Qəzet mətbəəsində keçən 30 il
Qəzet çapı
Aytac Məmmədli, Elməddin Şamilzadə
Aftandil Əhmədov 30 ildir ki, qəzet çapı ilə məşğuldur. Çap mediasının qızıl dövrünü – 90-ları çox yaxşı xatırlayır. Deyir ki, vaxtilə bir həftəyə minimum 200-300 min tirajla azı 30-40 adda qəzet çap edilsə də, indi həftəyə 10 min tirajla ən çoxu 6-7 adda qəzet çapdan çıxır. Onun da böyük hissəsinin satılmadığını nəzərə alsaq…
Amma o, yenə də hesab edir ki, qəzet dövrü heç vaxt bitməyəcək. Baxmayaraq ki, heç özü də qəzet oxumur.
- 13 il əvvəl Naxçıvanda yerli hökmdar bütöv bir kəndi alçaldıb, işgəncəyə məruz qoyub. Canlı şahidlərin danışdıqları
- Ümid yolu. Qrız sakinləri həm kəndlərini, həm dillərini xilas etməyə çalışırlar
- Qalayçılar və misgərlər Bakıda – unudulmuş sənətləri yaşadanlar
Gecəyarısıdır. “Futbol +” mətbəəsi qaranlıq Şərifzadə küçəsini aydınladan tək işıqlı yerdir.
Mətbəə işçiləri axşam saat 8-dən buradadılar, gecə saat 3-dək çalışacaqlar ki, səhər tezdən qəzetlər köşklərə çatdırılsın. Onların nə qədəri alınacaq, nə qədəri “vozvrat” olacaq, bu artıq başqa hekayənin mövzusudur…
Aftandil Əhmədov mətbəənin montajçısıdır. 30 ildir bu işlə məşğuldur.
Qəzet çapı üçün ilk proses montajdır. Danışır ki, printerdən çıxmış “plyonka”ları ona gətirirlər, o da onları dazakla həkk edib, maketini çıxarır. İşığın altına tutub yandırandan sonra da xüsusi maddəylə yuyur və yazılar dazaklın üstündə qalır.
“Hər plyonka bir rəngə aiddir. Burda hər millimetrin öz əhəmiyyəti var. Onları dəqiqliklə üst-üstə otuzdurmasam, hər şey bir-birinə qarışacaq. Təsəvvür eləyin ki, bir insanın ağzı, burnu, dodağı yer dəyişdirəcək”.
Aftandil Əhmədov işinin çətinliklərindən danışır. Deyir ki, bu iş üçün nəinki millimetr, hətta mikron dəqiqliyi lazımdır.
“Bu qədər dəqiq işləmək adamı yorur. Yorğunluğu gecə yuxu gələndə, gözlərin qamaşıb yananda hiss edirsən”.
Saatlarla mazot qoxusunun, yüksək voltajlı işığın altında, mikron dəqiqliyini tutmaq 30 ildir bizim qəhrəmanımızı işindən soyuda bilməyib.
“İşimi çox sevirəm. Niyə sevdiyimi soruşsanız, bilməyəcəm. Sadəcə sevirəm də”, – tək cavabı budur.
“Bəs heç qəzet oxuyursunuz?” sualına müsahibimiz bizi təəccübləndirən cavab verir.
“Yox, oxumuram, heç maraqlı da deyil. Bilirsiniz, bəlkə də niyə? O plyonkaları ki birləşdirirəm, artıq avtomatik olaraq oxumuş oluram. İnanırsınız, hətta bir dəfə xəbərin başlığı mənə o qədər maraqlı gəlmişdi ki, işi bir qırağa atıb, oturub xəbəri oxumuşdum”, – gülürək cavab verir.
Qəhrəmanımız işini yekunlaşdırır. Növbəti printerdən çıxmış “plyonka”lar gələnə qədər keçir əsas otağa. Özünə çay süzüb, yoldaşları ilə söhbət edir. Gecə saat 2-yə qalıb. Son “plyonka”lar gəlmək bilmir.
Bəlkə, bir siqaret yandırmaq vaxtı “öldürməyə” kömək edəcək. Mətbəənin həyətinə çıxırıq.
Aftandil Əhmədov qəzet bazarının çökməsindən, insanların qəzetə olan marağının azalmasından kədərlənərək danışır.
“Görürsünüz də işimiz necə əziyyətlidir. Amma bu əziyyətə dəyər verilməyəndə biz, əlbəttə, pis oluruq”.
Qəzet dövrünün bitdiyini qəbul edirsiz? – qəhrəmanımızdan soruşuruq.
Bir an sükut çökür. Barmaqları arasından süzülən siqaret işığı bir az da parıldayır:
“Qəzet dövrü heç vaxt bitməyəcək”.
