მოსაზრება: თუ ქვეყანა საერთაშორისო იზოლაციაში მოექცევა, საშუალო კლასი დატოვებს ქვეყანას და ერთი მუჭა ელიტა გამდიდრდება
გიორგი ქადაგიძის მოსაზრება
ეროვნული ბანკის ყოფილმა პრეზიდენტმა გიორგი ქადაგიძემ ტელეკომპანია “პალიტრანიუსის“ ეთერში განაცხადა, რომ თუ ქვეყანა საერთაშორისო იზოლაციაში მოექცევა, საშუალო კლასი დატოვებს ქვეყანას და ერთი მუჭა ელიტა გამდიდრდება.
მისივე თქმით, საერთაშორისო პარტნიორებს არ უნდათ სანქციები ქვეყანაზე გავრცელდეს და რიგითი ადამიანები დაზარალდნენ.
ტელევიზიების ფინანსურ კრიზისზე საუბრისას ქადაგიძე ამბობს, რომ დღეს ყველა კრიტიკულ მედიას ფინანსური პრობლემები აქვს, ბანკებს კი შეუძლიათ, ჯამურად მთელი სატელევიზიო სარეკლამო სივრცე დააფინანსონ.
გიორგი ქადაგიძე:
“ზოგადად ჩვენი საერთაშორისო პარტნიორებისთვის – ამერიკის შეერთებული შტატებისთვის და სხვებისთვის, გაცილებით მარტივია, მთლიანად ქვეყანა დასანქცირდეს. ადმინისტრაციული თვალსაზრისით ეს გაცილებით მარტივია, ვიდრე ინდივიდუალური სანქციები, მაგრამ, ამას არ აკეთებენ. მათი ყველა განცხადება იწყება სიტყვებით – „მხარს ვუჭერთ ქართველი ხალხის მისწრაფებას ევროატლანტიკური კურსის მიმართ“.
საერთაშორისო პარტნიორებს არ უნდათ სანქციები ქვეყანაზე, რათა რიგითი ადამიანები არ დაზარალდნენ, სანქციების შედეგი მათ მინიმალურად შეეხოთ და დაზარალდეს და დაისაჯოს უშუალოდ ის ჯგუფი, ვინც დამნაშავეა წამებაში, ადამიანის უფლებათა ხელყოფაში.
ზოგს შეიძლება მოეჩვენოს, რომ სანქციები ნელა მოდის, მაგრამ მიუხედავად იმისა, რომ ათეულობით ადამიანი უკვე დასანქცირებულია, ძალიან ფრთხილად უდგებიან, რომ ეს მთლიანად სექტორს არ შეეხოს
სულ სამი ბანკია – ორი ამერიკული და ერთი ევროპული, რომლის მეშვეობითაც საქართველო მსოფლიო ფინანსურ სისტემაზეა მიერთებული. ამ სამმა ბანკმა რომ მიიღოს დირექტივა, ან ერთი განცხადება გაკეთდეს: “საქართველო მაღალი რისკის ზონაში გადაიყვანეთ“, ჩათვალეთ, რომ მეორე დღეს უცხოურ ვალუტაში ტრანზაქციები გაჩერდება, ინტერნეტ გამოწერები გაიჭედება, კვირები დასჭირდება ტრანზაქციებს. საბოლოო ჯამში, ეს ყველაფერი აისახება ეკონომიკურ ბრუნვაზე, ეკონომიკურ აქტივობაზე და ადამიანების შემოსავლებზე, რიგით ყოფაზე.
დღეს თუ რამე აშორებს საქართველოს ტოტალურ ავტოკრატიასთან, ეს არის კრიტიკული მედია. დღეს თუ რამე გვაშორებს ჩამორჩენილ დიქტატურებს, გვაშორებს ის, რომ ადამიანები კრიტიკული მედიის დამსახურებით იგებენ, სად რა და როგორ ხდება. ამავე დროს, ყველა კრიტიკულ მედიას აქვს ფინანსური პრობლემები. ხელფასებს ვერ იხდიან, შემოსავლები გაყინულია. ამავე დროს, მათი ჯამური სარეკლამო ბიუჯეტი კაპიკებია იმასთან შედარებით, რაც ამ ორი მონსტრი ბანკის მოგებაა.
ამიტომ, მათ ხელეწიფებათ, რომ ჯამურად მთელი სატელევიზიო სარეკლამო სივრცე ბიზნესის მიერ დაფინანსდეს, როგორც ეს ნორმალურ განვითარებულ ქვეყნებში ხდება. საუბარია 30-50 მილიონ ლარზე. დარწმუნებული ვარ, ყველა კრიტიკული მედიის, მათ შორის ონლაინ და ტელემედიის ჯამური ღირებულება ყველაზე მეტი 50 მილიონი ლარია. ეს 1.5%-ია ორი ბანკის მოგების. ანუ, მათ როგორც არავის, ისე ხელეწიფებათ, რომ პრობლემა არ იყოს და ჟურნალისტებსა და ოპერატორებს, რომლებიც იბრძვით პირველ ხაზზე, ცდილობთ გააშუქოთ პროცესები მიუკერძოებლად, ეს პრობლემა არ გაწუხებდეთ, ეს ბიზნესის როლია, მათი ბრძოლაა.
ზოგი მზადაა თავისუფლება აღუკვეთონ, ზოგს სცემენ, აწამებენ, ყველას ჩვენი ბრძოლის არეალი გვაქვს, მაგრამ ბიზნესს და ამ ორ ბანკს [“საქართველოს ბანკი“, “თიბისი“] რაც შეეხება, მათი ბრძოლის არეალი უნდა იყოს ის, რომ მათ, ვინც პირველ ხაზზეა ან დაზარალებულია, გვერდზე დაუდგეს, სხვანაირად არ გამოვა.
ერთი მხრივ, 37%-იან მოგებას აკეთებდე ჩვენზე, იმ ადამიანებზე, ვინც ამ ყველაფერს აპროტესტებს და მეორე მხრივ, შემოიფარგლო ევროკავშირის დროშის გადმოკიდებით და სასაცილო თანხით, დონაციით…
ორი ბანკიდან ერთად დონაცია 5 მლნ. – ეს არის 100 ლარი მოგებიდან 16 თეთრი. მაყურებლისთვის მიმინდვია, რამდენადაა ეს რიცხვი საკმარისი და პასუხისმგებლობიანი.
პრეტენზია არის ხოლმე, რომ დონორები პოლიტიკურად მოტივირებული ხალხია. საქართველო პატარა ქვეყანაა, კრიტიკული მედიის შემოსავლები თვითკმარი არაა და იმისთვის, რომ გადარჩნენ პოლიტიკურად მოტივირებული დონორებიდან იღებენ დაფინანსებას.
ეს რომ არ იყოს, უმარტივესია რამეა გასაკეთებელი – მიიტანონ შესაბამისი რაოდენობის რეკლამა ტელევიზიებში, კრიტიკულ მედიებში, ონლაინ გამოცემებში.
თუ ვინმეს საღი აზრი შერჩენია – ამ პოლიტიკური კრიზისიდან გამოსავალი, ახალი არჩევნები, არის თანამედროვე, ევროპის და თანამედროვე სამყაროს მიერ განმუხტვის ერთადერთი მექანიზმი. ეს არ არის მეორედ მოსვლა, დახვრეტა, კატასტროფა – რიგგარეშე ახალი არჩევნები არის ცივილიზებული სამყაროს მიერ გამოცდილი, ნაცადი ფორმა, რომ როდესაც ღრმა პოლიტიკური კრიზისია, ის არ გადაიზარდოს კიდევ უფრო მეტ ეკონომიკურ კრიზისში და კოლაფსში, რაც შეიძლება გველოდოს.”
