ნაგავსაყრელი - სადაც მოგიხდება

თემის სისუფთავე –  ადგილობრივი თვითმართველობის ორგანოების პირველადი და აუცილებელი ფუნქციაა. თემის დასუფთავებისა და კეთილმოწყობისთვის საქალაქო თემთა წლიური ბიუჯეტის 40% გამოიყოფა. ქალაქ არმავირში შექმნილია ცალკე სტრუქტურა – დირექცია “ბარეკარგუმი” (კეთილმოწყობა), რომელიც მოწოდებულია ამ სამუშაობის შესასრულებლად.

კანონმდებლობის თვალსაზრისით, თითქოს ყველაფერია გაკეთებული ქალაქში სანიტარული სისუფთავის შესანარჩუნებლად. არადა, მთელი არმავირი, ცენტრალური ნაწილის გამოკლებით, ნაგავსაყრელად არის გადაქცეული.  

პრობლემა ის არის, რომ “ბარეკარგუმის” სამსახურს, დიდი სურვილის მიუხედავად, ქალაქში სათანადო სისუფთავის შენარჩუნება არ შეუძლია. საუკეთესო შემთხვევაში ერთი, ზოგჯერ კი ორი წყობიდან გამოსულ მანქანა, როგორც წესი, ვერ ახერხებს ხოლმე პარკიდან გამოსვლას, თანაც მანქანა სულ სამია; საბურავებისა და საწვავის უქონლობა კი – ქრონიკული მდგომარეობაა.

“ბარეკარგუმის” გეგმით, მრავალბინიანი შენობებიდან ნაგვის გატანა ყოველდღიურად უნდა ხდებოდეს, კერძო სახლებიანი უბნებიდან კი – კვირში ორჯერ. მაგრამ ეს გრაფიკი მხოლოდ ცენტრში მდებარე მრავალბინიანი სახლებისთვის სრულდება. კერძო სექტორიდან ნაგვის თვეში ერთხელ გატანა უკვე ტრადიციად იქცა, თანაც ეს გადასახადების აკრეფის დღეს ემთხვევა ხოლმე. ნაგვის გატანაში მოქალაქეები 100 დრამს (დაახლოებით დოლარის მეხუთედი) ოჯახის თითოეულ წევრზე) იხდიან.

ის, რომ ნაგავი, ზაფხულის ცხელ თვეებშიც კი, მხოლოდ თვეში ერთხელ გააქვთ, არმავირის სანიტარული მდგომარეობის  შესახებ წარმოდგენას ადვილად შეგვიქმნის. თუმცა ეს სურათი  სისრულეს საღამოს საათებში იძენს, როდესაც ნაგავსაყრელებთან მოხეტიალე ძაღლები იკრიბებიან, და მათი ყმუილისა და ურთიერთღრენის სმენა ქალაქის მაცხოვრებლებს მთელი ღამის განმავლობაში უწევთ.  

როგორ წესი, არმავირელების საჩივარს ისევ ძველებური თავის მართლება მოჰყვება ხოლმე – მანქანების, საბურავების, საწვავის არქონა და დაბალი ხელფასები.

ნაგვი გატანის საკითხი – მუდმივი სამსჯელო თემაა ქალაქის მესვეურთა სხდომებზე. მერი რუბენ ხლგატიანი თავიდან ფიქრობდა, რომ ამ პრობლემას “ბარეკარგუმის” სამსახურის ხელმძღვანელის შეცვლით მოევლებოდა. შემდეგ გადაწყვიტა, რომ სიტუაციის გაუმჯობესება ამ სამსახურის თანმაშრომლებისთვის ხელფასის გაორმაგებით შეიძლებოდა. მაგრამ მერს დღემდე აზრად არ მოსდის, რომ ქალაქის სისუფთავე მოქმედი ტექნიკის რაოდენობის პირდაპირპროპორციულია, და რომ ამ საკითხის გადასაწყვეტად აუცილებელია არამარტო ხელმძღვანელის ვინაობაზე და თანამშრომლების ხელფასების გაზრდაზე ფიქრი, არამედ ავტოპარკის შევსებაც.  

არმავირში გზების 50% ისედაც ასფალტის საფრის გარეშეა. მტვერი, ნაგავი, სიცხე, მოხეტიალე ძაღლები, სახლებში – წყალი, რომელიც არ ისმება, და გამწმენდი საკანალიზაციო სისტემის არარსებობა, ეპიდემიის გავრცელების ყველანაირ პირობას ქმნის.

სასოფლო თემების შესასვლელებს ნაგვის გროვებით უფრო მიაგნებს ადამიანი, ვიდრე წარწერებით

დაბალი ბიუჯეტის მქონე ბევრი სასოფლო თემის ადგილობრივმა ხელისუფლებამ საკუთარი პასუხისმგებლობის ჩამონათვალიდან ამოიღო ნაგვის გატანა და სანიტარული დასუფთავება. ასეთ სოფლებში მოსახლეობა ნაგვის გადაყრას საკუთარი ძალებით ცდილობს – პრინციპით, “რაც შეიძლება, შორს სახლიდან”. შედეგად, არმავირის რაიონის სოფლები ყოფითი ნაგვის გროვებითაა გარშემორტყმული.  

სოფლის თემებში დამნაშავეების გამოვლენა საკმაოდ ძნელია, რადგან სოფლების ნახევარზე მეტს არანაირი ტექნიკა არ გააჩნია ნაგვის გასატანად. შესაბამისად, არ არსებობს მის გატანაზე არც რაიმე  შეთანხმება და არც ნაგავსაყრელისთვის საგანგებოდ გამოყოფილი ტერიტორიები.

სოფლის ადმინისტრაციები ამ პრობლემას დაბალ ბიუჯეტს უკავშირებენ და სოფლების გარშემო ტერიტორიების გასუფთავების შესახებ გუბერნატორის მიერ გაცემულ ბრძანებას უგულებელყოფენ. საბოლოოდ კი, ზარალდება სოფლის მოსახლეობა, რომელიც ნაგვის და ბუზების გარემოცვაში ცხოვრობს, და იძულებულია, ნაგავსაყრელის მყრალი ჰაერით ისუნთქოს.

გამოქვეყნებულია: 21.11.2016