებს Z ნიშანი, რეგიონებში კი ეს ამბავი ძალიან ხშირია. ლამის ყველა მესამე მანქანას Z ნიშანი ჰქონდა როსტოვშიც. მსუბუქ ავტომობილებს, სატვირთოებს, მოტოციკლეტებს.
ასევე, თვალშისაცემი იყო ის, რომ ვორონეჟიდან როსტოვამდე ძალიან ბევრი სამხედრო მანქანა შეგვხვდა. იყო ტანკებიც, რომლებიც იდგნენ გზის პირას.
ყაბარდო-ბალყარეთთან პოლიციელებს გზები ჰქონდათ გადაკეტილი, 15 ათას რუბლს ითხოვდნენ ერთი ადამიანისგან, რომ გაეტარებინათ. ზოგადად ჩრდილოეთ კავკასია გაძეძგილია პოლიციელებით. ყველა გზაჯვარედინზე დგანან, ზოგან გზა აქვთ გადაკეტილი და ფულს თუ მისცემ, გაგიშვებენ. საერთოდ, მოსკოვიდან ლარსის გზაზე ფულს ყველა ნაბიჯზე და ყველაფერში იღებენ.
ჩვენ ინგუშეთის გავლით წავედით ვლადიკავკაზისკენ. უზარმაზარი კოლონა მიდიოდა ზემო ლარსისკენ, უმეტესობა მოსკოვის ნომრიანი მანქანები.
კიდევ ის შეიძლება ითქვას, რომ ჩრდილოეთ კავკასიის რეგიონში Z ასოიანმა მანქანებმა საგრძნობლად იკლო როსტოვთან და სხვა რეგიონებთან შედარებით.
ინგუშეთში გაგვაჩერეს, ჩვენი პასპორტები წაიღეს. პოლიციელებმა გვითხრეს, გაწვევის ცნობას ვწერთო. თუმცა, როგორც მერე გაირკვა, უბრალოდ აშინებდნენ ხალხს. ჩვენ ვუთხარით, რომ მტვირთავები ვიყავით და ამანათები მიგვქონდა ვლადიკავკაზში.
ვლადიკავკაზშიც ყველა გზაჯვარედინზე პოსტებია, თუმცა იქ არ გავუჩერებივართ, წავედით ლარსისკენ. 25 სექტემბერი, დილის 11 საათი იყო, საზღვარს რომ მივადექით. წინ მანქანების უზარმაზარი კოლონა იდგა. უშუალოდ გამშვებ პუნქტამდე 20 კილომეტრი რჩებოდა, საცობი რომ დაიწყო.
ბევრი ადამიანი მიდიოდა ფეხით, ველოსიპედებით, სკუტერებით. ოსებმა იქვე მოიფიქრეს ბიზნესი – ყიდდნენ ველოსიპედებს, სკუტერებს. ველოსიპედის ფასი რომ ვიკითხე, 10-დან 50 ათასამდე მერყეობდა.
ბევრი სწორედ ამ ფორმით გადადიოდა საზღვარს. კიდევ ფულს თუ გადაიხდი, სპეციალური მოტოციკლეტით მიგაცილებენ საზღვრამდე, მაგრამ ეგ ძალიან ძვირი ღირს. ფულის კეთების იმდენნაირი სქემაა ამოქმედებული, დაიბნევი, რომელი აირჩიო.
საღამოს რვა საათისთვის კიდევ 11 კილომეტრი გვქონდა დარჩენილი. მეორე დღის ღამის სამ საათზე ოთხ კილომეტრამდე მივუახლოვდით, ესეც იმიტომ, რომ ჩვენი მძღოლი მარჯვე კაცი იყო, იქაურ პოლიციელებს იცნობდა და შემხვედრ ზოლზე მოძრაობდა ხშირად.
სამი კილომეტრი რომ იყო დარჩენილი, მარშრუტკიდან ჩამოვედით, ავიღეთ ზურგჩანთები და გადავწყვიტეთ საზღვრამდე გზა ფეხით გაგვეგრძელებინა.
მარშრუტკის მძღოლის წყალობით რუსმა მესაზღვრეებმა კითხვების გარეშე გაგვატარეს. მძღოლს წინასწარ ჰქონდა გადაცემული ჩვენი მონაცემები. ამ სერვისში ათი ათასი რუბლი გადავიხადეთ ერთმა ადამიანმა. რუსეთის საზღვარზე ჩვენთვის საერთოდ არაფერი უკითხავთ. აიღეს ჩვენი პასპორტები, ჩაარტყეს ბეჭედი და გამოგვიშვეს საქართველოსკენ.
ერთი ნაცნობი შემხვდა, 30 წლის ბიჭი. მას ბევრი კითხვა დაუსვეს, სად მუშაობს, არის თუ არა სამხედრო ვალდებულებაში, ხომ არ მიუღია გაწვევის ცნობა. ის მოსკოვში სახლმმართველობაში ინჟინრად მუშაობს. ჯარშიც მსახურობდა, მაგრამ მაინც გაუშვეს.
ქართულ მხარეს პასპორტის კონტროლთან დიდი ცოცხალი რიგი იდგა. ორსაათნახევარი მაინც ვიდექით. ეს ის ხალხი იყო, ფეხით რომ გადმოვიდნენ. ბევრი იქვე, საზღვართან ტოვებდა ველოსიპედს, სკუტერს.
არც ქართულ საზღვარზე შემქმნია პრობლემა. შეიძლება იმიტომ, რომ. ქართული გვარი მაქვს, საერთოდ არაფერი უკითხავთ. თუმცა, არც რუსებს ეკითხებოდნენ დიდად რამეს.
ქართულ მხარეს უფრო მეტი კონტროლია ჩრდილოკავკასიელებთან, მუსლიმებთან დაკავშირებით – დაღესტნელებთან, ჩეჩნებთან. ჩემ წინ ჩეჩნები იდგნენ, არ გაუშვეს, რაღაც სპეციალურ ოთახში გაიყვანეს სალაპარაკოდ. ყველა ჩრდილოკავკასიელი გაჰყავთ, განსაკუთრებით კითხავენ.
ვისაც უარი უთხრეს, ბევრი არ ჩქარობდა უკან რუსეთში დაბრუნებას. იქვე იატაკზე დაფენილი აქვთ მუყაოს ქაღალდები და ვისაც სად და როგორ შეუძლია სძინავს. ერთმა ჩეჩენმა მითხრა, ორი კვირა მაინც აპირებს მანდ გაჩერებას, რომ ცოტა დრო გაიყვანოს იმიტომ, რომ თუ დაბრუნდება ან გაიწვევენ ან დასჯიან. არ ვიცი, საიდან აქვს იმედი, რომ ეს ყველაფერი ორ კვირაში მორჩება.
მე მგონი, მინიმუმ ცხრა თვე მომიწევს საქართველოში გაჩერება. კიდევ ორ მეგობარს ველოდები. ყირგიზეთში გაფრინდებიან, ბილეთები იყიდეს 1700 დოლარად და მერე იქიდან აქ ჩამოვლენ. ჯერ არ ვიცი თბილისში რას გავაკეთებ და რითი ვიცხოვრებ, მაგრამ იქ დარჩენას ყველაფერი ჯობდა.
რა იქნება? უკრაინა მოიგებს ამ ომს, ხოლო რუსეთი დაიშლება და დაიწყება სამოქალაქო ომი. ნებისმიერ ვარიანტში მშვიდობა დიდხანს არ იქნება.
გზა ზემო ლარსიდან
